Wij wisten (ongemerkt) nogal wat mijlpalen in twee weken te proppen. We vierden natuurlijk kerst, bakten een mega-stapel oliebollen en proostten voor het allerlaatst op het nieuwe jaar in ons huidige huis. Daarnaast zetten we voor het eerst voet op onze nieuwe vloer (die op een wel heel verrassend moment kwam), pakten we ons complete huis in dozen in en leerden we een lesje planning loslaten door een paar tegenvallers. Oh ja, en ik genoot van het onverwachte tv-debuut van twee (nogal goede) bekenden. Kiek je mee naar mijn (feest- en verhuis)weken?

Ik startte de week twee weken geleden in mijn meest nette (maar toch vrolijke) blauwe blazer. Ik had namelijk een leuke workshop op de planning te staan. Een opdrachtgever van mij heeft een jaarkaart voor DENK Producties en nodigde mij en een andere tekstschrijver uit om mee te gaan naar één van hun masterclasses. Het werd de masterclass met de prikkelende titel ‘Omgaan met irritante mensen’. De masterclass ging erover dat iedereen een eigen communicatiestijl en manier van werken heeft en vaak bepaalde allergieën heeft bij anderen. De focus lag erop hoe je ermee omgaat als je met iemand anders werkt die daar totaal anders instaat. Superinteressant, en sowieso een cadeautje om zo’n middag weg te gaan met twee soort-van-collega’s.

De workshop ging trouwens volledig over de DISC-analyse: een analysemethode waar ik me via boeken en cursussen al vaker in had verdiept. Ik vind het een mega-handige en praktische methode om te onderzoeken waarom je soms botst met mensen en hoe je dat kunt voorkomen. Ik ben zelf blauw en groen (dus aan de ene kant analytisch en resultaatgericht, en aan de andere kant ook mensgericht en gevoelig). Ik heb heel weinig rood (dominantie/leiderschap) in me en heb er weleens moeite mee als mensen van nature juist heel erg in dat rode stuk zitten. Dan ga ik me al snel kleiner voordoen of vergeet ik voor mezelf op te komen, terwijl de ander helemaal niet als bedoeling heeft dat ik me klein voel.

Deze masterclass leerde onder andere hoe je daarmee omgaat. De truc is vooral dat je de ander meer spiegelt. Dus als de ander heel stellig en direct is, helpt het als je naar die persoon toe directer communiceert dan je anders zou doen. En hecht iemand veel waarde aan sociaal contact, dan helpt het als je in welk gesprek dan ook daar rekening mee houdt. Superinteressante materie! Ik heb er veel praktische tips uit gehaald.

Oh ja, mocht je hier meer over willen weten, op Tijdwinst verscheen dit praktische artikel over de DISC-profielen.

Verder was er soep. Erwtensoep. De eerste snert van het seizoen. Mijn broertje is dol op experimenteren in de keuken en heeft regelmatig pannen met eten, plakjes cake, stukjes taart, brood of wat dan ook over. Ik voel me altijd een bofkont als wij weer eens met een complete én smakelijke lunch voor de volgende dag naar huis gaan.

Je zou denken: gewoon een leuk kiekje van jullie woonkamer in kerstsfeer. Maar dit was voor mij een bijzondere foto; het was de allerlaatste foto voordat we de boel hier thuis officieel afbraken voor de verhuizing. Vanaf dit moment kwamen steeds meer spullen in dozen te zitten, reden we af en aan naar de kringloop en stofte ik mijn Marktplaats-account af om spullen te koop te zetten of gratis aan te bieden.

Het blijkt nog een hele onderneming, zo’n verhuizing! Ik was natuurlijk al eens verhuisd, maar verhuizen vanaf mijn ouderlijk huis deed ik lekker op een rustig tempo door twee maanden lang tijdens het klussen elke keer een doosje mee te nemen. Deze verhuizing is toch wel andere koek, omdat ons nieuwe huis nog niet af is, omdat we met z’n tweeën zijn en omdat we grote meubels en een inboedel hebben die mee moet. Maar alles met een mooi doel voor ogen!

Hoe leuk! Mijn twee broertjes waren laatst figuranten in First Dates. Zij aten ergens op de achtergrond een hapje terwijl dappere stellen een blind date voor de camera’s aangingen. Ze waren maar één seconde vol in beeld, maar ik was toch een trotse zus toen ik ze opeens voorbij zag komen. Extra leuk is dat ik dankzij hun “optreden” wat inside information kon ontfutselen over hoe het er bij de opnames nu eigenlijk aan toegaat 😉 Daar was ik als trouwe kijker wel nieuwsgierig naar.

Verder zat er die week het nodige tegen. Opeens bleek dat onze radiatoren voor de bovenverdieping pas eind januari leverbaar zijn (gelukkig kunnen we ons met dikke vesten en plaids wel redden!). Daarnaast werd ik tijdens de workshop gebeld dat de vloer toch niet gelegd kon worden, omdat er een derde egaliseerlaag nodig was. En toen ik donderdag in het huis was voor de installatie van het aanrechtblad door de keukenbladenfabriek hoorde ik een boem-geluid en daarna een “Oh jee, hoe kon dat nu?”-gesprek tussen de twee monteurs. Dit was de tweede installatiepoging, omdat het blad een week daarvoor ook al tijdens de montage brak. Dat gebeurde dit keer nog eens dus. Gelukkig hebben we wel een aanrecht op het kookeiland liggen. Het andere aanrecht laat nog even op zich wachten tot 15 januari.

Waar ik wel trots op was, is dat ik er aardig snel mijn schouders om kon ophalen. We hadden die weken al best wat tegenvallers gehad, dus ik vond het niet eens zo erg dat het aanrecht in twee stukken lag. Dan maar twee weken op een heel klein stukje aanrecht groenten snijden en in de badkamer water halen. So be it! We hebben een keuken, we hebben een huis en we hebben elkaar. Een paar maanden geleden was ik hier nog compleet door in de stress geraakt. Maar verbouwen leert je wel om niet direct in de paniek te schieten als dingen anders lopen. En ik probeer ook maar zo te denken: over drie maanden zijn we dit allang weer vergeten.

In onze huidige keuken kokkerelde ik een winterse curry in elkaar. Als ik een soort avondeten mag kiezen waar ik nooit op uitgekeken raak, dan is het wel curry. Dit keer werd het een kikkererwtencurry met pompoen en zoete aardappel. Oh ja, en met een schep pindakaas! Met die ingrediënten bij elkaar kun je haast de plank niet misslaan, toch?!

Verder kwam er leuke post binnen: onze nieuwe kattenbak. Of nou ja, die van Pip dus. We hadden hiervoor dezelfde kattenbak van Curver in een ander kleurtje (ik vind dat echt de fijnste kattenbak ooit door de uitschuifbare lade en hij ziet er ook nog best charmant uit voor een kattenbak!). Het vorige exemplaar kon alleen wel een opvolger gebruiken na uitvoerig gebruik, dus zochten we iets nieuws uit. Dit keer één in een mooi grijsblauw kleurtje.

Dat weekend hadden we een paar huismissies op de planning staan. Dat was aan de ene kant flink doorklussen in huis, en aan de andere kant een paar aankopen doen. Zo zochten we nog een lamp voor in de woonkamer en liepen we bij De Troubadour zowaar tegen dé lamp aan. Het is het terra cotta exemplaar op de achtergrond geworden. We zijn er nog niet over uit of hij boven de eettafel komt te hangen of boven de zithoek, maar die knoop hakken we wel door als alle meubels er eenmaal staan.

Daarna reden we door naar IKEA met een volgestouwde auto. IKEA heeft een geweldige inruilservice, waarbij je veel gebruikte IKEA-meubels (en ook sommige accessoires) kunt inleveren om die door IKEA opnieuw te laten verkopen. Je krijgt er dan een mooi bedrag (in shoptegoed) voor terug. Wij brachten onder andere een kleine bamboe kast weg, waarvoor we maar liefst € 40 kregen. Zelfs een paar RIBBA-fotolijstjes kon ik nog voor een tegoedkaart inruilen. Superfijne actie! Dat scheelt weer wat verkopen op Marktplaats. En IKEA-tegoed komt bij ons altijd wel op.

Omdat het het weekend voor kerst was, vonden we dat we ook iets kerstigs moesten doen op de zondagmiddag voor kerst. Het werd een bezoekje aan Intratuin. We hoopten een mooie kunstkerstboom in de aanbieding te kopen, maar helaas bleek de Intratuin in Amsterdam nogal klein en was de kerstafdeling al aardig geplunderd. Er stonden nog welgeteld vier niet al te mooie bomen. Volgend jaar nog maar eens proberen bij een grotere vestiging!

Verder maakten we het definitieve ontwerp voor onze IKEA Pax-kast af. Het wordt een lange kast met beige deuren en lekker veel hanggedeelte om al mijn jurken en Barts jasjes goed in kwijt te kunnen. Helaas voor ons bleken deze deuren tijdelijk overal uitverkocht. Dus voorlopig doen we het nog zonder kledingkast in de hoop dat de deuren heel binnenkort wel leverbaar zijn. Zo niet, dan gaan we maar eens op alternatieven broeden.

En toen was het Eerste Kerstdag! Traditiegetrouw schoven we op Eerste Kerstdag aan bij mijn schoonfamilie voor de gourmet. Stiekem ben ik altijd heel blij dat wij geen zevengangendiners optuigen met Kerst. Ik houd van koken, maar vind het ook wel heel fijn om bij Kerst alleen een toetje te hoeven maken of ergens aan te schuiven, en dan niet té lang te tafelen. En dankzij de heerlijke vegan gourmethapjes van Albert Heijn valt er altijd genoeg lekkers op het gourmetstel te gooien.

Ondertussen ontdekte Pippa na drie weken opeens dat er een kerstboom staat en dat de takjes blijkbaar vrolijk op en neer veren als je ertegenaan slaat. Sindsdien hebben we regelmatig ballen en hangertjes op de grond aangetroffen. Gelukkig waren we al zo slim geweest om onze mooiste hangers boven Pippa-hoogte te hangen. En tot nu toe hebben alle andere hangers de valpartij en gevechten met Pips pootjes overleefd. Blijkbaar hebben ze goede kwaliteit ballen bij de Ranzijn!

Op Tweede Kerstdag gingen we gezellig langs bij mijn ouders. ’s Ochtends klusten we nog wat in het huis en ’s avonds konden we aanschuiven bij deze kunstige maaltijd. Joeri kan er altijd wel wat van met chic uitziende gerechten. Hij noemde dit overigens nog “een simpel gerecht”. Ik vond het er tamelijk restaurantwaardig uitzien.

Aan mij was de taak om het toetje voor te bereiden. Ik maakte deze mini-chocoladetaartjes. Bij dit soort last-minute voorbereidingen grijp ik graag terug op oude vertrouwde recepten waarvan ik zeker weet dat ze lukken. Dit zijn mijn vegan chocoladetaartjes met ganache. Niet moeilijk om te maken, terwijl ze er toch best uitsloverig uitzien!

Met Kerst geven wij nooit cadeaus aan elkaar. Toch werden Bart en ik getrakteerd op een onverwacht cadeau. Onze vloer zou pas in de eerste week van januari gelegd worden (wat al heel krap zou worden met onze verhuizing vrijdag). Maar toen we op Tweede Kerstdag kwamen aanrijden bij het huis, zagen we opeens drie mannen in het huis lopen. Het bleken de vloerleggers te zijn die gewoon al halverwege waren met het leggen van de benedenvloer. Dat was nog eens een kerstcadeau! En de vloer is ook nog eens mega-mooi geworden. Het is altijd spannend hoe een vloer in het echt uitpakt, maar we zijn heel gelukkig met het eindresultaat.

En er was meer leuks! Donderdagochtend werd ook onze nieuwe bank bezorgd. Zo hebben we opeens een echte woonkamer om in te relaxen. Een hoekbank met liggedeelte was Barts grote droom, en ik vind zelf een strakke grijze bank ook heel tof. Dus we zijn allebei zielsgelukkig dat we na het klussen in elk geval ergens kunnen neerploffen. Op de bank komen trouwens nog kleurrijke kussens te liggen. Dus zo neutraal en sober als het nu oogt, blijft het zeker niet.

Afspraken in Amsterdam vind ik de allerleukste! Wat is het toch een feestje om tijdens de wandeling vanaf de bushalte getrakteerd te worden op de mooie grachten, de kerstlichtjes en heel veel leuke winkels. Ik ging naar mijn ademcoach, die op de Keizersgracht zit. De wandeling daarnaartoe is voor mij altijd al het begin van dit fijne zen-moment. Ik kan nooit genoeg krijgen van slenteren door Amsterdam, bij boetiekjes aan de Negen Straatjes naar binnen turen en gewoon de sfeer daar opsnuiven.

Dit weekend gingen we serieus los met opruimen en inpakken. Tot dan toe hadden we wel veel spullen uitgezocht en een paar dozen ingepakt. Maar omdat de verhuizing vrijdag al is, moesten we nu serieus aan de bak met dozen vullen. Gelukkig konden we rekenen op goede verhuishulp. Zie hier: onze Pip die precies in de doos zit die ik net nodig had…

Het leukste onderdeel van spullen uitzoeken vind ik dat je nog eens iets bijzonders van vroeger tegenkomt. Zo stuitte ik op mijn allereerste werkstukken. Ik moest heel hard lachen om de lekker prikkelende titel van dit werkstuk: ‘Werkstuk over de fiets’. Heel duidelijk wel. Niet heel clickbait alleen. Maar goed, dat hoefde in 2005 waarschijnlijk ook nog niet.

Trouwens, zijn er meer fans van WordArt-titels? Ik blijf het grappig vinden dat we ooit massaal dit soort titels boven werkstukken konden plakken. Ik houd het nu voor opdrachtgevers toch maar bij serieuzere lettertypes 😉

Daarnaast ontdekte ik dat ik op mijn 12e eens een eigen tijdschrift heb gemaakt. “Believe It” heette het. Ik had geprobeerd er een soort Tina van te maken met zelfs een heuse winactie. Ja, dit was nog in de tijd waarin mobieltjes een T9-toetsenbord hadden, van een antenne waren voorzien en niet meer dan € 59,50 hoefden te kosten… Die goede ouwe tijd! Wel leuk om te merken dat ik blijkbaar toen al veel bezig was met schrijven, creatief zijn en al mijn hobby’s (tekenen, schrijven, etc.) laten samenkomen. Mijn 12-jarige ik had nooit kunnen bedenken dat ik daar nog eens mijn werk van zou maken.

Een van de dingen waar ik tegenwoordig mijn creativiteit op loslaat, is eten koken en fotograferen. Bart bedacht opeens dat een behind the scenes-shot wel leuk zou zijn, omdat we hier straks weggaan. Daarom zie je hier een zeldzaam kiekje van hoe het er echt uitziet als ik eten op de foto zet. Inclusief compleet ontplofte keuken, vijftien open verpakkingen en onhandige posities om het eten er vanuit precies de goede hoek op te krijgen.

Eén van de gerechten die ik (als leuke afleiding tussen het verhuisdozen inpakken door!) fotografeerde, was deze kokosrijst met bimi, edamame-boontjes en geglaceerde amandelen. Bimi is zo’n groente waarvan ik vaak vergeet dat-ie ook nog bestaat totdat ik het bij iemand anders eet. Sinds kort ben ik er weer helemaal weg van en probeer ik het regelmatig meegewokt met noedels of gestoomd bij rijst te serveren.

Bij Bart thuis is het al 30 jaar traditie om zelf oliebollen te bakken. Dus ook dit jaar waren we al vroeg van de partij om de eerste lading oliebollenbeslag te laten rijzen. Dit waren nog lang niet alle oliebollen die uit het bakfeest voortkwamen. Uiteraard ging er later nog een lading poedersuiker overheen en kreeg iedereen ook oliebollen mee om uit te delen aan anderen. Dus nee hoor, deze stapel was niet direct hierna tot de laatste kruimel op.

’s Avonds vierden Bart en ik Oud & Nieuw thuis. Ik was aan het eind van de middag eerst nog zoet met mijn btw-aangifte (die probeer ik altijd nog op de laatste dag van het jaar de deur uit te doen). Daarna creëerden we ondanks dat ons huis er steeds kaler uitziet toch nog een best gezellig sfeertje met kaarsen, Jip en Janneke-champagne en uiteraard een paar oliebollen. We kletsten over het afgelopen jaar, blikten vooruit op 2024, keken 10 minuten van een oudejaarsconference die we allebei niet boeiend vonden en besloten toen om in plaats daarvan de All You Need Is Love-kerstspecial terug te kijken.

Samen proostten we op het nieuwe jaar en we lagen om precies kwart voor één alweerr in bed. Precies hoe ik mijn Oud & Nieuw het liefst zie! Niet te druk, niet te laat, niet te veel verplichtingen. Gewoon gezellig thuis en met mooie gesprekken, leuke televisie en lekkere hapjes, zonder verdere poespas.

Met de Jip en Janneke-champagne in onze handen en een hoop vuurwerkkabaal op de achtergrond (arme Pip!) luidden we 2024 in en namen we daarmee ook soort-van-officieel afscheid van dit huis dat al bijna niet meer van ons is. Het was een mooie avond. Trouwens, ik schreef ook dit blogartikel over mijn woord voor 2024 (inclusief een mini-terugblik op het afgelopen jaar).

Sommige mensen hebben “het huis opruimen” als goed voornemen. Wij nemen dat dit jaar uiterst serieus en deden op 1 januari bijna niets anders dan dozen inpakken en spullen uitzoeken 😉 Het viel ons trouwens mee hoeveel dozen we in totaal hebben. Alhoewel, de voorraadkast moet nog ingepakt worden. En aangezien ik nogal een enthousiaste boodschappen-hoarder ben, houd ik daar enigszins mijn hart voor vast. We zijn wel al 3 weken extra goed ons best aan het doen om de vriezer en voorraadkast leger te eten. Dus ik heb goede hoop dat er straks een paar kilo minder voorraad mee naar het nieuwe huis gesleept hoeft te worden.

We eindigden deze feestelijke periode met een tv-kast in elkaar zetten. Mijn vader bood aan om gisteren te helpen in ons huis en we timmerden samen deze tv-kast van het merk WOOOD aan elkaar. Er komen trouwens nog mooie deurtjes voor, maar helaas zaten in het bouwpakket zes schroeven te weinig (zal je altijd zien…). Dus hopelijk zitten de nieuwe deurtjes er na een enkeltje naar de GAMMA-schroevenafdeling ook op. En dan hebben we gewoon al een bank én een tv-meubel staan. Joh, opeens wordt onze bouwput zowaar een echt huis.

Hoe heb jij Oud & Nieuw gevierd?