Wait what? Ik heb jullie gewoon al 30 keer een inkiekje in mijn soort-van-bruisende leven gegeven. En de dertigste editie staat bij deze klaar. Dit weekend vond ik mijn leven aardig bruisend – voor mijn doen dan. Ik bezocht voor het eerst sinds één jaar tijd mijn (over één dag 80-jarige) oma en had een lekker kleffe shoot op het strand met je-kunt-wel-raden-wie. Verder bleek Pip een enthousiaste sloper, deed ik weer aan supersnel shoppen en zette ik stappen om mijn werk nóg leuker te gaan vinden. Het waren twee hectische weken – op een goede manier. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Vorige week deed ik aan broccoli-schilderen en dat was me toch leuk. Een tutorial deelde ik al in dit artikel. Alle kaartjes zijn inmiddels al onderweg naar de ontvangers (ben ik de enige bij wie iedereen in de omgeving in april jarig is?), dus ging ik er nog snel mee op de foto.

Verder knuffelde ik me suf met Pippa. Twee weken geleden had ik een vrij hectische werkweek, inclusief het opzeggen van een opdracht (done it, was zo trots op mezelf!). Wat was het heerlijk om het weekend daarna op de bank te ploffen en door mevrouw Pip tot bankrust gedwongen te worden. Best handig, zo’n schootkat.

Overigens lijkt het op deze foto net alsof ik op kraamvisite ben bij iemand van wie de baby wat harig is uitgevallen. Maar nee, het is gewoon Pip.

Bart kon ook zijn geluk niet op. Zijn gloednieuwe koffiezetapparaat kwam namelijk binnen. Ik had altijd een tweedehands Senseo-apparaat staan (onder het mom van: “Ik drink geen koffie, maar wil koffiedrinkende gasten niet hoeven teleur te stellen”). Echt stijlvol was-ie niet en volgens mijn koffieliefhebbende vriendje kon de koffie die uit het ding kwam ook een stuk beter.

Inmiddels heeft dit leuke Nespresso-apparaat een prominente plek op het aanrecht veroverd. Het leuke is dat zowel vriendlief als ik er erg blij mee is: hij geniet nog meer van zijn kopjes góede koffie, ik (als liefhebber van mooi interieurspul) vind het zwarte ding een mooi opfrisser voor de keuken in vergelijking met mijn lompe Senseo.

Daarnaast deden we nog een grote aankoop, die alles te maken had met die andere huisgenoot. In mijn artikel over kattenbenodigdheden waar Pippa niet zonder kan, was ik vergeten haar krabpaal een plekje te geven. Dat ding is met stip op één Pips favoriete item in het hele huis. Ze is er zelfs zo enthousiast over dat het ding zijn beste tijd wel had gehad. Toen vrijdag ook nog de helft van het touw aan de krabpaal ervan af lag, zette ik het op een googelen. Mede met wat hulp van kattenliefhebbende volgers is er inmiddels een nieuw bestelde krabpaal onderweg. Een joekel trouwens, dus Pip zal blij zijn.

Trouwens een grappig detail: toen Bart laatst het rolgordijn voor Pips krabpaal wat verder naar beneden had gedaan, was Pip not amused dat ze niet meer naar buiten kon kijken vanaf de hoogste plek op haar “troon”. Om vervolgens zelfs geïrriteerd tegen het rolgordijn te gaan tikken totdat Bart het weer omhoog trok. Tja, nooit het uitzicht van een kat verstoren!

Een andere broodnodige aankoop die het huis in kwam, waren deze nieuwe mondkapjes. Gekocht bij de lokale stomerij. Deels in het kader van #supportyourlocals, deels omdat de bloemenprintjes me als een magneet de winkel in sleurden.

Wij kunnen weer even vooruit. De bloemetjes en stippen zijn trouwens voor mij (vast niet geheel onverwacht!); de camouflageprint en donkerblauwe hebben we tot uniseks benoemd.

Verder had ik een leuke call met de coach bij wie ik het online traject voor tekstschrijvers volg. Ik heb heel wat dingen omgegooid in mijn bedrijf de afgelopen drie weken. Ik heb een samenwerking opgezegd, een paar keer ‘nee’ verkocht, zei ook een paar keer juist volmondig ‘ja’ op iets wat écht heel leuk was en ben sowieso begonnen met veel helderder maken wat ik specifiek wil bijdragen als tekstschrijver in plaats van gewoon “de juiste woorden vinden”.

Gaat allemaal best wat denkwerk in zitten, maar LEUK dat ik het vind. Heel wat puzzelstukjes vallen opeens op hun plek.

Vrijdag na mijn werkweek stond er ook iets heel leuks op de planning. Bart en ik hadden een fotoshoot op het strand in Noordwijk. In ruil voor een blogartikel (dat binnenkort online komt) werden we gefotografeerd door Daniëlle van Captura Fotografie tijdens het “gouden uurtje”. Naast vrij koud (tot blauwe handen aan toe), was het vooral ontzettend leuk. We konden gewoon echt onszelf zijn, soms lekker geoorloofd klef doen en tussendoor lachen om elkaar. Het eerste voorproefje zat deze week al in mijn mailbox en belooft veel goeds.

Zondag stond er al helemaal iets leuks op de planning. Na meer dan één jaar ging ik weer op bezoek bij mijn oma die in de kop van Noord-Holland (a.k.a. niet om de hoek) woont. Door corona, de avondklok en de limiet van één bezoeker per keer had ik mijn opa en oma al veel te lang niet gezien.

Hoe fijn om eens niet via de telefoon, maar in het echt te kunnen bijkletsen. Konden we meteen het nieuwe behangetje van oma bewonderen, waar ze zo trots op was. Ik nam deze bos bloemen mee, omdat oma over één dag 80 kaarsjes mag uitblazen. En echt hoor, ik zou ervoor tekenen dat ik er uitzie zoals zij op die leeftijd.

Mijn zondag kon al helemaal niet kapot toen ik ook nog ging privéshoppen bij Action. Ik ben de laatste tijd weer fanatiek aan het kaarten maken geslagen en daar hoorden (vond ik!) nieuwe stickers bij als aanvulling op mijn steeds leger wordende (maar nog steeds aardig goed gevulde) map met stickers. Blijkbaar is de lading voorjaarsstickers inmiddels bij Action binnengekomen, dus ik sloeg mijn slag.

Ik weet wat me de komende weken te doen staat: nog meer knutselen.

Maar mijn favoriete aankoop kwam eens niet van de knutselafdeling, maar uit het schap met woonaccessoires bij Action. Deze kaars met zonnebloemen past helemaal in mijn straatje als lenteliefhebber. Aansteken doe ik hem niet, want daarvoor vind ik hem veel te leuk. Hij staat nu dan ook op mijn nachtkastje te shinen. Beste interieuraankoop ooit voor 2 euro!

Ik eindigde de dag met een selfie waar ongemerkt de hele familie op staat (als je goed kijkt, spot je Bart ook). Ieder druk zijn ding aan het doen: ik foto’s makend van mijn nieuwe outfit voor mijn blog, Pippa die zich stort op haar nieuwe speeltje met kattenkruid en Bart die met headset op “in” zijn game zit. Het leven is best goed zo.

Maar goed, deze selfie was eigenlijk bedoeld om mijn nieuwe blouse te laten zien. Je kon hem laatst al spotten tussen mijn kringloopkoopjes, want hij is hartstikke tweedehands. Soms doe je een aankoop die tegenvalt, maar bij deze blouse was het juist andersom: toen ik hem aandeed, ontdekte ik pas echt hoe mega-leuk ik ‘m vind. Ik ben normaal niet echt van het zwart, maar deze blouse met bloemenprint heeft de primeur als eerste zwarte kledingstuk dat ik wel helemaal mij vindt.

En de allerlaatste foto van dit Inkiekje: ons uitzicht gisteravond. Filterloos. Nee, we hadden geen Centerparcs-huisje gehuurd. Dit is gewoon heel dicht bij ons huis op een onontdekt plekje. Ik werd er spontaan emotioneel van toen ik hier zo stond met Bart en de dingen overdacht. Aan de ene kant verdrietig (om het overlijden van mijn schoonmoeder en het zware revalidatieproces waar mijn broertje nu in zit), aan de andere kant trots op hoe we het doen, op waar we staan en ook gewoon op hoe we het hier rooien in dit fijne huisje dat ik alweer meer dan twee jaar geleden kocht.

Wat een uitzicht al niet teweeg kan brengen! Mindfulness was niet meer nodig.

Wat maakte jou deze week emotioneel (op een positieve of negatieve manier)?