Toen ik deze week een paar keer de vraag “Hoe gaat het met jullie verhuizing?” kreeg, besefte ik opeens dat ik daar op de blog vrij weinig over heb gekletst. Maar terwijl de verhuizing op Vaker Vrolijk maar bijzaak leek, was het in het echte leven hét topic de afgelopen maanden. Terwijl het aantal spullen in ons huidige huis flink slonk (want: Funda-fotograaf op komst!), nam het aantal regeltaken met de week toe. Maar stapje voor stapje komen we er wel! Zo werden we het eens over roze keukentegels, ontdekte ik dat notarisjargon zelfs voor een taalfanaat onbegrijpelijk is, vonden we dé aannemer en is de “Schat, deze meubels vind ik leuk!”-lijst inmiddels niet-aan-te-beginnen-lang. Ik praat je graag bij!

Van “Jiehoe”-nieuws naar regelmodus

In mei kregen we één van de allerleukste telefoontjes ooit: hét huis waar we zo verliefd op waren geworden, wordt van ons. De roze wolk die acuut boven onze hoofden ontstond, is er nog steeds heel vaak als we door onze nieuwe buurt rijden. Ik zie mezelf daar al helemaal avondwandelingen maken, in de tuin van zwoele zomeravonden genieten en op de fiets springen naar alle voorzieningen in de buurt. Daarover fantaseren is al magisch.

Tegelijkertijd was er geen tijd om eindeloos op de roze wolk te blijven hangen. Er moesten dingen geregeld worden. Best een hoop ook! Mijn appartement moet verkocht worden, we moeten een samenlevingscontract fixen, er moet een aannemer komen die het liefst ook nog tijd heeft. En we hebben opeens drie verdiepingen, een eigen dak en (niet al te beste) vloerisolatie waar iets mee moet gebeuren. Dus schoten we al snel in de actiestand.

Drie dagen na het blije telefoontje zaten we al bij de hypotheekadviseur en al het financiële geregel was een paar weken later helemaal rond. We planden de notaris in, regelden een keukenontwerper, stonden al snel in vloerenwinkels en verdeelden de taken (ik de financiële dingen, Bart de aannemer). En als klap op de vuurpijl vonden we met dank aan mijn vader (die zo lief was om aan al zijn collega’s te vragen wie een goede aannemer kon aanraden) vrij snel een aannemer. As we speak zijn de offerte en planning ook nog helemaal rond, hoera!

Maar je kunt nog zo op tijd beginnen, sommige dingen hadden we alsnog een pietsie onderschat. Dachten we ooit nog begin november wel te kunnen verhuizen, wordt dat nu half december (iets met aannemers, planningen en nieuwe keukens…).

Het klopt wat ze zeggen: verbouwingen lopen altijd uit. Blijkbaar soms zelfs al voordat je bent begonnen 😉 Maar ach, geen man overboord, hooguit een illusie overboord van twee overduidelijke verbouw-newbies!

Notaris-Nederlands en testamenttaal

Toen moest er nog iets gebeuren. Een formaliteitsding dat een stuk romantischer klinkt dan het is: hét samenlevingscontract. Als je niet getrouwd bent en wel samen een huis koopt, is zo’n ding reuze-handig om te hebben. Maar het is ook een papierwinkel die acuut alle romantiek uit het “Wij gaan samenwonen”-idee zuigt. Dat is oké! Hoewel we er volledig achter staan, voelt het toch een beetje cru om voor je gevoel een compleet wat-te-doen-bij-scheiding-plan op te stellen terwijl je net een romantische stap naar een koophuis samen zet. Ach, gewoon goed regelen, handtekening zetten en door!

En als je het hebt over de minder gezellige en romantische dingen die soms komen kijken bij een koophuis, dan is het wel het testament. Gezellig op de dinsdagmorgen met een kop thee! Gelukkig kon ik bij ontvangst van het document vooral een stiekeme grijns niet onderdrukken vanwege het bijzondere taalgebruik. De zeldzame notaris die van lekker makkelijk schrijven houdt, ben ik nog niet tegengekomen. Ik moest vooral lachen om de ontroerend mooie afsluiter waarmee het testament eindigde:

Tot slot heeft de verschenen persoon mij, notaris, bevestigd dat zij op dit moment bewust afziet van het treffen van een regeling voor de situatie dat zij met achterlating van afstammelingen overlijdt.

In gewone-mensen-taal: mevrouw is er oké mee dat ze niets heeft geregeld voor de erfenis aan haar kinderen. (Wat op zich niet heel gek is, want ik heb geen kinderen!). Ik slikte met enige moeite mijn “Goh, ik kan u als tekstschrijver wel helpen om dit begrijpelijker op te schrijven!”-idee in, we zetten onze handtekeningen en we gingen door met de leukere verhuisdingen.

Keuzes waar je nooit over nadenkt

En dan waren er nog keuzes. Heel veel keuzes. Van die keuzes waar je weleens mensen in de verte over hoort praten, maar waarbij je dan maar braaf “ja” knikt en doet alsof je het begrijpt terwijl je in werkelijkheid geen idee hebt waar het over gaat. En dan opeens moet je die keuzes zelf maken. Vaak tussendoor op dinsdag om 1 uur als je net in je werk zit, klinken er vragen door de telefoon als:

• “Is deze zonnewering op jullie dakraam goed of gaan jullie liever voor zonwerend glas?” > Oh, zijn er überhaupt opties?
• “Hoeveel subsidie krijg je voor triple glas en hoeveel voor HR++ glas?” > *pluist 5 websites uit voor het antwoord*
• “Heeft jullie aannemer ook een CAR-verzekering?” > Wat is dát?
• “Wil je in de uitbouw een dakraam of een lichtstraat?” > Is een lichtstraat een raam, een lamp, een supersonisch ding?
• “Wat willen jullie met het schuurtje van jullie buren dat over de erfgrens staat?” > Oh, dat is een ding blijkbaar?

Gelukkig bleek in al die gevallen Google een wijze vriend bij wie ik altijd terecht kan (en in het laatste geval waren onze buren dat uiteraard: geen big deal overigens, we bouwen er gewoon omheen). Het leuke van heel veel googelen, is wel dat je steeds meer expert wordt in dingen waar je ooit de ballen verstand van had. Zo ken ik inmiddels het complete duurzaamheidssubsidie-overzicht van de Gemeente Amstelveen nog net niet uit mijn hoofd.

Dé droomkeuken met roze tegels

Mijn meest favoriete huisupdate is die over onze keuken. We hebben bij gebrek aan stalruimte én aan prioriteit nog geen enkel meubel gekocht voor het huis. Maar wat wél al tot op de centimeter is uitgedacht, is onze gloednieuwe keuken. Even baalden we toen we zagen dat de keuken in het nieuwe huis een pareltje uit de jaren ’90 was die niet eens een afzuiger en werkende apparatuur had. Maar al snel maakte die lichte teleurstelling plaats voor positieve “Wauw, we kunnen onze eigen keuken uitzoeken!”-vibes.

En daar krijgen we gelukkig hulp bij! Marije van Studio Yellow Block leerde ik kennen toen ik vorig jaar haar webteksten mocht schrijven. Toen duidelijk werd dat er een nieuwe keuken in het huis moest komen, popte haar naam direct in mijn hoofd op. Interieurstyling is helemaal mijn ding, maar een nieuwe keuken uitdenken leek me een vak apart. Ook wist ik door Marije dat mensen nogal eens achteraf spijt hebben van hun gemaakte keukenkeuzes (te grote kookeilanden, te weinig kastruimte, onhandig gekozen stopcontacten, etc.). Dus gingen wij met Marije aan de slag om onze wél praktische droomkeuken te maken.

Een droomkeuken is het geworden ook! Mijn allergrootste keukendroom wordt werkelijkheid: we krijgen oudroze tegeltjes op twee keukenwanden.

De meest gestelde vraag die daarna volgt: “Wat vindt je vriend daarvan?”. Nou, Bart was juist degene die het eerste staaltje roze tegeltjes afkeurde en resoluut zei “Deze zijn niet roze genoeg. Als we voor roze gaan, dan doen we het goed!”. Een man naar mijn hart!

De mogelijke-meubelen-lijst

Helemaal blanco qua meubels zijn we verder niet. We hebben heus de nodige meubelboulevardbezoekjes achter de rug. Zonder kleerscheuren en discussies overigens. Maar echt succesvol waren de bezoekjes ook niet te noemen. Inmiddels heb ik het qua meubel-shop-strategie dan ook over een andere boeg gegooid. Ik heb zo’n beetje alle home tours van Interior Junkie op YouTube bekeken en mijn Instagram-tijdlijn barst van de jaloersmakend mooie interieurs van anderen.

Als een geluk bij een ongeluk heeft Instagram mijn plotseling enorm toegenomen interesse voor interieurdingen ook in de smiezen en zit ik opeens in het “Toon haar álle meubelwinkel-advertenties die we hebben!”-algoritme. Mij hoor je niet klagen. Ik kijk overal rond en heb inmiddels een enorm Word-document aangelegd met mogelijk leuke meubels.

De eettafel is de enige nieuwe aankoop die (voorlopig nog wel met potlood) besteld is. In een woonboulevard liepen we zowaar een tafel tegen het lijf waarbij we net niet in koor riepen “Deze is leuk!”. Het kan dus toch!

Spullen eruit, Funda-fotograaf erin!

Waar een deur opengaat, sluit vaak een andere deur. In dit geval heel letterlijk. Terwijl we binnenkort de sleutel in het slot steken in een gloednieuwe voordeur, moeten we van een andere deur (en huis) afscheid nemen. Maar voordat het zover is, mag dat huis eerst binnenkort staan te shinen op Funda om hopelijk straks door een nieuwe gelukkige eigenaar bewoond te worden. Dat betekende wel héél veel opruimrondes (en nog meer opruimrondes en nog meer). Nu dacht ik op zich dat wij niet heel veel spullen hebben en dat het er redelijk Funda-oké uitzag hier. Maar als je een verkoopstylist in je huis krijgt, blijkt opeens dat het altijd beter kan. “Dit mag minimalistischer” leek wel haar drie woorden tellende stopwoord.

Ik schrok me een hoedje toen ze bij werkelijk elk vaasje, potje of kussentje dat ik met zoveel liefde voor die plek had uitgezocht, zei “Nou, die moet weg!”. Wist ik veel dat je voor Funda-foto’s en bezichtigingen blijkbaar zelfs je deurmat, douchegordijn en (op zich best fancy uitziende) keukenprullenbak moet weghalen. Ook had ik geen flauw benul dat het de normaalste zaak van de wereld is om voor de bezichtigingen een vol schoenenrek en de complete inhoud van je kapstok in de achterbak van je auto te gooien. Ik vroeg me altijd al af hoe de Funda-huizen er zo leeg uit konden zien. Zo dus.

Nachtelijke grondligpraktijken

Een huis verkopen betekent ook formulieren invullen waar je “u” tegen zegt. Ik dacht op een avond even een kwartiertje te gaan zitten voor vragenlijsten. Maar als je je huis te koop zet, kom je met een kwartiertje werk niet weg. Zo bleek het van belang te zijn hoe onze kruipruimte geïsoleerd is (is het appartement van de onderburen onze kruipruimte?), moest Bart ’s avonds om elf uur op de grond liggen met een zaklamp om uit te pluizen van welk merk onze boiler is, moesten we aangeven of we bereid zijn de toiletborstel achter te laten (zijn er serieus mensen die dat doen?) en ook of ons huis monumentaal erfgoed is (ik vind van wel, maar hield me in!).

(Heel blij met onze makelaar en haar grondige overigens! Dit soort dingen kun je maar beter vooraf heel goed uitzoeken als verkoper dan dat er later onduidelijkheid over is.)

Bitterzoet

En terwijl de digitale papierstapel alsmaar groter wordt en onze kastenkamer inmiddels opgeruimder is dan ooit, besef ik des te meer dat het moment er echt aan zit te komen: niet alleen dé sleuteloverdracht voor ons nieuwe huis, maar ook – eind dit jaar – een deur dichttrekken bij dit appartement. Hoe erg ik ook toe ben aan die verdieping extra en een eigen kantoortje hebben, ik ga tegelijkertijd elke centimeter van dit huis missen.

In het begin vond ik dat emotionele gedoe van mezelf maar stom. “Verhuizen doe je er even bij”, dacht ik. Ik had nog nooit mensen zien huilen bij het verlaten van een huis als ze bewust voor iets anders hadden gekozen. Totdat ik ging beseffen dat dingen naast elkaar kunnen bestaan. Dat verhuizen én geweldig leuk én soms te veel kan zijn. Dat je er vol enthousiasme naar kunt uitkijken én tegelijkertijd extra intens geniet van de dagen die je nog in je huidige huis hebt. Dat je huppelend op de verfstaaltjes in de bouwmarkt afgaat om te fantaseren over je nieuwe interieur én soms bang bent of het wel zo thuis zal voelen als waar je eerst woonde.

Waar de ene deur sluit, opent de andere. En mooi dat die nieuwe deur is! Maar het mag alsnog óók verdrietig zijn om de oude te sluiten.

Het is veel én het is veel leuks

Door onze eigen verhuis-, verbouw- en aannemersperikelen heb ik meer dan ooit respect gekregen voor mensen die een opknapwoning kopen om die vanuit het puin op te bouwen tot een bewoonbaar huis. Het is best veel. Maar gelukkig is het vooral heel veel leuks.

Nu de papieren bij de notaris liggen, de aannemer ons in zijn agenda heeft gezet, de uitbouwkeuzes gemaakt zijn en de roze tegeltjes er echt gaan komen, overheerst de blijdschap. Hoe diep ik soms ook zucht om het zóveelste mailtje met een verbouwvraag, ik heb steeds in mijn achterhoofd dat we het voor een geweldig eindresultaat doen. Het huis waar we zo van droomden, de plaats waar ik als kind al het liefst wilde wonen, met genoeg ruimte voor een kantoortje, een tuin waarin Pip achter vliegjes kan aanrennen (als onze held op sokken dat aandurft!) en meubels die we met heel veel liefde samen van onze mogelijke-meubelen-lijst hebben uitgekozen. Dan overheerst toch wel de dankbaarheid!

Ik kan niet wachten totdat we over vier weken onze klusoutfits en verfrollers uit de kast kunnen trekken om een compleet nieuw stekkie om te toveren tot een kleurrijk nieuw thuis. Wat wordt het mooi!

Wat zijn jouw verhuiservaringen? Heb jij nog gouden verhuistips die wij niet mogen missen?