Oh yes, dat waren me twee weken wel! Onze aannemer is gestart, waardoor ons huis (in elk geval voorlopig) is veranderd van een bewoonbaar huis in een kale bouwput met industriële look. Maar boven wordt het juist steeds mooier en kregen we dé nieuwe vloer en begonnen we aan een paar interessante verfprojecten (iets met een roze verwarming). Verder leerde ik wat écht vroeg starten met werken is, verscheen er een artikel over mij en mijn blog in Mijn Geheim en herontdekte ik een slaapding waar ik nu al niet meer zonder wil. Kiek je mee in mijn Inkiekje?

Twee weken geleden startte de werkweek met een training. Ik gaf die dag namelijk een schrijftraining over schrijven voor het web (via het trainingsbureau Edumia). Zoals de bank op de achtergrond al doet vermoeden, deed ik dat gewoon vanuit huis. Beide deelnemers namen digitaal deel, dus hoefde ik niet naar de trainingslocatie af te reizen. Het was een heel leuke dag, zeker toen ik na afloop enthousiaste reacties kreeg van de deelnemers dat ze direct met de kennis aan de slag konden.

Als tekstschrijver (die op de gemiddelde werkdag vooral schrijft in plaats van traint) vind ik zo’n training best even spannend van tevoren. Extra leuk dus om te horen dat het aansloeg!

Ook los van de training die ik gaf, was het zeker geen gewone maandag. Die dag startte (na heel wat maanden van “uitkijken naar”) onze aannemer in het nieuwe huis. Beneden wordt zo ongeveer de complete verdieping overhoop gehaald (nieuwe keuken, uitbouw, nieuw toilet, nieuwe vloer, vloerverwarming…), dus daar zijn ze wel een tijdje zoet mee. Die avond reden Bart en ik naar het huis om te bekijken hoe het er na de eerste aannemersdag uitzag.

Het is bizar hoe hard de mannen werken, want na één dag hadden ze al een compleet gat voor de uitbouw gegraven en heel veel dingen gesloopt. Onze woonkamer zag er na die dag meteen iets minder als een huis en iets meer als een bouwput uit. Maar hé, dat is de bedoeling van een verbouwing natuurlijk. Eerst afbreken, dan opbouwen!

Eén van mijn lievelingsdingen van de herfst is de pompoen. Als de pompoenen weer voor een schappelijke prijs in de supermarkt liggen, weet ik niet hoe snel ik aan de pompoensoep moet gaan. De afgelopen dagen staat er dan ook bijna elke dag een kom pompoensoep naast mijn broodjes voor de lunch. Yum! Dit is absoluut mijn lievelingssoep en met voorgesneden blokjes van Albert Heijn heb je het ook nog zó gemaakt. Ik doe dat vaak gewoon tijdens het werken. Alles in een pan gooien, af en toe roeren en je soepje is al klaar!

Die dinsdag had ik minder mijn dag. Het was zo’n dag waarop werkelijk alles tegenzat. Het vervelendste was dat ik al rijdende naar een afspraak (met 1 uur reistijd) werd gebeld dat diegene de afspraak één uur eerder in de agenda had staan. Die persoon had het per ongeluk verkeerd genoteerd en later afspreken was geen optie. Dus met enige tegenzin reed ik weer een half uur terug naar huis.

Ik probeer zelf nooit te lang over dat soort tegenvallers in te zitten. Je kunt er toch niets aan doen en met blijven balen heb je alleen maar jezelf. Dus raapte ik mezelf na een half uur mokken bij elkaar, deed ik een mooie lipstick op, nam ik Pip op schoot en ging ik er weer met frisse moed tegenaan.

Eén van mijn beste supermarktondekkingen van de laatste tijd is deze nieuwe sojakwark van Alpro. Hij heeft een heerlijke mangosmaak en doet me denken aan de Vifit-achtige toetjes die ik vroeger weleens at. Mega-lekker! De kwark is ook nog verrijkt met extra eiwitten. Het is helaas niet de goedkoopste toetjesoptie, maar van alle plantaardige kwarksoorten die ik ken vind ik dit wel de allerlekkerste.

Wat een feestje op een doodnormale donderdagavond! Voor Moederdag had ik mijn moeder getrakteerd op tickets voor de voorstelling #Perfect van Bettina Holwerda en Renée van Wegberg. De voorstelling gaat over hun leven als moeders met kleine kinderen en hoe imperfect dat is. Een superleuke voorstelling voor een moeder-dochteruitje. Ik kwam regelmatig niet meer bij van het lachen en we hebben die avond gezongen, gedanst en vooral vol bewondering en met een dikke glimlach gekeken naar Bettina, Renée en hun band. Zeker een aanrader als je van dit soort lekker cynische voorstellingen houdt!

Mijn zaterdagochtenden start ik altijd graag met eten fotograferen. Dat is een nieuwe hobby van mij geworden en ik kijk er altijd enorm naar uit om daar in het weekend de tijd voor te nemen. Ook in deze klusperiode. Ik test de recepten vaak al weken van tevoren (soms wel een paar keer) en fotografeer ze pas als ik 100% tevreden ben. Eén van de recepten die rijp was voor een fotoshoot, was deze gnocchi met paprikasaus. De gnocchi is gebakken in de oven en dat is zó veel lekkerder dan gnocchi gekookt in water.

Het recept van deze gebakken gnocchi komt ergens deze winter online.

Ondertussen was onze verbouwing die week in volle gang. Ik heb diep respect gekregen voor het werktempo van aannemers (in elk geval die van ons!). Vergeleken met wat de aannemer in één dag voor elkaar krijgt, stelt mijn klustempo weinig voor 😉 Overigens zag ons huis er na die week wel tamelijk toegetakeld uit. De vloer ligt eruit, overal ligt blubber en de tuin is één grote rotzooi.

Achteraf ben ik superblij dat we ervoor hebben gekozen om juist nu de uitbouw te maken. We wilden dat eerst pas over een paar jaar laten doen, maar het leek ons uiteindelijk handiger om de hele benedenverdieping in één keer te doen. Voor de andere verbouwpunten moest toch al alles op de schop. Dan maar meteen goed! Het is heerlijk om in de tussentijd nog in ons appartement te kunnen wonen. Dan zitten we thuis-thuis gewoon in een ingericht huis en kunnen we de puinhoop, stof en herrie na een dag klussen achter ons laten.

Terwijl het beneden een puinhoop is, wordt het op de eerste verdieping juist steeds mooier. Ik waagde me vorige week aan een nieuw schilderproject: de leidingen en radiatoren schilderen. Onze radiatoren zijn nou niet de mooiste en vallen tegen de gekleurde achterwanden nogal op. Dus wilden we het erop wagen om ze allemaal in dezelfde kleur als de achterwand te schilderen. Ik vond het best spannend: een roze verwarming, hoe zou dat uitpakken?

Zie hier het tussentijdse resultaat. Dit was nog op het punt dat ik dacht “Doorgaan of toch stoppen?”. Het grappige is dat ik dat bijna altijd heb als ik een muurtje verf, maar achteraf eigenlijk altijd blij ben met het resultaat. Het is nu eenmaal een groot verschil tussen wit en een totaal ander kleurtje, dus het is niet gek dat je even denkt “Zo, wat heftig!”. Maar mijn ervaring leert dat ik altijd gewoon moet doorzetten en dat het er uiteindelijk – als je het even hebt laten bezinken – vaak hartstikke mooi uitziet.

En inderdaad, dat gold ook voor deze geverfde verwarming. Kijk en oordeel zelf:

De verwarming en leidingen vallen zo veel minder op, toch? Ik ben er in elk geval helemaal gelukkig mee. De radiator was hier eerst de ongewenste eye-catcher van de kamer, maar blendt nu mooier in met de muur. Trouwens, op deze foto is de vloer net geëgaliseerd en zijn de vensterbanken geplaatst door de aannemer. Die zijn dus niet op magische wijze met de roze verflaag meegekomen 😉

Oh ja, het enige minpuntje van dit schilderproject is dat ik de volgende dag van de aannemer hoorde dat hij alle radiatoren van de muren moest halen voor het leidingwerk. We kregen van hem de vraag of we de radiatoren wilden laten terugplaatsen of nieuwe radiatoren wilden. Aangezien onze radiatoren niet te best meer werken en ook niet geschikt zijn als je ooit een (hybride) warmtepomp neemt, besloten we toch maar nieuwe radiatoren te nemen. A.k.a. deze radiatorschilderklus herhaal ik over een paar weken nog maar eens, haha. Gelukkig heb ik inmiddels de smaak te pakken en was het klusje zo gepiept.

Vorige week zat er iets wel heel bijzonders in de brievenbus: de nieuwe editie van Mijn Geheim. Waarom dat zo bijzonder is? Sowieso omdat ik geen abonnement heb, maar vooral omdat er in dit nummer een artikel over mijn blog staat. Superleuk! Een tijdje geleden werd ik door een journalist benaderd voor een interview over mijn blog. Ik ben altijd wat huiverig met meewerken aan publicaties, omdat ik ooit in De Telegraaf verscheen met een (zo dacht ik) “leuk artikel over een huis kopen als vrouw”, maar vervolgens met de kop “Vrouw (25) kaapt huizenmarkt” boven mijn foto in de krant verscheen. Het artikel werd daarna zelfs door Geen Stijl overgenomen met een balkje over mijn ogen.

Tegenwoordig is dat vooral een grappige anekdote die het goed doet op verjaardagen, maar destijds vond ik het zó stom dat ik sindsdien altijd extra kritisch ben. Maar dit interview was totaal anders! Het was een ontzettend leuk gesprek en het artikel is ook heel tof geworden. Ik vertel onder andere over het ontstaan van mijn blog, geef 10 tips om vaker vrolijk te zijn en er staan twee recepten van mijn site bij het artikel. Echt een heel bijzondere ervaring om in een tijdschrift te staan!

Het enige minpuntje is dat Barts naam verkeerd is geschreven en dat ik volgens de inleiding verkering heb met ene Bram. Je begrijpt: ik had thuis wat uit te leggen – nee hoor 😉

Het leukste van alles vond ik nog dat er ook een foto van Pippa bij het artikel staat. Dit is nog steeds één van mijn lievelingsfoto’s van ons samen. Ik op mijn ergonomische zitzak, Pip toekijkend wat ik nú weer voor ding in huis heb gehaald. Die lievelingsfoto maakt het artikel compleet.

Vorige week dinsdag was ik al héél vroeg de deur uit. Het was een wat onhandige samenloop van omstandigheden, zeg maar. Die dinsdag zou onze vloer voor de bovenverdieping geleverd worden. Maar er waren wat hobbels op de weg. Ten eerste: mijn auto was niet door de APK-keuring gekomen en moest nog een dag wachten op zijn reparatie. Ten tweede: Bart logeerde die nacht in het vakantiehuisje waar zijn vader die week zat, dus hij zou ’s ochtends pas later thuis zijn. Ten derde: de vloerenleverancier belde enthousiast dat hij de volgende ochtend om half acht op de stoep zou staan. Aangezien de OV-verbinding tussen onze twee huizen niet opperbest is, moest ik om half zes naast mijn bed staan om alle vloerdelen naar boven te tillen. Je kunt de dag niet vroeg genoeg beginnen, zullen we maar zeggen 🙂

Eén van de dingen die ik wel heb geleerd van verhuizen is dit: als bouwmensen zeggen dat ze vroeg willen afspreken, dan bedoelen ze ook echt VROEG-vroeg. Gelukkig heb ik inmiddels mijn fijne autootje terug en zijn dat soort vroege afspraken daarom vanaf nu niet zo’n probleem meer.

Zie hier een blij ei: ik liep er die dag namelijk bij in een all the way roze outfit waar ik sowieso vrolijk van word. Daarnaast kreeg ik die dag mijn autootje terug van de APK-reparatie en viel de rekening ook nog mee.

Ik moest best lachen om het hele APK-avontuur trouwens. De monteur bracht het nieuws over de APK-afkeuring nogal dramatisch de week ervoor: “Ja mevrouw, nu lacht u nog. Ik moet u iets vertellen…”. Daarna volgde (in mijn beleving) een hele rits aan mankementen. Ik ving alleen het woord “schokdempers” (of in elk geval iets met een ‘s’) op en had wel door dat er – als ik deze man mocht geloven – een hoop mis was. Ik zag al helemaal voor me dat de reparatie zo duur zou uitvallen dat ik een andere auto moest overwegen, terwijl ik zo aan mijn Ford Ka’tje gehecht ben.

Maar toen ik bij de kassa mijn hart vasthield voor een torenhoge offerte viel het alles mee. Ik betaalde € 315,- voor de APK-keuring en reparatie, mijn auto rijdt weer als een zonnetje en ik kan zéker nog wel glimlachen. De garage-man liet me vooral inzien dat het altijd maar is hoe je het bekijkt. Ik zag dit blijkbaar iets zonniger in dan hij.

Verder sliep ik als een roosje afgelopen week. We hebben – na de warme zomer – onze verzwaringsdekens weer uit de kast gehaald. Ik slaap inmiddels drie jaar onder een verzwaringsdeken (behalve op de warmste dagen van het jaar dus) en mis hem echt als ik hem niet om me heen heb. Ik dacht eerst nog “Ik ga het eens zonder proberen”, omdat ik zo’n deken niet het meest mooie interieuraccessoire vind. Maar vorige week snakte ik echt naar de deken, dus ligt-ie inmiddels weer op het bed. Zó fijn! Ik heb de verzwaringsdeken ooit gekregen en ben er drie jaar later dus nog steeds laaiend enthousiast over.

Lees in een ander artikel mijn review van een verzwaringsdeken.

Afgelopen woensdag hadden Bart en ik allebei vrij genomen van werk. Op 1 november was het namelijk drie jaar geleden dat Barts moeder overleed aan kanker. Elk jaar staan we met zijn gezin bij die datum stil en halen we op deze datum herinneringen op. Dit keer deden we dat bij Nunspeet, op de Veluwe, waar Barts moeder altijd graag kwam. Het was een prachtige, bijzondere dag, maar ook een dag vol emotie. Ze wordt nog iedere dag enorm gemist.

Deze periode staat ook voor verkleurde bomen, de grond bezaaid met bladeren en meer moois van de natuur. Ik vind de boom achter ons huis altijd onwijs prachtig. Je ziet hem met het seizoen veranderen en krijgt er in de herfst elke week een meer geel tintje bij. Vanaf mijn thuiswerkplek kijk ik precies uit op de bladeren. Stiekem ga ik die boom straks, na onze verhuizing, zelfs een beetje missen. Gelukkig komen we in een boomrijke buurt te wonen, dus ik krijg er vast een nieuw favoriet exemplaar voor terug.

Na een werkdag reden Bart en ik ’s avonds naar Maxaro. We moesten eindelijk knopen doorhakken over de toilettegels. Een tijdje geleden hadden wel al prachtige blauwe bloemetjestegels uitgekozen voor de achterwand (deze!). Ik had Bart beloofd (nadat hij mij mijn geliefde bloemetjestegels gunde) om de andere muren rustig te houden. Dus kozen we voor lichtgrijze tegels voor de wanden en de antracietkleurige tegel voor de vloer. Ik ben heel benieuwd hoe het er over een paar weken uitziet als alle tegels daadwerkelijk op het toilet gemetseld zijn!

Het weekend trapte ik af met een kakitaart. Mocht je het nog niet gemerkt hebben, de kaki’s zijn in het seizoen. Deze fruitsoort vind ik zó lekker. Het is wel een type fruit dat ik niet oneindig kan blijven eten. Na een tijdje ben ik er weer op uitgekeken. Maar op dit moment zit ik nog in mijn ik-kan-er-geen-genoeg-van-krijgen-fase. Een goed moment om een (vegan) cheesecake met kakifruit te maken! Op de foto ziet hij er door de gekke hoek van mijn telefoon niet bijzonder smaakvol uit. Maar geloof me: dat was hij zeker wel.

Vrijdag was hét moment waar ik wekenlang naar had uitgekeken: de vloer op de bovenverdieping werd gelegd! Oké, de plinten moeten nog toegevoegd worden op een paar plekken. Maar verder is het helemaal af. Ik ben zó blij! We hadden na lang wikken en wegen toch voor visgraat gekozen op de bovenverdieping. Ik dacht eerst “Iedereen heeft dat al. Moeten we niet iets anders doen?”. Maar puntje bij paaltje vonden we visgraat toch wel heel gaaf voor boven. En wauw, het resultaat is nog mooier dan ik had kunnen bedenken!

Dit is trouwens de PVC-vloer ‘Borneo’ van Lab21 mocht je benieuwd zijn.

Ondertussen begonnen we met een nieuw klusproject: de kozijnen moeten eraan geloven. We hebben vrij oude houten kozijnen (lees: je krijgt ze niet open zonder heel veel gepiep en gekraak en kunt ze alleen dichtdoen met een hoop herrie!). Ooit willen we de kozijnen laten vervangen door beter isolerende kunststof kozijnen. Maar voor nu laten we de kozijnen nog even meegaan. We vonden de pikzwarte kleur alleen niet zo mooi passen bij de stijl van de kamers, dus mag elk van de kozijnen een kleurtje krijgen.

Na een half uur uitvoerig alle kleuren bij GAMMA bekeken te hebben, koos ik voor het kozijn in mijn werkkamer voor de kleur ‘In the saddle’ van Histor. Een beetje beige-achtig dus! Ook dit is zo’n: “Spannend, maar hopelijk is het het helemaal waard achteraf!”-project. Ik heb nog nooit kozijnen geschilderd, dus ik ben heel benieuwd hoe het uitpakt.

We kwamen in elk geval tot de ontdekking dat kozijnen schilderen iets meer voeten in de aarde heeft dan een muurtje schilderen. Al die kleine randjes, hoekjes en metalen randjes waar je niet op mag komen… Maar na twee uur samen bikkelen zat de eerste laag grondverf erop op één van de kozijnen. Als het binnenkort een keer droog weer is (ik doe alvast een zonnedansje!) gaan we de beige verflaag eroverheen aanbrengen. Daarna zijn de kozijnen in de andere kamers aan de beurt. Ik kan niet wachten om straks het resultaat te zien.

Dit is ondertussen beneden de stand van zaken. We zijn beneden inmiddels keukenloos, achterpui-loos en vloerloos. Achter het huis staat nu een tijdelijk afdekmuurtje, zodat we niet letterlijk “open huis” hebben. Wel heel apart om te zien! Nu besef ik des te meer dat een huis eigenlijk maar een paar rijen stenen is 😉 Maar straks is het gelukkig alweer een stuk meer dan dat!

Bizar maar waar: volgende week maandag staat de uitbouw, inclusief de kozijnen gewoon al. Ik blijf me erover verbazen hoe snel dat gaat.

Terwijl ons huis voorlopig nog een grijze en kale bedoening is, kijk ik graag alvast verlekkerd naar accessoires. Bij bezoekjes aan Karwei (voor verf, lak en ander klusspul) kan ik het nooit laten om even langs de accessoires te lopen. Ze hebben daar zulke toffe spullen voor in huis, die vaak ook nog eens echt niet duur zijn.

Verder was gisteren een schoonmaak- en opruimdag in ons appartement. Ik ging onder andere kritisch door onze voorraadkast en kwam zo tot de ontdekking dat we rijker zijn dan we denken. Als in: rijk aan kokosmelk en tomatenblokjes. We bleken zowaar vijf van elk te hebben staan. Even ter uitleg: ik neem elke week twee pakjes kokosmelk en twee blikken tomatenblokjes mee, omdat we er ongeveer zoveel van gebruiken in een week. Maar ik let blijkbaar nooit echt op of die daadwerkelijk opgaan, waardoor we inmiddels een complete verzameling hebben. Dat gold overigens ook voor de kikkererwten en bonen.

Kortom: altijd een goed idee, zo’n opruimslag! Dan weet je weer wat je hebt (en bespaar je in ons geval een paar weken op kokosmelk en tomatenblokjes bij het boodschappen doen).

Wat zijn ingrediënten die jij altijd in veelvoud in je voorraadkast hebt staan?