Wat kan er veel gebeuren in twee weken tijd! Twee weken geleden schreef ik nog een Inkiekje op 1 januari in ons oude huis met een stapel dozen naast me. Twee weken later schrijf ik opnieuw tussen de dozen, maar dan in een compleet ander huis. Aan de ene kant is veel hetzelfde, aan de andere kant voelt er van alles anders. De afgelopen twee weken waren een geweldig mooie, soms lichtelijk vermoeiende, af en toe verdrietige, maar vooral te gekke achtbaan aan gebeurtenissen. Ik neem je graag mee in onze verhuizing, verfpootjes-ongelukken, de veelzijdigheid van verhuisdozen en de prachtige kleuren op onze benedenmuren. Spiek maar mee!

Al vóór het grote verhuismoment brachten wij sommige spullen van huis 1 naar huis 2. Zo verdiende deze mooie houten lamp uit onze oude slaapkamer een VIP-behandeling (lees: vervoer op schoot) om zeker te weten dat die heelhuids zou overkomen. Dát is gelukt. Als het goed is, maakt het kale peertje in onze nieuwe slaapkamer komende week plaats voor deze vertrouwde en favoriete houten lamp.

Verder maakten we dankbaar gebruik van de pannenzegel-actie bij Albert Heijn. Omdat we in het nieuwe huis op inductie koken, moesten we een nieuwe panneninboedel inslaan. Deze pannen van Green Pan bevallen tot nu toe heel goed. En dankzij de zegelactie hadden we ze ook nog eens voor echt weinig geld gescoord. Ik begreep van een paar foodbloggers al dat je voor inductiepannen zeker deze moet hebben. Na één week hierin koken deel ik die tevredenheid zeker.

Zo zie je mij niet vaak: met grof klusgeschut in mijn handen. Ik ben geen heel handige Harry (lees: ik ben de persoon die de gaatjes aftekent om vervolgens toe te kijken hoe Bart ze boort), maar aan een schuurapparaat wilde ik me wel wagen. De eikenhouten tafel die ik laatst langs de weg aan de Keizersgracht vond, moest namelijk nog geschuurd worden voordat we hem konden beitsen. Schuren met een schuurpapiertje bleek onbegonnen werk, maar gelukkig hebben we familieleden die allerlei handig gereedschap in huis hebben dat in onze schuur schittert in afwezigheid. Deze schuurmachine maakte het werk een stuk makkelijker.

Verder waren we de week van Oud & Nieuw elke dag en avond druk met klussen en inpakken. We hadden dat laatste allebei lichtelijk onderschat, dus het werd onbedoeld last-minute werk. Daarom bij dezen een ongevraagd advies voor iedereen die ook gaat verhuizen: denk niet “Oh ja, ik heb niet zoveel spullen, dat lukt wel in een paar dagen!”. Dat dachten wij ook, maar er komt altijd meer uit je huis dan je denkt én breekbare spullen inpakken is een enorme klus op zich. Maar na een paar avonden tot laat inwikkelen, inpakken en in dozen stoppen was onze dozenverzameling dan eindelijk echt compleet.

Mijn meest favoriete doos was de pindakaasdoos. Ja ja, wij hadden een heuse pindakaas-verhuisdoos. Bij het inpakken van de voorraadkast ontdekte ik dat ik iets te enthousiast Too Good To Go-boxen van De Pindakaaswinkel had ingeslagen en dat onze pindakaasvoorraad lichtelijk uit de klauwen was gelopen. Oeps! We maakten er maar meteen een leuke proeverij van, zodat we de smaak konden noteren op elke pot. Bubbeltjesfolie eromheen en de doos met de tekst ‘Pindakaas, breekbaar’ kon mee. De verhuizer keek overigens een tikkeltje vreemd toen hij de woonkamer inliep en tot de conclusie kwam “Ah, dit is een doos met pindakaas, vast voor de keuken”.

Op vrijdag 5 januari was hét moment: de grote verhuisdag. Hier hadden we maanden naar uitgekeken en naartoe gewerkt. Ik stond perplex hoe snel de verhuizers ons complete huis wisten leeg te ruimen. Een verhuisbedrijf inschakelen was de beste keuze ooit (vandaar dat het één van mijn verhuistips is). Het bedrijf had een verhuislift geregeld, waardoor de meubels zó beneden waren en ze binnen 4 (!) uur al onze spullen op het nieuwe adres hadden staan.

Overigens vond ik de foto met onze stoelen en de prullenbak hilarisch. Het deed me denken aan een achtbaankarretje. Iemand op Instagram grapte al dat het een nog leuker gezicht was geweest als we zelf op de stoelen hadden gezeten.

Terwijl alle dozen werden binnengebracht op ons nieuwe adres, stortte ik me meteen op mijn favoriete project: de servieskast ordenen. Tja, prioriteiten, hè?! De meeste spullen voor in huis moesten we nog in dozen laten zitten, omdat de schilder de week daarna zou komen. Maar de keuken konden we al wel inrichten en daar had ik dus enorm veel zin in. Dat leverde dit soort vrolijke voorraadkastjes op. Ik word nog steeds elke keer heel gelukkig als ik de deurtjes open en al mijn servies zo zie staan.

Daarna was het tijd voor het allerspannendste onderdeel van de verhuizing: mevrouw Pippa ophalen en naar haar nieuwe thuis brengen. We hadden ons van tevoren goed ingelezen in verhuizen met een huisdier en hadden al een strak plan gemaakt. Toch vond ik het nog best spannend, zeker omdat Pippa tijdens autoritten in een ware dramaqueen verandert en de hele boel bij elkaar miauwt. Maar zo’n drama als de autorit was, zo goed ging het daarna.

Pip veranderde, eenmaal in het nieuwe huis, vooral in een razend nieuwsgierige dame. Ze moest en zou elk plekje bekijken en besnuffelen. Nog steeds ziet ze de verhuisdozen als een fantastische klimtoren, en ze werd ook helemaal blij toen ze ontdekte dat háár krabpaal en háár stoel (lees: een van onze eettafelstoelen) uitgepakt in de kamer stonden. Je begrijpt: mijn hart ontploft van trots voor mijn kattendame, die normaal nogal van “Laten we dingen houden zoals ze zijn” is.

Toen de verhuizers wegreden, was dit de realiteit. Twee blije maar vermoeide mensen en een huis vol spullen. Onze spullen. Nu nog in dozen, maar het voelde al als een enorme opluchting dat alles over was en we nu onze energie 100% in dit huis kunnen storten om hier iets op te bouwen. Een verhuizing is trouwens ook goed voor je stappenteller. We hebben heel wat trappen op en af gelopen toen later bleek dat alle dozen voor de schilder op zolder moesten staan.

We hadden grote mazzel, want onze barkrukken werden precies die dag bezorgd. Omdat onze eettafel zes weken vertraging heeft, waren deze krukken extra welkom. We bestelden ze bij Sav & Okse en ze zien er niet alleen stylish uit, maar zitten ook nog eens lekkerder dan je zou hebben. En ja, dat hebben we nogal uitgebreid getest deze week. Zeker nu onze eettafel er nog niet is, hebben we de afgelopen weken heel wat uren op deze krukken gespendeerd. Ooit dachten we nog “Zijn barkukken niet gewoon voor de show? Daar gaan we vast niet op zitten!”. Nou, wel dus. Wij vinden het ook heerlijk om hier te zitten als ander kookt of om de laptop er ’s avonds even bij te pakken.

“Uit eten gaan” deden we dat weekend geheel in stijl bij IKEA, tussen het inruilen van oude meubels en het uitzoeken van nieuwe meubels door. Ik at voor het eerst de plantaardige Zweedse balletjes en die waren zeer zeker voor herhaling vatbaar. De combinatie van vegan balletjes met jam is trouwens verrassend lekker. Ik had die twee nooit bij elkaar gezocht, maar kreeg er helemaal zin van om zoiets thuis nog eens te proberen.

Veel tijd om van ons nieuwe huis te genieten en uitgebreid het hele IKEA-menu te testen, was er dat weekend nog niet. We moesten namelijk de maandag daarop ons oude huis opleveren aan de nieuwe eigenaar. Na heel veel heen en weer rijden naar de stort en veel boenen, schrobben (zelfs de vriezer en bestekla mochten eraan geloven!), vegen, plamuren en andere acties was het moment daar: het huis was compleet leeg en (in onze ogen in elk geval) blinkend schoon.

Dat schoonmaken ging niet geheel zonder traantjes. En dat had niets met het schoonmaakwerk te maken. Afscheid nemen van mijn eerste eigen huisje vond ik best een emotioneel ding. We besloten om al de dag vóór de overdracht de tijd te nemen voor een laatste moment in het huis. De zon viel net op dat moment prachtig door de luxaflex heen en even besefte ik dat alles was zoals het had moeten zijn. In mijn oude huis ben ik groot geworden, heb ik mijn eigen leven opgebouwd en heb ik veel mijlpalen beleefd.

Het was gek om deze plek achter te laten. Maar tegelijkertijd voelde ik tijdens de rit naar huis (het nieuwe thuis) ook dat het zo goed was. Het huis heeft me alles gegeven wat ik nodig had en zocht. Nu is het tijd voor een nieuw avontuur in een heel fijn huis en op een mooie plek die helemaal bij ons past.

Noem het zweverig, maar ik vond het dus prachtig dat tijdens onze laatste week in het oude huis dit lieveheersbeestje dag in dag uit de wacht hield in het raamkozijn. Hij was er ook op onze afscheiddag. Bart wees me erop en hij hoefde dat maar te zeggen of er pinkte alweer een druppel in mijn ooghoek. Het was alsof het lieveheersbeestje ons nog even veel geluk kwam wensen bij deze bijzondere stap.

Maandag was de officiële overdracht van het oude huis. We maakten nog een laatste rondje en trokken toen de deur voor het allerlaatst achter ons dicht. Op hetzelfde moment werd in ons nieuwe huis heel hard geklust door de schilder. Die ging namelijk aan de slag om onze complete benedenverdieping van een stuk meer kleur te zien, zodat het een minder witte bedoening zou zijn.

Eén van de eerste muren die een laagje kleur kreeg, was de muur achter de tv-kast. Die hebben we een mooie grijsroze kleur gegeven: de kleur ‘Zorgvuldig’ van GAMMA. Ik was van tevoren bang dat de kleur wat saai zou uitpakken, maar het tegendeel bleek waar. En met de andere gekleurde muren erbij, is het al helemaal een gaaf geheel. Maar dat zie je een paar foto’s verderop.

Ondertussen werkte ik de hele week aan mijn geïmproviseerde bureau: een houten plank op twee verhuisdozen. Daar zat ik samen met Pip, zodat de schilders beneden rustig én zonder afleidende katten hun gang konden gaan. Ik zou willen zeggen “Let vooral niet op alle chaos om me heen”, maar daarvoor is het iets te veel chaos 😉 Het grappige is dat zelfs dát went. Ik ben normaal helemaal voor de clean desk policy en werk graag aan een opgeruimd bureau, maar ook in deze chaotische setting red ik me eigenlijk heel prima met mijn schrijfwerk. Zeker als Pippa er gezellig bij komt zitten.

Wie heeft een krabpaal nodig als je ook een stellage van verhuisdozen kunt bouwen? Onze Pippa was in elk geval erg gecharmeerd van deze verhuisdozentoren, aangezien ze zo prima zicht had op de vogeltjes buiten. Zoals ik al zei: ik ben stomverbaasd over hoe snel en goed Pippa zich heeft aangepast. Ze lijkt het eigenlijk wel mooi te vinden, klauteren op alle dozen en neuzen op nieuw te ontdekken plekjes.

Verder werden onze nieuwe gordijnen op de bovenverdiepingen opgehangen. Hoera! Deze foto doet totaal geen recht aan hoe mooi ze in het echt zijn. Maar een betere foto kon ik door de stapel verhuisdozen niet krijgen 😉 Dit is het gordijn op Barts werkkamer. Op onze slaapkamer hangen gordijnen in aubergine-kleur en op mijn werkkamer iets in een terra cotta-tint.

Dat er gordijnen kwamen, was goed nieuws. De dagen ervoor zag onze raambekleding er namelijk zo uit. Als ik iets heb geleerd afgelopen week, dan is het wel dat verhuisdozen heel veelzijdig spul zijn. Zo hebben we deze speciale kledingkast-dozen tijdelijk in plaats van een Pax-kast en kun je van verhuisdozen dus ook prima raamverduistering bouwen. Joh, who needs meubels als je verhuisdozen hebt?!

Drie keer raden waar onze nachtlampjes op staan. Juist, ook op verhuisdozen! Overigens was het verhuizen van het bed een avontuur op zich. De verhuizers hadden het bed niet goed gemonteerd, waardoor we bij het slapengaan direct door het bed zakten. Het bleek dat het pootje in het midden van het bed kapot was gegaan. Dat werd dus een nacht doorbrengen op een matras op de grond. Gelukkig is Bart handig en wist hij van hout zelf een pootje te maken. En inmiddels hebben we ons vertrouwen in de kracht van het bed terug en durven we er weer zonder angst voor valgevaar in te slapen 😉

Het grote voordeel van werken op zolder was dat ik dagelijks op dit soort uitzichten werd getrakteerd. Het grappige is dat ik in ons appartement altijd dacht dat ik in een rijtjeshuis ons uitzicht op de bomen ver weg zou gaan missen. Toen had ik me helemaal niet gerealiseerd dat we in een huis met drie etages ook gewoon een tweede verdieping hebben mét uitzicht op mooie zonsondergangen. Ik zou er haast standaard voor op zolder gaan werken.

Hoe lief! Onze beide buren stonden spontaan met bloemen aan de deur om ons welkom te heten in de wijk. Van de ene buurman kregen we een prachtige bos tulpen, van de andere buurman een roze orchidee. Ik geloof dat mijn emo-bui deze week tamelijk serieus was, want – jawel – ook dit was voer voor een paar tranen. Van geluk uiteraard.

Verder was ik veel aan het werk in deze tweedehands fluffy-jas. Niet alleen omdat ik hem zo mooi vind, maar ook omdat we op de bovenverdiepingen nog geen verwarming hebben (de radiatoren komen eind januari!). De eerste dag probeerde ik het nog in een nette blouse met colbert (dat ziet er wat chiquer uit in videocalls, dacht ik nog). De tweede dag dacht ik: “Waarom zou ik?”. Warm gekleed een gesprek in gaan is meer waard dan er op en top zakelijk uitzien, leek me.

Ondertussen schilderde de schilder verder. Ik vind dit sowieso het allerleukste onderdeel van de verbouwing. Het is fantastisch als je beneden komt om een broodje te halen en opeens een totaal andere kleur op de muur ziet. We wilden graag één statement-muur in de woonkamer maken. Dat werd deze muur met een terra cotta-achtige tint (‘Light Cherry Parade’ van Histor). We vonden het allebei best spannend of het zou worden zoals we in gedachten hadden, maar de kleur overtrof al onze verwachtingen.

En er was meer: ook de deuren kregen een kleurtje. In de hal hebben we gekozen voor een mix van beige, lila en mintgroen. In combinatie met het felle licht ziet het er wat bijzonder uit. Maar als je het licht wegdenkt en bedenkt dat alle andere muren straks ook een kleurtje krijgen, kun je je misschien voorstellen dat het straks een matchende pastelkleurige bedoening wordt hier. Helemaal waar we op hoopten!

En dan de klapper van de verbouwing: onze “streep op de muur”. Oké, dat klinkt niet heel charmant. Maar het resultaat vinden we zelf wel heel tof geworden. De schilder keek ons even gek aan toen we het over een streep hadden, maar zelfs hij gaf na afloop toe dat hij het mooi geworden vond. We hebben nu het grootste deel van de muur beige (de kleur ‘Seriously Sand’ van Histor) en de keuken en alles daaromheen is heel licht pastelroze (‘Peachy Pudding’ van Histor). Het voelt direct veel warmer aan in huis.

Zaterdag gaven we onszelf een break van al het verbouwen. Althans, ons uitstapje had alsnog wel iets met verbouwen te maken. We gingen een dagje naar Duitsland, naar Duisburg om precies te zijn. Het begon allemaal met de zoektocht naar PAX-deuren, en mondde uit in een spontaan uitje over de grens. Onze favoriete Pax-deuren (de beige ‘Bergsbo’-deuren) waren overal in Nederland al een paar weken uitverkocht.

In een gekke bui besloot ik eens te kijken of ze in België of Duitsland nog wel te koop waren, omdat ik ooit had gehoord dat het assortiment soms per land verschilt. Et voilà, net over de Duitse grens (in Duisburg) lag nog een hele voorraad van de deuren. Dus bestelden we ze daar via ‘Click & Collect’, huurden we een busje en maakten we er een compleet dagje weg van. Inclusief ‘ein Tasse Kaffee’ voor Bart (en thee voor mij), een bezoekje aan de Duitse drogist, wandelen langs gekleurde panden en hard meezingen tijdens de autorit in ons busje. Oh, ik houd toch zo van dit soort spontane uitjes! En ja, de Pax-deuren zijn ook in the house!

Ik kan nooit naar Duitsland gaan zonder langs DM te rijden. Dat is de Duitse drogist, die onder veel Nederlanders een begrip schijnt te zijn. Ik ben in elk geval fan! Je kunt er (écht goede en vegan) doucheproducten krijgen voor vaak maar € 0,50 per fles. Veel goedkoper dan in Nederland dus! Ook hebben ze een enorm assortiment aan bio, vegan en glutenvrije voedingsmiddelen voor kleine prijzen. Bart is bijvoorbeeld gek op de koffie van de DM en ik kocht er ahornsiroop voor de helft van de Nederlandse prijs. De hele buit hierboven kostte maar € 50. Goede deal, toch?

Onderweg naar huis maakten we nog een tussenstop in Duiven, omdat daar een Loods 5 zit. Dat is onze favoriete woonwinkel voor met name leuke accessoires. We slaagden er ook nog eens onverwacht goed. Zo scoorden we hier onze complete verzameling toilet-accessoires (allemaal in dezelfde terra cotta-achtige tint).

En we namen dit mooie kussen mee van het merk Zuss. Ik had dit kussen online al heel vaak gespot en op favorietenlijstjes gezet. Nu ik het in het echt tegenkwam, moest en zou ik het in mijn mandje gooien. Ik vind het zo’n lief kussen en het staat ook helemaal mooi bij onze grijze bank.

We eindigden de zondag met de trap-randen schilderen. Binnenkort wordt onze trap gerenoveerd en het schilderen van de “boardings” is het voorwerk dat we zelf moeten doen. We hadden Pip expres beneden opgesloten, zodat ze niet de witte verf overal zou verspreiden. Maar toen ik haar de volgende ochtend “vrijliet”, zag ik dit een paar minuten later op de vloer staan. PIP!

Ik dacht eerst dat Pip met deze vakkundige test had laten zien dat de trap zijn ‘stofdroog na 2 uur’-belofte niet waarmaakte. Maar even later ontdekten we dat ze met haar poot in het verfbakje was gaan staan en zo de verf overal naartoe had verspreid. Superhandig… Gelukkig kon ik zowel onze vloer als onze kat nog goed schoonmaken, en zit de verf nu alleen nog maar op de trapboardings.

De week eindigde met heel veel schoonmaken, opruimen en opnieuw ritjes maken naar de stort. En met het schrijven van dit Inkiekje. Ik realiseerde me pas bij het uitzoeken van alle foto’s dat bijna al mijn foto’s deze week iets met verhuizen, inrichten en klussen te maken hebben. Maar terugkijkend bestonden mijn weken ook echt voornamelijk uit werk, huis, dingen regelen rondom het huis én bijtanken van al dat.

Ik besefte vandaag weer hoe blij ik ben dat de ergste hectiek achter de rug is en dat we hier nu zitten. Nog maar één huis om ons druk over te maken, een fijn huis dat steeds meer een thuis wordt, een leuke buurt, een steeds mooier wordend interieur… Het was een mega-project (en het klussen gaat nog even door), maar wat ben ik dankbaar dat we dit avontuur zijn aangegaan en dat het tot nu toe al zo heeft uitgepakt. Daar zitten we dan. Met Pip. In Amstelveen. Op een heel fijn plekje, en zelfs met buren die ons welkom heten met bloemen. Veel beter hadden we het volgens mij niet kunnen treffen 🙂

Wat heb jij dit weekend gedaan?