De afgelopen weken maakte ik een uitstapje naar het strand, naar Amsterdam en naar de bouwmarkt. Bij dat laatste werd ik vreemd aangekeken door een verfverkoper en besloot ik ietwat impulsief “het helemaal anders” te doen. Verder zette ik een paar aanraders op de foto, was ik dolblij dat me voortaan veel herrie bespaard blijft en had Pippa de schrik van haar leven. Tijd voor mijn nieuwe Inkiekje vol huis-tuin-en-keukenmomenten.

Laten we beginnen met een belangrijke huishoudelijke boodschap. Oké, neem dat met een korreltje zout. Maar huishoudelijk is deze boodschap wel. Ik gebruikte de afgelopen tijd voor het eerst deze droogshampoo, die mijn vader voor me meenam bij de Duitse drogist. Mocht je daar ook naartoe gaan de komende tijd, loop dan zeker niet deze fleurige fles voorbij! Ik ben echt helemaal weg van de tropische geur (yep, soms snuif ik er stiekem aan!) en de droogshampoo werkt ook nog eens als een tierelier.

En nog een aanrader, maar dan iets eetbaars: deze hummus (ik weiger het als “hoemoes” te schrijven) van Maza. Ik kom bijna nooit bij Albert Heijn, maar áls ik er kom, moet ik altijd deze hummus meenemen. Het is echt de perfecte combinatie van zoet en pittig. En al helemaal een dikke aanrader als je gek bent op mango, zoals ik.

Zoals je ziet, krijg je er ook een gratis Fit at home-pakket bij. Maar nee, mijn portie hummus eet ik toch echt het liefst zonder work-out-video’s op de achtergrond.

Iets anders waar ik ultiem gelukkig van werd vorige week: mijn geruisloze laptop. Eindelijk! Ik heb 1,5 jaar gewerkt achter een laptop die zó veel herrie maakte dat ik laatst de vraag van een Zoom-collega kreeg “of de buren aan het boren waren”. Niet dus. Het was mijn kapotte ventilator. Gelukkig bleek de ventilator nog leverbaar. En dus ben ik honderd euro armer, maar heb ik er wel mijn oude vertrouwde laptop mét nieuwe ventilator voor teruggekregen. Werkt zo veel fijner! Ik kan eindelijk weer zonder oortjes Zoomen.

In mijn vorige Inkiekje vertelde ik trots over mijn eerste stekjes (van de Haworthia). Goed nieuws: ze doen het allebei hartstikke goed, en zijn zichtbaar blij dat ze niet meer hun krappe plekje met de grote plant in een pot hoeven te delen. Nu hoop ik vooral vurig dat ze uitgroeien tot mooie grote planten. Al is het maar zodat ik ook eens vol trots iemand met een zelf gekweekt plantje blij kan maken.

Mijn ananasplant groeit trouwens ook nogal goed. Zelfs zo goed dat de ananas inmiddels te zwaar is geworden om rechtop te blijven staan. Ik heb hem voorlopig maar tegen de muur aangezet, zodat hij kan leunen.

Iemand een tip hoe ik ananas een handje kan helpen om zichzelf weer staande te houden? Een bamboestok misschien?

Ondertussen bewaakte Pippa een van mijn andere planten, die ook groeit als kool. Mevrouw is altijd heel geïnteresseerd in de plantenaarde en wil per se met haar neus in de pot zitten als ik mijn plantjes water geef. Het was dan ook niet zo toevallig als het lijkt dat ze juist hier naast de plant besloot te liggen liggen. Gelukkig kijkt ze er lekker onschuldig bij!

P.S. Ik weet dat deze plant giftig is voor katten, maar Pippa zit nooit aan de planten (alleen aan de plantenaarde dus).

Natuurlijk vind ik Pippa de allerliefste kat, maar dit witte dropje kon ik ook onmogelijk NIET op de foto zetten. Vanuit het huis van een dorpsgenoot zat hij me wel heel vertederend aan te kijken.

Met mijn vriend was ik afgelopen weekend op het strand te vinden. En bij een zonnebloemenveld. Daarvoor hoef je dus blijkbaar niet per se naar Frankrijk of überhaupt de grens over. Dit veld kwamen we gewoon in Noordwijk tegen. Toch jammer dat het veld te ver weg lag om écht mooie foto’s te maken. En nee, mijn Insta-voorliefde gaat niet ver genoeg om dan maar aan te bellen of ik het veld in mag.

Waar ik nog meer te vinden was? In Amsterdam! Oké, het was voor een afspraak, dus veel meer dan deze straat heb ik niet gezien. Maar toch, ik vind het zo fijn om in deze gekke tijd weer eens de stad te zien waar ik ooit een paar keer per week te vinden was. Die tijd komt wel weer. Maar voor nu voelt het extra bijzonder om met mijn auto tussen de grachtenpanden door te rijden.

Terwijl ik een prima dag had, was Pippa iets minder blij. De glazenwasser van de VVE kwam weer eens langs. Dat noteer ik tegenwoordig maar in mijn agenda, want Pippa is altijd een halve dag van de leg als hij komt. ’s Ochtends werd ik al vroeg wakker gemiauwd, omdat Pippa de woonkamer uit móest om voor het grote ramen-zeem-gevaarte weg te hollen. Daarna heeft ze vijf (!) uur onder het bed gelegen en was ze zelfs met snoepjes niet terug te lokken. Kleine held op sokken! Toch jammer soms dat je een kat niet kan vertellen dat er niets engs aan de hand is. Zeker omdat de beste man elke 6 weken langskomt om de ramen schoon te maken…

Gelukkig was mevrouw na die paar uur onderduiken weer helemaal haar eigenwijze zelf, die overal met haar neus bovenop moet zitten. Zoals toen ik foto’s maakte met mijn statief moest en zou ze dat vanaf dichtbij in de gaten houden. Op deze foto lijkt het alsof Pippa stiekem mijn fotografiehulpje is, die de camera wel even weet te bedienen. Helaas, zo goed heb ik mijn fluffy huisgenoot nog niet kunnen africhten.

En last but not least gaf ik deze week geld uit aan iets héél leuks: een pot muurverf in een totaal andere kleur. Ik twijfel al meer dan een half jaar over de kleur van mijn woonkamermuur, maar laatst kwam ik een prachtige kleur van Flexa tegen die ik móest hebben. Ik bleef maar twijfelen, met mensen overleggen, Pinterest-plaatjes opzoeken en vervolgens nog meer twijfelen. Maar toen ik deze week even bij Gamma was om een pakketje op te halen, kwam aan die twijfel een einde. Het ging er ongeveer zo aan toe:

*kijkt tussen de verfpotten in het rek*

Ik: “Eh mag ik wat vragen? Hebben jullie ook de kleur Rich Butterscotch?” (bekijk mijn Insta-post van gisteren voor een voorbeeld van de kleur)

Verfmeneer: “Die kan ik wel voor je maken! Hoeveel wil je ervan hebben?”

*denkt “Oh shit, ik ging me alleen even oriënteren”, maar loopt netjes achter de man aan*

Verfmeneer: “Hoe groot is je muur?”

Ik: “Ik denk 5 meter bij 2,5 meter ofzo.”

Verfmeneer: “Maar dat weet je niet zeker? Heb je het niet opgemeten”

Ik: “Nee, niet helemaal.”

*lange stilte*

Verfmeneer: “Nou weet je wat we doen? Dan geef ik je 25 liter mee. Als je te weinig hebt, kun je altijd wat bij halen.”

Ik: “Eh oké.”

Lang verhaal kort: ik kwam met een postpakketje én een ongeplande pot muurverf thuis. Ik impulsief? Neuh.

Leuk detail: de man trakteerde me ook nog op uitleg over hoe ik de verf moet door roeren. Blijkbaar klonk ik niet als iemand die goed voorbereid verf gaat kopen (wat stiekem ook wel zo was). Ik kon er achteraf heel hard om lachen.

Nu maar hopen dat ik niet over twee weken bij dezelfde man sta, maar dan met de vraag om blauwe verf voor een muur van “ongeveer 5 bij 2,5 vierkante meter”. Wordt vervolgd!

Heb jij ook weleens van dit soort impulsieve acties?