De afgelopen twee weken stonden in het teken van hard werken en mezelf daarvoor belonen. Bijvoorbeeld met een spontaan etentje, kattenkraambezoek en mijn eerste cabaretshow sinds tijden (wat overigens vooral een traktatie voor mijn moeder was). Oh ja, en met een chocoladereep met de perfecte passief-agressieve boodschap. Verder verbaasde ik me weer eens over de interpretatieverschillen tussen kappers en over de bijzondere slaapplekken van katten. En ik pushte mezelf buiten mijn Instagram-comfortzone om een uitdaging aan te gaan. Kiek je mee naar mijn weken?

Pippa heeft sinds kort een nieuwe slaapplek ontdekt waar ze urenlang kan doorbrengen: dit dienblad van IKEA. Na de schildersessie laatst had ik de hobbykamer drastisch opgeruimd, waardoor er weer plek was voor wat vrolijke decoratie. Het dienblad legde ik vast klaar. De vaasjes en kaarsen zou ik later uitzoeken. Pip had alleen andere plannen voor deze perfecte plek in de zon. Je kunt er als kattenbaasje vast over meepraten: je koopt je blut aan kattenmandjes, maar uiteindelijk gaat je kat toch op de meest onmogelijke plekken liggen die daar niet voor bestemd waren. Goed, Pips nieuwe slaapplek it is.

Ik ben de laatste tijd veel aan het experimenteren met vegan bananenbroden maken (voor de goede orde: ik eet niet volledig veganistisch, maar probeer wel zo min mogelijk zuivel te gebruiken). Het was in het begin best een uitdaging om te bakken zonder ei, maar met veel oefening – en ook veel misbaksels – kom je ver. Op dit “speculaasbrood” (bananenbrood met koek- en speculaaskruiden, pindakaas en amandelschaafsel) was ik ronduit trots. Het smaakte zó goed. Twee weken later deed ik nog een kleine verbeterpoging en inmiddels ben ik helemaal happy met het resultaat. Het recept krijgt binnenkort een plekje op de blog.

Ik ben een sucker voor dit soort duurzame alternatieven in de supermarkt. We gebruikten altijd de allesreinigingsdoekjes van Action, maar die zijn natuurlijk gemaakt van plastic en dus niet heel goed voor het milieu. De schreeuwende duurzaamheidsbeloftes op deze verpakking trokken me direct aan om voor deze doekjes te gaan. De knalroze verpakkingskleur speelde daarin wellicht ook een rol. Ze kosten wel een stuk meer dan de Action-doekjes, maar we zijn er tot nu toe erg over te spreken. De geur is ook niet verkeerd trouwens.

De afgelopen twee weken waren mega-druk qua werk. Niet geheel verrassend trouwens: ik wist dat ik twee weken moest knallen en dat het daarna weer wat rustiger zou worden. Dat is volgens mij ook de truc: hard werken kan best, als je maar weer op enig moment (en dan niet pas na drie maanden buffelen!) op de rem trapt en heel even kunt bijtanken. Ik had onder andere veel interviews gepland staan voor een personeelsblad, moest diezelfde interviews natuurlijk uitwerken en maakte voor een andere opdrachtgever een complete begrippenlijst. Work, work, work dus! Maar de drukte zit er weer op en ik ben helemaal blij met het opgeleverde eindresultaat dat vóór de deadline richting de opdrachtgevers kon.

Na de werkdrukte vond ik dat ik iets extra lekkers van de supermarkt mocht meenemen. Het werd deze pure chocoladereep. Ik weet dat heel veel mensen gruwelen van intens pure chocola, maar mij maak je er heel gelukkig mee. Hoe puurder, hoe beter! Overigens was het vooral de merknaam die me triggerde. Op elk blokje staat “Mine” gegraveerd en op de verpakking zelf staat in koeienletters “Hands off”. Leek me een perfecte passief-agressieve manier om de handen van eventuele mede-chocoladeliefhebbende huisgenoten van mijn chocolade af te houden 😉

Nee hoor, arme Bart zit bijna nooit aan mijn chocolade. Maar better safe than sorry!

Die vrijdagavond hadden we een fantastische activiteit gepland staan: op kraambezoek bij de kittens van Barts zus en broertje (ze hebben er beide eentje in huis gehaald). Sam en George zijn negen weken oud en zijn te schattig voor woorden. Ik was even vergeten hoe klein katten zijn als kitten, omdat ik Pippa op vierjarige leeftijd heb geadopteerd en dus niet als kitten heb meegemaakt.

Je kon haast geen stap zetten met deze twee drukke mannen in de buurt. Voordat je het wist trapte je op een staart of lag er een kitten met je schoenveter te spelen. Eén kat vond mijn tas een goede slaapplek; de ander was druk bezig met zijn eigen staart achterna zitten. En dan opeens is het klaar en vallen ze als een blok in slaap.

Hier krijg ik dus hard rammelende eierstokken van als kattenmoeder. Gaat niet gebeuren, want Pip heeft het rijk graag alleen. Dan maar vaak op bezoek gaan bij de kattenouders van deze twee!

Vorige week vrijdag stond ik voor dag en dauw op om richting Utrecht te gaan voor een workshop interviewen. Die was het vroege opstaan overigens helemaal waard. Ik heb in tijden niet zo’n goede workshop gevolgd. Het was een workshop van de branchevereniging voor tekstschrijvers en hij werd gegeven door een NRC-journalist. Superleerzaam! Ik heb zowel veel opgestoken over interviewen zelf als over het uitwerken van interviews. We moesten ook ter plekke een interview afnemen voor de groep, wat uiteraard een tikkeltje spannend was. Ook daar heb ik achteraf veel van opgestoken. Deed me direct beseffen dat ik vaker dit soort vakinhoudelijke workshops wil volgen! Als ondernemer moet je toch je eigen bijscholing verzorgen en daar tijd en geld voor vrijmaken.

Deze foto was vooral bedoeld om jou een belangrijke levensvraag te stellen: welke vaatwasblokjes gebruik jij? Wij zijn al minstens een half jaar op zoek naar de perfecte vaatwasblokjes. Ooit gebruikte ik die van Dreft. Maar toen besloten we om eens ecologische blokjes te proberen. Die van Jumbo-huismerk laten bij ons veel witte spikkels achter; die van Albert Heijn-huismerk waren zo mogelijk nog erger. Deze van Ecover werken wel heel goed, maar hebben een prijskaartje waar je ‘u’ tegen zegt: € 7,50 voor 25 blokjes. Heb jij nog tips voor (het liefst ecologische) blokjes die fijner geprijsd zijn?

Zaterdag ging ik weer eens naar de kringloopwinkel in Amstelveen. Ik was er al in geen tijden meer geweest en kwam van alles tegen in de kledingrekken. Uiteindelijk ging ik met deze hele stapel het pashokje in. Zoals dat bij mij altijd gaat, nam ik puntje bij paaltje maar drie items mee naar huis. De fluffy roze trui was bijvoorbeeld (tot mijn grote verdriet) veel te groot. Maar toch, goed geslaagd!

Nu we toch in Amstelveen waren, maakten Bart en ik meteen een zonnige wandeling rondom de Amstelveense Poel. Als je in de buurt van Amsterdam en Amstelveen woont, dan is dit zo’n mooi stukje stad. De Poel grenst aan het Amsterdamse Bos, dus je kunt er mooie natuurwandelingen maken terwijl de stad op de hoek ligt.

Ik was helemaal gelukkig toen ik langs de Poel welgeteld drie rijpe bramen tegenkwam. Nu ben ik helemaal niet zo’n bramenfan (als in: ik lust ze wel, maar zou niet snel een doosje kopen). Maar omdat ze in de natuur groeiden, vergat ik dat acuut en nam ik dolgelukkig muizenhapjes van de gevonden braam. Toch bijzonder dat je dat zo kunt plukken en eten!

De volgende dag bij mijn ouders thuis ontdekte ik dat mijn moeder ook gewoon een frambozen- en bramenstruik in de tuin heeft staan. Mooi hè?! Ook dit is zo’n gevalletje: als ik ooit een huis met tuin heb, dan… Dan zijn de fruitstruiken in de tuin niet aan te slepen. Dat je het maar vast weet, Bart? 😉

Als Bart ’s avonds niet mee-eet, dan maak ik meestal maaltijden voor mezelf waar dingen in zitten die hij niet mag eten (vanwege glutenallergie) of die hij niet lekker vindt. Dit keer ging ik voor een van mijn lievelings-feestmaaltjes: parelcouscous met mango, veel groenten, tuinerwten, een vega-kipschnitzel (in stukjes gehakt) en een zelfgemaakte dressing van tahin die op zich niet de beste-smaak-ooit-prijs verdiende. Verder wel héél lekker! En een perfecte manier om de restjes in de koelkast weg te werken.

Deze random selfie maakte ik nadat ik een praatvideo voor Instagram had opgenomen. De laatste tijd push ik mezelf vaker om video’s te maken in Instagram Stories. Niet omdat ik vind dat dat moet vanwege algoritmes of vanwege de trends van nu. Maar omdat ik merkte dat ik te vaak tegen mezelf zei “Ik ben ook gewoon geen goede videomaker” en de videoknop op mijn telefoon daarom maar niet gebruikte.

Ik maak nu steeds vaker tóch video’s en plaats ze dan ook. Ondanks dat ik uiteraard nog steeds vaak zat denk “Ugh, die stem!” of “Wie gaat hier nu naar luisteren?”. Puur om mezelf uit te dagen.

Moraal van dat verhaal? Denk nooit dat je iets niet kunt als je het nog niet uitgebreid hebt geprobeerd! Je kunt er pas beter in worden als je het een kans geeft. Ik zal altijd wel een schrijver blijven, niet een video’s-vol-kletser, maar merk nu dat video’s maken helemaal niet zo erg “niets voor mij” is als ik altijd dacht.

Deze week ontdekte ik zo’n goed recept: vegan lasagne met een saus gemaakt van cashewnoten. Het was een van de meest fantastische dingen die ik de afgelopen tijd heb gegeten. En er komt dus geen kaas aan te pas! Ik volgde hiervoor het recept van Voedzaam & Snel met wat kleine aanpassingen. Ik voegde zelf pesto en peper toe aan de cashewsaus (en liet de chimichurrikruiden weg – nog nooit in de supermarkt gezien!). Daarnaast gooide ik wat extra groenten in de lasagne en deed ik er een lasagnelaag bovenop. Want hoe meer lasagne, hoe beter! Zowel Bart als ik vonden ‘m heel goed gelukt.

Ik deed weer eens een nieuwe ontdekking in de supermarkt. Dit is hummus met pumpkin spice bovenop en het is zó lekker. Totaal niet wat ik ervan had verwacht (ik heb dan ook nog nooit pumpkin spice lattes gedronken), want de hummus is vooral zoet en kaneelachtig. Je proeft ook echt de zoete gember bovenop. Ik ga maar snel uitzoeken hoe ik zoiets zelf kan maken, zodat ik niet zonder deze hummus hoef te zitten als hij na het najaar uit de schappen gaat. Zin in!

Vrijdag kwam ik spontaan op het idee om uit eten te gaan met Bart. Dat doen we niet heel vaak, maar als we het doen is het altijd een feestje. Op internet was ik een nieuw “hippietentje” tegengekomen (zo noem ik de restaurants waar wij vaak eindigen: kleurrijke inrichting, veel vegan en glutenvrije opties en met gerechten die je niet bij het gemiddelde restaurant ziet). We gingen eten bij The Meets in Amsterdam (in de wijk Zeeburg). Het eten was er verrukkelijk.

Ik at zelf een gerecht met een onuitspreekbare naam waar ik nog nooit van had gehoord. Het bestond onder andere uit gefrituurde balletjes met banaan erin. Het smaakte in elk geval erg goed. Bart at de vrolijke bietenrisotto die je hier boven ziet. Die was gelukkig ook helemaal goedgekeurd. Maar we waren het er allebei over eens: de chocolademousse was het beste onderdeel van het diner. Ik heb die lange tijd niet zo lekker geproefd als deze!

Toen was het alweer tijd voor weekend. Ik had vooral een drukke maar leuke zaterdag voor de boeg. ’s Ochtends ging ik op tijd de deur uit naar mijn favoriete kapper in Amsterdam. Naderhand zag mijn fris geknopte hoofd er zo uit. Blij mee! Ik blijf me er overigens over verbazen dat de definitie van “de puntjes eraf” zo verschilt per kapper. Achteraf was er iets meer van mijn haar af gehaald dan het kleine puntje dat ik voor ogen had. Maar ik ben alsnog blij met de extra krullen en die puntjes groeien er vanzelf wel weer aan.

’s Avonds stond er iets nog leukers op de planning: de cabaretshow van Paulien Cornelisse. Ik had mijn moeder twee tickets cadeau gedaan voor Moederdag en de dag was eindelijk aangebroken om hier samen naartoe te gaan. Ik heb de hele avond smakelijk gelachen om alle grappen, de mooie subtiel in de show verweven levenslessen en de scherpe taalanekdotes. Geweldig mens is het ook, Paulien Cornelisse! Het was een avond om niet te vergeten, en het was fijn om er samen met mijn moeder (een mede-taalfanaat) te zijn.

Wat is de laatste theater/cabaretvoorstelling die jij hebt gezien?