Ken je nog de vriendenboekjes die je vroeger van klasgenoten in je handen gedrukt kreeg? Ze eindigden bij mij standaard met de vraag “Wat wil je later worden?”. Nou, dat wist ik wel. Mijn volwassen leven had ik al volledig uitgestippeld en mijn dromen varieerden van een eigen paard tot een zelf geschreven boek en een huis vol koters. Sommige dromen zijn alleen gaandeweg veranderd (want: onrealistisch, niet mogelijk of niet passend bij mij!). Benieuwd welke? Deze 9 jeugddromen heb ik laten varen. En daar heb ik helemaal vrede mee!
- Twee katten, een hond, een konijn, cavia’s… Als ware dierenvriend zag ik mezelf al wonen op een boerderij. Ik zou vast mijn dagen doorbrengen op de rug van mijn eigen paard, terwijl er twee katten en een hond om me heen zouden rennen en ik ook nog een konijn en cavia’s zou hebben. Hoewel de dierenliefde nog steeds volop aanwezig is, denk ik nu dat ik maar met één kat begin uit praktische overwegingen.
- Meteen een eengezinswoning kopen. Als kind vond ik het maar onhandig dat veel mensen eerst in een flat gingen wonen om daarna een groter huis te betrekken. Twee verhuizingen, wat een gedoe! Ik besloot dat ik als twintigjarige meteen een eengezinswoning wilde kopen. Van hypotheken en overbiedingen had ik uiteraard nog nooit gehoord. Geweldig idee hoor, maar zonder extreme salarisverhoging niet echt mogelijk.
- Trouwen met mijn highschool sweetheart. Op de basisschool geloofde ik nog dat iedereen zijn grote liefde in de brugklas zou ontmoeten om ooit met die persoon te trouwen. Ik was er heilig van overtuigd dat mijn highschool sweetheart op een dag naast mijn kluisje zou staan. Liefde op het eerste gezicht, stijldanslessen samen en diegene in een droomjurk het jawoord geven? Eh! Vijfentwintig en single it is, maar ik geloof oprecht dat dat me juist heel veel heeft geleerd.
- Showbizzjournalist worden. Het woord ‘journalist’ alleen al vond ik bijzonder interessant klinken. Ik was gek op taal en schrijven en las graag over bekende acteurs, dus showbizzjournalist worden leek me wel wat. Wist ik veel dat je daarvoor niet alleen leuke stukjes moet kunnen schrijven, maar ook gehaaide vragen moet stellen waar die acteurs niet op zitten te wachten. Tel daarbij op dat mijn interesse voor showbizz niet meer zo groot is. Nee, als ik al ooit de journalistiek in ga, dan liever als wetenschapsjournalist.
- Fulltime schrijfster worden. In mijn fantasie stond schrijfster zijn gelijk aan de hele dag in bed verhalen schrijven. De inspiratie zou vanzelf komen en ik twijfelde er geen moment aan dat de hele wereld op mijn manuscript zat te wachten. Ahum! Schrijven is hard werken, veel manuscripten worden niet uitgegeven en niet veel schrijvers kunnen ervan leven. Ook schrijf ik liever blogartikelen of columns dan boeken. Een roman met mijn naam op de voorkant zie ik er niet snel van komen. Een non-fictieboek? Dat wel misschien. Óóit!
- Vijf (!) kinderen. Ik weet al van jongs af aan dat ik dolgraag moeder wil worden. Die droom heb ik nog steeds, maar nu pas zie ik om me heen hoeveel werk kinderen zijn. Als kind had ik natuurlijk nog nooit gehoord van huilbaby’s, slaapproblemen en luizenmoederperikelen. Dus, ook al wil ik nog steeds graag moeder worden, het idee van een gezin met 5 kinderen waar ik ooit van droomde heb ik laten varen.
- Kinderen krijgen op mijn 23e. Vroeger leek 23 me een mooie leeftijd om kinderen te krijgen. Dan zou ik vast “volledig volwassen” zijn en klaar voor het moederschap. Nou, in werkelijkheid vond ik het volwassen leven op zich op die leeftijd al voldoende uitdaging. Kinderen kwamen er dus niet op mijn 23e en vast voorlopig ook nog niet. Heeft ook iets te maken met het gebrek aan de highschool sweetheart misschien.
- Een baan voor het leven. Nog zo’n illusie: ik dacht altijd dat je je hele leven bij één baan zou blijven. En dat terwijl ik nu juist blij ben dat ik heb gekozen voor een nieuwe werkuitdaging na anderhalf jaar. Gelukkig sta ik daar nu nuchterder in. Eerlijk gezegd vind ik het ook wel een fijn idee dat niet mijn hele pad tot aan mijn pensioen is uitgestippeld.
- Het leven is een sprookje. Als kind had ik geen idee hoe het volwassen leven in elkaar zat. Gelukkig maar! Ook al weet ik nu dat het volwassen leven geen sprookje is dat draait om droomprinsen die plotseling voor je deur staan, gouden muiltjes en zeven dwergen, ik ben blij dat mijn leven is gelopen zoals het is gelopen. Er zijn namelijk ook heel veel mooie dingen gebeurd waar ik als kind nooit van had durven dromen. Ook zonder highschool sweetheart, journalistieke carrière en vijf kinderen!
Wat is een droom die jij als kind had en die je hebt laten varen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Rood haar: hoe is het om een ginger te zijn?
“Hé, vuurtoren!” of “Stoplicht, wanneer spring je op groen?” Als roodharige kun je de gekste opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgen. Gelukkig is het bij mij nooit echt verder gekomen dan “Ginger!”, wat ik niet eens echt een scheldwoord vind. De een heeft blonde lokken, de ander bruine krullen en weer een ander heeft een prachtig zwart afrokapsel. Maar ik ben ooit geboren met een hoofd vol rood haar. Vind ik dat erg? Nee! Mooi rood is niet lelijk, toch? Ik ben er inmiddels juist trots op dat ik tot de 1-2% van de wereldbevolking behoor die roodharig is. Benieuwd hoe het is om met rood haar door het leven te gaan? Vandaag vertel ik je er alles over.
Inkiekje #70 | Antwerpen, appels plukken & de analyse die ik mezelf cadeau deed
Het ene weekend sta je op de step in Antwerpen. Het andere weekend pluk je twee kilo appels om als de doorsnee huismus in de herfst appeltaart te bakken. De afgelopen twee weken ging ik van ziek op de bank naar een stuk fitter en vrolijker een kleurconsult bijwonen. Ik genoot van de herfst, liet bepalen welke kleuren kleding bij mij passen, schoof aan bij restaurant Joeri en kwam van de supermarkt terug met spullen die niet helemaal op het lijstje stonden. Dit is weer een inkiekje in mijn afgelopen twee weken.
10 dagjes weg waar ik NIET zo vrolijk van zou worden
Dagjes weg, ik ben er gek op. Of je me nu meeneemt naar de Hoge Veluwe voor een fietstocht of me verrast met een bezoekje aan de dierentuin of een stedentrip in eigen land, ik kan dagjes weg altijd wel waarderen. Nou ja, bijna altijd! Er zijn namelijk wel een paar ideeën voor dagjes weg waar ik niet direct laaiend enthousiast van word. In dit artikel 10 dagjes weg die "iets" minder aan mij niet besteed zijn. Gelukkig blijft er ook dan nog genoeg over waar ik wél vrolijk van word!
Ik denk dat veel mensen kinderen op te jonge leeftijd ingepland hadden in gedachten. Ik dacht vroeger altijd dat ik carrière wilde maken, toen ik eenmaal werkte, had ik vrij snel door dat ik dat helemaal niet wil. Als kind zag ik mezelf in een hangmat op Aruba werken aan een boek. Dat is op drie punten onrealistisch: boek, Aruba, werken in een hangmat.
Haha, je opmerking over dat boek schrijven in Aruba! Alleen al het werken in een hangmat is inderdaad vrij ingewikkeld 😉 Maar toch fijn dat we als kind nog volop kunnen dromen, ook over ietwat bizarre scenario’s.
Haha , zo grappig al die herkenbare dingen! Ik wilde daarnaast graag een eigen paard. Ik rij nu wel paard, maar een eigen paard vind ik veel te veel verantwoordelijkheid! Boeken schrijven, oh yes. Vijf kinderen, kom maar op. Nee, daar ben ik ook wel op teruggekomen 😉
Grappig! Volgens mij is juf ook wel een beroep dat veel kleine meisjes ooit willen beoefenen. Ik heb die droom ook nog ooit gehad, maar ben er daarna al snel van afgestapt 😉
Haha, gelukkig ben ik niet de enige die als klein meisje een aantal wilde plannen had. Op zich ook wel fijn dat als kind alles nog mogelijk en onwijs simpel lijkt 😉
Leuk om te lezen. Ik wilde vroeger juf worden. Nu moet ik er niet aan denken haha.
Heel herkenbaar, deze dromen! Schrijfster, journalist, kinderen.. Ik heb ooit uitgetekend dat ik 15 kinderen wilde, een vortbalelftal met reserves. Drie vijflingen, anders konden ze niet bij elkaar in het team. Verdieping in huis doorbreken en dan drie stapelbedden van 5 erin. Dat ik er zo grondig overna heb gedacht, betekent niet dat het ook een goed idee was, zullen we maar zeggen.
Haha, 15 kinderen was inderdaad wel enthousiast! Ik vrees dat je lichaam het er ook niet al te best van af zou hebben gebracht als je drie keer een vijfling had moeten dragen, haha 😉 Wel grappig eigenlijk hoe je daar als kind al zo over kunt nadenken! Ik had zelf ook al hele namenlijstjes klaarliggen voor mijn kinderen: vier meisjes en één jongen (dan kon ik hem namelijk Benjamin noemen, haha).
Grappig stuk. Ik was ook helemaal overtuigd van de high school sweetheart en drie kindjes na een droom van een bruiloft, om er vervolgens achter te komen dat ik zelf nog heel wat moest “rijpen”… ontdekken wie ik ben. De high school sweetheart paste bij de jonge, onbezonnen “ik”.
Omdat ik geloof in ‘life is what happens when you are busy making plans” geniet ik nu van elke dag… nou ja dat probeer ik en zoek ik een balans tussen plannen en het leven nemen zoals het komt.
Haha, zó herkenbaar om van die jeugddromen te hebben gehad die nooit zijn uitgekomen. Ik was er van overtuigd om jong (20) te trouwen en moeder te worden. Nooit gebeurd, ondanks ik wel al vanaf mijn 16e een vriend heb haha. Moet ook eerlijk zeggen dat ik achteraf gezien blij ben dat deze dromen niet zijn uitgekomen. Veel te jong om zo vroeg al te trouwen in mijn ogen (voor mij dan), maar inmiddels ben ik aan het wachten tot het gaat gebeuren hoor, hahaha! En ik ben ook blij dat ik nog niet zo jong moeder ben geworden. Ik wil dolgraag kinderen, maar ik ben blij dat ik nu al zo veel mooie reizen heb mogen maken. Anders had dat niet gekund! Ook wilde ik ook altijd iets van 3 of 4 kinderen. Nu ik meer de realiteit onder ogen zien ben ik teruggekomen op 2. Dat vind ik wel een mooi aantal denk ik. 🙂
Echt van die typische dromen die je als kind had. Grappig om te merken dat je toen totaal nog geen besef had van hoe het écht allemaal werkt in het volwassen leven. Maarja, daar ben je kind voor!
Ik herken goed wat je zegt inderdaad. Ik heb ook absoluut nog moeten “rijpen” om klaar te zijn voor een paar van deze punten. Zeker voor kinderen was ik toen nog absoluut niet klaar (en nu ook nog niet overigens).
Je uitspraak is zeker waar. Vaak heeft het leven verrassingen voor je in petto (soms fijn, soms minder fijn). Het mooiste wat je kunt doen is genieten van dit moment. Nadenken over de toekomst is altijd goed, maar je hele toekomst alvast uitdenken is voor niemand mogelijk.
Helemaal mee eens! Hoewel ik sommige dromen (trouwen, kinderen krijgen) nog steeds heb, ben ik blij dat ze nog niet zijn uitgekomen op deze leeftijd. Zelf was ik daar op dat moment echt nog niet klaar voor geweest en in plaats van die dingen heb ik bijvoorbeeld veel kunnen leren op werkgebied. Dat was misschien wat lastig geworden als ik al voor het behalen van mijn diploma aan kinderen was begonnen 😉 Toch grappig inderdaad hoe je als kind totaal anders (en veel simpeler) tegen de toekomst kunt aankijken.
Hopelijk krijg jij wel binnenkort dé vraag en een mooie ring, want dat blijft natuurlijk een meisjesdroom waarvan het geweldig is als die uitkomt 🙂
Leuk om te lezen waar jij zoal van droomde vroeger. Heel herkenbaar dat schrijver willen worden als kind, want inderdaad welk kind weet nou dat je dan meer moet kunnen dan een pen vasthouden. Leuk om te zien ook dat ik sommige van deze dromen nog niet heb opgegeven (zoals kinderen krijgen rond mijn 23e). Heel benieuwd hoe ik daar over een paar jaar in sta.
Mooi om te horen dat jij sommige van deze dromen nog hebt! Wie weet worden ze toch werkelijkheid over een paar jaar 🙂 Of je dromen nu uitkomen of niet, het is altijd goed om aan mooie dromen vast te houden.
Herkenbaar! En eigenlijk is het ook wel leuk dat ja als kind denkt dat later alles mogelijk is. Ik werd vast en zeker later beroemd. Ik zou actrice, zangeres, schrijfster, danseres, tekenares en ‘paardrijdster’ worden! Ook zou ik inderdaad vroeg gaan trouwen en op mijn 23e mijn eerste kind krijgen. Ben ik toch even een partij blij dat dat niet gelukt is! Hoe had ik dan ooit dat boek kunnen schrijven waar ik altijd zo van droomde? 🙂
Precies! Ik bedacht me tijdens het schrijven van mijn artikel ook dat ik blij ben dat ik als kind van al die dingen kon dromen in plaats van dat ik me zorgen moest maken over volwassen kwesties 🙂 Dat is al een voorrecht op zich.
Haha, als je al die dromen uit je kindertijd zou hebben waargemaakt, zou je inderdaad wel een héél druk bestaan hebben gehad 😉 Maar wel heel mooi dat je die schrijfdroom achterna bent gegaan en dat je droom van een eigen boek hopelijk wel uitkomt! 🙂
Mooi lijstje, met heel herkenbare dingen moet ik zeggen. Zeker die baan voor het leven. Als student dacht ik blijkbaar ook dat ik die zou krijgen, maar niets bleek minder waar. Sowieso merk ik dat veel mensen van mijn leeftijd veel meer jobhoppen, om allemaal verschillende redenen. Ik heb het nu prima naar mijn zin op mijn werk, maar wie weet over een paar jaar….;-)
Klopt inderdaad! In de tijd dat mijn ouders begonnen met werken, was het nog de normaalste zaak van de wereld dat ze heel lang bij dezelfde baan zouden blijven. Nu is het, zeker als je jong bent, veel gewoner om vaker van baan te wisselen. Op zich zou ik het ook wel fijn vinden om ergens een tijdje te kunnen blijven werken, maar tegenwoordig wordt ook best vaak een tijdelijk contract of een contract op projectbasis geboden. Daar had ik als klein meisje natuurlijk nóóit bij stilgestaan, haha.
Fijn om te horen dat jij het goed naar je zin hebt op je werk. En inderdaad, je weet maar nooit wat er over een paar jaar misschien op je carrièrepad komt 🙂
Als kind zei ik tegen iedereen dat ik kok wilde worden. Nu lach ik mezelf daar eens goed om uit. In die vijf jaar koken op school is de keuken nog net niet afgebrand haha. Oke, dat is overdreven. Maar het was om even een beeld te geven hoe slecht ik in de keuken ben. Als kind werd ik wel altijd als de creatieveling gezien en mijn schrijfopstellen waren goud waard volgens mijn leerkrachten. Die twee aspecten spelen wel nog hard.
Haha, soms moet je als kind nog zien te ontdekken waar je talenten liggen ? Zo droomde ik er ooit van om kapper te worden, maar ik weet inmiddels zeker dat er aan mij geen goede haarstilist verloren is gegaan, haha. Wel mooi dat het schrijven er toen ook al zo duidelijk in zat bij jou. Bij mij is die voorliefde voor schrijven er inderdaad ook altijd wel geweest en daar ben ik nog steeds maar wat blij mee.
Ik heb in ieder geval één van jouw dromen waar gemaakt, haha! Ik ben namelijk wel op mijn 23e moeder geworden.
Op zich heb ik altijd wel een redelijk realistisch toekomstbeeld gehad. Niet helemaal precies, maar het lijkt er aardig op. Wilde in de jeugdhulpverlening of het speciaal onderwijs werken en werk nu in het mbo. En een primaballerina ben ik nooit geworden, maar dans wel bij een professioneel dansgezelschap.
Wat mooi dat jij die droom hebt kunnen waarmaken en ook in een soortgelijke functie terecht bent gekomen als die je als kind voor ogen had. Toch best knap dat je toen al een realistische kijk op de toekomst had ?
Wat een leuk artikel zeg, haha! Ja, als kind lijken sommige dingen zoveel makkelijker he… Vroeger wilde ik altijd heel graag 4 kinderen, maar nu ik volwassen ben twijfel ik of ik überhaupt wel kinderen wil, haha!
Grappig eigenlijk hoe je toekomstbeeld soms in een paar jaar tijd totaal kan veranderen. Bij mij heeft het ook wel even geduurd voordat ik ontdekte dat kinderen niet alleen schattig en leuk zijn, maar ook hard werken zijn 😉 Ik weet nog dat ik als kind altijd in mijn hoofd had om 5 kinderen te krijgen en dan “gewoon” een paar dagen per week thuis te werken. Leek me wel ideaal! Totdat ik ontdekte dat thuiswerken met 2 kinderen al een uitdaging schijnt te zijn, haha.
Haha, herkenbaar! Grappig hoe dat gaat hè? Herinner me ook dat ik dat beeld in mijn hoofd had: school, studeren (afronden op mijn 23e) meteen een goede baan, trouwen (24/25), een huis kopen, kinderen op mijn 27e… Alsof je ook iets hiervan maar volledig zelf in de hand hebt ?
Maar het mooie is dan ook wel weer dat je leven zo ontzettend snel kan veranderen op volwassen leeftijd, dat je voor je het weet misschien toch eerder van verwacht ineens die prins op het witte paard tegenkomt, gevolgd door dat koophuis en misschien toch ook die kinderen! Zulke plottwist kunnen het leven toch best een beetje een sprookje maken 🙂
Precies! Al die dingen kun je in je kindertijd wel heel mooi uitstippelen, maar uiteindelijk heb je het met dingen als trouwen, een goede baan, een eigen huis en kinderen natuurlijk niet helemaal zelf voor het zeggen 😉
Maar ik ben het met je eens dat het leven soms onverwacht mooie wendingen neemt. Het zou maar wat saai zijn als je je hele leven al zou kunnen uitstippelen. Juist die verrassend mooie plottwisten maken je leven zo leuk 🙂