Wie mijn blog volgt, weet inmiddels vast dat ik nogal sentimenteel kan worden van mijlpalen. En dingen als “12 maanden geleden bezichtigde ik mijn huis” vind ik dus een mijlpaal. Een half jaar officieel in mijn huis wonen ook. Precies zes maanden geleden schreef ik een (minstens zo sentimenteel) artikel over mijn eerste nacht in mijn eigen woning. Ik ging eindelijk weer verfspetterloos door het leven en stond op het punt voor het eerst onder mijn gloednieuwe roze dekbed in slaap te vallen. Hoe bevalt het nu een half jaar later?

De eerste stap in mijn woning

Alweer bijna één jaar geleden zette ik met mijn aankoopmakelaar voor het eerst voet in dit appartement. Toen nog totaal onwetend dat dit dé woning zou worden. Ik ging er sceptisch in. Eerst maar eens kijken of dit niet het zoveelste huis zou zijn met kapotte vloeren of lekkage in de muren. In eerdere huizen had ik onder meer een “prachtige” badkamer gezien met oranje tegels, een keuken die rijp was voor de sloop en een slaapkamer die bij gebrek aan een deur (of ook maar een mogelijkheid voor een deur) niet eens een slaapkamer te noemen was. Zou dit dan wel hét huis zijn?

Een glinstering in mijn ogen

Maar – surprise, surprise – nadat ik enthousiast was verwelkomd door de kat van de vorige bewoners (pluspuntje!), verdween mijn pessimisme al snel naar de achtergrond. Het appartement was groot en telde drie slaapkamers. De bus stopte op de hoek van de straat. Er waren geen oranje tegeltjes in de badkamer te bekennen. En de keuken was zo mooi en groot dat ik er spontaan culinaire neigingen van kreeg. Ik fantaseerde over de plek waar ik mijn bed zou neerzetten en kreeg spontane plannen voor een hobbykamer. Blijkbaar was mijn enthousiasme zichtbaar. Mijn aankoopmakelaar zag het al aan de glinstering in mijn ogen. “Volgens mij ben je enthousiast.” Ik glunderde.

Bushaltedromen

Op weg naar de bushalte belde ik mijn vader. “Pap, dit huis was het echt helemaal. Ik wil het zo graag.” Ik weet nog dat ik tegelijkertijd dolenthousiast was en ook bang om teleurgesteld te worden. Want ongetwijfeld zou ik niet de enige zijn die glunderend door deze woning had rondgelopen. Mijn aankoopmakelaar verzekerde me ervan dat hij zijn uiterste best voor me zou gaan doen. Ik weet nog dat er bij de bushalte één seconde een wilde gedachte door mijn hoofd schoot “Wie weet sta ik straks elke dag bij deze halte te wachten op de bus naar mijn werk”.

Je kent de afloop inmiddels. We zijn bijna een jaar verder en ik sta inderdaad een paar keer per week bij die bewuste bushalte te wachten op mijn vervoer naar werk. Net wakker geworden in dé woning waar alweer een half jaar mijn naambordje naast de deur hangt.

Een plek onder de zon voor mij alleen

Alweer een half jaar geleden schreef ik over de eerste nacht in mijn nieuwe appartement. Ontzettend spannend vond ik het om met mijn Ford volgeladen met verhuisdozen de deur bij mijn ouders achter me dicht te trekken. In mijn uppie in een nieuw dorp, maar wel in een huis dat helemaal “mij” voelde. Mede door alle kleurrijke spullen die ik de weken daarvoor tijdens talloze woonboulevardbezoekjes bij elkaar had geshopt. Ik voelde me nogal groot toen ik mijn moeder gedag zei en vertrok naar het appartement dat voortaan mijn thuis zou zijn. Tegelijkertijd vond ik het doodeng. Ik kon alleen maar hopen dat het echt als een thuis zou gaan voelen.

Een half jaar later

Die autorit is alweer een half jaar geleden. Ik heb al meer dan 150 nachten doorgebracht in het heerlijke hotelbed waar ik nog even lovend over ben. Ik durf wel te zeggen dat ik in dit half jaar ben veranderd. Volwassener geworden, denk ik (maar zeker niet altijd!). Zelfstandiger misschien. Ik heb nieuwe kansen gekregen, maar ook uitdagingen op z’n tijd. En ik heb nieuwe mensen leren kennen en heb zo mijn eigen fijne plekjes hier in de buurt ontdekt (inclusief kapper met gratis rugmassages). Ook heb ik mezelf beter leren kennen. Juist doordat ik – als alleenwonende – zelf op mijn rem moet trappen en zelf lief voor mezelf moet zijn waar dat nodig is.

Het “prr”-gevoel

Mijn eigen huisje. Na een half jaar hier wonen voel ik nog precies de blijdschap die ik ooit voelde toen ik na de bezichtiging naar de bushalte liep. Natuurlijk baal ik soms als ik doodmoe de sleutel in het sleutelgat steek en weet dat ik toch echt zelf iets eetbaars in elkaar moet zien te flansen. Soms voel ik me heus eenzaam of kamp ik met lekker praktische struggles. Maar gelukkig komt het veel vaker voor dat ik mijn sleutel blij in het sleutelgat steek en glimlachend neerplof op mijn stoel. “Prr” zou Pippa (mijn lieve huisgenootje sinds een half jaar min twee weken) zeggen. En misschien dekt dat tevreden geluidje wel het meest de lading.

Hoe lang woon jij al in je huidige woning?