Anderhalve maand geleden zijn mijn lieve opa en oma twee dagen na elkaar overleden. Mijn opa en oma bij wie ik als jong meisje minimaal één keer per week kwam en aan wie ik talloze herinneringen heb. De herinneringen aan dat stuk van mijn kindertijd blijven gelukkig voor altijd. Maar ik zocht iets tastbaars dat me continu herinnert aan de mooie dingen die zij me hebben bijgebracht. Het werd een ketting met de O van opa en oma. En met een voor mij belangrijke boodschap: “Je mag ook op 29-jarige leeftijd soms nog dat kleine meisje zijn.”

De magie van kleinkind zijn 

Van opa en oma heb ik meer geleerd dan dat ik aan woorden in een blogartikel kwijt kan (ik denk dat zelfs de meest trouwe lezer na 4000 woorden is afgehaakt). Maar er is één ding dat voor mij het meest typerend is voor hoe ik me bij opa en oma voelde:

Hoe groot ik ook groeide, voor opa en oma was ik nog altijd dat kleine kind met de wereld aan haar voeten. Ik hoefde niet de hele wereld ontcijferd te hebben en altijd zelfverzekerd stappen vooruit te zetten. Ik was ook zonder die heldhaftigheid en alwetendheid al goed.

Dat gold toen ik als tweejarige bij opa en oma logeerde omdat mijn broertjes de eerste weken van hun leven in de couveuse doorbrachten. Ik mocht het voelen als ik als zesjarige tussen een serieuze schooldag door bij opa en oma mocht aanschuiven voor een feestlunch (pannenkoeken!) die alleen bij opa en oma op donderdag 12 uur op tafel kon staan.

Ook mocht ik het ervaren als zestienjarige toen de puberhormonen ervoor zorgden dat ik minder gehecht raakte aan de vaste zondagmiddagbezoekjes en vooral graag op eigen initiatief bij opa en oma langsging. Bij opa en oma was ik altijd welkom. Altijd goed. Met een dikke glimlach of met tranen over mijn wangen – ik was ik en het was al fijn dat ik er was.

Zelfs als 28-jarige voelde ik me in hun huis nog dat kleine meisje. Ik werd nog net zo plat geknuffeld als eerst. Hun knuffels werden kwetsbaarder en minder stevig, omdat dat is wat ouderdom met je doet. Maar de liefde was stevig als altijd. 

Levensverhalen vs. technische snufjes

Bij hen was ik nog altijd dat kleine meisje dat aandachtig luisterde naar haar verhalen vol levenservaring en wijze lessen. En andersom genoot ik ervan om opa en oma wat bij te brengen over de magische snufjes die de wereld van vandaag allemaal heeft gelanceerd. Oma’s verraste blik bij het zien van Google Maps vergeet ik nooit. Ja, de telefoon kan je echt de weg wijzen! Ook opa’s en oma’s leren nog altijd.

Altijd goed genoeg

Opa en oma waren altijd trots. Het maakte niet uit of ik met een zelfgemaakte kaart kwam aanzetten waar de glitters bijna van afvielen of dat ik mijn vwo-diploma liet zien. Ze lieten het altijd lijken alsof ik een prestatie van wereldniveau had geleverd. Ik herinner me nog die keer dat opa naar mijn PWS-presentatie kwam in 6vwo. “Dat is mijn kleindochter en ik ben heel trots op haar”, zei hij resoluut tegen mijn pws-begeleider. Waarschijnlijk had hij weinig begrepen van wat ik zojuist over microfinanciering had verteld, maar hij keek me hoe dan ook glunderend aan. Of ik nu een dikke onvoldoende of een tien met een griffel (of iets daartussenin, de meest waarschijnlijke optie!) zou halen, opa’s goedkeuring had ik. 

Dat is het mooie aan kleinkind zijn. Althans, ik weet uit ervaring van mensen om me heen dat dit helaas niet voor elk kleinkind geldt (een dikke knuffel voor jou als dat voor jou geldt!). Maar de herinnering die ik heb aan mijn grootouders, is dat ik me niet hoefde te bewijzen.

Je mag altijd zoeken

Soms voelde de grote volwassen-mensen-wereld overweldigend. Dan voelde het alsof ik die superwoman moest zijn die topprestaties levert, geen enkele moeite heeft met grote levensveranderingen en die altijd raad weet met de situatie. Maar bij opa en oma was dat niet zo.

Ik mocht bij hen altijd kind zijn. Altijd nog dat beetje onwetend, zoekend, vragend. 

Oma leerde me dat ook zij nog zoekende was, met haar 90 jaar. Dat zij zich soms ook zorgen maakte over de toekomst. Tijdens een van de laatste gesprekken met haar, besefte ik: je hoeft misschien wel nooit alle antwoorden te hebben. Je mag altijd een beetje kind zijn. Op zoek zijn. Dingen niet kunnen of niet weten. Angstig zijn voor de toekomst. En je hoeft je dan niet als volwassene voor te doen alsof je het wel weet. 

Als ik er weer eens mee worstel dat dingen me overweldigen of dat ik denk “Was ik nog maar tien!”, dan stel ik me voor hoe ik bij opa en oma in de legergroene wegzakfauteuil zit. Hoe ik uit het raam kijk, over de roze orchideeën in de vensterbank heen, naar het veld bij hen voor de deur waar ik als klein meisje speelde. Dan besef ik: het is oké om soms niet die alwetende volwassene te zijn. Je mag om hulp vragen, je even klein voelen en je superwoman-neigingen het raam uit gooien. Je hoeft het niet alleen te doen. 

Hoewel ik er helemaal oké mee ben dat er over een week 29 kaarsjes op mijn taart staan, ben ik ook blij dat ik aan die leeftijd niet meer koppel dat ik niet meer met vragen mag zitten. Dat leerden opa en oma me. Wat ben ik blij om als reminder aan die les nu iets tastbaars te hebben!

Ketting met een boodschap: wees niet altijd die superwoman

In de webshop kwam ik zeker tien 14 karaat gouden kettingen tegen die aan mijn ideaalplaatje voldoen. Plots zag ik iets wat én een O bevatte én op een bijzondere manier mijn boodschap in één teken samenvatte: de ketting hierboven! Ik klikte alle andere tabbladen vliegensvlug weg en veegde een traantje uit mijn ooghoek. Dit moest ‘m worden: mijn dierbare aandenken aan mijn lieve grootouders en aan de boodschap die zij me onbewust op het hart hebben gedrukt. 

Wat de ketting betekent?

De ketting bestaat uit één grote O, die voor opa en oma staat. Ik ben het kleine cirkeltje in het midden: de vrouw die altijd wordt beschermd onder de vleugels van opa en oma. Misschien niet meer in de vorm van tastbare knuffels, maar wel vanaf het roze wolkje waar zij nu vast samen hand in hand zitten.

Dat meisje mag altijd klein zijn als dat nodig is. Hoe oud ik ook word en hoeveel volwassen verplichtingen er ook bij komen, ik kan altijd terugkeren naar dat gevoel. Naar daar in die fauteuil bij opa en oma met het uitzicht op het speelveld.

Ik hoef niet alle issues in de wereld op mijn schouders te dragen, tien kilo aan verantwoordelijkheid in mijn rugzak te proppen en het mezelf kwalijk te nemen als ik een keer meer vragen dan antwoorden heb.

Ik mag klein en onwetend zijn. Om hulp vragen. Een knuffel nodig hebben. En soms die wannabe-superwoman-cape van mijn schouders trekken. 

Als jij dat op dit moment ook nodig hebt, geef ik die boodschap ook graag aan jou door. Of je je nu ooit het kleine meisje hebt mogen voelen bij iemand of dat het je aan dat gevoel ontbrak – weet dat jij soms klein mag zijn, om hulp mag vragen en niet alles op jouw schouders hoeft te plempen. 

Dank jullie wel, lieve opa en oma, voor die prachtige, krachtige boodschap!

En dank jullie wel, Isabel Bernard, dat ik die boodschap nu altijd om mijn nek kan hangen op momenten dat ik dat nodig heb!

Draag jij ook een ketting met dierbare betekenis? 

De ketting heb ik ontvangen van Isabel Bernard.