Op mijn knalrode fiets heb ik een jaar of vier rondgefietst. Gescoord op Marktplaats en grondig gebruikt totdat-ie het steeds vaker liet afweten. Mijn versnellingen hadden het al een jaar begeven, een heuveltje op fietsen voelde als een heuse marathon (terwijl mijn conditie best prima is!), mijn kettingkast hing met ducktape aan elkaar en het spatbord zat zo los dat je mij al van een paar honderd meter afstand hoorde aankomen door het gerinkel. Toen laatst ook nog mijn kratje van de fiets viel, drong het tot me door: een nieuwe fiets was zo’n slecht idee nog niet.

Op naar de fietsenwinkel

Bart had in de tussentijd al heel wat keren aangeraden om eens naar een andere fiets te kijken. “Dan merk je pas hoe ruk deze fiets is”, verzekerde hij me nog. Maar nee, ik was aan mijn rode fietsje gehecht en ben bovendien niet zo van het geld laten rollen. Dus een nieuwe fiets, moest ik dat nou wel willen? Kon ik niet gewoon weer een tweedehands exemplaar kopen? Of het nog even redden met mijn oude exemplaar?

Bart oriënteerde zich ondertussen wel op een nieuwe fiets voor zichzelf (hij had überhaupt geen fiets, dus had een goede reden!). Toen we toch al een afspraak bij de fietsenwinkel hadden gemaakt, gaf ik schoorvoetend toe dat we dan ook voor mij konden kijken. Ik wilde natuurlijk niet straks hijgend en puffend naast Bart de longen uit mijn lijf trappen terwijl hij op zijn gloednieuwe fiets moeiteloos vooruit zou komen. Oké, een nieuwe fiets dan maar!

Komt een vrouw in de fietsenwinkel…

Zo stonden we vorige week zaterdag in de fietsenwinkel. De hele winkel voor ons alleen en de fietsverkoper. De geur van gloednieuwe fietsbanden, die ik al mijn hele leven verslavend lekker vind, kwam ons tegemoet. “Waar ben je naar op zoek?”, vroeg de medewerker. Barts antwoord was kort: “Een stadsfiets”. Het mijne was iets specifieker: “Een damesfiets, maar dan wel met een kratje. En ook graag in een leuk kleurtje. Het liefst blauw en dan graag lichtblauw”.

Je begrijpt: er bleven niet heel veel fietsen voor mij over. Gelukkig hoefde dat ook niet, want vanaf een afstandje zag ik hem al schitteren: dé blauwe fiets die precies paste bij wat ik in mijn hoofd had. De verkoper opperde nog de donkerblauwe fiets die erachter stond en wees me ook op een zwart model zonder kratje, maar ik had mijn keuze al gemaakt. Ik gooide het idee overboord dat een nieuwe fiets te duur is en besloot dit te zien als een cadeautje voor mezelf. Hopelijk voor de komende tien jaar.

Een fiets met een bakkie

Gelukkig reed de fiets ook heerlijk – inderdaad beter en geruislozer dan mijn rode fiets. Even later hing het ‘Verkocht’-bordje dan ook aan het stuur en waren Bart en ik allebei een vervoersmiddel rijker. Precies op tijd voor het lenteseizoen en ook precies op tijd voor de vele fietsritjes die in coronatijd een extra aantrekkelijk uitstapje zijn.

Mijn fiets is van Cortina en is dus lichtblauw. Een transportfiets met een mandje voorop. Want sinds ik gewend ben aan fietsen met mandjes, wil ik niet anders meer. Aangezien ik in mijn tas altijd veel te veel meuk meesjouw, is zo’n “bakkie voorop” best handig. Ook voor de boodschappen trouwens; ik ben geen ster in een rechte lijn aanhouden met twee zware boodschappentassen bungelend aan mijn stuur. Dankzij een mandje is dat niet nodig.

De “lenterit” met muts op en windkracht 5

Dit weekend, een week later, gingen we vol spanning onze nieuwe tweewielers ophalen. Ik maakte eerst een laatste ritje op mijn oude fiets, zodat ik nog één keer kon ervaren hoe hard ik een vervanger nodig had. Toen was het tijd om mijn gloednieuwe exemplaar op te halen.

De rit naar huis op mijn nieuwe blauwe fiets was dan misschien niet het lenteritje dat ik ervan had verwacht met sandalen, zomerjurk en de lentezon in mijn gezicht. Nee, in plaats daarvan hadden we tegenwind met windkracht 5, droeg ik een muts tegen de kou en vervloekten we een paar keer het feit dat we de fiets niet bij de fietsenmaker om de hoek hadden gekocht. Maar ondanks dat fietste ik glimlachend tegen de wind in. Want o wat fietst deze Cortina-fiets lekker! Zeker weten dat ik op mijn rode fiets totaal buiten adem was aangekomen thuis met een razende hartslag. En nu? Nu voelde ik me heerlijk uitgewaaid en nog steeds in staat om normaal te ademen. Wat een verademing, zo’n nieuwe fiets!

Laat de fietsritjes maar komen!

We parkeerden de fietsen tussen de narcissen om er alsnog een lenteachtig plaatje van te kunnen maken. Inmiddels staan ze te shinen in mijn schuur, heb ik braaf alvast de servicebeurten in mijn agenda genoteerd en zijn de eerste plannen voor onze fietstochtjes gemaakt. Het Amsterdamse Bos wordt vast bestemming nr. 1. Dan wel het liefst met voorjaarsweer. Want hoe smooth mijn fiets ook trapt – zelfs met tegenwind – met het lentezonnetje op mijn bol is fietsen wel het allerfijnst.

Wat voor fiets heb jij?