Soms weet je van tevoren al dat je ergens niet bepaald goed in bent, maar blijk je er nóg slechter in te zijn dan je al dacht. Dat overkwam mij met een toch echt niet heel ingewikkelde meubelhandleiding. Gelukkig was er daarnaast ook genoeg leuks waar ik mijn zelfvertrouwen weer mee kon opkrikken. Genieten van het inrichten van de voorraadkast alsof het een waar feestje is bijvoorbeeld. En ook muffins bakken, de perfecte onderzetters scoren en mijn vorkje in Eindhovense pancakes prikken. Daarnaast werd ik heel blij van de eerste beetjes structuur in ons verbouwleven, veranderde onze zolder dankzij een nieuwe vloer van rommelhok in een volwaardige kamer, en leerde een passievruchtbrood me een zinnige les.

We begonnen met een huis vol dozen. Althans, we hádden al een huis dat goed gevuld was met dozen, maar er kwamen nog meer dozen bij. Onze PAX-kast werd namelijk bezorgd. Helaas kwam hij alleen incompleet binnen; IKEA was twee van de vijf kastdelen vergeten én twee onderdelen van de kast waren kapot. Dus voorlopig zijn onze kledingkasten nog even een serie verhuisdozen met roedes en kledinghangers. Ook prima! Met een beetje mazzel hebben we over 1,5 week dan écht een PAX-kast staan. Ik kan niet wachten! Dat gaat een hoop dozen (van PAX-verpakkingsmateriaal én verhuisdozen met kleding) schelen.

Verder werden we – net als veel mensen in Nederland – getrakteerd op sneeuw. Dat leek in de afgelopen zonnige winterweek alweer een eeuwigheid geleden. Maar twee weken geleden werd ook hier het hele grasveld bedekt met een laagje sneeuw. Ik werd er zo enthousiast van dat ik het niet kon laten om tussen twee meetings door snel tien minuten buiten met Bart te pakken. Ik ben niet gek op de winter, maar ben wel dol op sneeuw (vooral als ik niet met de auto de deur uit hoef overigens…).

Ondertussen gingen de schilders verder met de benedenverdieping. Onder andere onze hele gang werd in mooie kleuren gestoken. Hier zie je alvast een klein detail van de mini-hal waarin je bij ons binnenkomt. Ik ben er zó blij mee dat je nu bij binnenkomst niet meer tegen crèmekleurig behang en witte schrootjes op het plafond aankijkt. We hebben bewust vrolijke kleurtjes gebruikt. Van interieurbloggers leerde ik altijd “Maak je van je hal geen ondergeschoven kindje. Het is het eerste wat mensen van je huis zien!”. Dat advies hebben we ter harte gekomen door in de hal net zoveel pastelkleuren te brengen als in de rest van het huis. De verwarming ga ik overigens nog de kleur van de muur geven. Maar als verbouwen me één ding heeft geleerd, dan is het wel dat alles op z’n tijd komt en dat het soms ook goed is om huisdingen bewust wél uit te stellen tot een rustiger moment.

De schilder was die week nog drie dagen bezig, dus Pippa en ik brachten elke dag samen op zolder door. Gelukkig vindt Pip dat geen enkel probleem. Ze heeft haar plekkie helemaal gevonden bovenop het trappetje van verhuisdozen. Perfect uitzicht op de straat, zicht op alle pakketjesbezorgers die langsrijden en een troonplek waarop je je the queen of the world voelt. Mijn tip als je gaat verhuizen met een kat: bouw een dozenstapel. Je kat zal je dankbaar zijn en mist de meubels en de rest van het interieur niet eens.

De deur ’s ochtends opendoen voor bouwmensen betekent ook vroeg opstaan. Sommige bouwprofessionals beginnen al om half 7, dus ik stond regelmatig om kwart voor zes al naast mijn bed. De positieve bijkomstigheid daarvan is wel dat ik al bijtijds kon starten met werk (en ik ben vaak juist ’s ochtends lekker productief!) en dat ik uitzicht had op de allermooiste zonsopkomsten. Met Pip erbij was het uitzicht nóg mooier (sorry voor deze cheesy catlady-praat).

Verder vond ik het grappig om bij elke afspraak buiten de deur opeens heel andere routes te moeten rijden. Sinds we op een plek met betere OV-verbindingen en dichterbij de snelweg wonen, ben ik zo’n beetje op elke mogelijke bestemming sneller. Alleen als ik afspraken in mijn oude woonplaats heb, zijn dingen die ooit op fietsafstand waren nu opeens een stukkie verder. Ik vind het zelf wel een leuke “ontdekkingstocht” om naar bekende plekken opeens met heel andere routes te rijden. Met hulp van Google Maps uiteraard. Zonder kom ik nergens.

Dat weekend was Bart weg met vrienden, dus ik had veel tijd alleen. Gelukkig kan ik prima tegen alleen zijn en kan ik me sinds mijn kleutertijd geen enkel moment meer herinneren waarop ik me heb verveeld. Ik schreef veel blogartikelen vooruit en kluste een hoop in huis. Na een paar weken tussen de klussers, waardoor we nauwelijks dozen hadden kunnen uitpakken, viel er een hoop schoon te maken, op te ruimen en te fixen. Tussendoor was er gelukkig ook tijd voor pauzes met kleine Pip. Zo lief hoe ze altijd als een magneet wil zijn waar wij zijn. Ook nu we een huis met drie etages hebben, is ze bijna altijd op de verdieping waar wij uithangen.

Ik waagde me ook eens aan een bouwpakket. Nu weet ik van mezelf dat mijn bouwkundige inzicht ergens diep verstopt in mijn kleine teen zit en niet heel goed ontwikkeld is. Dus aan PAX-kasten en andere grote IKEA-projecten waag ik me al niet meer. Hooguit het schroefjes zoeken en aangeven kun je aan mij overlaten. Maar ik dacht: een stoelpoot aan een stoelzitting vastmaken met 4 schroeven en 8 moertjes móet ik toch wel kunnen. Ehm nou ja…

Het resultaat was 50/50 gelukt: één rechte stoel en één met een compleet scheve zitting. Het leek er nog even op dat de schuld bij de fabricage lag, maar later ontdekte Bart (toen de bouwkundige held des huizes weer thuis was) dat er een pijltje op de stoelpoot stond en dat ik het pijltje volledig had gemist. Met enig schaamrood op mijn kaken trok ik de retouraanvraag bij fonQ weer in en gaf ik eerlijk toe dat ik “iets over het hoofd had gezien”. Dus ja… tot zover mijn talent voor handleidingen lezen en opvolgen. Inmiddels staat de stoel trouwens dankzij Bart wél met rechte poten in huis te shinen. Eind goed al goed.

Verder stortte ik me op mijn eerste bakproject in onze nieuwe keuken. Wat had ik daarnaar uitgekeken! Spontaan bedacht ik een recept voor perenmuffins met rozijnen en amandelen. Met nieuwe receptbedenksels is het altijd even spannend hoe ze uitpakken. Maar deze waren in één keer goed.

Ook richtte ik het plankje in onze keuken deels in. Dit is nog niet de definitieve opstelling, maar ik vind het zo in elk geval een stuk vrolijker staan dan het lege plankje met de brandmelder erboven dat we eerst hadden. Zo leuk om het huis hoekje voor hoekje in te richten! Als we binnenkort een vensterbank in de keuken krijgen, kunnen we het echt helemaal afmaken. Dan komen er waarschijnlijk ook nog een paar vrolijke planten bij.

Zondag stond iets leuks op de planning. Ik had met Niki – met wie ik al een hele tijd regelmatig bel over SEO, ondernemen, werk, communiceren, introvert zijn en gewoon het leven – afgesproken in Eindhoven. Onze eerste fysieke ontmoeting! Maar na heel veel online gesprekken voelde het eigenlijk niet eens als een eerste kennismaking. De dag begon al goed met deze vegan pannenkoeken (van The Happiness Café) als lunch.

Ik kreeg ook nog iets leuks cadeau: dit cupcake-schort. Superleuk én handig! Wij hadden nog geen schort, terwijl ik wel regelmatig spetterende (in de letterlijke zin van het woord) gerechten maak. Voortaan hoef ik me niet meer druk te maken over pompoensoepspetters op mijn kleding of bananenbroodbeslag all over the place. En hij is ook nog helemaal in mijn stijl door het Blond Amsterdam-patroon én de vrolijke cupcakes.

Daarnaast kocht ik bij Dille & Kamille in Eindhoven (naast een heleboel voorraadpotjes) deze twee vilten onderzetters. Lekker vrolijk met bolletjes en helemaal in de kleuren van onze keuken! We hadden eerst onderzetters tekort, maar vanaf nu kunnen alle pannen weer keurig op onderzetters staan. En in stijl ook nog!

Verder ging ik naar Lidl met een belangrijke missie: nieuwe vleesvervangers scoren. Ik had online ontdekt dat Lidl allerlei nieuwe vleesvervangers heeft en kon het niet laten om die stuk voor stuk te proberen. Tot nu toe vind ik de vegan kipstukjes sowieso een succes. Die zijn een stuk goedkoper dan de vegan kipstukjes van Garden Gourmet en De Vegetarische Slager, terwijl ze wel min of meer hetzelfde smaken. Een dikke tip dus!

Ook werd onze eettafel bezorgd. Vijf weken later dan gepland, maar dan heb je ook wat! Toen Bart het scheve-stoelen-ding eenmaal had opgelost, konden we alle stoelen mooi rondom de tafel zetten. Ik ben zó blij met hoe het is geworden. We hebben vier stoelen meegenomen uit ons vorige huis en hebben de twee roze stoelen erbij gekocht (dat zijn deze van Zuiver). Zo hebben we een lekker fleurige stoelenverzameling zonder dat het te druk wordt (tenminste, vinden wij).

Het voelt trouwens na 2,5 week zonder eettafel helemaal luxe om weer aan een eettafel te eten. Grappig hoe je door een verbouwing dingen extra gaat waarderen na een tijdje “kamperen” in eigen huis.

Langzaam maar zeker druppelen er steeds meer leuke accessoires ons huis binnen. Deze serveerplank met hartje bijvoorbeeld! Ook heel fijn is dat de elektricien afgelopen week alle stopcontacten en lichtknopjes kwam monteren. Vaarwel zwarte gaten in de muren, hallo net afgewerkte elektra-plekken!

Verder werkte ik nog steeds vanaf mijn geïmproviseerde bureau in de rommelige zolderkamer. Ik vind het grappig om te merken dat echt alles vanzelf went. Van tevoren was ik er altijd heel stellig in dat ik alleen kan werken in een net geordende werkkamer. En hoewel ik alsnog niet kan wachten totdat mijn werkkamer en bureau klaar zijn en ik weer in een nette plek zit, werkte het zelfs aan een bureau bestaande uit verhuisdozen + een houten plank en tussen alle verfpotten, meubels, ongeverfde muren, schroefjes en verhuisdozen heel prima. Dat Pippa me standaard gezelschap kwam houden, hielp vast mee.

Nog een interieuraankoop waar ik erg naar uitzag, zijn deze roze knoopkussens van het merk Essenza. We hadden de beige variant er al van, en ik had deze kussens zelfs twee jaar geleden al op het oog. In onze nieuwe slaapkamer passen de kussens perfect, en Bart vond het kleine beetje roze niet erg. Dus hallo nieuwe kussens!

Verder ging ik vorige week weer naar ademcoaching in Amsterdam. De wandeling naar haar coachruimte is altijd al een feest op zich, omdat ik er dwars voor door De Pijp moet gaan. Ook aan de ademcoachsessies zelf heb ik veel. Ik adem onbewust veel te snel en veel te hoog, waardoor ik regelmatig buitenadem ben. Niet alleen bij spannende presentaties of na hardlooprondjes, maar ook gewoon in normale gesprekken. De ademcoaching helpt me om rustiger en dieper te ademen en daardoor ook rustiger te spreken (en überhaupt iets minder rush in mijn lichaam te voelen).

Die avond was een memorabele avond. Ik had er zó lang naar uitgezien om weer een voorraadkast te hebben, en donderdag zette Bart onze stellingkast in elkaar. We bestelden een stellingkast bij Stellingspecialist.nl en dat bleek ideaal. Je kunt in die webshop zelf de maat van de stellingkast kiezen. Ideaal voor ons, omdat onze voorraadkast een hok zonder plankjes en met een wat afwijkende maat was. Nu niet meer dus! Ik nam vrijdag uitgebreid de tijd om alle planken met mandjes en sorteringen netjes in te richten. Her allerleukste mandje is sowieso ons nieuw in het leven geroepen chocolademandje.

Zaterdagochtend stortten we ons op héél veel opruimen en schoonmaken. Vrijdag werd bij ons vloerisolatie in de kruipruimte gestort en dat leverde nogal een gigantische puinzooi op in huis. Dus het was de hoogste tijd om flink te zuigen, schrobben en boenen. Ook werkte ik heel veel verhuisdozen weg. Zo hebben we nu steeds meer voorraadspullen in dit soort gezellige potjes zitten. Word ik blij van!

Verder kwam met de post dit vrolijke kussen binnen. We hebben voor de bank veel kussens uit ons oude huis meegenomen, maar zochten nog iets fleurigs voor erbij. Dit kussen met bloemen vonden we allebei heel leuk. Het is deze van het merk Hoii (gekocht bij fonQ).

Trouwens, ik had een grappige discussie met Bart over of het kussen op z’n kop stond. Bart dacht dat het hierboven op z’n kop staat, omdat “blaadjes toch niet naar beneden groeien”. Ik snapte de hele tijd niet wat hij bedoelde en riep dingen als “Ja maar, het zijn toch geen hangbloemen?”. Toen hij een plaatje van een madeliefje liet zien en uitlegde “Ja maar, de blaadjes hangen, terwijl ze normaal rechtop staan”, snapte ik het enigszins. Maar ik kon alsnog een lachbui (sorry Bart!) niet onderdrukken.

Zaterdag kwamen twee vriendinnen gezellig langs om ons huis te bewonderen (en om veel bij te kletsen). Ik vond het superleuk om het huis (ondanks dat het verre van af is) voor het eerst aan anderen dan onze directe familie te laten zien en honderduit te praten over alle details, verbouwdingen en lievelingsplekjes.

Zondag stonden we allebei al vroeg naast ons bed. Er stond een groot project op de planning: laminaat leggen op zolder. Op onze zolder lag altijd grijs zeil (dat meer op een ondervloer dan op een echte vloer leek). Op de andere etages hebben we pvc, maar voor de zolder kozen we vanwege de lagere kosten voor laminaat. Het was nogal een groot project, want onze zolder bestaat uit één grote kamer, een overloopje en twee mini-hokjes. Inclusief allerlei vervelende hoekjes en deurposten waar je omheen moet werken. Gelukkig kregen we geweldige hulp van Barts vader, zus en broertje. Het was mijn eerste keer laminaat leggen, maar het viel me (op voorwaarde dat je het samen doet met mensen die dit vaker hebben gedaan!) niet tegen.

Ik stond versteld van het resultaat. Met het grijze zeil voelde de zolder altijd een beetje als een rommelhok (kwam ook deels door de rommel die we er hadden gestald toen we de benedenverdieping leeg moesten houden). Nu er laminaat ligt, voelt het opeens als een echte ruimte en lijkt het ook meteen veel groter. Bart en ik werden allebei met de plank blijer. De plakplintjes komen nog trouwens. Daar hadden we na een dag lang klussen geen puf meer voor.

Nog een klusje waar we goede hulp bij kregen van mijn schoonfamilie was deuren zagen. Klinkt niet als een alledaags klusje en is het vast ook niet. Maar gek genoeg sluit in ons huis bijna geen enkele deur goed. De meeste zijn te lang, hangen scheef of klemmen om een andere reden. Maar met wat hulp van YouTube lukte het Bart om de deuren één centimeter korter te maken, terwijl ze er toch nog mooi uitzien. Held! Nu hebben we in elk geval op zolder weer deuren die sluiten.

Verder kreeg ik met de post drie te gekke tweedehands kledingstukken. Ik mocht bij Dubbel Goed, een leuke webshop met tweedehands kledingparels, voor een Instagram-post een paar items uitzoeken. Dat werd onder andere dit fleurige bloemenrokje. Als je in kringloopwinkels meestal weinig soeps vindt of gewoon extra aanbod aan tweedehands kleding zoekt, is dit echt een leuke webshop.

Nog meer leuks met de post: ik kreeg een heel toepasselijke verrassing van een opdrachtgever. Zij is de eigenaar van een tekstbureau waar ik regelmatig voor schrijf en ze wist (doordat ik bij onze koffie-afspraken altijd trouw om thee vraag) dat ik een theeliefhebber ben én net een nieuwe woning heb. Dus kocht ze tijdens haar vakantie naar Lille voor mij een speciaal theedoosje waarop stond “Té pour le bureau” voor op mijn nieuwe bureau. Hoe toepasselijk! Het bureau is nog niet werkklaar, maar de theedoos komt ook op mijn geïmproviseerde tijdelijke bureautje al prima van pas.

Ten slotte leefde ik me uit op een bakproject: bananenbrood met passievrucht. Passievruchten zijn niet in het seizoen, maar ik had al een paar experimentpogingen gewaagd en moest en zou doorgaan totdat het wél goed zou uitpakken. Wat dat betreft is bakken voor mij altijd de perfecte hobby om te leren dat dingen niet in één keer perfect hoeven te gaan.

Soms bedenk ik een recept en moet ik het wel drie keer aanpassen voordat ik 100% tevreden ben. Eerder zou ik dan balen dat poging 1 is mislukt. Sinds ik er inga met het idee “We zien wel. Als het mislukt, is het ook niet erg!”, vind ik bakken zó veel leuker. En eigenlijk werkt het zo voor veel meer dingen in het leven. Probeer het maar, doe maar wat, sta jezelf fouten toe en zie waar iets je brengt. Het hoeft niet altijd in één keer perfect te gaan. Als je maar na de eerste mislukte poging niet direct opgeeft. De aanhouder wint!

Wat heb jij dit weekend gedaan?