Toen ik na 27 jaar ontdekte dat ik hoogsensitief ben, gingen er heel wat belletjes rinkelen. Het was dus niet gek dat ik niet blij word van weekenden vol feestjes. Ik was ook niet de enige die niet tegen bepaalde geluiden kan. En dat ik soms om het minste of geringste huil bij films, is ook niet alleen iets wat ik heb. Wauw! Vandaag laat ik je kennismaken met mijn hoogsensitieve kant. Dit zijn 7 hoogsensitiviteit-kenmerken waar ik een grote vink achter kan zetten.

Mijn hoogsensitiviteit-kenmerken

Anyway, het begint nu toch een aardige spreekbeurt te worden. Laten we overgaan naar waar ik het, zoals de titel al verklapte, over wil hebben: wat zijn de voornaamste hoogsensitiviteit-kenmerken die ik bij mezelf herken? 

1. Kleine dingen kunnen me enorm raken

Situaties, beelden en verhalen kunnen veel met me doen. Ik huil bijvoorbeeld vrij snel. Als een YouTuber haar kat laat inslapen, kan ik een dag daardoor van de leg zijn. Als er in het nieuws bepaalde heftige situaties worden gedeeld, kan dat me ook tot tranen roeren. Zelfs bij de meest laagdrempelige komedies kan ik nog naar een diepere laag op zoek zijn. De meest simpele films kunnen nog wat met me doen. Zo keek ik ooit een over het algemeen vrij luchtige film waarin na een tijdje een hond werd ingeslapen. Naderhand zat mijn mascara tot aan mijn mondhoeken. 

De laatste tijd laat ik bepaalde prikkels bewust ook minder toe. Ik ben bijvoorbeeld gaan minderen met nieuws en doseer dingen als indrukwekkende films, confronterende podcasts en emotionele boeken meer. Dan kijk ik bijvoorbeeld na een heftige film bewust een luchtig YouTube-filmpje.

2. Ik ben overgevoelig voor sommige geluiden

Zintuiglijke prikkels meer waarnemen dan anderen is een van dé hoogsensitiviteit-kenmerken. Ik heb dat zonder twijfel met geluid. Zo slaap ik met oordopjes in omdat zelfs zacht ademhalingsgeluid of een langsrijdende auto me al uit mijn slaap kan halen. Verder krijg ik nog net geen agressieve neigingen van geluidjes als klepperende deuren, tikkende klokken, iemand die met een pen klikt, krakende chipszakken, etc. In de goede oude kantoortuintijd vond ik het soms zelfs lastig om me te focussen als iemand naast me driftig aan het typen was, inclusief de nodige tikgeluiden (terwijl ik ironisch genoeg zelf met mijn turbotypen koningin irritante typgeluiden maken ben).

Het grappige is dat ik dan weer geen moeite heb met geroesemoes op de achtergrond. Daar kan ik me prima voor afsluiten. Ik heb in diezelfde kantoortuintijd zelfs vele blogartikelen getikt in de bus van en naar Amsterdam.

3. Ik neem emoties of sferen over

Van alle hoogsensitiviteit-kenmerken is dit degene waar ik de meeste hinder van ondervind. Ik ben soms net een spons. Sferen kan ik volledig overnemen, en hetzelfde geldt voor emoties van anderen. Ik vind het vooral lastig als de spanning in een groep of tussen twee mensen om te snijden is. Dan voel ik me al snel net zo gespannen als zij. Als ik zelf onderdeel ben van zo’n vervelende situatie en als bijvoorbeeld irritaties niet worden uitgesproken, kan dat me al helemaal leegzuigen.

Ik voel het ook vaak aan als mensen verdrietig zijn en wil dan meteen iets doen. Niet altijd even handig, want daarmee ga ik soms over mijn eigen grenzen heen. Ik merk dat ik ook vaak bezig ben met anderen scannen: zou diegene verdrietig zijn? Is er iets wat ik kan doen? Op zich een mooie eigenschap, maar er zijn ook momenten dat het vooral energie vreet.

Ik probeer steeds meer te denken “Wat van de ander is, laat ik bij de ander; wat van mij is, houd ik bij mij”. Makkelijker te zeggen dan uit te voeren uiteraard, maar het gaat me langzaam maar zeker beter af.

Gelukkig heeft dat spons-zijn ook een groot voordeel. Het betekent ook dat ik positieve gevoelens van anderen overneem. Eén enthousiast YouTube-filmpje of één leuk gesprek met een klant, en ik ben meestal zelf ook supervrolijk. 

4. Na sociale dingen móet ik ontprikkelen

‘Moeten’ klinkt alsof het een must is. En zo voelt het ook. Mijn lichaam snakt na een sociaal drukke dag naar rust. Hoewel ik oprecht kan genieten van vijf kwartier in een uur kletsen met anderen, moet ik daarna ontprikkelen. Vond ik altijd best gek, want ik heb over het algemeen een flinke dosis energie en kan bijvoorbeeld wel prima een keer 11 uur werken, dan nog hardlopen, daarna eten koken en dan ook nog naar de supermarkt. Het verschil is alleen dat ik in dat geval niet bezig ben met anderen. Van dat soort dingen krijg ik energie; sociale dingen – hoe leuk ook – kosten me energie.

Mijn tank opladen lukt mij het beste als ik niemand anders als gezelschap heb dan me, myself and I.

Vaak betekent het bij mij dat ik wat op de computer doe (bloggen, schrijven, foto’s bewerken, etc.) of dat ik ga wandelen, hardlopen, fotograferen of koken. Ook deze 14 manieren van ontprikkelen werken voor mij top. Als ik niet ontprikkel, zal je op z’n minst aan me merken dat ik wat afwezig ben. In het ergste geval, als ik echt veel te veel hooi op mijn vork heb genomen, ben ik daarnaast gespannen en sneller geïrriteerd.

Het heeft voor mij een enorm verschil gemaakt dat ik nu weet dat ik meer dan gemiddeld behoefte heb aan alleentijd, en er ook aan toegeef. Als puber ben ik vele weekenden compleet over mijn grenzen heen gegaan. Nu heb ik geaccepteerd dat een zaterdag met twee sociale dingen achter elkaar betekent dat ik zondag leeg moet houden.

5. Ik ben gefocust op details

Buiten valt mijn oog snel op een vlinder, een mooie bloem of een bijzonder beeldje in de tuin. Ik kan ook intens genieten van details die ik zie of hoor. Dat ene muziekje dat precies op het goede moment komt, een kleurencombinatie die prachtig is, dingen in huis die in mijn ogen perfect bij elkaar passen, mooie composities op foto’s, perfect gekozen woorden in een zin, een scène in een film, een bijzondere situatie waar ik getuige van ben – al dat soort dingen.

Dat vind ik zelf het mooiste aspect van hoogsensitiviteit. Genieten van kleine dingen doe ik haast automatisch. 

6. Ik kan zowel over- als onderprikkeld zijn

Vooral doordat ik zo’n spons ben, gevoelig ben voor geluid én na sociale dingen alleentijd nodig heb, kan ik nog weleens overprikkeld raken. Al veel minder vraag dan vroeger gelukkig. Maar er zijn nu eenmaal momenten dat je wél twee verjaardagen hebt of dat ene telefoontje na drie meetings niet kunt laten schieten. Als ik te veel hooi op mijn vork heb genomen, word ik ‘s avonds vaak wel teruggefloten door een flinke tik van vermoeidheid. 

Naast overprikkeling, heb ik in het verleden (in een eerdere baan) ook weleens last gehad van onderprikkeling. Ik heb bijvoorbeeld wel veel prikkels nodig qua uitdaging, houd wel van een krappe deadline en zit niet graag stil. Het gaat dan alleen meer om prikkels vanuit dingen die ik voor mezelf doe dan om prikkels in sociale situaties.

Het is soms best wel zoeken naar een balans tussen niet over- en niet onderprikkeld zijn. Gelukkig hoef ik als eigen baas niet meer bang te zijn dat ik ooit op mijn werk uitgekeken ben!

7. Ik ben een enorme denker 

Echt, denken is nog net niet mijn fulltime baan. Ik kan enorm doordenken over dingen. Dan probeer ik te verklaren waarom mensen iets zeggen of doen, of let ik op details die anderen misschien niet eens opvallen. Of ik leg verbanden tussen dingen die misschien helemaal niet gerelateerd zijn. Ik kan ook erg in mijn hoofd zitten en doordenken over dingen die al zijn gebeurd of die nog gaan gebeuren, en me voor van alles verantwoordelijk voelen. Soms zou een uitknop wat dat betreft best handig zijn. Bij gebrek daaraan is meditatie gelukkig ook een uitkomst.

In het verleden heb ik me door al dat doordenken en door het feit dat ik meer van diepe gesprekken dan van koetjes en kalfjes ben, weleens anders dan anderen gevoeld. Nu heb ik daar minder last van. Zoals ik al zei: een labeltje kan soms een verademing zijn.

Ik ben gewoon hoogsensitief, inclusief al deze hoogsensitiviteit-kenmerken, en daar ben ik helemaal oké mee.

Zijn er hoogsensitiviteit-kenmerken die jij bij jezelf herkent?