Oh boy, ik had al een paar weken gezonde spanning voor afgelopen week. Niet omdat ik anonieme brieven van geheime aanbidders verwachtte voor Valentijn, wel omdat de podcast waarin ik verscheen live ging. En dat vond ik me toch een partij spannend! Ik vertel je er alles over in dit Inkiekje. En ik neem je ook meteen mee in mijn geslaagde Valentijnsdag, mijn tegenvallende tekenkunsten, de keer dat ik voor puber werd aangezien en het theedoosje dat tegen mijn eigen verwachting in een daverend succes bleek. Spiek maar mee in mijn foto’s!

Laat ik beginnen met het allergaafste en ook allerspannendste wat ik de afgelopen twee weken meemaakte. Een tijdje geleden werd ik door Liza geïnterviewd voor haar podcast De 100% Lefwijf Show. Het was zo’n fantastisch mooi gesprek. Toch had ik lichte zenuwen voor de livegang van de podcast. Zou ik gekke dingen gezegd hebben? Hoe zou mijn stem klinken? Hoe zouden mensen reageren? Ik kon het dan ook niet laten om onder werktijd direct zelf de hele podcast af te luisteren toen-ie donderdag live stond. En tot mijn eigen verbazing voelde ik vooral trots toen ik de outro hoorde klinken. Ik was zo trots dat ik dit had gedaan en was ook dolblij met het resultaat.

In deze podcast vertel ik heel open over mijn eetstoornisperiode, mijn herstel en hoe mijn leven sindsdien enorm is veranderd – in positieve zin. Zo gingen we in gesprek over hoe ik langzaamaan ben geworden wie ik nu ben – zonder eetstoornis, met veel meer levenslust, maar uiteraard nog steeds met onzekerheden soms. De belangrijkste boodschap die ik met de podcast hoop mee te geven, is deze: weet dat je altijd sterker bent dan je denkt. En dat je met kleine stapjes vooruit uiteindelijk alsnog een heleboel kunt bereiken.

Het was spannend om hier zo openlijk over te praten, zeker omdat in principe iedereen de podcast kan terugluisteren. Maar achteraf ben ik onwijs blij dat ik het heb gedaan. Het helpt mij persoonlijk om dingen een plekje te geven, en ik hoop hiermee van iets negatiefs iets positiefs te maken. Ik heb zelf mogen ervaren hoeveel er kan ontstaan als je voor jezelf kiest en jezelf geeft wat jij nodig hebt. Het leven is te mooi om niet te vechten. Hoe lastig en confronterend ook, ga ervoor!

De podcast is te beluisteren op Spotify en YouTube. In de podcast vertel ik ook nog kort over Liza’s cursus ‘Doorbreek je perfectionisme’. Meer daarover kun je lezen in het artikel dat ik over die cursus schreef.

Tussen de spannende en gave dingen door, maakte ik wandelingen. Heel veel wandelingen. Ik vind dat ook weer opeens een stuk leuker om te doen nu de eerste voorjaarsbloemen zich boven de grond laten zien. Mijn telefoon komt weer een stuk vaker tevoorschijn nu de wereld langzaamaan weer in bloei gaat.

Voor mijn receptartikelen maak ik mijn ontbijtjes altijd graag zo mooi mogelijk op. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik ze op een gehaaste ochtend ook vaak zat op deze manier serveer. Een ratjetoe aan lekkere ingrediënten, die bij elkaar gelukkig een stuk lekkerder smaken dan deze foto doet vermoeden.

Dit powerontbijtje maakte ik overigens aan het begin van een wat druk weekend. Meestal zorg ik er wel voor dat ik niet te veel sociale dingen in een weekend heb. Maar de afgelopen twee weekenden waren best intens. Allemaal leuke afspraken – dat wel! Het mooiste was dat ik mijn lieve opa voor het eerst opzocht in het verzorgingstehuis. Niet leuk natuurlijk om hem in die context te zien in plaats van op “zijn” stoel bij opa en oma thuis waar hij in mijn beleving hoort. Maar ik ben blij dat hij goed verzorgd wordt en dat oma meer rust heeft. Dankbaar voor alle mensen die zich met zoveel ziel en zaligheid inzetten in de zorg!

Als ik de krabpaal kom ontharen zonder dat ik daarvoor een meeting met Pippa heb ingeschoten, is mevrouw altijd zichtbaar gepikeerd. “Hallo, moet dat nu!”. Toch dapper dat de aanstichtster van al die plakkende haren op de krabpaal zelf ook nog zo geïrriteerd kijkt als ik haar onderkomen schoon wil maken. Dramaqueen!

Maandag was het natuurlijk Valentijnsdag. Hoe cliché dat ook mag zijn, ik heb er een zwak voor. Bart gelukkig ook. Ik had die ochtend een werkafspraak en haastte me daarna naar huis voor een Valentijnslunch (ja, qua clichés gingen we all the way dit jaar!). Dat ik een echte romanticus aan de haak heb geslagen, bewijzen de kaarsjes hierboven wel. Die stonden naast mijn geliefde pindakaaspot (yup, ik ben zo iemand die bammetjes met pindakaas verkiest boven ovengebakken pistoletjes – sorry!) op me te wachten. Hoe lief! De roze rozen kreeg ik ook in mijn handen gedrukt. Ze waren roze omdat “je dat mooier vindt dan rood”. Tien punten voor vriendlief!

Nu ik toch al heb verklapt dat ik een sucker ben voor alles wat mierzoet en lief is, kan ik ook wel mijn cadeautje voor Bart onthullen. Toen ik voor mijn blog dit lijstje met originele Valentijnscadeaus bedacht, stuitte ik op dit lieve boekje. Het is, zoals de omslag al doet vermoeden, een door jou geschreven liefdesbrief. Je vult allerlei vragen in over je geliefde, zoals wat je het mooist vindt aan diegene, wat je favoriete herinneringen zijn en ook wat je juist minder leuk vindt aan je partner. Het zijn trouwens ook echt leuke vragen. Niet alleen van die typische vragen om je geliefde te overladen met complimenten, maar ook grappige vragen of vragen die je zelf laten nadenken over toekomstplannen.

Een feestje om in te vullen voor mij als schrijfster! En Bart was er ook erg blij mee.

Er zat alleen één vraag in het boekje waar ik niet zo goed raad mee wist. Ik geloof dat mijn bovenstaande tekenkunsten wel verklappen dat ik meer van de woorden dan van het schetsen ben. Alhoewel, die tekening op de rechterpagina lijkt best sprekend, toch?! 😉

Verder haalden we de lente in huis met een gezellige plant. Nadat ik door de harde storm volledig was weggeblazen op de fiets naar huis, was het fijn om dit gezellige blauwe druifje op de salontafel te zien staan. De lente is in zicht – heus!

Pippa had het de afgelopen weken erg druk met de buren goed in de gaten houden. We hebben nieuwe buren gekregen en die zijn al een tijdje flink aan het verbouwen. Op zulke momenten is het toch fijn om een kat te hebben die als een ware spion hele dagen ongegeneerd naar binnen gluurt. Eén ding is zeker: wij zitten met onze waakkat altijd veilig hier.

Verder trakteerde ik mezelf op een uitstapje naar Action. Wat in mijn geval zoveel betekent als: ik trakteerde mezelf op een paar vellen stickers. Zowel ik als een vriendin waren erg trots dat ik het bij “maar” drie vellen had gehouden 😉 Ik kan niet wachten om er kaarten mee te maken. Daar besteed ik de laatste tijd weer veel meer tijd aan: creativiteit is zo heerlijk ontspannend.

Bart kwam laatst met dit ding thuis: onze persoonlijke keukenassistent. Aangezien ik niet zo van de smoothies ben, dacht ik eerst dat dit vooral Barts keukenassistent zou worden. Maar blijkbaar kun je in dit ding ook perfect hummus, sausjes, havermoutmengsels en andere dingen maken. Sinds ik daarachter ben, kan ik niet wachten om deze etenvermaler dit weekend aan het werk te zetten. Dat gaat heel wat spierpijn schelen als ik weer eens door knetterhard fruit probeer heen te komen met de blender!

Ik probeerde ook weer eens iets nieuws: thee met gember en kokos. Dit was zo’n product dat ik óf niet te zuipen óf geweldig zou vinden. Ik heb de gemberthee-hype namelijk aan me voorbij laten gaan, omdat ik gember in thee totaal niet lekker vind. Maar de combinatie met kokos kon best oké zijn.

Mijn uiteindelijke mening? De thee bleek hartstikke lekker. Je proeft vooral de kokos en iets vanille-achtigs en hij is lekker zoet en tropisch. Ik was compleet verrast. Deze ga ik vaker in huis halen, naast mijn geliefde groene thee met sinaasappel-papaja van AH-huismerk.

Kende jij deze thee al?

Verder besloten Bart en ik om meer quality time met elkaar door te brengen. Aangezien we allebei vanuit huis werken, zijn we in principe hele dagen samen. Maar ja, ieder achter je eigen computer zitten is toch anders dan met elkaar leuke dingen doen. Een strak plan dus om daar meer tijd voor vrij te maken!

Overigens zijn we volgende week alweer 2,5 jaar samen. Bizar hoe snel de tijd gaat! Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren dat we aan het daten waren en ik met kriebels in mijn buik afwachtte op zijn reactie op mijn laatste appje. Wat dat laatste betreft ben ik overigens wel blij dat we 2,5 jaar verder zijn. Ik werd zo’n zenuwpees van het daten… Inclusief van die schijnbaar typische reacties als “Ik zie al blauwe vinkjes, maar hij heeft nog niets gezegd. Zou ik wat fout hebben gedaan?”.

Om af te sluiten nog een grappige anekdote die ik wilde delen. Ik plaatste er laatst al iets over op Instagram, maar ik werd weer eens te jong geschat. Toen ik bij opa in het bejaardentehuis zat, vertelde opa trots dat ik zijn oudste kleindochter ben. De verzorgster keek hem verbaasd aan en wierp vervolgens een extra verbaasde blik naar mij. Ze scande me nauwkeurig. “Hoe oud ben je dan?”

Toen ik “28!” antwoordde, liet ze haar kin zo mogelijk nog verder zakken. “Ik dacht dat je 18 was!”. Ik was even net zo verbaasd als zij. Ik word wel vaker jonger geschat. Maar tien jaar? Ach ja. In mijn puberteit en als begintwintiger kon ik me daar altijd enorm druk over maken, vooral als mensen me daardoor niet serieus namen. De laatste tijd heb ik er wat minder moeite mee (misschien doordat ik ouder word?), tenzij het echt over werk gaat. Maar ik probeer me dan vaak maar de woorden voor de geest te halen die een badmontrainer me eens zei: “Als je begint te praten, oog je wel een stuk ouder, hoor!”. Gelukkig maar.

Hoe oud of jong word jij meestal geschat?