De Engelsen kennen de mooie spreuk “Embrace your imperfections”, oftewel omarm je imperfecties. Deze imperfecties kunnen variëren van die ene vervelende moedervlek boven je lip tot iets waarin je niet zo uitblinkt als je zou willen. Net als wel meer mensen, heb ook ik de neiging om mezelf te veroordelen om mijn minder goede karaktereigenschappen. Maar wat nu als we die minder goede punten eens niet zouden gebruiken om onszelf neer te halen? In dit artikel deel ik 4 redenen die jou (en mij!) waarom we onze imperfecties eigenlijk zouden moeten koesteren.

What makes you different…

Laat ik maar meteen met de billen bloot gaan door een paar van mijn eigen imperfecties te onthullen. Zo ben ik onzeker en een tikkeltje verlegen en heb ik in groepen weleens de neiging om mezelf terug te trekken. Er zijn momenten dat ik met die dingen worstel. Natuurlijk zou ik ook weleens een heftige discussie met iemand willen voeren en vol zelfvertrouwen voor een grote groep mensen willen staan. Maar that’s not me, in ieder geval niet op dit moment. Nu zou ik daar heel erg mee kunnen zitten en mezelf continu met anderen kunnen vergelijken die deze eigenschappen wel hebben. Maar ik heb ook geleerd dat het vleugje onzekerheid mij maakt tot wie ik ben. Ik ben misschien geen haantje de voorste, maar dat is soms ook wat mensen juist in mij waarderen. What makes me different, makes me beautiful Romy. Juist daarom zijn die imperfecties zo erg nog niet!

Leren van je imperfecties

Naast het feit dat imperfecties je maken tot wie je bent, maken ze het ook mogelijk om te groeien als mens. Hoe jammer zou het zijn als je in je leven wordt geboren als een perfect mens en niets meer te leren of te ontwikkelen hebt? Je zou dan nergens voldoening uit kunnen halen en je niet onwijs trots kunnen voelen als je een keer boven jezelf uitstijgt door die imperfecties aan te gaan. Juist doordat ik onzeker ben, kan ik bijvoorbeeld een beetje gepaste trots voelen als ik desondanks een presentatie heb gegeven of toch mijn mening heb laten horen. Imperfecties zijn er om van te leren en om te veranderen in doelen om aan te werken. Om die reden kunnen imperfecties eigenlijk heel waardevol zijn.

(Im)perfectie is subjectief 

Als mensen zijn we vaak geneigd om onszelf met anderen te vergelijken. Iemand anders is misschien mooier, slimmer of liever dan wij. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik dan vooral naar mijn imperfecties kijk. Iemand anders weet misschien geweldig goed te improviseren voor een grote groep mensen, terwijl ik met knikkende knietjes en een bevende stem diezelfde presentatie geef. “Ik zou het ook wel zo goed willen kunnen,” denk ik dan. Op dat moment sta ik er alleen niet bij stil dat die andere persoon misschien wel hetzelfde denkt over mij. Misschien vertel ik door mijn onzekerheid het verhaal wel op een meer persoonlijke en intieme manier en spreekt dat juist mensen aan. Wat voor mij een imperfectie is, zou daarom voor een ander zomaar eens het tegenovergestelde kunnen zijn. Imperfectie is subjectief en dat maakt het eigenlijk totaal onbelangrijk.

Imperfectie is écht leven

Er is nog een laatste reden waarom we onze imperfecties eens zouden moeten koesteren. Perfectie heeft namelijk best wel iets saais in zich. Als je altijd alles doet zoals het hoort, dan zou je bijvoorbeeld nooit eens in een lachbui uitbarsten (hallo, leedvermaak!). Imperfecties maken het daarentegen mogelijk om écht te leven. Als je altijd maar streeft naar het perfecte, dan zul je dag in dag uit teleurgesteld worden. Die lat komt namelijk hoger en hoger te liggen en perfectie zal je nooit bereiken. Genieten kan pas als je de broekriemen soms iets minder strak aantrekt. Probeer het daarom eens iets meer los te laten en geniet van al die niet-zo-perfecte-maar-o-zo-mooie momenten die het leven te bieden heeft.

Heb jij een imperfectie die je koestert?