Terwijl de vogels tjilpen en de zoveelste warme zomerdag zich heeft aangediend, flans ik dit fotodagboek in elkaar. Ik geniet nog eens na van het moment dat ik mijn beste schilderkunsten van zolder haalde voor een vrijgezellenfeest, denk terug aan de lading schattigheid die een nieuwe pup met zich mee bracht én ben nog steeds blij om het feit dat ik de schaamte om mijn zomerkleurtje voorbij ben. Kortom: er staat weer een propvol Inkiekje voor je klaar!

Vorige week was ik bij een vriendin die heel binnenkort gaat trouwen. Voor haar vrijgezellenfeest kreeg iedereen een canvasdoek met een klein stukje van een giraf erop geschetst. Aan ieder voor zich de schone taak om van zijn doek iets moois te maken. Achteraf zagen we pas hoe het totaalbeeld eruitzag.

Ik mocht de zoenende giraffenmonden op me nemen. Vond ik nog best een uitdaging, maar – zoals dat meestal bij creatieve dingen gaat – ik besloot me er helemaal in vast te bijten. Ik vond het resultaat verbluffend mooi. Echt iedereen heeft zich enorm uitgesloofd om er wat moois van te maken.

Die zaterdag was ontzettend leuk, maar ik was na zo’n volle dag ook gesloopt. In coronatijd ben ik eraan gewend geraakt minder “sociaal” te doen. Hoe leuk ik het ook vind om weer een paar mensen te zien, ik had echt wat tijd nodig om bij te komen (en schreef dan ook juist toen mijn blog over ontprikkelen). Op dat moment had ik behoefte aan één ding om te ontprikkelen: de dweil door mijn huis halen. De huismiep die ik ben! Pippa was daar minder enthousiast over. Zoals je kunt zien aan Pips verraste blik, sta ik niet elke week met een dweil in mijn handen. Oeps!

Voor het vrijgezellenfeest had ik de taak op me genomen een appeltaart te bakken. Ik was er iets te laat aan begonnen en stond dus op vrijdagavond om elf uur nog taart te bakken (sommigen feesten om die tijd, ik duik de keuken in!). Ik was alleen even vergeten dat mijn appeltaartvorm voor 8 personen is en heb er voor 12 personen aan beslag in weten te proppen. Mijn appeltaart was dus een toren van 10 centimeter hoog geworden. Helemaal heel bleef-ie niet, maar gezien de hoogte verbaasde het me dat hij nog in redelijk taartachtige toestand te serveren was.

Ook erg lekker was deze zelfgemaakte (glutenvrije) pizza. Zowel de bodem als de vulling zijn ons eigen werk. Mijn pizza was vooral rijkelijk gevuld met een hele berg groenten, ananas en kaas – precies zoals ik pizza (en überhaupt avondeten) het liefst zie.

Verder hadden we vorig weekend een héél leuk uitstapje. De vader en het broertje en zusje van Bart hebben er een gezinslid bij: Toedels. Ik dacht dat het een Labradoodle was, maar hij is blijkbaar 100% poedel. Maar welk ras het ook is, lief en leuk is hij sowieso. Ik smelt elke keer weer als ik via Bart of via de Instagram van zijn zusje wordt overspoeld met schattige foto’s. Ik heb hem ook al twee keer mogen uitlaten trouwens. Dat is nog best een tijdrovende (maar leuke) bezigheid, aangezien Toedels bij elk mogelijke takje of blaadje even moet blijven staan.

Terwijl ik verliefd keek naar foto’s van hun fluffy hond, stond mijn eigen fluffy beest eigenwijs te doen. Mevrouw wil om een of andere reden haar drinkbak altijd van de placemat af schuiven om eruit te drinken. De drinkbak staat hier dan ook vaak pontificaal in het pad van de woonkamer naar de keuken. Gelukkig heb ik ooit een handige drinkbak met lekrand gekregen, waardoor dit schuifspelletje niet meteen tot een compleet waterballet leidt.

Tijdens de rit naar Toedels gebeurde er ook iets bijzonders. In mijn hoofd had ik er een heuse feestelijke mijlpaal van gemaakt dat mijn kilometerteller bijna op 100.000 stond. We hadden al helemaal bedacht dat we allebei goed zouden opletten om een foto te maken als exact dat mooie ronde getal op het dashboard te zien zou zijn. Een week lang waren we er elke dag mee bezig. En je raadt het al: tijdens die ene rit naar Toedels vergaten we alsnog volkomen op de teller te letten en kwamen we aan met dit getal. Ach…

In plaats van rijdend in de auto, bracht ik vooral veel tijd lopend en fietsend door de laatste weken. Na het avondeten fietsen op deze lekker lang lichte zomerdagen vind ik het allerfijnst. Zeker als je dan op dit soort uitzichten wordt getrakteerd. Dan móet ik dat vereeuwigen op een foto.

Verder droeg ik dit vrolijke mondkapje naar de fysio, om er pas bij aankomst aan te denken dat het perfect matchte met mijn jurk. Onbedoeld. De schoonmaakster bij het gezondheidscentrum sprak me er zelfs spontaan op me aan dat ze mijn mondkapje zo leuk bij mijn outfit vond passen.

Ook vaak onderdeel van mijn outfits de laatste week, waren deze roze gympen. Die kocht ik laatst nieuw via de webshop van De Bijenkorf. Ik heb bijzonder weinig schoenen en had voor de zomer maar drie paar staan om te dragen. Neutrale en lekker zittende schoenen ontbraken nog, totdat deze beauties met de post werden bezorgd. Heel blij mee!

Ook kwam met de post deze prachtige jurk aan voor een bruiloft binnenkort. Ik heb heel wat websites afgezocht, want ik had een aardige wensenlijst. De jurk moest zowel naar een bruiloft als op een doodnormale dag kunnen, hij moest kleurrijk zijn maar ook weer niet té, en hij moest anders zijn dan al het andere wat ik al in de kast heb hangen. Deze jurk kwam met vlag en wimpel door mijn kritische keuring heen en hangt nu klaar om binnenkort te dragen.

Een iets minder fashionable maar wel leuke aankoop, was deze pot pindakaas in Caribische stijl. Oftewel: héél gekruid. En dat is nog een understatement. Mijn broertje kan nogal goed tegen pittig eten; de hoeveelheid sambal kan hem naast nooit genoeg zijn. Daarom leek deze pindakaas met sambal me perfect voor hem. Ik proefde zelf ook een hapje en wist daarna niet hoe snel ik naar de bak met kwark moest grijpen. Mijn broertje daarentegen likte zijn lippen erbij af. Held!

Verder gaf ik mijn keuken een nieuwe indeling. Nadat het plankje laatst van de muur af moest voor de nieuwe kozijnen, besloot ik het een make-over te geven. Er staan nu een paar potten met pasta en een leuk plantje op. Praktisch en gezellig!

In de brievenbus trof ik nog een heel leuk (en dit keer niet zelf besteld) pakketje aan. Dit boek zat erin! Mijn businesscoach had het me spontaan toegestuurd, omdat er bij het schrijven van mijn review voor haar site iets mis was gegaan en ik de tekst daardoor dubbel moest aanleveren. Geen enkel probleem voor mij, maar hoe lief dat ze daarom zoiets persoonlijks had toegestuurd. De ondertitel ‘Het managen van de lastigste persoon op aarde: jezelf’ is ook helemaal op mij van toepassing.

Wat de dag nog beter maakte, was deze hortensia op het balkon. Die hebben we een paar maanden geleden gekocht toen we als weekendmissie hadden om het balkon op te vrolijken. Dat lijkt aardig gelukt te zijn, want de hortensia is nu flink aan het bloeien. Met al die bloemetjes krijg ik ook meteen een vakantiegevoel op eigen balkon. Een staycation klinkt opeens extra verleidelijk.

Ondertussen beleefde Pip een intiem moment met de cactus in de vensterbank. Ik kan me niet voorstellen dat dit lekker ligt, maar daar denkt Pip zelf blijkbaar anders over.

Afgelopen weekend genoot ik van een heerlijke wandeling door het park hier in de buurt. Strakblauwe lucht, een veld met margrieten en volop zonnestralen, wat wil je nog meer? Een jaar of drie geleden had ik op die vraag standaard geantwoord “Een zongebruind kleurtje!”. Nu boeit dat me niets meer. Als roodharige met een heel lichte huid word ik onmogelijk bruin (tips daartegen wuif ik ook altijd vriendelijk weg!) en daar ben ik inmiddels helemaal oké mee. Ik vind het nu juist wel bij me passen, zo’n spierwit huidje en ben vooral blij dat ik in de zomer op een heleboel sproetjes wordt getrakteerd.

De zomer is er om van te genieten, niet om je druk te maken over je bikinibody, je huidskleur, je ronde vormen of het gebrek daaraan, of welk uiterlijke ding dan ook. Trek aan waar je je fijn in voelt, ga naar buiten en geniet. Iedereen is onzeker, dus anderen zijn echt veel te druk bezig met zichzelf om ook maar een seconde stil te staan bij hoe jij eruitziet.

Ben jij weleens onzeker over je lichaam/kleur of wat dan ook in de zomer?