Goed gevuld waren de afgelopen twee weken zeker. We begonnen met een verbouwing van het hele huis. Terwijl alle meubels verstopt waren onder een laag afdekzeil, kampeerden Pip en ik op de slaapkamer. Dat laatste beviel vooral mevrouw Pip verbazingwekkend goed. Verder werd ik verrast door een leeg doosje, een verkeerde vegetarische bestelling en een knap staaltje klantenservice. Oh ja, en ik werd op mijn verjaardag té erg verwend. Genoeg gepraat, de foto’s hieronder vatten mijn weken het beste samen.

De “verbouwing” dus. Daar konden we niet bepaald omheen. Het hele huis stond op z’n kop omdat we in één week nieuwe kozijnen én nieuwe isolatie in de berging kreeg. Dat betekende dat de halve berging in huis uitgestald stond, dat in elke kamer meubels verschoven moesten worden en dat ook nog eens bijna alles onder een laag plastic folie verstopt moet worden. Het voelde als kamperen in eigen huis. Ik kreeg dan ook direct diep respect voor mensen die een jaar lang midden in een verbouwing kunnen zitten. Denk niet dat dat voor mij weggelegd zou zijn.

Pippa begreep er ook niets van toen haar krabpaal opeens onder een laag plastic verstopt zat. De beteuterde blik hierboven spreekt boekdelen. Even later (tijdens mijn meditatie – uiteraard) hoorde ik een heleboel geknisper uit de werkkamer komen. Bleek Pip alsnog een manier te hebben gevonden om onder het plastic te komen en zo haar nageltjes te scherpen. Slimmerik!

Maar gelukkig viel het Pip alles mee toen de werkmannen eenmaal op de stoep stonden. Pippa mag normaal niet op de slaapkamer komen en vond het een geweldig avontuur om een dag lang samen in de slaapkamer te bivakkeren. De foto’s hierboven zijn vast genoeg bewijs dat Pip de dag van haar leven had. Zo lag ze ongegeneerd op mijn bureau terwijl ik een poging tot werken deed, rende ze heen en weer onder het bed en vermaakte ze zich blijkbaar goed in mijn opgerolde kleed.

En toen was het moment daar: de verbouwers waren klaar, de kozijnen zaten erin en ze hadden zelfs alle vensterbanken aangelegd. We dachten nog dat we dat zelf moesten doen, dus ik was blij verrast. Het resultaat is onwijs mooi geworden en was de week in een rommelig huis méér dan waard. De kozijnen zien er super-de-luxe uit, laten geen schijntje tocht meer doen, zijn veel dikker dan de oude en hebben ook nog eens een aparte zomer- en winterstand (nooit geweten dat dat bestaat!). Wat een luxe!

Toen de verbouwing er eenmaal op zat, vonden we het een goed moment om ons nieuw gekochte schoenenbankje in elkaar te zetten. Ik kan slecht tegen rommel en ga dus ook niet zo lekker op een hele berg schoenen in de gang. Nu we met z’n tweeën hier wonen (inclusief een man die meer schoenen heeft dan ik) was het de hoogste tijd voor een nette opbergoplossing. Heel blij dat dit bankje (van FonQ) nu staat!

Verder trakteerde ik mezelf eindelijk op nieuwe oortjes. Mijn oude exemplaren hielden er vaak op een totaal willekeurig moment mee op. Dan moest ik zelf wat heen en weer draaien aan de plug in de computer om ze weer werkend te krijgen. Door de oortjes praten lukte al helemaal niet meer, dus voor interviews had ik ze al afgeschreven.

Na een beetje research kocht ik deze oortjes van Apple. Geen in-ears, want die vallen bij mij altijd uit. Helemaal enthousiast maakte ik het doosje met oortjes bij ontvangst open…om vervolgens te ontdekken dat er niets meer dan een gebruiksaanwijzing in zat.

Gelukkig had ik speciaal bij Cool Blue besteld omdat ik hun service altijd fijn vind. Die gedachte maakten ze weer eens waar, want ik kreeg de volgende dag al zonder gedoe nieuwe oortjes in de brievenbus. Een verademing trouwens om weer werkende oortjes te hebben! Ik vraag me af waarom ik die € 25 niet een half jaar eerder had uitgegeven…

Nog even over die goede service: een paar dagen later vond ik een handgeschreven (!) kaart in de brievenbus van de klantenservicemedewerker. Hij wenste me veel plezier met de nieuwe oortjes en hoopte dat ze nu wel in de verpakking zouden zitten. Hoe attent! Dat vond ik wel wat (totaal niet gesponsorde) reclame op mijn blog waard.

Naast de kaart van Cool Blue, kreeg ik een paar dagen later nog veel meer leuke post in de brievenbus. Ik was jarig en alle lieve kaartjes in de brievenbus logen er niet om. Ondanks dat ik geen feestje gaf, voelde ik me op en top jarig. Bart had ook nog eens heel lief de slingers voor me opgehangen. Pip had alleen duidelijk de memo gemist dat ons thuiskantoor van slingers voorzien zou worden, want die vond het vooral een vreemde (of interessante) bedoening.

Je wordt maar één keer 28, dus dat vroeg om een foto van mij op mijn nieuwe leeftijd. Pip hield me gezelschap. Gewoon omdat een kat erbij elke foto leuker maakt.

Ik heb een geweldige dag gehad dinsdag en ben ook nog eens veel te erg verwend. Hierboven zie je een paar lieve cadeaus die ik (veelal per post) heb gekregen. Ik heb al meteen een paar lievelingsrecepten uit het boek ‘Vegalicious’ gekozen om binnenkort mee te oefenen. Verder ligt het boek Grip klaar op mijn nachtkastje om volgende week in te beginnen. Ik heb daar zo veel goede verhalen over gehoord dat ik sta te popelen om zelf “het geheim van slim werken” te ontdekken.

Van Bart kreeg ik dit snij-apparaat cadeau. Een geniaal cadeau-idee, want ik werk al heel lang met een snij-apparaat dat zijn beste tijd wel heeft gehad. Het snijdt papier heel rafelig, waardoor ik het vaak nog moest naknippen met een schaar. Heel handig dus dat ik nu weer écht scherp geschut heb liggen voor kaarten maken!

Daarnaast kreeg ik van Bart een prachtige edelsteen: de gele scapoliet. Op de foto hierboven draag ik hem om mijn nek aan een ketting. Hij had heel lief een uur lang alle beschrijvingen van edelstenen zitten uitpluizen om er één te kiezen die hij het best bij me vond passen. En inderdaad, de steen is precies bedoeld voor die dingen waar ik wel wat hulp bij kan gebruiken. De steen is van zichzelf al heel mooi, maar die mooie betekenis erachter maakt hem extra bijzonder.

Om de dag feestelijk af te sluiten, bestelden we eten bij een lokaal restaurant om thuis op te eten. Ik nam een vegetarische bonenburger, die op de foto heel mini lijkt maar in het echt énorm was.

Overigens had het restaurant ons eerst per ongeluk de verkeerde bestelling meegegeven. Kwamen we opeens thuis met XXL-spareribs en een grote hamburger van rundvlees. Aangezien ik vegetarisch eet en Bart glutenvrij, konden we daar vrij weinig mee. Gelukkig werd tien minuten later al de goede portie bezorgd. De spareribs en hamburger hebben we daarna maar bij mijn ouders langsgebracht (en zijn via hen weer bij een vriend van mijn broertje beland). Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om vlees weg te gooien, dus fijn dat dat ook nog een goede bestemming heeft gekregen!

De bonenburger was héérlijk trouwens. Ik heb er een paar pepertjes tussen uitgevist, omdat hij anders wel errug pittig was. Maar zonder de pepertjes was hij verrukkelijk.

Over eten gesproken, laat ik het Inkiekje afsluiten met een kruidentip. Laatst kwam ik bij Jumbo deze kruiden voor ratatouille tegen en sindsdien ben ik er enorm fan van. Ik ben sowieso verzot op ratatouille (check dit recept maar op mijn blog), maar deze kruiden maken het al helemaal af. Ik gooi de kruiden trouwens ook op bijna alle andere gerechten de laatste weken. Tja, als ik eenmaal iets heel lekkers heb ontdekt, dan eet ik het gerust iedere dag zonder er ooit op uitgekeken te raken.

Dus mocht je nog lekkere kruiden zoeken en niet altijd zelf een mix willen maken, koop dit potje! Zal je geen spijt van krijgen.

Wat zijn jouw lievelingskruiden?