Aan foto’s in mijn filmrol weer geen gebrek de afgelopen weken. Ik fotografeerde er lustig op los met mijn mobiel bij bijzondere en minder bijzondere momenten. De bijzonderste van allemaal? Bart kreeg een nieuwe auto, en hij is blauw (en heel tof!). Verder zat ik met mijn neus in een prachtig boek, kocht ik het allerliefste berentruitje ooit in maat 68 (nee, niet voor Pip, ook niet voor eigen nageslacht!) en was ik beretrots op een bakcreatie. Spiek je weer mee in mijn fotodagboek?

Inkiekje #51

Foto appelcake

Twee weken geleden bakte ik een appelbrood bij wijze van experiment. Ik hield mijn hart vast of-ie wel stevig genoeg uit de vorm zou komen, maar was blij verrast door mijn eigen bakkunsten. En ja, het brood stond naderhand fier rechtop. Yes! Nieuwe bakprojecten die goed lukken, zijn voor mij altijd goed voor een trotsmoment. Eigenlijk juist omdat het bij bakprojecten ook volledig mis kan gaan, met een ingestorte derrie die naar brood moet smaken tot gevolg.

Je wist het misschien nog niet, maar Pippa is hier eigenlijk niet de huiskat, maar een bewaker die haar taak uiterst serieus neemt. Pippa houdt werkelijk alles in de gaten. Van langsrijdende vuilniswagens tot wat ik uitspook in de douche. We laten dan ook altijd de douchedeur op een kier staan, zodat mevrouw even om het hoekje kan spieken. Zoals op deze foto…

‘Opgestaan plaats vergaan’ is één van de door Pippa vastgestelde huisregels hier. Laatst stond ik op het punt met Bart te gaan lunchen, maar zag de lunchsetting er bij terugkomst van “even iets pakken” zo uit. Je snapt vast dat ik daarna maar op de bureaustoel ernaast ben gaan zitten. Je moet toch je plek kennen in huis als kattenpersoneel.

En toen was het moment daar: de krullenkapper. Ik schreef er in mijn Blije Lijstje al over dat ik blij verrast was door hoe kundig ze daar waren. Mocht op zich ook wel voor het geld. Maar ik vond het elke euro waard en heb de volgende afspraak al gepland staan. Ik doe al een tijdje de Curly Girl-methode om meer krul in mijn haar te krijgen. Lukt best aardig, maar soms zat ik (letterlijk) met mijn handen in het haar. Het zit gewoon net niet hoe ik het wil, juist door de combinatie van beginnende springerige krullen afgewisseld met nog altijd steile plukken.

De krullenkapper wist me te vertellen dat ik heel veel maar ook heel fijn haar heb, en dat de krullen bij mij daarom vooral in de puntjes zullen zitten. Ze adviseerde me om mijn haar langer te laten groeien, zodat er meer krul zit in de punten. En met lang bedoelde ze tot over de schouder. Dat heb ik in mijn leven nog nooit gehad, maar ik denk dat ik er een poging toe ga wagen. Benieuwd of ik dat volhoud (ik háát de net-boven-de-schouder-lengte bij mezelf waar je altijd doorheen moet, en daar zijn al drie haargroeipogingen op stukgelopen) en hoe het zal staan.

Voor nu ben ik al heel blij dat de krullen weer wat meer opduiken in mijn coupe.

Een random kiekje tussendoor van onze fruitmand na het boodschappen doen. Status: lichtelijk ontploft. Wij zijn allebei flinke fruiteters en ik moest wel lachen om dit plaatje. Alsof we hier met vijf personen leven. Maar nee hoor, we eten ook heus andere dingen dan alleen fruit.

Donderdag twee weken geleden was een heuglijke dag voor Bart. In augustus kreeg hij te horen dat hij vanuit zijn werk een lease-auto kon krijgen. Daarna heeft hij door alle chip- en auto-onderdelenperikelen maanden moeten wachten voordat hij zijn blauwe wagen in ontvangst kon nemen. Twee weken geleden was het eindelijk zover! Ik had zelf vooral veel oog voor de kleur (ik hou van auto’s in vrolijke kleuren!); Bart was bovenal erg blij met de cruise control en andere handige snufjes. En ik moet zeggen: hij rijdt/zit inderdaad erg lekker.

Overigens heb ik mijn Ford Ka’tje ook nog steeds. No way dat ik daar afscheid van neem! We hebben juist voor de lease-auto gekozen, omdat Bart voor zijn werk regelmatig met de auto weg is en we ook weleens allebei in het weekend met de auto weg willen. Nu hielden we daar een ingewikkelde autoplanning op na, die ook weleens per ongeluk misliep bij fysio-afspraken en dergelijke doordeweeks. Daar hebben we nu dus geen last meer van. 

Ook voor mij kwam er iets leuks binnen. Niet zoiets groots als een auto, maar wel heel leuk! Het was het boek ‘Woman’ van Lucy Woesthoff. Ik kreeg het spontaan toegestuurd en ben er direct in begonnen toen ik laatst een keer niet kon slapen en iets luchtigs zocht om te lezen.

Ik vind het tot nu toe een prachtig boek. Het is geen zelfhulpboek, autobiografie of een ander specifiek genre. Nee, dit boek is duidelijk anders dan alles wat ik heb gelezen. Het gaat over vrouw zijn, zelfverzekerdheid en ook de band die je na iemands dood kunt blijven voelen met een overledene. Die vage omschrijving klinkt zweveriger dan het boek in werkelijkheid is overigens. Ik kan het je in elk geval van harte aanraden.

Ik vind ‘silver lining’ een van de mooiste woorden. Het is zelfs een van de weinige woorden die ik weiger naar het Nederlands te vertalen (en dat is heel wat als neerlandica!), omdat het Engelse woord haast magisch klinkt. Maar ik vind het ook een heel mooi concept dat zelfs verdrietige, moeilijke of gewoon vervelende dingen ook een mooier of waardevoller randje kunnen hebben.

Nu verwacht je vast dat ik met iets heel filosofisch en zweverigs kom. Nee hoor, die silver lining was dit keer iets heel praktisch en concreets. De afgelopen dagen zijn we natuurlijk op heel veel regenbuien getrakteerd in Nederland. Dus: wandelplannen die in het water vielen en vooral vanaf binnen naar de stortbuiten kijken. Maar ik was ook héél gelukkig dat het regende. Twee dagen daarvoor was een vogel langsgekomen om zijn ontlasting pal op ons raam achter te laten. En met het uitdelen van dat cadeautje was hij ook nog eens zeer vrijgevig geweest. Het raam zat zelfs zo erg onder dat Pippa de vogelpoep aanzag voor haar prooi om mee te spelen.

Anyway, die regen kwam dus als geroepen! Want wie woont op twee hoog en geen balkon heeft bij dat raam, zit in principe wéken met vogelpoep opgescheept. Tenzij er een enorme hoosbui komt. Ramen weer schoon zonder dat het ons werk kostte. De silver lining die me het Hollandse weer toch liet waarderen!

Verder werkte ik hard aan mooie projecten. De eerste weken van januari waren knetterdruk; afgelopen week had ik weer wat meer nodige rust in mijn planning ingebouwd. Waaronder ook een appeltaartmoment tussendoor, naar idee van Bart. Best lekker om er daarmee even tien minuten uit te zijn tussendoor! Ik vergeet dat soort pauzes vaak (en vind mijn werk ook zo leuk dat ik me er compleet in kan verliezen!); Bart is er goed in om me soms even uit die lange focusmode te trekken. Wordt niet altijd gewaardeerd als ik net ergens middenin zit, moet ik toegeven, maar bij dit taartmomentje zéker wel 😉

De volgende dag trakteerde ik mezelf op iets feestelijks. De helft van dit stapeltje pannenkoeken voor het ontbijt! Het zijn gezonde pannenkoeken van havermout, banaan en rood fruit. Ik voelde me weer even kind toen de keuken zich met pannenkoekengeur vulde en ik later de stapel met een lekker dikke laag honing besmeerde. Yum! Het recept deel ik binnenkort op mijn blog trouwens. Ik vond de pannenkoekjes zelf namelijk erg geslaagd.

Ik kocht iets nieuws in de supermarkt: chocoladedruppels. Dat woord alleen al klinkt toch als iets wat je móet hebben? Deze van Dr. Oetker zijn bakvast en smelten dus niet te erg in de oven. Ik heb er zo al wat leuke ontbijtjes-, muffins- en bananenbrood plannen mee. Wordt vast vervolgd!

Gisteren was ik bij een vriendin om samen te knutselen en te kletsen (dat laatste meer dan het eerste!). Ze verwacht een jongetje en die gelegenheid greep ik natuurlijk graag aan om de baby-afdeling van HEMA af te struinen. Ik kocht onder andere dit shirt met beertjes voor haar zoontje. Ik vond het zo lief dat ik me moest inhouden om er niet twee te kopen (voor als ik ooit – vast niet op korte termijn! – ook rammelende eierstokken krijg).

Verder een vrolijk plaatje van een (door mijn broertje gebakken!) muffin om een kleine update te geven. Een van mijn 22 dingen om te doen in 2022 was uitvogelen hoe ik mijn darmklachten kan verminderen en waar ze precies vandaan komen. Ik ben een paar maanden geleden overgestapt van huisarts (ook omdat ik nog altijd in mijn oude woonplaats naar de huisarts ging overigens) en heb dankzij de nieuwe huisarts het idee dat ik eindelijk wat verder kom. Hij neemt me serieus, denkt echt mee en neemt het me ook niet kwalijk als ik voor sommige dingen niet open sta. 

Dus een gratis tip van mij: voel je je niet gehoord door je huisarts of merk je dat je er met lood in je schoenen naartoe gaat, stap over! Dat kan zoveel verschil maken.

Ben jij weleens overgestapt van huisarts?