Wauw, ik kom net tot de ontdekking dat dit alweer de honderdste keer is dat ik je laat mee “kieken” in mijn leven. Dit is namelijk Inkiekje #100. Een mijlpaal op zich! En dat was niet de enige mijlpaal de afgelopen weken. We zetten ook de kerstboom op (en dat was per ongeluk een iets groter exemplaar dan gedacht), zagen onze nieuwe keuken ontstaan en beleefden spontaan een heel leuk 4 uur durend avontuur aan de Keizersgracht. Iets met een vondst langs de weg, een te krappe auto en werkkamerplannen! Verder gaf ik een gastcollege in Eindhoven, werd ons toilet letterlijk opgefleurd (met bloemetjestegels) en nemen de verhuisvoorbereidingen steeds serieuzere vormen aan. Kiek maar mee!

Hoe ik het liefst werk: lekker thuis, met weinig afspraken en met mijn dikste vest aan. Als de kat ook nog opgekruld in de stoel naast me ligt, kan mijn werkdag niet meer stuk. Sinds deze week is het er nog beter op geworden, nu ik besloten heb dat de verwarming wel weer aan mag. Ik heb het dit najaar best lang verwarmingsloos volgehouden. Met mijn dikste vesten aan, een kruik op mijn buik en een plaid over mijn benen had ik van kou totaal geen last. Maar oké, sinds deze week heb ik me er toch maar bij neergelegd dat de verwarming een klein beetje opendraaien ook wel fijn is.

Vorige week maandag kreeg ik heel leuk bezoek: een lieve vriendin die tijdelijk in Oman woont, was een week in Nederland. Ze had in haar volle agenda ook tijd om ons nieuwe huis te bewonderen, gezellig bij te kletsen en pita’s af te halen bij een heerlijke tentje om de hoek. Ze had zelfs nog verrassingen voor me meegenomen uit Oman, zoals deze dadelsiroop en dadels uit dé dadelregio. Hoe lief! Ik heb ze nog niet gebruikt trouwens, omdat ik deze voor een echt speciaal gerecht wil bewaren (en ze niet snel, snel door mijn havermoutpapje wil roeren). Maar dit kan niet anders dan het allerlekkerste dadelachtige zijn dat ik ooit heb geproefd.

Die maandag was om nóg een reden fantastisch gaaf: Jorik (van Jorik Maakt) kwam langs om onze keuken te installeren. Uiteraard is zo’n grote klus niet in één dag geklaard. Maar na heel hard bikkelen stond er één dag later al een complete keukenbasis. Ik wist niet wat ik zag toen ik de kamer binnenliep. Opeens gaat onze woonkamer van een kale, grote, grijze ruimte naar een écht leefbaar huis. Inmiddels is de keuken zelfs zo goed als af. Ik kan niet wachten om je het resultaat over een tijdje te laten zien.

Verder maakten we plannen voor een traprenovatie. Ja ja, bij die ene winkel van alle woonprogramma’s: Upstairs. Ook wij zijn beïnfluenced. Onze huidige trap is een standaard witte houten trap en kraakt zo hard dat ik er onmogelijk doorheen zou kunnen slapen als iemand naar beneden loopt. Bij de traprenovatie wordt dat gemaakt en krijgen we dit houten laagje over de trap heen. Heel gaaf! Overigens was het wel een duurder grapje dan we van tevoren hadden gedacht 😉 Maar van je kraak afkomen is wat waard én onze trap ziet er straks helemaal mooi uit. Hierboven zie je het “decor” dat wij hebben gekozen voor de trap.

Die donderdag reisde ik af naar Amsterdam voor een afspraak met een ademcoach. Een watte? Nou ja, ik ben er onlangs afgekomen dat ik compleet verkeerd ademhaal. En nee hoor, ik ben niet in de zoveelste coachings-hype getrapt. Ik kwam er tijdens een presentatietraining achter dat ik heel oppervlakkig ademhaal en daardoor regelmatig naar lucht moet happen. Klinkt onschuldig, maar voor mij houdt het in dat ik soms al na 3 minuten praten buitenadem ben (bijvoorbeeld als ik wandel en praat tegelijk), meer last krijg van darmklachten en en ook automatisch meer stress voel.

De coachingssessie was onwijs fijn. Natuurlijk ging ik een uur later niet direct anders ademend naar huis. Ik adem waarschijnlijk al sinds mijn puberteit verkeerd, dus er gaan nog wel wat uren oefenen overheen om dat eruit te krijgen. Maar ik kreeg direct fijne technische handvatten om meer naar mijn buik te ademen en beter een hap lucht te nemen tijdens het praten.

Wat de afspraak nog toffer maakte, is dat het me een onverwacht avontuur opleverde. Terwijl ik over de Keizersgracht wandelde, zag ik opeens deze massief houten tafel langs de weg staan. “Gratis meenemen!” stond op een briefje op de tafel. Ik had de tafel op de heenweg al gespot en zag er toen al een potentieel nieuw bureau in (ik zocht nog een bureau namelijk!). Toen ik hem op de terugweg nog steeds zag staan, zette ik er compleet mijn zinnen op. Nu was ik alleen met het openbaar vervoer naar Amsterdam gekomen en is een 2 meter lange tafel niet zo makkelijk onder je arm mee de tram in te slepen. Dus vroeg ik Bart om hulp (“Eh schatje, ik sta in Amsterdam en heb even een gekke vraag…”) en beschermde de tafel wel drie kwartier in de bittere kou voor andere geïnteresseerden (ja sorry, deze geweldige eikenhouten tafel maakte me een ware leeuwin).

Het werd nog avontuurlijker toen de tafel niet in Barts auto bleek te passen, we een schroevendraaier bij een Italiaans restaurant moesten halen, in het pikdonker langs de gracht een tafel uit elkaar schroefden, vervolgens hulp kregen van een 80-jarig stel dat aanbood om de tafel tijdelijk in hun kelder te stallen en daarna met de auto van mijn ouders terugkwamen om de tafel dit keer wél mee te krijgen. We waren om tien uur ’s avonds pas thuis (met nog lege magen), maar ik had wél mijn droomtafel. Ik word er nog steeds zielsgelukkig van, misschien nog wel meer omdat de tafel er nu al één is met een verhaal.

Ik ga de tafel trouwens nog opschuren en in een lichter kleurtje beitsen. Dan past hij perfect in mijn nieuwe werkkamer.

De volgende ochtend moest ik wel alweer vroeg uit de veren. Ik was aanwezig bij de live-dag van 365 Dagen Succesvol, één van mijn opdrachtgevers. Het was een supermooie dag waar ik niet alleen als tekstschrijver veel inspiratie voor nieuwe 365-blogs uit heb gehaald, maar waar ik ook als mens mooie dingen van leerde. Het is heel bijzonder hoe openhartig en kwetsbaar alle deelnemers bij de live-dagen zijn. Voor je het weet praat je over de meest diepgaande onderwerpen met een volslagen vreemde, terwijl het toch totaal niet ongemakkelijk voelt. Heel bijzonder om te ervaren!

Zaterdagen zijn voor feestontbijtjes. Oké, ik ontbijt elke dag wel met iets wat ik lekker vind. Maar op zaterdag neem ik met nog meer plezier de tijd om te experimenteren met nieuwe dingen. Dat resulteerde dit keer in deze bessen-havermout met een gezellig paars kleurtje en wat beetjes chocola. Yum! Het recept zal ik binnenkort op de blog delen.

Er werd aan nog meer leuke verbouwprojecten gewerkt: het toilet! Dat is nu zelfs al zo goed als af. De foto van het eindresultaat houd je nog tegoed, maar hierboven zie je alvast wat restanten van de tegels die een prominente rol op ons toilet spelen. Wat een beauty’s! Ik ben er zo zo blij mee.

Vorige week zaterdag kwam mijn lieve vader helpen klussen. We schuurden, verfden, stofzuigden en maakten alle vensterbankjes af. Heel gezellig om dat samen te doen! Bart was die dag bij vrienden, dus het was heel leuk om met z’n tweeën wat meters in het huis te maken (en om de nieuwe keuken en het toilet uitgebreid aan papa te laten zien).

Bart was een dag weg naar een kerstmarkt en kwam terug met een superlief cadeau voor mij. Ik ben gek op retro oorbellen. Hoe groter, opvallender en kleurrijker, hoe beter! Bart kent mijn smaak maar al te goed en nam deze oorbellen voor me mee. Hoe leuk en lief!

Ook kwam er iets leuks met de post waar ik al wéken naar uitkeek: mijn telefoonhoesje. Ik had Bart plechtig beloofd mijn nieuwe telefoon (een Samsung met top-camera – YAY!) pas in gebruik te nemen zodra ik mijn hoesje én screenprotector heb. Ik heb er namelijk een handje van om telefoons om de haverklap te laten vallen of uit mijn tas te laten glijden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn telefoon zeker eens per week op de grond ligt. Dan is investeren in een echt goed hoesje en de beste screenprotector geen slecht idee.

Dit vrolijke hoesje met vlinders kocht ik bij Burga. Echt een superleuke webshop met onwijs veel niet-doorsnee telefoonhoesjes! Maar wees gewaarschuwd: de levertijd is wel oneindig lang. Ik moest twee weken (!) op mijn hoesje wachten. Gelukkig zijn de vrolijke vlinders het achteraf gezien waard.

Die zondag ging ik aan de slag met heel veel regeldingen in ons huidige huis. Zo ligt ons logeerbed bezaaid met al deze verhuisdozen en bubbeltjes (met daarbij ook nog de mededeling “Als jullie nog meer nodig hebben, laat maar weten!”). Het grote voorbereiden op de verhuizing kan beginnen! Voordat we onze hele inboedel in dozen stoppen, ben ik eerst nog alle spullen kritisch aan het langsgaan. Ook al ben ik een opruimmiep en moet ons huis zeker eens per maand aan een flinke opruimronde geloven, we hebben alsnog wel wat spullen die een tripje naar Marktplaats of de kringloop verdienen.

Eén van de grootste projecten was een complete kast leegruimen. Deels voor de verhuizing, deels om plek te maken voor een joekel van een kerstboom (daarover later meer). Het leuke gevolg ervan was dat nu al deze plantjes gezellig samen op de vensterbank staan. Best een vrolijk gezicht zo!

Verder dook ik de keuken in om een citroen-maanzaadcake te maken. Het beslag zag er al verrukkelijk uit. De cake kwam alleen door een iets te lange oventijd en te weinig vocht als een zwart geblakerde baksteen uit de oven. Daar was nog wat verbetering nodig, zullen we maar zeggen. Afgelopen weekend heb ik hem nog eens gemaakt, maar dan met andere verhoudingen. Ook mocht de cake al iets eerder buiten de oven komen kijken. En yes, dat leverde wel een succescake op!

Bakken is wat dat betreft altijd een perfecte oefening voor mij dat fouten maken mag. Ik vind het zeker niet leuk om na heel wat voorbereidingen misbaksels uit de oven te halen of te ontdekken dat mijn zorgvuldig uitgedachte taart in één keer inzakt. Maar van elk foutje leer je weer hoe je een taart de volgende keer wél goed maakt. Zonder fouten zou je het perfecte recept nooit vinden. Dus hé, zo erg zijn foutjes niet.

Woensdag hield ik twee uur de wacht in ons nieuwe huis totdat de leverancier van het aanrechtblad zou komen. Werken in ons nieuwe huis is op dit moment nog een beetje improviseren. We hebben nog geen radiatoren boven, dus werk ik standaard in mijn jas. De bel werkt niet, dus moet je voor het raam werken als je op iemand wacht zodat je elke auto ziet aanrijden. En mijn niet-zo-ergonomische werkplek bestaat dus uit een klapstoeltje en een vensterbank. Ach, het werkt! Overigens brak het aanrechtblad tijdens de montage in tweeën. Dus de mooie foto’s van onze hele keuken houd je nog tegoed. Als het goed is, hebben we deze week alweer een nieuw aanrecht!

Ondanks dat ons appartement langzaamaan al ietsje kaler wordt, is de gezelligheid er niet minder om. Zeker niet sinds we de kerstboom hebben staan! En dat is dit jaar een joekel van een boom. Ik koop eigenlijk altijd een kleintje, maar vorige week stond onze bovenbuurman voor de deur met de vraag of we al een boom hadden. “Nee”, antwoordde ik beduusd. Daarop zei hij dat zij een boom hadden besteld die niet paste en dat ik die wel mocht hebben. Voor ik het wist, stond dit enorme exemplaar voor de deur!

Ach, ons huis wordt toch met de dag wat leger, dus zo’n grote boom brengt wel wat sfeer in huis. En we bleken zowaar genoeg lichtjes, ballen en slingers te hebben om hem ook nog van top tot teen te versieren.

Ik maak er graag een sport van om elk jaar één of twee écht mooie kerstornamenten te kopen die een bijzondere betekenis hebben of die we gewoon mooi vinden. Al scrollend door De Bijenkorf-site kozen Bart en ik er drie uit die we wel mooi en toepasselijk vonden. De chipszak-hanger konden we niet laten liggen omdat Bart naturel chips het allerlekkerste vindt wat er bestaat (en omdat ik het ook wel geinig vind dat er een zak chips in onze boom hangt). De zaag leek ons wel toepasselijk nu we aan het klussen zijn (en herinnert ons over heel wat jaren aan deze bijzondere periode). En de mierzoete regenboog was helemaal mijn ding. Die heeft niet echt een betekenis, maar wel leuke kleurtjes en een hoog unicorns & rainbows-gehalte. Ik houd ervan!

Oeh la la, er kwam nog meer leuks met de post! Ik knutselde laatst in een half uur een digitaal verhuiskaartje in elkaar om onze adreswijziging aan bekenden door te geven. Mocht je nu denken “Jeetje, hoe doe je dat in een half uur?”, dat is volledig te danken aan een standaard template van Made for Moments. Dat is echt een top-site als je een persoonlijk kaartje wilt maken zonder zelf te hoeven prutsen met Photoshop! Ik kan niet wachten tot we de kaartjes op de bus kunnen doen.

Afgelopen vrijdag reisde ik af naar Eindhoven om daar iets heel gaafs en spannends te doen: een gastcollege geven. Ik mocht aan eerstejaars studenten Economie van Fontys Hogeschool vertellen over mijn ervaringen als jonge ondernemer. In mijn college focuste ik vooral op vooroordelen over het ondernemerschap. Ook had ik het erover dat je dingen gerust op jouw manier mag doen (met of zonder duur pak, met propvolle of juist rustigere weken, en met zoveel of zo weinig borrels als je zelf wilt – allemaal prima!). Het was onwijs leuk om te doen, ook omdat de studenten veel boeiende vragen en meningen hadden.

Ik hoop dat het ze misschien heeft geïnspireerd om ook ooit een onderneming te starten. En zo niet, dan heeft het ze vast in elk geval iets wijzer gemaakt over the good and the bad van ondernemen.

Dit weekend hadden we twee drukke klusdagen voor de boeg. Soms verlang ik al een klein beetje naar de weekenden waarin de GAMMA niet meer mijn meest bezochte winkel is en ik mijn kluskleding lekker in de kast kan laten liggen. Maar gelukkig duurt dat niet lang meer! En gelukkig gingen we er dit weekend heen met een goed doel voor ogen. Aan het eind van de zaterdag hadden we het volledige kozijn op de slaapkamer lila geverfd. De eerdere verflaag was helaas compleet afgebladderd (iets met verf op waterbasis, nat stukwerk, condens en regen…). Maar met verf op terpentine-basis lukte het dit keer een stuk beter. Het kozijn heeft nog een tweede laag nodig binnenkort, maar de basis staat. En wauw, wat heeft de kleur mooi uitgepakt!

Klusteam still going strong! Gelukkig maken we van de klusdagen altijd wel iets gezelligs. Soms met een podcast of luisterboek op de achtergrond, en ook vaak met een hoop geklets en gelach. En natuurlijk soms ook met wat vloeken als apparaten, verf of weet-ik-veel-wat niet meewerkt. Maar we’re still standing. Overigens is ‘op de bank’ tegenwoordig onze standaard zaterdagavond-bestemming. Ik ben heel gelukkig dat we even geen feestjes hebben, want veel meer dan een blogartikel of een avondmaaltijd komt er op zaterdag niet uit mijn handen. Happy huismus!

Verder zocht ik online meerdere toffe kerstkaarten uit bij kleine ondernemers. Ik vind kerstkaarten uit de winkel vaak zo saai en standaard. Maar veel illustratoren en kleine webshops hebben superleuke kaarten en verdienen de extra kerstomzet misschien wel meer dan de grote boekhandels. Ik shopte deze kattenkaarten bijvoorbeeld bij Post & Papier. Deze kaarten ga ik sowieso naar een paar kattenliefhebbers om me heen sturen. De kerstkaarten schrijven is nog een project om ergens deze week tussendoor te fietsen 😉

We eindigden het weekend met nóg een kozijn. Hoera! Ook mijn werkkamer-kozijnen hebben nu een mooi kleurtje. Toen we het huis kochten, waren al deze kozijnen pikzwart. Het was een hels karwei om ze zo te krijgen zoals ze nu zijn, maar ik ben heel blij met het eindresultaat.

Ja ja, ik zie mezelf hier over een paar weken wel werken. En dan hopelijk aan mijn nieuwe Keizersgracht-tafel in plaats van aan de vensterbank, en met een echte bureaustoel in plaats van het eeuwige witte klapstoeltje. Kom maar door, nieuw huis!

Heb jij dit jaar een kerstboom staan?