Slingers en ballonnen voor Pippa, maar ook tranen om het gemis van opa en oma. De afgelopen weken waren een achtbaanrit waarvoor je jezelf dubbel in de veiligheidsbeugels moet steken. Ups, downs en alles ertussenin. Zoals altijd fotografeerde ik een hoop, en dan vooral de fijne en leuke dingen. Daar laat ik je graag van meegenieten. Want wat vond ik het fantastisch om bijvoorbeeld voor het eerst sinds 2,5 (!) jaar weer in een bus te zitten! Ook kwam er een nieuwe hond in de familie (waarschuwing vooraf: bij het zien van de foto wil je direct ook een puppy!), gaf ik mezelf twee fijne cadeaus en bakte ik mijn favoriete baksel ooit. Eén woord: chocola. Heel. Veel. Chocola.

Dat de bloemist onverwachts met een kleurrijke bos op de stoep staat, dat is één van de dingen waarmee je mij het meest gelukkig maakt. Na het overlijden van opa en oma heb ik zo veel lieve berichtjes, appjes en reacties gehad. Ook vaak vanuit onverwachte hoek of van lieve mensen die ik al een tijdje niet had gesproken. Ik was overweldigd door alle liefde die vaak via het scherm binnenkwam.

Dat deed mij ook meteen weer iets inzien: ook al voelt het als buitenstaander misschien niet alsof je met een enkel berichtje van een paar zinnen het verschil maakt voor de ander, weet dat die paar woorden soms precies genoeg zijn om iemand alles te geven wat diegene nodig heeft. Zo voelde ik dat in elk geval. Dus dank je wel, oprecht, voor jouw waardevolle woorden! <3

Twee weken geleden was de gezamenlijke begrafenis van mijn lieve opa en oma, de dag ervoor was de condoleance. Ik heb nog nooit zoveel tranen laten vloeien, geloof ik. Maar dat was ook nodig en het was goed.

Bijzonder hoe je tussen tranen door kunt lachen en soms tussen de lachbuien door kunt huilen. Rouw doet rare dingen met je, en uitvaarten zijn sowieso een bijzondere aangelegenheid: verdrietig en helpend of zelfs fijn tegelijk. Ik ben heel trots dat het lukte om iets voor te dragen bij hun afscheid. Met een trillende stem en bij de laatste paar regels een paar tranen, maar dat doet er niet toe. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen, mooie herinneringen opgehaald en zo hopelijk een stukje laten zien van de intense liefde die ik voor deze twee mensen voel.

Bij de uitvaart werden – hoe toepasselijk! – zakjes met tissues uitgedeeld, die in deze verpakking zaten. Elke keer dat ik de zin op de verpakking lees, word ik er stil van. Het is precies hoe het voelt. Het leven is eindig, maar liefde is dat zeer zeker niet. Elke keer als ik ze mis, probeer ik hieraan te denken en zie ik weer diezelfde grote glimlach van oma en ondeugende ogen van opa. Ze zijn er nog. Ergens. Op een wolkje, vliegend om me heen of waar dan ook. Maar ze zijn ergens, daar ben ik van overtuigd.

Over naar vrolijker zaken: ik vond dat ik wel wat leuks verdiende. Daarom kocht ik eindelijk het kookboek dat ik al een keer of twintig had aangeklikt op bol.com. Mijn hart maakt altijd een sprongetje als Lenna een nieuw recept heeft gepost op haar Instagram en ze geeft ook superfijne tips om meer plantaardig te eten en bijvoorbeeld toch voldoende eiwitten binnen te krijgen.

De laatste tijd eet ik, naast vegetarisch, ook steeds meer plantaardig (deels omdat het erop lijkt dat ik lactose-intolerant ben, deels omdat met name het idee van melkproducten me wat meer gaat tegenstaan) en vind ik het leuk om met nieuwe ingrediënten te experimenteren. Laat Lenna nu net een ster zijn in plantaardige gerechten die ook nog heel toegankelijk zijn. Geen moeilijke ingrediënten of lastige kookperikelen, gewoon snel iets écht lekkers maken.

Ben tot nu toe erg in mijn nopjes met dit kookboek, en kan het je zeker aanraden (#nospon, gewoon enthousiast!). Ook als je geen veganist of vegetariër bent trouwens, maar gewoon eens in de zoveel tijd iets “planetproofs” op tafel wilt zetten. Je kunt ‘m eventueel bestellen via de (affiliate) link hieronder.

Over afleiding vinden in koken en bakken gesproken: ik maakte vorig weekend een recept waar ik zelf zó laaiend enthousiast over ben dat ik het een week later alweer voor de tweede keer maakte. Dit is een gezonde(re) chocoladecake gemaakt van onder andere banaan en heel veel cacaopoeder, en op de bovenkant een flinke lading (gesmolten) intens pure chocola. Yum! Ik heb een paar dagen op rij elke dag één of twee dikke plakken genomen en kan niet wachten om het recept binnenkort te delen. Dit is echt zo’n baksel dat ik wel bij elke maaltijd zou kunnen eten.

Zie je onze nieuwe afzuigkappen shinen? De afzuigroosters (of hoe je dat ook noemt) waren al zeker anderhalf jaar hard aan vervanging toe, maar dat bleek een typisch uitstelklusje. Ik ben normaal totaal niet van het uitstellen. Maar als ik dingen moet opmeten, er het hele internet voor moet afstruinen (want: welke afzuigroosters heb je dan precies nodig?) en dan ook nog eens allemaal merken moet vergelijken, dan belandt een taak al snel op mijn komt-morgen-wel-lijstje. En morgen wordt dan nooit morgen, zo begrijp je vast wel.

Gelukkig is Bart liever in de weer met de meetlat en vergelijkingssites dan ik. Dus zie hier: onze nieuwe afzuigroosters. Je denkt misschien: weinig bijzonders aan. Maar geloof me: als je de oude had gezien, dan hadden we er een goed Tell Sell-verkooppraatje van kunnen maken. Deze zijn zoveel frisser en mooier!

Nieuw, nieuw, nieuw! We hebben nog iets nieuw in huis: de fotocollage links van ons bed. Voor een Instagram-samenwerking mochten we een fotocollage samenstellen, en die bleek de perfecte opvulling van deze akelig witte muur. Grappig dat je soms pas als er iets hangt ziet hoe wit de muur altijd was. Ik kijk nu elke avond en ochtend tegen deze foto’s aan en word er heel gelukkig van.

Op de foto’s zie je trouwens meerdere momenten, personen en dieren die ons allebei dierbaar zijn. Zo zit er een foto van mij met oma tussen. De vrolijke hond links is Toedels, de hond van Barts gezin. En de kat is uiteraard onze kleine Pip. Verder koos ik voor twee zelfgemaakte bloesemfoto’s. Bloesem staat voor mij symbool voor vertrouwen hebben in het leven. Op momenten waarop er van alles verandert, vind ik het een mooi besef dat de bloesem altijd bloeit en het altijd lente wordt. Wat er ook gebeurt, sommige dingen zijn vertrouwd als altijd. Daarom hebben die bloemen een speciale betekenis voor me. Bart heeft dat juist weer met de heide op de Veluwe, waar hij in zijn jeugd veel kwam. Daarom mocht ook een heidefoto niet missen op onze “wall of fame”.

Vorig weekend was ik in het huis van opa en oma, waar de rest van de familie ook was. Dat de nieuwe hond van mijn oom en zijn vriendin ook mee was, maakte het extra fijn. Wat een schatje hè?! De opvoeding van deze enthousiaste puppy is nog in volle gang en hij is nu vooral een heerlijke spring-in-’t-veld. Ach, als je dit ziet, wil je toch ook direct een puppy…

Kun je geloven dat dit pasta met kaasachtige saus is? Ik zelf bijna niet. Soms kom je een recept tegen, ga je het zelf maken en ziet het er opeens totaal anders uit. Maar het goedje hierboven is dus echt pasta met vegan kaassaus en pompoen, hoewel het volgens mij meer lijkt op pompoenstamppot. Volgende keer maar weer een ander recept proberen, want ik heb ze beter geproefd.

Een nieuw naambordje! Aangezien Bart en ik alweer zeker een jaar samenwonen, werd het de hoogste tijd om het naambordje te laten plaatsmaken voor een exemplaar waar we allebei op staan. We hadden het qua papierwerk allemaal allang officieel gemaakt, maar een naambordje dat ook bewijst dat we samen deze fijne plek delen is wel zo fijn.

Bloesem – daar is-ie weer! Deze fluffy roze bloesem is ook nog eens mijn favoriet van alle soorten bloesem. Ik weet de bloesembomen met deze roze bloemetjes inmiddels perfect te vinden bij ons in de buurt en kijk elke keer weer mijn ogen uit als we langs een straat met roze gekleurde bomen lopen. Toch jammer dat het er maar twee weken per jaar zo uitziet!

Elk jaar als de roze bloesem in bloei staat, denk ik weer “Ooit wil ik ook zo’n boom!”, maar twee weken later als de grond bezaaid is met roze blaadjes besef ik weer dat het ook best leuk is om gewoon van de roze bloesem van anderen mee te genieten.

En toen was er iemand jarig! In tegenstelling tot wat deze foto doet vermoeden, was ik het niet. Mevrouw Pippa mocht zeven kaarsjes uitblazen (spreekwoordelijk dan: Pippa en vuur is een combinatie waar ik niet zo gerust op ben). Omdat de jarige jet zelf heel andere plannen had dan aan een leuke selfie met slingers meedoen, ging ik maar in mijn uppie op de foto.

Beter dan deze foto kon ik het niet krijgen. Pip is heel vaak superfotogeniek, maar vaak zat heeft ze ook nul zin om ook maar enigszins in de camera te kijken. Gelijk heeft ze! We hebben onze inmiddels officieel senior-kat in elk geval stierlijk verwend met extra kattensnoepjes en talloze aaitjes. Niet dat ze die op de andere 364 dagen van het jaar moet missen, maar op haar verjaardag mag mevrouw geheel geoorloofd om nog wat meer van beide vragen.

De dag erna deed ik voor het eerst sinds 2,5 jaar iets wat ik in het pre-corona-tijdperk bijna elke doordeweekse dag deed: in de bus zitten. Terwijl anderen blij zijn dat ze weer naar feestjes kunnen nu het qua coronabesmettingen de goede kant opgaat, was ik dolgelukkig dat ik weer vanaf mijn vertrouwde plek achterin de bus van de rit naar Amsterdam kon genieten. Noem me gek, maar dit zijn voor mij echt ontspanmomenten. Door corona ben ik een hele tijd niet met de bus geweest; dat hoefde voor mij niet zo.

Grappig hoe je dan opeens anders gaat kijken naar alledaagse dingen; 2,5 jaar geleden vervloekte ik soms nog het feit dat ik steeds zo lang in de bus zat of dat de bussen nooit op tijd komen. Nu ben ik vooral heel dankbaar dat zoiets bestaat. En bovendien: als je in hartje Amsterdam moet zijn, is openbaar vervoer zoveel handiger dan met je auto de stad door rijden, soms heel lang op trams en volle wegen moeten wachten en maar moeten hopen dat je ergens een parkeerplek kunt scoren waar je auto ook nog in past (en waarvoor je niet € 7 per uur betaalt).

De bestemming van de busreis? Mijn geliefde Amsterdam. Ik had een afspraak op kantoor bij een nieuwe opdrachtgever. Het voelde haast als een dagje uit, hoewel het uiteraard gewoon werk was. En wat het nog beter maakte: de opdracht gaat door. De komende (minimaal) 1,5 jaar ga ik voor een organisatie die scholen en studenten ondersteunt een heleboel kennisbank-artikelen schrijven over schrijftips, taal en bronvermelding. Als er een opdracht is die mij als tekstschrijver én taalfanaat én neerlandica op het lijf geschreven is, dan is het deze wel. Zoveel zin in!

En omdat een speciale dag vroeg om een speciaal cadeautje, deed ik mezelf een parfum van Rituals cadeau. Ik moest toch bij Rituals zijn voor een cadeau voor mijn (andere) oma, en kon dit nieuwe geurtje (Rêve de Hanami) niet weerstaan. Het is een reisformaat parfumflesje, waardoor je er nog geen € 15 voor betaalt. Zo handig! Ik wissel graag af met parfum en heb dan liever geen joekels van flesjes. Deze is daarom perfect. En die geur – yum!

Mocht je denken: móet ik proberen. Je kunt ‘m bij bol.com bestellen (*affiliate link) of gewoon bij Rituals langsgaan om zelf de heerlijke geur op te snuiven.

En toen was het tijd om met de pootjes in de lucht te relaxen. Pippa deed het alvast voor aan het begin van het paasweekend. Relaxen, zo doe je dat dus! We hebben tot nu toe een geslaagd paasweekend gehad. Zaterdag zijn we bij mijn oma op verjaardagsvisite geweest en zondag kwam het gezin van Bart bij ons langs voor een paasbrunch. Ik dook onder andere de keuken in om bananentaartjes te maken, die gelukkig (altijd spannend of anderen het ook lekker vinden wat je maakt!) goed te eten waren.

Tussen de familietradities met Pasen door heb ik ook tijd genomen om bij te komen van de hectische weken. Ik ontdek meer en meer hoe je lichaam vaak perfect aangeeft wanneer je op het rempedaal moet trappen, en dat was voor mij dit weekend. En dus dook ik de keuken in, tikte ik wat blogs en deed ik andere fijne dingen die mijn Duracell-batterij wat extra energie geven. Ontspannen, precies zoals Pip dat hier voordoet.

Wat heb jij dit paasweekend gedaan?