Dat de mooiste dingen soms buiten mijn comfortzone te vinden zijn, heb ik al vaker mogen ervaren. Daarom ben ik op z’n tijd niet vies van een uitdaging. Ook niet als die uitdaging me op het moment zelf een hoofd vol spanning en knikkende knietjes bezorgt. Een van de dingen die ik nogal spannend vind, is presentaties geven. Laat dat nou net iets zijn wat me tegelijkertijd heel gaaf lijkt om vaker te doen. En net toen ik me dat realiseerde, kwam er een mailtje binnen…

Een e-mail van een mede-roodharige

Dat mijn haren rood zijn, is je vast al weleens opgevallen. Ik vond het dan ook een feestje om twee jaar geleden voor het eerst op de Roodharigendag rond te lopen en schreef er destijds zelfs een artikel over. En dat heb ik geweten. Het organisatiecomité van de Roodharigendag had mijn artikel blijkbaar gevonden. Ik ontving namelijk een paar maanden geleden een e-mail van een van de organisatoren: of ik het zou zien zitten om op de Roodharigendag een lezing te geven. Zó tof! Nadat ik van de eerste positieve (!) schrik was bekomen, gingen mijn gedachten ongeveer als volgt:

Wauw, hoe tof! Ja natuurlijk!

Ehm, ik kan helemaal niet presenteren.

Ja maar, dat kun je maar op één manier leren: door het te DOEN.

Ja maar, wat moet ik dan vertellen?

Nou, op je blog weet je toch altijd wel wat te vertellen.

Wie komt er nou naar mijn lezing luisteren?

Ehm, vast wel op z’n minst iemand.

Je wilde toch vaker presenteren? Doe het dan.

Weet je wel hoe MEGA gaaf dit is? Niet twijfelen, maar DOEN.

En toen zei ik JA!

Ja, die laatste stem in mijn (verder gelukkig niet schizofrene) hoofd had gelijk. Kansen waar je in eerste instantie razend enthousiast over bent, moet je aangrijpen. Ook al komen er in tweede instantie allerlei mitsen en maren naar boven drijven. Het feit dat ik enthousiast genoeg was om direct JA te denken, betekende voor mij dat ik me niet door angst moest laten leiden. Voordat ik het wist opende ik een nieuw bericht en vulde ik dat met de tekst “Ja, lijkt me hartstikke leuk!” om vervolgens razendsnel mijn muis naar de verzendknop te bewegen. Klik. En zo gebeurde het. Ik zou een lezing gaan geven. Een echte lezing. Ik? Ja, ik.

Mijn lezing op de Roodharigendag

Als je een lezing geeft, moet je natuurlijk iets meer te zeggen hebben dan dat je Romy heet en rood haar hebt. Al snel wist ik waar ik meer over wilde vertellen. Mijn rode haar is altijd iets geweest wat mij anders maakt. Als kind vond ik dat weleens lastig. Inmiddels ben ik mijn rode haar juist gaan waarderen, omdat het mij ‘mij’ maakt. Daarom gaat mijn lezing over jezelf zijn, de rol die rood haar daarbij voor mij heeft gespeeld, en hoe ik stap voor stap leerde om dingen die mij anders maakten juist te waarderen. En natuurlijk ben ik niet alleen zelf aan het woord, maar gooi ik ook de nodige leuke polls, vragen en doordenkers tussendoor. En een paar ongeziene kinderfoto’s, want ook dat hoort erbij.

Knikkende knietjes en een buik vol kriebels

Ja, dat vind ik dus écht heel spannend. Inmiddels komt de Roodharigendag al steeds dichterbij. Nog maar 10 dagen en dan sta ik daar met een microfoon op een podium in het mooie Tilburg. Het idee alleen al bezorgt me kriebels in mijn buik. Kriebels van de zenuwen, maar gelukkig vooral gezonde kriebels omdat het me een geweldige één-keer-in-je-leven-kans lijkt. En een manier om mijn presentatiekriebels er eens flink onder te krijgen. Want soms moet je dingen gewoon doen om te ervaren dat je ze misschien wel beter kunt dan je denkt.

Wanneer en waar?

Wil je erbij zijn? Leuk! De lezing vindt plaats op zaterdag 24 augustus van 14.00 uur tot 15.00 uur op de Burgemeester Brokxlaan 1000 in Tilburg. De toegang is gratis.

Of je nu roodharig bent of geen rode lokken hebt, je bent meer dan welkom. Het lijkt me heel leuk je te ontmoeten.

Heb jij weleens een spannende presentatie of lezing gegeven?