Een hele mond vol, die titel. Oké, zo waanzinnig spannend waren mijn afgelopen twee weken ook weer niet. Maar fijn waren ze wel. Om een of andere reden slaag ik er ook in deze tijd met bijzonder weinig uitstapjes steeds in om mijn telefoon vol te schieten met foto’s. Fijne momenten genoeg. In dit Inkiekje laat ik je onder andere het resultaat van onze balkonupgrade zien, laat ik je meegenieten van wat ik dit keer door mijn bakgrage (en talentvolle) broertje voorgeschoteld kreeg en ben ik heel benieuwd of ik de enige ben met een vrij typisch toetsenbord. Kiek je mee?

Gelukkig hoefde mijn kapsel dit keer niet vijf maanden te wachten op een upgrade. Al toen mijn lok ook maar een beetje de neiging kreeg voor mijn ogen te gaan hangen, kon ik een kappersafspraak plannen dit keer. Zie hier het resultaat.

Het moment dat je terugkomt van de kapper en weer twee maanden tegenaan kunt, blijft trouwens een van mijn favoriete momenten. Meer mensen die dat herkennen?

Nog een fijn favoriet moment was mijn fietstocht vorig weekend. Sinds ik een nieuwe fiets heb, pak ik mijn tweewieler er weer vaker bij, ook voor langere tochtjes. Dit keer fietste ik bijna een half uur naar mijn ouders toe en vervolgens een half uur terug. Opeens besefte ik weer hoe fijn ik het ook alweer vind om ’s avonds na het eten uit te waaien op de fiets. Met zo’n zonsondergang erbij al helemaal natuurlijk. Dan kunnen zelfs tegenwind en mijn eeuwige koude neus de pret niet drukken.

Onderweg maakte ik een pitstop (of drie) toen ik deze mooie tulpen en narcissen in de (ondergaande) zon zag staan. Door wegwerkzaamheden geldt al een half jaar een omrijroute naar mijn ouders toe, waarbij je minimaal 7-8 minuten langer onderweg bent op de fiets. Maar ik probeer me nooit te veel door dat soort kun-je-toch-niets-aan-doen-pechsituaties te laten leiden en in plaats daarvan te kijken naar wat er wel fijn is. Dat ik door die omrijroute langs deze bloemen fietste bijvoorbeeld. Elk nadeel heb z’n voordeel.

Het leuke is dat ons eigen balkon er sinds vorige week ook heel fleurig bij staat. Bart trok me over de streep om na twee jaar hier wonen eindelijk iets bloemachtigs op het balkon te zetten. Ik heb ooit eerder een poging gedaan tot balkonplanten, maar helaas heb ik de vervelende gewoonte om alles wat op het balkon staat te verwaarlozen. Mijn planten in huis krijgen braaf water, maar die op het balkon vergeet ik standaard bij mijn gieterronde. Gelukkig is Bart daar een stuk handiger in dan ik, waardoor deze plantjes vast geen dorstdood hoeven te sterven.

Aan de balkonreling hangen nu deze vrolijke margrieten en op de balkonvloer staan een hortensia en een pot met zonnebloemen. Nu alleen nog de balkontafel lakken en dan zijn we helemaal klaar voor de zwoele zomeravonden op het balkon binnenkort.

Ook in huis kwam er iets vrolijks bij. Voor de foto ligt het kussen even op de bank, maar het heeft inmiddels een plekje op het bed gekregen. Benieuwd of jij kunt zien welk kussen er nieuw is op deze foto…

Het is het pastelroze kussen met kolibries. In Aalsmeer zit de winkel Jij & Ik, waar ze spullen verkopen die door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt (veelal verstandelijk beperkten) worden gemaakt. In de winkel helpen ook mensen uit de zorginstelling en alle opbrengst gaat naar deze instelling. Hoe mooi!

Toen ik laatst voorbij de winkel liep, bleef ik even staan bij de etalage. Dit kussen! Moest. Ik. Hebben.

Gelukkig kon ik via een privéberichtje vragen of de eigenaar het voor me apart kon leggen. Inmiddels heeft het een mooi plekje op bed gekregen.

Zoals ik laatst al vertelde in mijn maandoverzicht, haalden we een nieuwe krabpaal in huis voor Pippa. En wat voor één! Het bleek een grotere joekel van een ding te zijn dan we hadden gedacht. Geen probleem natuurlijk, alles voor de kat!

In eerste instantie had Pippa er weinig omkijken naar. We hadden de oude krabpaal (die al een tijdje zijn beste tijd had gehad – a.k.a. loszittende touwen en kapotte kussentjes had) voor de gelegenheid midden in de huiskamer gezet om hem de volgende dag weg te doen. Je raadt het al: Pippa lag de hele dag op haar oude krabpaal te maffen, terwijl er een gloednieuw exemplaar voor haar klaarstond dat 40 centimeter hoger is, van alle gemakken is voorzien én mooie kussentjes heeft.

Gelukkig voor ons had ze er de volgende dag wel oren naar en vindt ze nu niets fijner dan vanaf de bovenste etage de hele buurt in de gaten houden. Pfiew!

Alhoewel de kartonnen krat voor het oud papier blijkbaar ook héérlijk ligt. Ik durf er soms haast geen papier in te gooien, omdat ik daarmee Pips geliefde uitzichtplek inpik.

Op Koningsdag maakten Bart en ik een fijne wandeling langs de bloesembomen in de buurt. Hoewel ik blij word van alle bloesem, heeft vooral de “fluffy” roze bloesem mijn hart gestolen. Ja, de bloesem die nu net is uitgekomen! Een wandeling zonder camera op zak is dan ook haast geen optie meer in dit jaargetijde.

Ook bij “de molen” in Aalsmeer was het prachtig. Normaal gesproken ben ik elke lente een keer bij de Keukenhof te vinden; dit jaar moet ik het met dit plaatje doen. Ook niet verkeerd.

Verder waren we afgelopen weekend zoet met opruimen. Heel veel opruimen. Heel binnenkort komen er (betaald vanuit de VVE – yay!) nieuwe kozijnen bij alle ramen, die een heel stuk duurzamer en mooier zijn. Ook worden de bergingen opnieuw geïsoleerd. Dat betekent dat we de komende weken de nodige voorbereidingen moeten treffen: de berging zo goed als leeg maken (best een grote uitdaging, want het zag er nou niet echt “bijna leeg” uit), spullen in huis aan de kant zetten, vensterbanken eraf halen, gordijnen weghalen, etc. Gelukkig is de grootste klus van alles inmiddels geklaard: de berging is al veel leger dan eerst.

En zoals dat altijd gaat bij mij: als ik eenmaal aan het opruimen ben, heb ik het ook meteen flink te pakken. Zo stond ik die middag nog (totaal geen prio, wel leuk!) de servieskast opnieuw in te delen. Zie hier een foto van toen ik bijna klaar was. Helemaal blij met hoe mijn Blond Amsterdam-servies er nu bij staat. En heel blij dat de borden nu wat hoger in de kast liggen, zodat we niet meer door onze knieën hoeven om een ontbijtbord te pakken.

Bart vraagt zich altijd af hoe ik kan werken met mijn toetsenbord. Gelukkig heb ik als kind ooit een cursus blind typen gevolgd, dus ik heb nergens last van. Kun jij raden welke paar letters ik nooit gebruik aan de hand van de foto hierboven?

Mijn broertjes waren afgelopen zaterdag jarig (even voor de goede orde: ze zijn een tweeling, dus het is niet geheel toevallig dat ze hun verjaardag moeten delen). Een van hen (een meestertalent in bakken en in het bedenken van gezonde en vaak vegan recepten) had deze carrotcake gemaakt. Glutenvrij, vegan en suikervrij. Maar vooral héél erg lekker.

Van datzelfde broertje heb ik al honderd keer de tip gekregen dat ik een keer tofu moet maken. Nu is kale tofu op zich niet heel smaakvol en tot nu toe had ik er geen zin in om me te verdiepen hoe je er wél iets smaakvols van maakt. Maar Joeri heeft me over de streep getrokken nadat ik bij hem tofuspiesjes met zelfgemaakte satésaus had gegeten. Nu nog hem het recept ontfutselen en dan ga ik eens kijken of ook ik tóch iets lekkers van “kale tofu” kan maken met een goede marinade. Als het goed uitpakt, zijn jullie de eersten die het horen.

Ik eindigde het weekend met kaarten maken. Het is een van de fijne hobby’s die ik weer heb afgestoft en waar ik in het weekend vaker tijd voor neem. Gisteren had ik plotseling zin in zuurstokroze, eenhoorns en andere mierzoete versiersels. Dat werd dit kaartje. Ik zal binnenkort in een apart artikel nog eens laten zien hoe ik zelf dit soort achtergrondjes maak met aquarelverf. Dat geeft niet alleen een mooi resultaat, maar is ook nog eens heerlijk ontspannend om te doen.

Wat heb jij dit weekend voor ontspannends gedaan?