Je kwetsbaar opstellen. De een vindt het een ware uitdaging, de ander doet het vrijwel automatisch. Ik heb in de afgelopen jaren wel geleerd om open te zijn over mijn gevoelens, onzekerheden en struggles. Maar je kwetsbaar opstellen in een online wereld? Dat is toch wel wat anders! Hoe stel je je kwetsbaar op als je verhaal misschien duizenden keren gelezen wordt? Hoe ver durf je te gaan met je online kwetsbaar opstellen? Wat deel je wel en wat juist niet? Zomaar wat overwegingen die mij bezighouden. Ik schreef er dit artikel over!
De kracht van kwetsbaarheid (ook online!)
Op mijn blog stel ik mezelf regelmatig kwetsbaar op. Dat doe ik graag, alleen al omdat ik geloof dat kwetsbaarheid heel krachtig kan zijn. Ik ben bijvoorbeeld graag open en eerlijk over dingen waar ik mee worstel of over stappen die ik met vallen en opstaan heb gezet. Dat doe ik omdat ik wil laten zien dat het leven vol zit met ontwikkelingen en dat niemand elke dag met een permanente glimlach wakker wordt in een wereld van rainbows & unicorns. Ook al is dat het perfecte beeld dat de vervolmaakte Photoshop-beelden op Instagram ons soms voorschotelen.
Ook is het tonen van kwetsbaarheid voor mij een vorm van therapie. De tips die ik deel, zijn soms net zo goed een subtiele reminder voor mezelf. Dat ik trots mag zijn, dat ik rust mag pakken of dat positiever denken mij veel heeft gebracht. Daarnaast deel ik kwetsbare dingen omdat ik er anderen mee hoop te inspireren. Hoe mooi zou het zijn als ik met mijn ervaringen een klein beetje hoop of geruststelling kan geven. Zelfs al is het maar aan één persoon!
Maar waar ligt de grens?
Wanneer ik schrijf over mijn gevoelens, rollen de woorden vaak in rap tempo uit mijn toetsenbord om op het digitale papier te verschijnen. Juist daarom las ik vaak een moment van bezinning in zodra ik een artikel heb geschreven. Dan vraag ik mezelf af: kan ik dit artikel plaatsen? Wil ik dit plaatsen? Vind ik het oké dat deze informatie nog jarenlang op het wereldwijde web staat? Meestal is het antwoord op die vraag “Ja hoor!”. Ik deins niet snel terug voor taboes, houd wel van een dosis zelfspot en ben groot voorstander van openheid. Toch zijn er soms onderwerpen waarbij ik mijn twijfels heb. In die gevallen besluit ik meestal om iets niet te delen.
Online vs. offline
Dingen online plaatsen is toch wat anders dan een persoonlijk verhaal delen met een vriendin, familielid of dagboek. Ik ken een aantal trouwe lezers (hoi!) inmiddels maar al te goed, maar ongetwijfeld lezen er ook mensen mee van wie ik dat niet eens kan vermoeden. Toekomstige collega’s, opdrachtgevers, verre familie, dates, exen, vergeten vrienden of verloren kennissen? Het zou zomaar kunnen! Dat maakt het online delen van héél persoonlijke dingen misschien wel nóg kwetsbaarder.
De keuze om dingen niet te delen
Een van de blogonderwerpen waarvan ik betwijfel of ik er ooit over durf te schrijven, is de liefde. De wijze lessen die ik ooit uit een relatie of dates heb getrokken bijvoorbeeld en ook de dingen waar ik mee heb geworsteld. Ik zou daar met alle liefde (ha!) een keer een diepgaand artikel over schrijven. Sterker nog, dat heb ik al eens gedaan. Ware het niet dat dat artikel nog steeds ongepubliceerd in mijn conceptenmap staat. Het onderwerp voelt zó kwetsbaar en zó persoonlijk dat het niet oké voelt om er online over te schrijven. Ook niet zonder gedetailleerde anekdotes. In ieder geval niet nu. En zo zijn er wel meer onderwerpen die bewust geen plekje op mijn blog krijgen.
Mijn overwegingen
Waarom ik sommige kwetsbare dingen niet deel? Vaak speelt er in die gevallen een van deze drie dingen:
- Het is informatie die manager X of toekomstige buurman Y niet hoeft te weten. Er zijn dingen waarvan ik niet zou willen dat iedereen ervan weet. Niet omdat ik me ervoor schaam of geheimzinnig ben. Maar je deelt toch andere dingen met je beste vriendin dan met je leidinggevende. Net zoals je een mijlpaal waarschijnlijk op Facebook in twee zinnen verwoordt, terwijl je moeder het uitgebreide verslag te horen krijgt. Zo zijn er ook onderwerpen waarvan ik niet wil dat iedereen, tot aan mijn buurman of manager, daarvan tot in details op de hoogte is.
- Privacy is een groot goed. Gelukkig heb ik zo goed als alleen maar lieve en leuke lezers op mijn blog. Maar er bestaan ook mensen met minder goede bedoelingen. Neppe social-media-accounts, gestolen foto’s, mensen met kwade bedoelingen hebben? Ik ben daar niet extreem bang voor, maar voorkomen is beter dan genezen.
- Er zijn andere mensen bij betrokken. Het is mijn keuze om een deel van mijn leven online te zetten. Maar bij veel ervaringen spelen ook andere mensen een rol, op welke manier dan ook. Die mensen kiezen er niet voor om uitgebreide details over zichzelf op mijn blog terug te lezen. En dat respecteer ik maar al te graag!
Keuzes met mijn gevoel én gezond verstand
Soms zou ik in een emotionele bui alsnog niets liever doen dan bepaalde kwetsbare verhalen een plekje op mijn blog geven. Mijn blog is mijn uitlaatklep, die ik graag mijn diepe gevoelens toevertrouw. Tegelijkertijd ben ik blij dat ik juist bij emotionele onderwerpen extra goed nadenk of mijn blog daar het juiste medium voor is. Ik ben graag kwetsbaar op momenten dat het goed voelt, maar houd sommige onderwerpen bewust buiten de virtuele schijnwerpers. Een keuze die ik altijd met mijn gevoel én met een dosis gezond verstand maak. Alhoewel ik voor sommige verhalen met alle liefde een plekje gereserveerd houd op mijn blog. Voor misschien ooit in de toekomst. Zeg nooit nooit!
Zijn er dingen die jij té kwetsbaar vindt om online te delen?
Zeker goed om hier over na te denken. Ik zou me ook meer kwetsbaar willen opstellen online maar dat durf ik toch niet. Wie leest het allemaal nog meer? Dat weerhoudt mij er zeker van.
Het is ook echt wel een lastige kwestie. Gelukkig kun je je ook kwetsbaar opstellen zonder alles te delen. Maar het blijft een ding om te bepalen hoe ver je precies gaat.
Ik deel veel dingen ook niet. Terwijl in real life mijn kwetsbare kanr juist mijn sterkste kant is. Dat maakt mij mij. Maar ik ga bijvoorbeeld niet in een blog opschrijven dat ik mijn werkgever soms stom is. Of dat mijn vader (top bezoeker van mijn site) mij met heel veel gekwetst heeft. Of over mijn grootste liefdesverdriet. Misschien juist mooie onderwerpen om over te schrijven, maar ik sla even over.
Ik vind trouwens dat jij ook mooie persoonlijke dingen deelt. Zoals de onzekerheid over je benen destijds bijvoorbeeld. Dapper !
Ik vind dat jij je op een mooie manier al heel kwetsbaar opstelt. Logisch dat je niet overal over wilt schrijven. Je moet er oke mee zijn dat het door iedereen te lezen is en als er anderen bij betrokken zijn, dan kun je het soms gewoon niet delen.
Wat een mooi compliment! Dankjewel! En inderdaad, het moet wel oké voelen om iets te delen met iedereen die meeleest.
Gek genoeg vind ik het online makkelijker om me kwetsbaar op te stellen dan in het echte leven. Ik hou als regel aan ‘dingen die mijn buren niet hoeven te weten komen niet online’. Wel heb ik bewust mijn naam afgekort, mijn volledige naam komt niet zo veel voor en ik wil niet dat mijn blog als eerste in beeld komt als mensen mij gaan googelen.
Wat een goede regel om voor jezelf te bepalen wat je wel en niet wilt delen. En heel slim om niet je volledige naam online te delen, zeker als je op je volledige voornaam snel gevonden wordt! Ik deel zelf om diezelfde reden bewust niet snel mijn voor- en achternaam op mijn blog.
Ik herken het dilemma: aan de ene kant wil ik open en authentiek zijn, aan de andere kant wil ik mijn eigen privacy en die van anderen respecteren.
De overwegingen die jij noemt, spelen voor mij ook een rol. Bij twijfels kijk ik naar de intentie waarmee ik wil posten en of die voldoende in mijn blogpost tot uiting komt: weerspiegelt deze tekst de waarden die ik na wil leven en de persoon die ik wil zijn? Het blijft een zoektocht, maar reflecteren helpt.
Overigens vind ik de manier waarop jij je kwetsbaar opstelt, mooi en eerlijk.
Het is inderdaad precies zoals je het beschrijft. Aan de ene kant is het prachtig om open te zijn en jezelf kwetsbaar op te stellen, maar aan de andere kant blijft privacy daarbij wel een ding.
Zeker een goed punt om te kijken naar de intentie waarom je iets plaatst. Ik zou bijvoorbeeld negatieve ervaringen ook alleen delen als ik daarmee iemand zou helpen of inspireren. Dat helpt al om te bepalen wat ik wel en niet deel.
Dankjewel voor je mooie compliment ook trouwens! 🙂
Een absoluut lastige kwestie! Ik probeer een balans te vinden maar vaak blijft dat moeilijk. Zo ben ik enorm trots op een artikel dat ik heb geschreven over twee nationaliteiten hebben, maar kreeg ik van een paar omstanders te horen dat het te gevoelig was. Sorry not sorry, maar ik kies zelf wat ik online plaats. Liefs!
Je hebt groot gelijk! Uiteindelijk is het altijd je eigen keuze wat je deelt of niet. Als anderen dat te persoonlijk vinden, is dat hun probleem. Ik vind het juist een heel mooi onderwerp en kan me goed voorstellen dat het een artikel is waar je zelf heel trots op bent <3 Dat is ook het belangrijkste, toch?! 🙂
Goed artikel. Ik denk inderdaad dat je met je gezond verstand moet nadenken wat je wilt dat anderen lezen en wat juist niet. Ik snap heel goed dat je bepaalde dingen niet deelt, omdat je werkgever of andere mensen het dan ook kunnen lezen. Zelf probeer ik ook altijd goed te filteren wat ik online zet en wat niet. Toen ik net begon met bloggen was ik 17 jaar en toen was ik echt een stuk minder genuanceerd dan nu. Inmiddels kies ik mijn onderwerpen veel zorgvuldiger uit en is mijn toon van schrijven ook veranderd. Ik zal bijvoorbeeld niet snel mijn politieke voorkeur en standpunten uitgebreid bespreken. Op mijn blog zul je daarom niet snel mijn mening lezen over vluchtelingen, klimaatveranderingen, armoede/rijkdom, geloof of dat soort zaken. Natuurlijk heb ik daar een mening over, maar die deel ik alleen met mensen die heel vertrouwd zijn voor mij. Ik zou dat soort informatie bijvoorbeeld ook niet delen met iemand die ik pas ken. Ook andere (bekende of onbekende) mensen bekritiseren zou ik niet snel doen op mijn blog. Daarnaast maak ik eens in het jaar een My Life in Pictures, omdat ik dat leuk vind, maar dat zou ik niet wekelijks of maandelijks doen. Zo interessant is mijn leven niet haha. Ik vind het leuk om eens per jaar een week in mijn leven vast te leggen als ik specifiek in die week veel leuke dingen heb gepland, maar daar blijft het ook bij.
Wat ik verder wel af en toe deel zijn dingen over mijn verleden, waarin ik een eetstoornis had, gepest werd en heel erg onzeker was. Hierin stel ik mij wel kwetsbaar op, maar voor mij zijn dit geen dingen die geheim zijn of die andere mensen niet mogen weten. Ik hoop juist met mijn verhaal andere mensen te kunnen helpen. Ik zal niet te veel in detail treden bij dat soort artikelen, maar ik durf er wel eerlijk over te zijn. Zo schreef ik ook een ‘brief’ op mijn blog naar mijn pesters toe. Hierin heb ik de namen veranderd en wat details weggelaten, maar globaal wel beschreven wat er in die tijd is gebeurd. Ik ben best trots op die blog, want voor mij voelde dit echt als een verwerking van het hele proces!
Dus het hangt er bij mij ook heel erg vanaf over welk onderwerp het gaat!
Ik heb er bewust voor gekozen om veel dingen juist wel te delen, omdat ik zelf op zoek was naar informatie over die onderwerpen en het niet kon vinden. Als ik er ook maar 1 iemand mee kon helpen was mijn doel bereikt. En inderdaad, ik heb inmiddels iemand ontmoet die ongeveer hetzelfde als ik heeft doorgemaakt en die heel veel herkende in de stukken die ik erover geschreven had. Maar ik moet wel zeggen dat ik bij elk persoonlijk stuk dat ik online zet, ik ook 3 keer denk of ik het wel online wil hebben. Ik heb ook regelmatig het artikel na herlezen toch weer aangepast. Of inderdaad in concepten laten staan.
Dankjewel voor je mooie en uitgebreide reactie! Heel mooi om te lezen wat jouw overwegingen zijn als je besluit om dingen wel of niet te delen. Over politieke onderwerpen zou ik inderdaad ook niet snel schrijven. Precies wat je zegt: zoiets bespreek je ook niet met mensen die je pas kent, dus een blog is daar dan ook niet de uitgelezen plek voor.
Ik herken wel wat je zegt over de fotodagboeken trouwens. Ik vind ze wel heel leuk om bij anderen te lezen, maar ik vrees dat mijn leven niet interessant genoeg is om wekelijks wat over te delen, haha. Over een gewone kantoordag kan ik niet bijster veel spannende dingen delen 😉
Wel heel erg mooi trouwens dat je je kwetsbaar durft op te stellen over een aantal heftige dingen die je hebt meegemaakt. Prachtig dat je op die manier, zonder over je eigen privacygrenzen heen te gaan, zelf dingen hebt kunnen verwerken én andere mensen in zo’n situatie ook kunt helpen. Mooi mens! ❤
Mooi om te horen hoe jij erin staat! En wat prachtig dat je juist door je kwetsbaar op te stellen en open te zijn mensen in een soortgelijke situatie hebt kunnen helpen. Dat maakt het absoluut heel waardevol om iets wél te delen. Mede om die reden deel ik ook veel dingen wel, bijvoorbeeld over mijn onzekerheid en mijn neiging om het anderen naar de zin te maken. Altijd met het doel om te vertellen hoe ik daar stappen in heb gezet, zodat ik er hopelijk ook anderen mee kan helpen. Zolang het voor jezelf goed voelt en je zeker weet dat je over een bepaald onderwerp online open durft te zijn, is het alleen maar prachtig als je jezelf kwetsbaar opstelt 🙂
Ik hou inderdaad dezelfde stelregels aan als jij. Wat zou ik ervan vinden als mijn baas het leest of een willekeurig iemand uit mijn leven me erop aanspreekt? En eentje die ik uit een eerdere communicatiebaan heb aangehouden: zou ik het erg vinden als het op de voorpagina van een krant wordt gepubliceerd?
Ook weeg ik mijn woorden wel heel sterk als ik iets over een gevoeliger onderwerp schrijf. En ik geef mezelf altijd de tijd om het nog een paar keer na te lezen.
Wat een slimme vraag om die grens tussen wel en niet delen voor jezelf te bepalen! Ik gebruik zelf vaak een soortgelijke vraag, ‘Zou ik het erg vinden als iemand bij een sollicitatiegesprek dit van me weet?’, als ik bepaal of ik iets deel.
Zo te horen heb jij ook een mooie tussenweg voor jezelf gevonden tussen open zijn en je eigen privacy beschermen.
Goed dat je daar zo bewust mee bezig bent. Ik weet niet precies wat mijn afwegingen zijn, maar andere mensen laat ik zoveel mogelijk uit mijn blog en negatieve stukken wis ik meestal voordat ik ze plaatst. Ik wil een positieve ‘footprint’ achterlaten, geen negatieve.
Mooie insteek! Daar kan ik me volledig in vinden. Er staat al zo veel negativiteit op het internet dat ik liever vooral de positieve dingen deel. Alleen al omdat negatieve gedachten bij mij niet bepaald minder zouden worden als ik er ook nog eens over ga schrijven, haha.
Wat een mooi artikel! Ik deel bepaalde dingen ook bewust niet op mijn blog, zo vertel ik nooit iets over mijn relatie. Maar juist doordat je graag positief wil overkomen (je wil anderen natuurlijk niet opzadelen met jouw negatieve gedachten) kan het soms ook overkomen alsof alles perfect is, en dat wil ik niet. Ik vind het heel knap dat jij hierin een goede balans weet te vinden!
Dankjewel voor je compliment! En zoals jij ook zegt, het is soms best lastig om een balans te vinden tussen positief blijven en laten merken dat je leven ook niet 100% perfect is. Ik ga er vaak maar van uit dat mensen uit zichzelf beseffen dat niemand een 100% perfect leven heeft, ook al deel je vervelende aspecten niet altijd op internet. Die gedachte helpt mij in ieder geval al een beetje om die balans te vinden 🙂
Ik ben het helemaal met je eens! Jezelf kwetsbaar opstellen op het internet is heel therapeutisch en daarnaast vind ik het zelf ook heel fijn om open en kwetsbare verhalen van anderen te lezen. Vanaf mijn eerste blogartikel, heb ik bijvoorbeeld al vaak over mijn gezondheidskwakkels geblogd, wat best wel persoonlijk is. Aan de andere kant, zijn er bepaalde dingen die ik niet (uitvoerig) op mijn blog bespreek. Informatie over mijn familie en vrienden houd ik zoveel mogelijk privé en details uit mijn werk zal ik natuurlijk ook niet online zetten. Ik denk altijd wel even na of ik het geen probleem zou vinden als mijn werkgever een verhaal op mijn blog zou lezen. Gelukkig hebben heel veel mensen in mijn bedrijf een blog, dus wordt het niet als raar gevonden.
Mijn blog is persoonlijk, maar ook een uitlaatklep. Ik let wel altijd op wat ik schrijf, en als iets niet goed voelt dan zal ik het ook niet publiceren. Maar mijn blog is een uitlaatklep en daarnaast krijg ik veel steun door de reacties. Ik zorg wel altijd dat ik geen andere mensen betrek (of toch niet negatief) en als ik dat wel doe, het anoniem blijft. Ik zal niemands verhaal online vertellen zonder daar toestemming voor te vragen. Als ik echt een probleem heb dat ik kwijt wil en niet op mijn blog kwijt kan, praat ik er meestal over met iemand of stuur ik een mailtje naar iemand die ik kan vertrouwen. Ik hang ook niet de ‘perfecte blogger’ uit op internet. Mijn leven is niet perfect en die illusie wordt al veel te vaak de wereld ingeholpen. En ik wil dat niet bij mezelf. Mijn leven is niet perfect. Maar ik wil mensen inspireren dat je leven niet perfect hoeft te zijn om waardevol of te zijn of om zelf gelukkig te zijn. Daarom blog ik vooral. Maar ook omdat ik schrijven over dit soort onderwerpen gewoon heel erg leuk vind. Ik haal er enorm veel voldoening uit. Op sociale media (met name op Instagram) post ik vaker de positieve kantjes, en dat is niet omdat ik de schijn wil ophangen. Instagram helpt mij enorm door tussen die wolken ook het goede te zien. Mijn Instagram zorgt ervoor dat ik de goede dingen in het leven zie. Ook heb ik hem laatst volledig opgeschoond, waardoor ik terug vrolijk word van mijn sociale media.
Wat leuk dat veel collega’s die passie voor bloggen met je delen! Ik kan me voorstellen dat dat het al minder lastig maakt om bepaalde persoonlijke dingen te delen. Ik vind jouw persoonlijke blogartikelen overigens prachtig. Heel mooi dat je je zo kwetsbaar opstelt. Alleen al omdat, zoals jij ook al zegt, ik het niet alleen fijn vind om me kwetsbaar op te stellen op mijn blog, maar om ook open en persoonlijke artikelen bij anderen te lezen 🙂
Wat mooi om te horen hoe jouw blog een uitlaatklep is en ook zo’n grote steun kan zijn, zeker als je er mooie reacties op ontvangt! Ik vind het prachtig dat je je zo kwetsbaar opstelt, ook juist om anderen te inspireren en te helpen. Een prachtige missie die laat zien hoe mooi kwetsbaarheid (ook online) kan zijn! <3
Wat een mooie blog! Ik herken het dilemma wel. Ik ben heel matig in wat ik online gooi. Natuurlijk is het eens goed om je kwetsbaar op te stellen, want het maakt je herkenbaar en menselijk. Ik vind het namelijk ook fijn als anderen dat doen. Maar als er echt iets is waar ik mee zit, ga ik daar wel mee naar een vriendin. Waar ik nooit over blog, zijn minder leuke gebeurtenissen, mijn werk, en veel details over ons liefdesleven. Dat vind ik inderdaad ook iets heel persoonlijks dus ik herken wel wat je daarover zegt! En inderdaad, er zijn ook veel dingen die mensen niet hoeven te weten. Stel je voor dat collega’s of oud-klasgenoten toevallig op mijn blog stuiten en alles zouden lezen! Nee, bedankt!
Mooi om te horen hoe jij met dit dilemma omgaat! Het klinkt alsof jij hier ook een goede afweging in hebt gemaakt 🙂 Net als jij vind ik kwetsbare blogartikelen, ook bij anderen, vaak heel mooi en waardevol. En me kwetsbaar opstellen blijf ik ook heel belangrijk vinden. Maar het is altijd goed om bepaalde onderwerpen, zoals je liefdesleven of privacygevoelige dingen op het werk, voor jezelf te houden. Dat zijn inderdaad geen dingen die iedereen van je hoeft te weten.
Ik ben niet zo’n fan van te persoonlijke dingen online te delen. Ik kan me niet inbeelden dat ik over mijn grote liefde een heel artikel wijd, de struggles, het verdriet, de energie en moed die hij me geeft, her eerste moment toen ik hem zag, het moment dat ik wist dat ik hem nooit zal kunnen vergeten met wie ik ook samen ben,…. (Ik kan zo blijven doorgaan!). Het is gewoon… Too much information. Het zijn dingen waarvan hij ze niet allemaal weet en om het dan plots te lezen… Nu ja hij kan ook niet weten dat het om hem gaat natuurlijk 😉
Het zijn zo van die momenten die ik het liefst met een vriendin deel. Of gewoon voor mezelf hou. 🙂
Juist dat soort onderwerpen zijn inderdaad wel heel persoonlijk en té gevoelig om met een heel online publiek te delen. Ik geef je groot gelijk dat je het hier liever met vriendinnen over hebt. En zo nu en dan is iets voor jezelf (of voor jezelf én een paar dierbare vriendinnen) houden, eigenlijk wel zo fijn 🙂
Ik deel vrij veel persoonlijke dingen over mezelf, vooral over mijn fysieke beperkingen. Heel af en toe wat over mijn gezin, maar daarin blijf ik vrij neutraal, ik schrijf geen dingen die de klasgenootjes van mijn kinderen niet te hoeven weten.
Soms zou ik weleens willen schrijven over mijn jeugd, of over het overlijden van mijn schoonvader met wie we al jaren geen contact hadden. Maar daarin zou teveel mijn beleving zitten, die anderen mogelijk zou kwetsen. Dus dan hou ik het maar voor me.
Ik kan me voorstellen dat dat onderwerpen zijn die je toch liever voor je houdt. Ik herken je dilemma wel. Er zijn ook dingen die ik wel zou willen delen, maar waarvan ik weet dat ik er misschien anderen mee zou kwetsen of dat het gewoonweg te persoonlijk is. Daarom bewaar ik dat soort dingen toch liever voor mijn dierbaarste vriendinnen of familieleden.
Wel heel mooi dat je bijvoorbeeld over je fysieke beperkingen zo open bent! Ik kan me voorstellen dat je blog daar een mooie uitlaatklep voor is en dat je er ook anderen in een soortgelijke situatie mee kunt helpen.
Ik ben mij maar al te goed bewust van wie of wat mijn blog is. In het begin dat ik mijn blog opstartte zou ik alles delen met de wereld, maar daar heb ik mij gretig in herpakt. Ook laatst werd ik nogmaals met de neus op de feiten gedrukt dat er mensen meelezen die ik niet verwacht. Ik ben wel voorzichtiger geworden en denk nu ook 2x na over wat ik schrijf of omschrijf.
Vervelend om te horen wat er is gebeurd en dat je door die gebeurtenis zo met je neus op de feiten gedrukt werd. Het klinkt alsof je wel een goede balans hebt gevonden in wat je wel en niet deelt. Ook al kan het soms best jammer zijn dat een blog niet de juiste plek is om over alles te delen wat je bezighoudt.
Gedichten leg je ook veel gevoel in.
Ik hoop dan maar net als jij dat er woorden zijn waar iemand wat aan heeft.
Inderdaad beter twee keer nadenken, maar ik volg je echt helemaal hierin. Het meest kwetsbare dat ik ooit online zette zijn wel de fotos van mijn hele erge acne. En toch vond ik het te waardevol om het niet te doen
Gedichten zijn absoluut ook iets heel persoonlijks. Prachtig dat je die volop deelt en durft te delen! En ik weet 100% zeker dat je daar anderen ontzettend mee kunt inspireren 🙂
Prachtig dat je dat artikel online hebt gezet! Ik heb het destijds met heel veel bewondering gelezen en ik weet zeker dat het artikel een enorm hart onder de riem zal zijn voor heel veel mensen in dezelfde of een soortgelijke situatie <3 Alleen al dat maakt een kwetsbaar blogartikel soms zo waardevol.
Ik blog sinds een aantal jaren erg bewust en ben erg blij met deze keuze. Ik noem geen namen en plaats geen foto’s waar ikzelf of dierbare opstaan. Dit doe ik alleen op Instagram (achter een slotje) Ditzelfde wil ik gaan doen met ons kindje, niet zichtbaar online of op social media. je weet nooit wie ermee leest en of diegene slechte/vervelende bedoelingen heeft. Ik ben dus altijd erg bewust bezig of ik iets post of niet. Soms jammer, aangezien ik vaak leuke foto’s heb die ik graag zou willen delen maar ben erg blij met deze keuze.
Mooi dat je hier goed over nagedacht hebt en doet wat goed voelt voor jou. Voor mijn gevoel stel je je inderdaad kwetsbaar op, maar niet té kwetsbaar.
Zelf vind ik het eigenlijk altijd makkelijk om me op mijn blog kwetsbaar op te stellen dan in real life. Op het moment dat ik mijn blog begon was ik echter werkloos en op zoek naar een baan. Ik wilde absoluut niet dat mijn toekomstige werkgever op mijn blog terecht zou komen als hij mij online zou zoeken. Vandaar dus mijn bewuste keuze om anoniem te bloggen en me zo net even wat kwetsbaarder op te kunnen stellen dan anders goed zou voelen. Hoewel ik alsnog absoluut niet alles deel.
Dankjewel voor je mooie reactie! Wat prachtig om te horen wat je van de kwetsbaarheid op mijn blog vindt!
En goed dat jij daar zo te horen ook een heel bewuste keuze in hebt gemaakt op jouw blog. Ik kan me goed voorstellen dat het een extra beladen keuze is wanneer je op zoek bent naar werk. Dan wil je inderdaad niet dat je nieuwe (mogelijke) werkgever direct alles van je weet. Anoniem bloggen is dan inderdaad een heel mooie middenweg om toch kwetsbaar te kunnen zijn.
Heel goed dat je hier zo bewust mee bezig bent! Het lijkt makkelijk en leuk om alles te delen, maar er zitten inderdaad genoeg ‘nadelen’ aan, dus juist heel goed dat je het overweegt alvorens het online te gooien. Als het eenmaal op het internet staat, krijg je het er ook niet zo makkelijk meer af..
Ik vind zelf dat ik veel deel online. Nu heb ik daar niet zo’n probleem mee, ik ben in het echt ook best wel een open boek. Toch zijn er ongetwijfeld nog zoveel meer dingen die ik (bewust) niet deel.
Daar tegenover staat wel weer dat ik een aantal heel persoonlijke dingen heb gedeeld. Bijvoorbeeld hoe het is om op reis te gaan als je een relatie hebt – en hoe dat is als het dan uit gaat. De reden dat ik dat wél online heb gezet is omdat ik het zelf een plekje heb kunnen geven, ervan heb geleerd en heb gemerkt dat het echt een ‘ding’ is als je op reis gaat. Iets waar veel mensen naar vragen en van kunnen leren en dat is waar ik dan ook op hoop op het moment dat ik een dergelijke post online zet.
Inderdaad! Iets delen op het internet is vaak best wel definitief. Dat maakt het soms best lastig.
Ik vind het heel mooi hoe jij je persoonlijk opstelt op het internet. Het onderwerp dat je noemt, is ook absoluut heel waardevol voor andere mensen in een soortgelijke situatie. Ik vond het ook oprecht een mooie blog om te lezen <3 Ik ben zelf denk ik ook best wel open op het internet. Net als jij kijk ik vaak naar wat ik ermee kan betekenen door iets te delen. Als ik me er comfortabel bij voel iets te plaatsen én er misschien anderen mee kan helpen, ben ik juist graag open over iets - ook online. Het hangt denk ik net een beetje van het onderwerp af 🙂
Ik vind het wel fijn dat mijn blog een specifieke insteek heeft, die heel dicht bij mezelf ligt. Daardoor kan ik bijna alles relateren aan mijn eigen leven, maar is het niet raar dat niet elk aspect van mijn leven aan bod komt. Ik ben vooral voorzichtig met informatie over anderen. Ik deel nooit namen van mijn omgeving en ook nooit persoonlijke details. Leuk om jouw afwegingen en die van andere lezers te horen, dat houdt me scherp.