Ik ben introvert. Toen ik twee jaar geleden tot die conclusie kwam, snapte ik mezelf opeens een stuk beter. Dus dáárom was ik zo gehecht aan vrijdagavonden tussen mijn eigen vier muren of hooguit met een kop thee bij een vriendin thuis. Maar weten dat je introvert bent, betekent niet dat je je introversie volledig omarmt. Ik heb er regelmatig moeite mee in een extraverte wereld om die ene persoon te zijn die na een doodgewone kringverjaardag doodmoe kon zijn. Kon ik niet leren om extraverter te worden? Inmiddels denk ik: nee. Dat kan niet. En vooral: dat hoeft ook niet. Ik durf eindelijk te zeggen dat ik oké ben met mijn introvert zijn. Voor mede-introverten: dit is wat mij daarbij heeft geholpen.

Forever introverting

Dat ik meer introvert dan extravert ben, is altijd al zo geweest. Op de basisschool was ik dat stille meisje. “Verlegen” was een stempel dat ik al snel kreeg. Niet zo goed in voor zichzelf opkomen ook.

Op de middelbare school begon ik me anders te voelen. Achteraf gezien door mijn introverte trekjes. Ik ging bijvoorbeeld nooit uit en kwam na het weekend dus niet aanzetten met stoere verhalen over ongemakkelijke turbo-tongzoenen en tot diep in de avond laveloos in de disco staan. Ik had toen al mijn typische introverte hobby’s. Zo maakte ik zelf kaarten, deed aan fotografie, volgde cursussen, schreef verhalen en vond het leuk om mijn interieurvoorliefde los te laten op mijn meisjeskamer. In de klas liep ik rood aan als ik plotseling de beurt kreeg. Als we een debat moesten doen, had ik de neiging om alles wat ik wilde zeggen compleet uit mijn hoofd te leren. Dan zou ik in elk geval niet overdonderd raken als ik op het moment suprême een ingewikkelde vraag zou krijgen.

In mijn werk kwam ik mijn introverte kant later ook tegen. Ik merkte dat ik zo’n kantoortuin met tien mensen die door elkaar praten helemaal niet zo fijn vond. Het idee van continu kunnen worden aangeschoten voor een prangende vraag ook niet. Ik was dan ook blij als ik een dag geen afspraken had en stilletjes mijn planning kon afwerken.

Ik kon genieten van praatsessies en lachbuien in de pauzes, maar ik was ook blij als ik na het werk in de bus zat en – in het ideale geval – zonder praatgraag gezelschap op de stoel naast me gedachteloos naar buiten kon staren. Dan pas kon ik bijkomen.

Maar ik wilde helemaal niet introvert zijn

Toen al had ik perfect door dat ik na een dag “sociaal doen” behoefte had om een uur op mezelf te zijn. Het liefst met de deur van mijn slaapkamer dicht. Ik wist hoe het in mijn hoofd werkte. Ik snapte het ook. Maar aan de andere kant ook weer niet. Want eigenlijk heb ik heel lang liever extravert willen zijn. Ik keek op tegen mensen die tijdens de pauzes overal direct over konden meepraten of tegen mede-ondernemers die zonder enige gêne op ieder mede business-persoon leken af te stappen.

Ik kreeg het idee dat extraverte mensen überhaupt als meer “likeable” werden gezien. Ik ben altijd een kat-uit-de-boom-kijker geweest. Ik praat niet direct de oren van je hoofd (maar als je me langer kent, dan weet je dat dat na een uur al prima wél kan gebeuren!). Soms had ik het gevoel dat ik wél een persoon met vlotte praatjes moest zijn. Hoe vaak ik als startende ondernemer wel niet te horen kreeg dat ik dingen maar gewoon moest proberen. Het advies was dat ik ook meer borrels zou bezoeken. Ik moest een elevator pitch voorbereiden en ervoor zorgen dat ik in een uur minimaal tien mensen sprak. Mijn praatje moest er het liefst lekker vlot uitkomen. Dan spreek je mensen het meest aan.

Mijn pogingen tot extravert worden

Ik heb het heel lang geprobeerd – als ondernemer, maar ook privé – om mezelf extraverter voor te doen dan ik was. Voordat de pandemie-situatie ons allemaal van de straat hield, plande ik mijn weken compleet vol. Ik racete van werk naar huis, naar een restaurant, naar een borrel. Of ik sprak vier dingen af in een weekend en snapte er dan niets van als ik op zondagavond strontchagrijnig was en mijn ogen nauwelijks open kon houden. Dit is toch wat mensen doen?

Ik vond het weleens stom als ik in de bus zat en dacht “Laat me alsjeblieft geen bekende tegenkomen. Ik wil even alleen zijn!”. Was ik dan echt zo niet-sociaal? En als ik terugkwam van een leuke activiteit, vond ik mezelf een zeur wanneer ik ook maar het woord “moe” of “overprikkeld” over mijn lippen kreeg. Joh, het was toch leuk?

Waarom komen anderen met een stoot aan energie terug van een kringverjaardag, en heb ik daarna een infuus aan extra energie nodig?

Dan hoorde ik dat anderen zes dagen met een vriendengroep aan de Costa Brava doorbrachten en vol verhalen en enthousiasme terugkwamen, terwijl ik net zat uit te puffen van twee verjaardagen die niet eens tot in de late uurtjes doorgingen.

Moest ik meer mijn best doen? Vaker buiten mijn comfortzone gaan? Me over dingen heen zetten? Of misschien gewoon stoppen met zeuren? Met mijn “overprikkeld zijn”…

Maar nee, je bent niet gek. Je bent gewoon introvert.

Als ik dingen wil accepteren, dan staat mij vaak één ding te doen: tot op de bodem uitpluizen hoe het zit. Dus dompelde ik me compleet onder in de wereld van introvert zijn. Ik las boeken, ging mede-introverten volgen op Instagram, luisterde naar podcasts en vroeg aan anderen hoe zij het ervaren. Hoe meer ik erover las, hoe meer het tot me doordrong dat ik helemaal niet mezelf meer hoefde te pushen. Ik behoor gewoon tot die 20% van de samenleving die in het hokje “introvert” past. Of ik het nu wil of niet, that’s me.

Het is geen kwestie van je best doen om het te veranderen. Het is een kwestie van je best doen om het te accepteren.

Als introvert ben je niet raar. Je behoort alleen tot de minderheid van de mensen. Van de wereldbevolking schijnt 25% meer introvert te zijn en 75% meer extravert (alhoewel sommige sites weer andere percentages geven). Dat maakt introvert zijn soms een uitdaging. Je loopt rond in een wereld die is ingericht op extraverte mensen. Ik denk dat elke introvert weleens te horen heeft gekregen dat je “meer van jezelf moet laten horen”. Ook ik ken de “Trek eens een opvallend jasje aan!” of “Leer harder praten”-tips.

Marloes Bouwmeester beschrijft in Trouw op een heel herkenbare manier hoe je als introvert vaak extraverte verwachtingen op je geplakt krijgt. Als je daar niet aan voldoet, dan ben je “anders”. Op kantoor merkte ik vaak dat extraverte mensen hun ideeën er eerder doorheen konden krijgen. Extraverte mensen worden op de gemiddelde borrel meer gezien, omdat ze nu eenmaal eerder van zich laten horen. Bij vergaderingen is het gebruikelijk om soms uit het niets vragen op mensen af te vuren, terwijl de gemiddelde introvert meer bedenktijd nodig heeft. En drukke weekenden worden gezien als de norm.

“Helemaal niets gedaan, wel fijn!”, is niet het standaard antwoord waarmee je indruk maakt op het werk op maandagochtend. Zeker niet als je collega’s schijnbaar wel stad en land hebben afgereisd.

Ik ben introvert – en dat is oké (nu wel)

De laatste tijd merk ik (eindelijk!) een verschuiving daarin. Hoe meer ik ben gaan lezen, leren en praten over introvert zijn, hoe meer ik besef dat dit gewoon is wie ik ben. Het is pas een ding als jij er een ding van maakt, wat ik zelf ook heel lang heb gedaan. Achteraf zie ik dat veel mensen om me heen mij allang als introvert hadden geaccepteerd, maar dat ik er zelf moeite mee had. Het voelde alsof ik tekortschoot. Terwijl, hoe kun je tekortschieten door een eigenschap? Eentje die niet goed of slecht is, maar die gewoon is.

Ik ben gaan accepteren dat ik nooit dat sociale dier zal zijn dat van tafel naar tafel hopt op borrels. Ik zal altijd mailen verkiezen boven bellen en soms angstvallig denken “Hè sh*t, een beller!” als ik woest verstoord word door een tetterende ringtone tijdens mijn alleentijd. En heb ik een drukke zaterdag voor de boeg, dan is de lege zaterdagavond me heilig en ben ik dan zéker niet op een feestje te bekennen.

Wat een last valt er van je schouders als je stopt met jezelf van labels proberen te ontdoen. Je hoeft niet te bewijzen dat je als introvert niet saai of stil bent. Je mag gewoon zijn. Introvert en al.

Een vraag aan mede-introverten: waar loop jij tegenaan als introvert?

De links naar bol.com zijn affiliate links.