Gisteren precies twee jaar geleden pakte ik met bibberende handjes de peperdure notarispen vast. Klaar om het koopcontract voor mijn eerste eigen woning te ondertekenen. En om daarmee aan een gloednieuw avontuur te beginnen. Maandenlang had ik ernaartoe geleefd en gefantaseerd over hoe mooi mijn roze stoel in dat ene hoekje zou staan. En toen was het moment daar. Ik kreeg een sleutelbos in mijn handen gedrukt, had er een hypotheek bij en kon aan mijn leven op eigen benen beginnen. Een terugblik over persoonlijke groei, het Airbnb-gevoel en nieuwe vloerkleden!

En dan ben je opeens huiseigenaar!

Het blijft vreemd dat je op basis van één bezichtiging van een half uur een keuze maakt over waar je daarna meerdere jaren van je leven het grootste deel van je tijd gaat doorbrengen (zeker nu thuiszitten het nieuwe normaal is!). Maar de plek voelde goed, de woning voldeed aan mijn niet al te bescheiden eisenlijstje en ik had mijn hart al verloren aan de fijne keuken (zes pitjes, wauw!) en de gezellige omgeving.

Ondanks dat had ik de weken voor hét notarismoment heus de kriebels in mijn buik. Hoe zou dat zijn, alleen wonen? Zou ik het missen dat ik niet altijd iemand heb om tegen aan te praten na een drukke werkdag? Hoe zou de nieuwe omgeving bevallen? Kan ik me hier net zo thuis voelen als in het huis waar ik 25 jaar van mijn leven had doorgebracht? Allemaal gedachten die ik op dat bewuste tekenmoment liet varen. Ik was vooral klaar om dit avontuur aan te gaan – met alle spanning én leuke dingen die daarbij kwamen kijken.

Benieuwd naar mijn klusperikelen van toen? Toen ik dit artikel schreef, was ik net begonnen met verven. Vond ik zelf wel grappig om terug te zien!

Het Airbnb-gevoel

Gek eigenlijk dat het nog steeds voelt alsof ik pas net in dit huis woon. Ik weet nog dat het de eerste weken aanvoelde alsof ik permanent een Airbnb mocht huren en daarin alles mocht doen en laten wat ik wilde (om half negen ’s avonds pas koken als je eerder geen zin hebt, altijd eten maken waar jij zin in hebt, je ontbijtbord laten slingeren zonder kritiek, zonder wachtrij de badkamer gebruiken – hell yes!). Soms voelt het nog steeds een beetje zo. Op een positieve manier dan. Mijn eigen ding doen bevalt me nog veel beter dan ik had kunnen bedenken.

Never not restyling

Grappig ook hoeveel er in twee jaar tijd is veranderd! Sowieso in mijn huis. Bijna elk plankje of kastje in huis is al een keer of drie opnieuw ingedeeld. Mijn muur kreeg een nieuwe kleur, mijn hobbykamer ondergaat op dit moment een make-over en van de logeerkamer hebben we laatst een thuiskantoor gemaakt. Dat ik tot team ‘Never Not Restyling’ behoor, blijkt wel uit het feit dat ik ook nu nog barst van de ideeën om dingen anders te doen in huis. Het houdt niet op. Niet vanzelf.

Ik zou nog wel een mooi vloerkleed op de slaapkamer willen (op de website van Vloerkledenwereld zag ik prachtige Scandinavische vloerkleden staan, die een goede kanshebber zouden zijn). Naast dat toffe vloerkleed, moet ik echt nog eens die gallery wall in mijn slaapkamer gaan realiseren, en wil ik ook ooit meer van mijn balkon maken dan alleen dat setje van twee tuinstoelen. En het belangrijkste: na anderhalf jaar verdient mijn handdoekrek het om niet langer aan één spijker aan de muur te bungelen. Tja, de uitstelklusjes als je eenmaal ergens woont (alhoewel anderhalf jaar misschien wel heel extreem is voor een klusje van vijf minuten).

Het kleine meisje dat volwassen dingen deed

Soms denk ik terug aan de tijd dat ik hier kwam wonen. Ik voelde mezelf een klein meisje dat opeens volwassen dingen ging doen. Een hypotheek afsluiten, verzekeringen regelen, me verdiepen in WOZ-waardes, Belastingdienst-gesprekken voeren, en al dat soort serious shit. Ik maakte de typische beginners-bloopers van iemand die net op zichzelf woont (per ongeluk broccoli zonder water laten koken en pas na een half jaar de uitknop van de stofzuiger vinden waren mijn grootste fails). Inmiddels ken ik gelukkig een stuk meer huishoudelijke trucjes. Maar uitgeleerd ben je nooit; ik ontdek nog regelmatig dat ik dingen totaal onhandig aanpak!).

Maar het mooiste vind ik dat ik op deze dag, nu het precies twee jaar geleden is, weer stilsta bij wat er in die tijd allemaal is veranderd. Ik voel me niet meer het meisje dat volwassen dingen doet, maar neem mezelf een stuk serieuzer. Ik voel mezelf best wel een independent woman (behalve dan dat ik nog steeds geen fietsbanden kan plakken), kan wel zeggen dat ik mijn eigen pad heb ontdekt en ik heb ook echt mijn plekje gevonden hier. Dat nog naast het feit dat er veel mooie dingen in mijn leven bij zijn gekomen in de afgelopen twee jaar. Met een kat, Bart en mijn eigen bedrijf als drie hoogtepunten die boven al het andere uittorenen.

Wat op mezelf wonen me bracht?

Twee jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik nu op het punt zou staan met een lieve jongen dit fijne plekje te gaan delen en dat ik vanuit huis aan te gekke freelance opdrachten mag werken. Ik had sowieso niet gedacht dat op mezelf wonen me zoveel zou brengen. Niet alleen de kans om al mijn Pinterest-interieurborden naar een echt interieur te vertalen, maar vooral vrijheid, groei en het besef dat ik mezelf heb om terug te vallen. Daarnaast is er nog wel meer wat mijn eigen huis me heeft gebracht.

Natuurlijk had ik twee jaar geleden ook nooit kunnen bedenken dat er zoiets als een virus zou komen waardoor je opeens noodgedwongen bijna non-stop thuis zit en door dagelijkse ommetjes de hele buurt als je broekzak kent. Op alle momenten waarop thuis zijn het nieuwe normaal is, besef ik des te meer hoe blij ik mag zijn dat ik mijn plekje heb gevonden. Hoe spannend ik het twee jaar geleden ook vond om van het huis van de Funda-advertentie mijn thuis te maken, ik had destijds geen betere keuze voor mijn eerste eigen plekje kunnen maken.

Trouwens, dit doet me eraan denken dat het eigenlijk zonde is als je pas bij zo’n mijlpaal gaat kijken waar je vandaan komt en waar je bent gekomen. Daarom een vraag voor jou:

Als jij terugdenkt aan wat jij de afgelopen twee jaar hebt bereikt, waar ben jij dan het meest trots op?