Al tijden speelde ik met het idee om weekdagboekjes te maken. Maar aangezien ik mijn week grotendeels achter mijn laptop doorbreng en op sommige dagen de supermarkt het spannendste uitje van de dag is, leek een fotodagboek me wat ver gaan. Ik kan wel elke maandag vertellen dat ik weer bij pilates was en elke woensdag een laptopselfie delen, maar bijster interessant is dat vast niet. Daarom bedacht ik laatst iets nieuws toen ik weer eens dolenthousiast mijn nieuwe telefooncamera aan het testen was. Vanaf nu geef ik je graag zo nu en dan een ramdom ‘Inkiekje’ in mijn leven’ aan de hand van telefoonfoto’s. Kiek je mee?

Oké, even een kleine disclaimer vooraf: mijn telefoonfoto’s zijn dus geen uitgebalanceerde weergave van mijn leven. Bereid je voor op een lading Pippaspam, foto’s van eten en nogal random kiekjes – geen perfecte plaatjes. Dat zijn namelijk precies de dingen die ik graag tussendoor vastleg.

Pippa-spam dus. Ook Pippa zelf was er na een tijdje wel klaar mee, zoals je ziet. Foetsie!

Gisteren vierden mijn vriend en ik ons halfjaarjubileum. Op het menu stond een recept van de Libelle-website, dat bij ons allebei uitstekend in de smaak viel. Het is pompoenlasagne met ricotta, mozzarella en spinazie. Echt heerlijk! En het is ook nog eens heel makkelijk klaar te maken en ideaal als je glutenvrij eet. In dit recept zijn de lasagnebladen namelijk vervangen door schijven pompoen. Smaakt goed, kan ik je vertellen!

Alle credits voor het recept gaan naar Libelle.

We aten dit maaltje overigens tussen de rozen en waxinelichtjes. Op z’n tijd houd ik wel van romantische clichés.

Eerder deze week at ik wat minder fotogenieks: dit AVG-tje met een flinke berg groenten (en wat aardappels verstopt onder die groenten) en een vega-burger. Ben ik de enige die regelmatig foto’s van (doodgewoon) avondeten maakt? Ik doe er verder weinig mee, maar om een of andere reden haal ik er voldoening uit als ik mijn eten op de foto heb gezet. Het lot van alleen wonen en voor jezelf koken is namelijk dat je je eerst een tijdje uitslooft in de keuken om vervolgens razendsnel je eten op te hebben en van niemand te horen te krijgen dat het goed smaakt. Als ik er een foto van maak, heb ik het idee dat mijn maaltje me nog iets langer bijblijft.

Ook al klinkt dit nu vast zieliger dan bedoeld…

Toen ik vorige week een doosje met enorme aardbeien in de supermarkt moest liggen, kon ik daar natuurlijk niet zomaar voorbijlopen. Hup, in het mandje daarmee! Op een hoopje kwark in een roze bakje smaakten ze nog lekkerder.

Let’s keep it real! Het grootste deel van mijn week ziet er dus zo uit. Achter mijn toetsenbord werkend aan teksten met de kat op schoot. Ik heb absoluut niets te klagen. Ik geniet van mijn werk en van mijn leuke pluizige gezelschap. Overigens is het een zeldzaamheid dat Pippa hier netjes op mijn schoot ligt. Meestal staat ze met haar kop boven de tafel en zit ik onhandig om haar kop heen te typen terwijl zij nauwlettend in de gaten houdt op welke toetsen mijn vingers eindigen. Teamwork!

Om vervolgens op deze manier om een beetje extra aandacht te vragen. Ja hoor, komt voor elkaar!

Onlangs was ik voor mijn werk een paar uurtjes in Groningen op een druilerige donderdag. Toch kon ik het niet laten dit roze straatje in te lopen om een foto te maken. Later ontdekte ik overigens dat deze “pittoreske” huisjes die ik zo enthousiast stond te fotograferen eigenlijk de rosse buurt van Groningen zijn. Oeps! Zo kwam de onwetende toerist in mij weer eens naar boven.

Weer een foto op mijn uitzicht vanaf mijn thuiswerkplek (a.k.a. de eettafel): mijn favoriete theemok. Ja, ik drink in februari nog steeds thee uit een kerstmok. Dat deed ik stiekem in juli vorig jaar ook al. Ik ga hem vast nog eens vervangen door een andere Blond-mok. Of nou ja, het is inmiddels nog maar een dag of 300 tot Kerstmis natuurlijk.

Deze foto was meer bedoeld als een shout out naar de Wegenwacht. Het weekendje weg naar Venlo met mijn vriend begon namelijk met een bezoekje van de Wegenwacht. Een tijdje geleden liet de accu van mijn autootje het afweten en moest ik die laten vervangen. Helaas werkte bij die garage blijkbaar niet zo’n handige monteur, waardoor de accu niet goed gemonteerd was en mijn auto het 3 maanden later voor de deur van mijn vriend opeens begaf. Je raadt het al: wij stonden net klaar om aan ons Valentijnsweekend te beginnen. Gelukkig hielp een aardige monteur ons weer op weg en heeft hij het prutswerk opgelost. Het mooie is dat het ons weekend totaal niet heeft verpest.

Eerder kon ik weleens flink van dit soort dingen balen. Nu was ik eigenlijk vooral heel blij dat dit voor de deur van mijn vriend gebeurde (= lekker binnen in huis wachten op de Wegenwacht) en niet bij een tankstation langs de weg. En ik voelde me ook een echte mazzelkont dat we zo snel goed en kosteloos geholpen werden.

Met de gemaakte auto crosten we door naar Venlo, waar we onder andere op een e-chopper rondreden. Ik voelde me net een bikerchick op dit toffe ding. Ook al vond ik het eerste half uur racen stiekem nogal spannend.

Ook spannend was het proeven van deze vegan hamburgers van Lidl. Zoals dat wel vaker gaat als ik nieuwe vleesvervangers tegenkom in het koelvak, kon ik ze onmogelijk laten liggen. De burgers zijn een variant op de ‘Beyond Meat’-burgers, maar dan een stuk goedkoper (€ 3,25 per twee, geloof ik!). Ik vond ze echt ge-wel-dig smaken. Ook mijn broertje, die nog regelmatig vlees eet, vond ze heel geslaagd. Dus ik zou zeggen: gaat dat proeven als je net als ik wel van een vega-experimentje houdt.

Waar maakte jij jouw laatste telefoonsnapshot van?