Voor het eerst in mijn leven holde ik een pompoen uit. Ik bracht het er zonder sneeën in mijn vinger van af en hield er een katachtige pompoen aan over. Dat was niet het enige waar ik van genoot. Ik moest ook hard lachen om de cadeaus die Bart en ik onszelf cadeau deden en die de verschillen tussen ons nogal duidelijk lieten zien. Verder gingen we met de allerliefste hond wandelen op het strand en heb ik jouw advies nodig over een ruzie met mijn haarlok. Lees mee in dit Inkiekje!

Inkiekje #45

Ik trap het Inkiekje af met een succesrecept dat ik van de site van Miljuschka heb “gepikt”. Bizar maar waar: ik had nog nooit zelf risotto gemaakt. In mijn hoofd was dat een onnodig ingewikkeld gerecht. Het bleek hartstikke mee te vallen. Ik vond deze groene risotto ontzettend lekker. We hebben er zelf nog wat extra groenten en kaas en juist iets minder zout in gesneakt, maar verder is het een copy-paste van Miljuschka’s recept. Binnen een half uur was ik klaar en het bleek een lekker wegeetrecept dat je in maar één pan kunt maken.

Ook een ware traktatie was deze geweldig mooie lucht die we vorige week een keer te zien kregen. Er is geen Instagram-filter of Photoshop-hack aan deze foto te pas gekomen. Puur natuur! Een rondje wandelen na een flinke hoosbui is blijkbaar een aanrader, want alles zag er buiten prachtig uit. Ik vind de regendruppels op bladeren ook altijd wat hebben. Alsof de natuur daarme laat zien dat na een flinke regenbui of storm altijd een mooiere tijd zal komen.

Het gouden uurtje staat niet alleen de lucht, maar vaak ook mensen hartstikke goed. Bart en ik maakten van die gelegenheid gebruik om een selfie te maken. Ik bof maar met Barts lange armen. Daardoor hebben wij nooit een selfiestick nodig om een leuke foto van ons samen te maken. Dat terwijl ik bij een foto van mezelf al moeite heb om mijn hoofd er fatsoenlijk op te krijgen. Te kleine armpjes blijkbaar!

Als je mij een selfie laat maken, ziet die er ongeveer zo uit. Pippa biedt haar poot liever niet aan als dienstdoende selfiestick, dus moesten we het maar met mijn korte arm doen. Deze foto was overigens vooral bedoeld om onze gezellige samenwerksessie vast te leggen. Grappig feitje: Pippa gaat nooit op schoot liggen als ik op een stoel zit, maar blijft altijd met haar kop boven de tafel. Soms gaat ze wel in de holte van mijn arm liggen. Hartstikke praktisch als je net een tekst aan het typen bent! Maar ach, alles voor je kat.

Bart en ik deden onszelf toevallig op dezelfde dag allebei een online bestelling cadeau. De pakketjes die voor ons werden bezorgd, laten meteen goed het verschil tussen Bart en mij zien. Je begrijpt: die nieuwe streepjestrui is Barts nieuwe aanwinst voor naar zijn werk en met de decoupeerzaag ben ik als klusliefhebber meteen aan de slag gegaan. Grapje uiteraard! 

Ik ben wel helemaal in mijn nopjes met mijn nieuwe trui. Zal ik er binnenkort nog een apart outfitartikel van maken? Een outfitpost van Bart met zijn decoupeerzaag staat niet op de planning overigens.

Mijn lieve broertje heeft zijn grote passie gevonden in recepten bedenken en daarvoor gerust uren in de keuken staan. Ik geloof dat we de passie voor koken delen, maar heb bewondering voor Joeri’s enorme geduld daarmee. Oh ja, en voor zijn talent voor linzen- en bonenburgers maken. Ik heb dat welgeteld één keer geprobeerd en dat mondde uit in één grote smaakloze smurrie die je met een lepel moest eten. Joeri bakt er duidelijk meer van. Letterlijk. Hij maakte deze heerlijke burger en curry voor me toen ik kwam lunchen.

Nu de wereld om ons heen magisch geel en oranje kleurt, heb ik nog meer zin om de natuur in te gaan. Vorig weekend deden we dat in het Amsterdamse Bos, een van onze vertrouwde wandelplekken. Zelfs de regenplassen en de smurrie daaromheen kon ik opeens waarderen, aangezien die deze mooie weerspiegeling opleverden. Deze foto is meteen een note to self om nog meer herfstwandelingen te maken. De natuur is maar een paar weken per jaar zo mooi als nu.

Nee hoor, niet de zoveelste selfie. Ik maak bijna nooit selfies (behalve met de kat erbij), ook al doet dit Inkiekje anders vermoeden. Maar deze foto maakte ik met een doel: mijn zoektocht naar pony-groei-tips. Ik heb al jarenlang een lok die op mijn wenkbrauw viel, maar wil die laten meegroeien met de rest van mijn haar. Ik heb best wel wat slag in mijn haar, maar bij die lok zit net een gekke krul waardoor hij nooit zit zoals ik wil.

Alleen… als je je lok laat bijgroeien kom je (althans, ik) altijd op een punt waarop je denkt “Nu geef ik het op. Zet de schaar er maar weer in!”. Daar ben ik nu aanbeland. De lok hangt continu voor mijn ogen en doet helemaal zijn eigen ding. Op deze foto hield ik hem nog aardig in bedwang, maar meestal zit-ie precies niet zoals ik wil. En als ik hem met een clipje probeer vast te binden bovenop mijn hoofd, lijk ik tien jaar jonger dan ik ben.

Heeft iemand tips voor hoe je met zo’n tussenfase omgaat zonder steeds je haar uit je ogen te moeten halen?

Afgelopen woensdagavond hadden we grootse plannen: pompoenen uithollen (slash kerven) met het gezin van Bart. Ik had dat nog nooit gedaan, maar het stond wel al jarenlang op mijn lijstje met leuke dingen om te doen in de herfst. Het bleek helemaal niet zo lastig te zijn als ik dacht (alhoewel je voor het uithollen wel wat spierballen nodig hebt) en het was vooral hartstikke leuk om te doen. Zeker omdat de zussen van Bart er een waar pompoenfeestje van hadden gemaakt inclusief spookvormige cakejes en mandarijnen verkleed als pompoenen.

Welke pompoen van mij is? Dat kun je vast al raden. Als gek kattenvrouwtje kon ik het uiteraard niet laten om een kat op mijn pompoen te laten shinen. De sterren en maan hebben geen verdere betekenis, maar het leken me vormen die niet te moeilijk zijn voor een eerste keer. Ik heb bij dit soort creatieve dingen vaak de neiging om de lat meteen superhoog te leggen. Dat deed ik dit keer niet en bleek een verademing.

De inhoud van de pompoenen vormde uiteraard de basis voor een lekkere pompoensoep. Ik geloof dat het een heel flinke pan is geworden met de inhoud van zes pompoenen.

Het afgelopen weekend was heel fijn, ook al was het een wat beladen weekend. Het was 1 november (maandag) precies een jaar geleden dat Barts moeder overleed. We zijn dan ook veel met zijn familie samen geweest om herinneringen op te halen en er voor elkaar te zijn.

Ik had zaterdag zin om de dag te starten met iets vrolijks: een baksel. Het regende dat het giet, wat voor mij zoveel betekent als perfect kook/bakweer. Ik maakte een chocolade-bananenbrood met heel veel toppings. Het was naar mijn eigen bescheiden mening een van mijn best gelukte baksels tot nu toe (ook al moet ik zeggen dat ik niet heel veel baksels op mijn naam heb staan). Ik heb het recept uitgewerkt en foto’s van het brood gemaakt, dus het recept komt binnenkort een keer online.

Het bananenbrood was een goede bodem voor de lange strandwandeling die we daarna maakten, samen met Barts gezin. Tussen de buien door vonden we wonder boven wonder een regenvrij gaatje van anderhalf uur. Precies in die anderhalf uur wandelden we over het strand in Noordwijk. Het was een tikkeltje koud, maar vooral ontzettend fijn om te doen. Even uitwaaien!

Toedels (de hond van Barts vader) had ook de dag van zijn leven en stoof van hot naar her. Zo fijn om zo’n vrolijkerd in de familie te hebben! Zoals je kunt zien, kon Toedels het niet laten om deze foto te photobomben. Nailed it!

Wat is Buienradar toch een geniale uitvinding! Dankzij die handige app ploften we na de strandwandeling nét in de auto neer toen het opnieuw begon te hozen. Zaten wij mooi in een droge en lekker verwarmde auto na het wandelen door het gure weer! Een fijne afsluiting van een mooie dag.

Heb jij al een keer pompoenen uitgehold?