De afgelopen weken voelde het alsof ik uit mijn winterslaap kroop. Ik heb opeens weer energie voor tien, heb opnieuw allerlei creatieve projecten op de planning staan én we hadden de klussmaak weer te pakken na een maand vol verjaardagsweekenden. Het resultaat? Ik heb na drie maanden eindelijk een werkkamer! En ja, die mededeling vond ik zéker een uitroepteken waard. Verder maakte ik heel veel meters om mijn schrijfwebsite in een nieuw jasje te steken, met als klap op de vuurpijl een fotoshoot hier in huis. Houten letters, taarten, stapels boeken…er werd van alles voor uit de kast getrokken. Ik geef je weer een inkiekje in deze twee weken, een zonnig weekend, een dolle fotoshootboel én in de nieuwste klusprojecten in ons huis.

Twee weken geleden begon mijn werkweek met fanatiek de cursus van Celine Charlotte volgen over personal branding. Ik had de cursus aangeschaft voor 3 maanden, omdat de prijs dan lager lag dan als je koos voor oneindige toegang (yup, met dat soort dingen ben ik echt een bespaarmiep!). Het enige jammere (of misschien wel juist het goede) daaraan was de deadline die me op de hielen zat. Het waren best drukke maanden, dus ik schoof de cursus steeds voor me uit. Het ‘Je hebt nog maar 3 dagen’-mailtje was dan ook de allerbeste stok achter de deur om 5 modules in 3 dagen te doorlopen en daar gewoon tijd voor te blokken.

Lesson learned: ook voor cursussen moet je gewoon tijd in je agenda reserveren in plaats van ze te volgen “zodra je een gaatje hebt”. Gaatjes in volle agenda’s ontstaan vaak toch niet vanzelf. En het was nog een mega-waardevolle cursus ook! Ik ben mijn website RomyVeul.nl op dit moment volledig overhoop aan het halen (in de positieve zin), dus ik kon mooi alle geleerde inzichten daarop loslaten.

Tussen het werken en cursusmodules volgen door trakteerde ik mezelf op een feestlunch. Gewoon omdat dat ook doordeweeks soms best mag én omdat ik nog brownies had liggen van familiebezoek dat weekend. Dit zijn zelfgemaakte Snickers-brownies en ze zijn goddelijk. Het andere goedje is Alpro-kwark met mango-smaak en is al net zo lekker. Het doet me denken aan de Activia- en Danoontje-potjes van vroeger. Niet voor niets is die Alpro-beker één van mijn favoriete vegan producten.

Je kunt een kattenbaasje niet gelukkiger maken dan als je kat daadwerkelijk gebruikmaakt van de aankopen die je voor hem of haar hebt gedaan. En zie daar: Pippa is gelukkig fan van haar nieuwe krabpaal op zolder. We hebben hem bewust naast het raam op zolder gezet, want mevrouw doet niets liever dan naar buiten turen naar alles wat er in de buurt gebeurt (wat niet eens bijzonder veel is in mijn ogen, maar voor Pippa is de langsrijdende pakketbezorger of een buurkindje dat achter een bal aanrent al een bezienswaardigheid op zich).

Verder snoof ik al wandelend door onze hoofdstad een vleugje van De Pijp op. Als je bij de halte Elandsgracht uitstapt, kom je in mijn favoriete stukje van De Pijp. Ik voel me altijd een ware mazzelaar als ik een afspraak heb in dit stukje Amsterdam.

Een van de dingen die ik de laatste paar jaar heb geleerd, is om meer om me heen te kijken tijdens wandelingen, busritten of autotripjes. Vaak zijn we geneigd om vooral van A naar B te sjezen, met de focus op waar we naartoe gaan. Maar onderweg is vaak ook zoveel moois te zien en beleven. Zo kwam ik tijdens een wandeling naar een afspraak in de stad deze prachtige graffiti-olifant tegen. De mooiste alledaagse cadeautjes (zoals zo’n kleurrijk kunstwerk tegenkomen) zie je pas als je loskomt van de schermen en de focus op de bestemming, en oog hebt voor alles om je heen. Klinkt zoetsappig, maar het is wel iets wat mijn dagelijks leven een stuk leuker heeft gemaakt.

Vorige week zaterdag benoemde ik tot bakdag. Ik had allerlei kook- en bakplannen en besloot die – nu ik toch lekker in de keukenvibe zat – achter elkaar uit te voeren. Ik maakte opnieuw mijn tarte tatin met nectarine om mijn recept verder te finetunen (het verrukkelijke recept voor deze taart staat inmiddels op de blog!). Daarnaast trakteerde ik mezelf op een havermoutlunch met de overgebleven nectarines (dát recept komt over een tijdje online). En ik bereidde het avondeten alvast voor: een pasta-ovenschotel met vegan ravioli, die overigens een stuk lekkerder smaakt dan het “groenteprutje” op de foto doet vermoeden.

Die middag gingen Bart en ik op schoenenmissie naar het winkelcentrum. Goede schoenen vinden lijkt bij mij altijd een onmogelijke uitdaging te zijn. Mijn voeten zijn op zo’n manier gebouwd (de combinatie van uitstekende teenbotjes, brede voeten en vocht in mijn voeten is een feestpakket!) dat ik ze in bijna geen enkele schoen gewurmd krijg. Ik ga dan ook alleen op schoenenjacht als ik écht écht een nieuw paar nodig heb. Het was helaas zover. Maar gelukkig wisten we dit keer zowaar dé schoenen te vinden die wel passen en die ik nog leuk vind ook. Ik had van tevoren niet het idee om eens met knalpaarse schoenen de deur uit te lopen, maar ben inmiddels helemaal weg van dit paar. En Skechers schijnen dus perfect te zijn als je sneakers zoekt voor bredere voeten. Ik loop in elk geval op (paarse) wolkjes en ben er heel happy mee. In deze duurzame outfit droeg ik de paarse sneakers ook.

Daarna was het tijd voor Pasen! We hadden geen paasbrunches met voltallige families op het schema dit jaar, maar dat vond ik eigenlijk wel (paas)best. Ik houd er zelf wel van om lekker ongedwongen wat bij te kletsen in plaats van altijd aan een gedekte tafel drie gangen te eten. Op Eerste Paasdag hadden we een gezellige middag bij Barts vader en op Tweede Paasdag gingen we naar mijn ouders om daar gezellig mee te eten. Tegelijkertijd had het paasweekend ook een rauw randje. Het was precies twee jaar geleden dat mijn opa en oma twee dagen na elkaar overleden. Ik heb veel aan ze gedacht die dagen en het was fijn om even met mijn ouders langs de begraafplaats te gaan.

Verder was ik op Tweede Paasdag stiekem nog best druk aan het werk. Maar wel met een goede reden! Mijn website RomyVeul.nl wordt op dit moment vernieuwd en dat vroeg ook om frisse teksten voor mijn eigen site. Dus ging ik alle bestaande teksten langs om die waar nodig te herschrijven. Perfectionistisch als ik ben, kostte het me 7 uur voordat ik de laatste punt op het digitale papier zette en helemaal tevreden was. Oepsie! Maar daarna voelde ik me wel heel voldaan én ik ben helemaal blij met hoe de teksten zijn geworden. Ze zijn meer mij, bevatten vaker een knipoog tussendoor en zijn ook iets getweakt om beter te passen bij de diensten die ik op dit moment aanbied voor opdrachtgevers: minder salespagina’s, meer blogs, online nieuwsberichten, e-books en journalistieke artikelen.

Ook de dagen erna waren tamelijk hectisch. Overdag werkte ik en ’s avonds waren we allebei fanatiek aan het klussen in huis. Ons grootste klusproject was om eindelijk mijn eikenhouten tafel af te maken. We hadden die tafel een tijdje geleden met whitewash gebeitst, maar dat mondde uit in een complete mislukking. Nu moest die hele laag er dus afgeschuurd worden en konden we opnieuw beginnen met beitsen. Oeps! Tip van ons: test je beitskleur altijd eerst aan de onderkant van je tafel voordat je het hele blad ermee lakt én jezelf met heel veel extra werk opzadelt omdat de kleur niet de juiste blijkt. Hier zie je nog maar een fractie van het vele schuurpapier dat erdoorheen ging…

De tafel was een project dat we steeds voor ons uit schoven, omdat ik op zich wel gewend was aan mijn zolderwerkplekje bestaande uit een houten plank op vier verhuisdozen. Maar dit keer hadden we een stevige stok achter de deur om er wél werk van te maken: donderdag zou een fotograaf langskomen om foto’s te maken voor mijn nieuwe website. Daarvoor hoefde mijn werkkamer niet af te zijn, maar was het op zich wel handig als ik een bureau had staan. Dus maakten we daar maar eens werk van!

Bart deed het meeste schuurwerk en ik deed het beitsen. Dat laatste was wel een heel satisfying klusje, want je ziet direct resultaat van je werk. Overigens is de kleur in het echt iets lichter dan op de foto, omdat de beits hier nog nat was.

Et voilà, na twee dagen keihard bikkelen was mijn werkkamer veranderd van een verhuisdozen- en gereedschap-opbergplek (met Project Tafel en alle schuur-zooi die daarvan afkwam pontificaal in het midden) in een heuse werkkamer. Ik kan mijn geluk niet op! Na drie maanden kan ik eindelijk weer aan een echte tafel werken. De komende weken ga ik mijn plekje nog verder stylen, maar ik ben alleen al zielsgelukkig dat ik een eigen werkstekkie heb met een heus bureau. En ik ben heel blij dat onze tafel met een verhaal (deze eikenhouten tafel vonden we langs de Amsterdamse gracht in een veel donkerdere tint en hebben we dus zelf opgeknapt) nu een tweede leven kan leven in ons huis.

Het bleef niet bij alleen de werkkamer qua klusprojecten. Bart hing ook de lamp boven onze eettafel op. Lampen ophangen is bij ons steeds een heftig klusje: je denkt dat het zo gepiept is, maar er moet altijd meer voor gebeuren dan je denkt. Na een avond bikkelen en twee tripjes naar Gamma tussendoor voor extra benodigdheden hangt onze lamp dan echt. Nu is onze woonkamer, op de raamdecoratie en een likje verf op de tussendeur na, écht helemaal klaar.

Wat deze enorme stapels boeken (vers uit de verhuisdozen geplukt) op tafel doen? Nou, donderdag stond er iets héél gaafs op de planning. Voor de nieuwe website voor mijn schrijfbedrijf (RomyVeul.nl) kwam fotograaf Sandra Stokmans langs om foto’s van mij te maken. Mijn freelance-website wordt compleet anders dan hoe die nu is. Er komt vooral veel meer kleur op en ik ga in de teksten en quotes op de site meer met woorden en humor spelen. We maakten dan ook allerlei foto’s om woordspelingen uit te beelden en zo taal en beeld te laten matchen. Helemaal leuk! De avond ervoor was ik nog tot half 12 bezig met voorbereidingen en kon ik daarna van de adrenaline niet slapen. Máár dan heb je ook wat!

We maakten onder andere foto’s waarop ik tussen de stapels boeken zit…

…en Bart had houten letters voor me laten snijden (bij een lasersnijdbedrijf), zodat ik die kon gebruiken op mijn foto’s. Daarmee beeld ik onder andere een paar woorden uit en op sommige foto’s gebruikten we ze als opvulling voor het beeld. Helemaal in schrijfthema!

Ik bakte zelfs speciaal voor de fotoshoot een taart, omdat ik ook daar op de foto’s iets mee wilde doen. De taart kwam overigens goed van pas, want na 3 uur foto’s maken en talloze ideeën uitwerken waren Sandra, haar stagiair en ik alle drie compleet gesloopt en hongerig. Het is trouwens een frambozentaart met bodem (en topping) met chocoladesmaak. Hij ging er goed in!

Donderdag werkte ik voor het allereerst vanuit mijn eigen werkkamer. Wauw! Ik heb nog nooit in mijn leven een eigen werkkamer gehad (tenminste, geen werkkamer die niet óók een slaapkamer of woonkamer is) en voel me een ware bofkont dat dat nu wel zo is. Extra blij was ik toen bleek dat Pippa gezellig met me mee verhuist. Ze had in de zolder haar vaste slaapstekkie voor overdag gevonden en dat vond ik reuze-gezellig met mijn tijdelijke werkplek op zolder. Maar gelukkig komt Pippa me ook op deze nieuwe werkkamer een verdieping lager gewoon opzoeken.

De avond na de fotoshoot viel ik als een blok in slaap en was ik ook wel weer blij om een doodnormale werkdag te hebben. Zonder afspraken, klustaferelen en heen en weer rennen. Ondertussen wees Pippa me wel alvast op het klusproject dat voor dit weekend op de planning stond: mijn roze kast van Tylko opbouwen. Oftewel: een bouwpakket van 9 (!) dozen tot een kast omvormen.

Bart was zo lief om, terwijl ik het huis van boven tot onder schoonmaakte, de kast voor me in elkaar te zetten. Bart is van oorsprong bouwkundige, dus drie keer raden wie van ons het meeste verstand heeft van bouwpakketten met handleidingen van hier tot Tokio. Binnen een uur stond de kast al. Wauw! De lades en deurtjes moet ik nog toevoegen, want helaas bleek in de bovenste plank een flinke deuk te zitten en moeten we daarmee eerst terug naar de klantenservice voordat ik de kast kan afmaken en inrichten. Maar hopelijk heb ik over een paar weken dan echt mijn roze (!) dressoir met inhoud staan.

Verder maakte ik zaterdag een gerecht om te fotograferen voor een recept op de blog. Dit is pad thai met tofublokjes en het is zó lekker. Ik bedacht er laatst een heerlijk recept voor en na wat trial and error vond ik het perfect genoeg om te fotograferen voor mijn receptencategorie. Tipje van de sluier: de tofu heb ik niet alleen gemarineerd, maar ook door kokosrasp gerold. Dat smaakt GOED. De tofu krijgt er een heerlijk zoete smaak door.

Verder genoten Bart en ik van een wandeling door de wijk én van de eerste met-zonder-jas-dag waarop we met zon op onze bol konden poseren. Dit zijn wel echt de momenten waarop ik op mijn gelukkigst ben: wandelend door de bloeiende natuur, met roze bloesems om me heen en uiteraard met de liefde aan mijn zijde. En oh ja, de kleine oogjes zijn geen gevolg van slaapgebrek, maar van een fel schijnende zon. Dat is dan weer het enige piepkleine nadeeltje van dit weer 😉

’s Middags bezochten we een paar winkels in onze zoektocht naar een paar laatste meubels en leuke accessoires voor in huis. Maar zoals het vaker gaat als wij naar winkels gaan, vonden we ook dit keer de AH XL het grootste shophoogtepunt (oh, ik voel me echt als een kind in een snoepwinkel in mega-supermarkten met producten die ik nog niet ken!). Ik ben sinds mijn puberteit gewoon niet zo’n “shopper” meer en zoek liever ergens (online) gericht naar dan dat ik allerlei winkels in loop. Dus nee, veel meer dan een flesje Aziatische saus, een nieuwe vleesvervanger en mijn lievelings-havermeel hebben we niet gekocht. Deze poef van Pip Studio (te koop bij o.a. Karwei) vond ik dan weer wel prachtig. Maar helaas hebben we geen kamer waar deze kleuren mooi bij passen. En om er nu ons interieur voor om te gooien, vonden we ook wat ver gaan 😉

Wel werd met de pakketpost een woonaccessoire bezorgd waar ik al máánden naar uitkeek. Ik moest er drie maanden op wachten (wat ik best bizar lang vind voor een op zich simpel kussen), maar dan heb je ook wat. Dit witte teddy-kussen ligt inmiddels te shinen op mijn lievelings-roze stoel in onze slaapkamer. Nu nog een ander kussentje erbij zoeken en dan is deze stoel weer de eye-catcher die hij verdient te zijn (ter info: dit was de allereerste aankoop die ik deed voor mijn vorige huis en de stoel is van alle interieurdingen in ons huis absoluut mijn grootste liefde!).

Nu mijn werkkamer weer begaanbaar terrein is, kon ik me ook meteen storten op een project waar ik al heel lang naar uitkeek: de mooie houten kast inrichten en mijn fotografieservies er een plekje in geven. Wat een fijne tijdsbesteding! Het voelde een beetje als shoppen tussen mijn eigen spullen. Al uitpakkend en sorterend ontdekte ik namelijk allerlei serviesitems waarvan ik allang was vergeten dat ik ze had. Zo ben je toch altijd rijker dan je denkt! Dat alles nu zo mooi (achter deurtjes) staat uitgestald in een kast, maakt me een nóg gelukkigere serviesbezitter.

Tussen alle vergeten serviesitems kwam ik ook een paar roze borden tegen, waarvan ik direct dacht “Díe staan mooi op ons keukenplankje!”. Dus wat begon met “Ik ga even wat dozen opruimen, schat!” eindigde met een keuken-herinrichtsessie. Bart kijkt er inmiddels niet vreemd meer van op als ik weer eens een interieurproject in mijn hoofd heb. Ik ben helemaal blij met hoe dat vrolijke stapeltje borden op de plank staat.

Ik eindigde het weekend, net als Pippa, een tikkeltje uitgeblust maar voldaan. Het huis is weer schoon voor een nieuwe week, mijn werkkamer staat, er zijn weer heel wat verhuisdozen geleegd en weggebracht, mijn nieuwe website vordert goed en ik heb zelfs mijn belastingaangifte (bijna) ingediend. Dat laatste vind ik altijd een hels klusje. Nu Bart en ik samen een huis en hypotheek hebben, is het een nog complexere taak dan anders. Zo blij dat ook dát (op een kleine check na) bijna af is. Ik kan de week met een schone lei, met hopelijk opnieuw zonneschijn in mijn snoet en aan mijn nieuwe bureau beginnen. Ready for it!

Wat heb jij dit weekend gedaan?