Het overkomt mij als koukleum niet vaak dat ik klotsende oksels heb in de winter. Tot een aantal weken geleden dus. “Lefwijf-interview met Romy van Vaker Vrolijk” stond er op mijn telefoonscherm. Heel langzaam bewoog ik mijn trillende vinger naar de “Play”-knop, terwijl mijn maag een paar flikflaks achter elkaar leek te maken van spanning. Mijn verhaal. Rauw, kwetsbaar. Opgenomen op podcast. Het was spannend. Maar ook: het was goed. Dat voelde ik van mijn kruin tot mijn kleine teen. Dit is waarom ik het belangrijk vind om van mijn vroegere “mess” mijn “message” te maken, en online meer open wil zijn.

De driedubbele maagsalto

Nog even terug naar die klotsende oksels. Wees niet bang: ik zal je dat wat vieze beeld en de bijbehorende luchtjes (angstzweet is het allerergst!) besparen. Maar die plotselinge driedubbele salto van mijn maag, alsof ik op het punt stond aan een dun touwtje ondersteboven boven een ravijn te gaan bungelen, kwam natuurlijk ergens vandaan. En nee, niet van een bungeejumpactie. Hell no!

“Wat is jouw grootste lefdaad?” is de vraag die Liza standaard in haar podcast stelt. Van tevoren had ik die vraag al een paar keer door mijn hoofd laten echoën. Er kwamen een paar dingen in me op. Eén groot ding: mijn eetstoornis overwinnen. En een paar kleinere spannende dingen: mijn baan opzeggen, in mijn eentje een huis kopen, workshops geven op mijn 18e en een relatie verbreken. 

Maar ik wist zelf ook wel, als ik heel eerlijk was, dat ik maar één antwoord kon geven: die eetstoornisoverwinning. Hartstikke leuk dat ik een mastertitel heb behaald en dat ik mijn eigen bedrijf heb. Maar dat ik ben afgekomen van het labeltje anorexia is iets waar ik trotser op ben dan op welke LinkedIn-waardige mijlpaal dan ook. En toch, dat uitspreken voelde even net zo spannend als van een brug springen voor een doodenge bucketlistactiviteit.

Make your message out of your mess

Hoe spannend ook, dát was het verhaal dat ik wilde vertellen. Lisa verwoordde heel mooi waarom: “Make your message out of your mess”. Ik geloof niet dat het zo “had moeten zijn” dat ik van mijn 13e tot mijn 23e een eetstoornis heb gehad. Ik ben mijn ziekte ook niet dankbaar. En ik denk er absoluut niet met plezier aan terug. 

Maar wat ik wel geloof, is dat het mij heeft gemaakt tot wie ik ben. En dat het aan mij is om uit die periode de boodschap te halen die eruit te halen valt. Voor mezelf (dat heb ik de afgelopen jaren al veel mogen doen). Maar ook voor anderen. Ik hoop dat iemand – al is het maar één persoon – een glimpje inspiratie of hoop haalt uit mijn verhaal. Dan is het niet voor niets geweest.

En dus liet ik in de podcast hét antwoord over mijn lippen rollen:

“Wat is jouw grootste lefdaad?”

“Dat ik na tien jaar een eetstoornis heb overwonnen.”

Privacy of schaamte?

Op mijn blog heb ik pas na vijf jaar bloggen (precies vijf jaar zelfs!) verteld over mijn vroegere worstelingen met eten. Dat had een aantal redenen. Eén daarvan was privacy. Ik wilde niet dat collega’s of opdrachtgevers met een simpele Google-zoekactie meteen een inkijkje zouden krijgen in mijn medische geschiedenis. Althans, zo voelde dat. 

Toen ik ondernemer werd, verdween die “angst” langzaamaan naar de achtergrond. Ik werk vooral voor opdrachtgevers die veel met psychologie en persoonlijke groei bezig zijn. En laten dat nu juist de mensen zijn die echt niet op mij afknappen als ik mijn eerlijke verhaal deel. Bovendien: ik heb niet de illusie dat al mijn opdrachtgevers dagelijks Vaker Vrolijk in hun URL-balk intikken. En als ze dat wel doen en er dus over lezen, wat dan nog? Als iemand me om die reden zou afwijzen, dan is het ook mijn ideale opdrachtgever niet. Toch?

Maar toch. Dat je niet alles online onthult vanwege privacy, is in mijn ogen heel logisch. Dat doe ik ook niet (je wilt niet weten wat je allemaal niet van me weet). Maar dat ik er niet over durfde te praten, voelde bij mij niet zozeer als een kwestie van privacy. Eerder als een kwestie van schaamte. Ik schaamde me voor wat ik had meegemaakt. 

Schaamte kan je flink in de weg zitten, en dus wilde ik daarvan af. Ik wilde me niet meer stom voelen over de persoon die ik was geweest. Ik wilde trots zijn op wie ik nu ben. En dat betekende ook oké zijn met die persoon die vroegâh alle vormen van zelfzorg uit haar leven had gebannen. Ik ben die persoon niet meer. Maar wie ik toen was, is wel onderdeel geweest van mijn levenspad.

Klaar met de hobbelloze succesverhalen

Ook merkte ik dat ik afstand wilde nemen van de onrealistische succesverhalen. Je kent ze vast wel: “Ik zat volledig in de goot en kijk eens waar ik nu sta: alles is fantastisch.” Dat is in mijn ogen de strekking van veel verhalen van self-made businessvrouwen die ooit in de bijstand zaten, bloedmooie televisiesterren en andere mensen die een indrukwekkende weg omhoog hebben afgelegd. 

Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze vanuit het allerdiepste ravijn in één keer een sprintje naar de top hebben getrokken. En nu staan ze daar en is alles fantastisch. Wat zeg ik? FANTASTISCH.

Toen ik zelf zeven jaar geleden op een dieptepunt zat, vond ik zulke verhalen alleen niet altijd even fantastisch om te lezen. Het voelde alsof ik strompelend achter die sprintjestrekkende succesmensen aanhobbelde. Terwijl zij al naast de vlag op de berg stonden te dansen, was ik nog aan het ploeteren om de eerste meters af te leggen.

Kwetsbaarheid vind ik belangrijk, omdat ik daarmee hoop te laten zien dat niemand (maar dan ook echt niemand) dat sprintje naar de top in één keer trekt. Jij bent niet de enige die hobbels tegenkomt, over je eigen voeten struikelt en soms zelfs compleet de top uit het zicht verliest. Succesverhalen vereisen hobbels. En bij niemand was eerst alles bar- en barslecht en daarna alles geweldig. Dus voel ook niet de drang dat jij pas “goed gelukt” bent als jouw leven wel een tien met een griffel verdient. 

De andere kant

Ik geloof veel meer dat elke stap er één is. Dat je het klein mag aanpakken als dat voor jou fijner voelt. En dat je je niets moet aantrekken van alle mensen die jou hard hollend passeren. Jij bewandelt jouw pad; zij dat van hen. Houd in je achterhoofd dat je alleen iets leest over het ravijn en de top – niet over alles daartussenin. En dat je ook niet weet of die top echt wel tiptop is. Of dat er ook op de top nog weleens een vieze hondendrol is of een rotte tomaat naar diegene wordt geworpen. Ik vermoed van wel. Ook daarin ben je niet alleen. 

Dát hoop ik ook te laten zien door me kwetsbaar op te stellen. Elke dag kom je een beetje verder, maar je zult nooit op het punt komen dat je het hele leven door en door begrijpt en dat alles perfect is. Dat hoeft ook niet. Je mag nog steeds onzeker zijn, ook al denk je te staan waar je moet staan. Weet dat iedereen maar wat aanrommelt. Ja, ook die self-made businessvrouw die het he-le-maal lijkt te hebben gemaakt, zit soms vast snikkend naast haar modelwaardige partner, met een krijsend kind naast zich en een chocoladereep in haar hand – omdat dat laatste écht alles draaglijker maakt. 

Ik vind het belangrijk om de andere kanten te laten zien. Ik ben een positief mens. Vaak vrolijk. Maar mijn leven is niet perfect. Mij is, net als bij ieder ander, niet alles komen aanwaaien (ik durf met zekerheid te zeggen dat ik vaak zat tegenwind met windkracht 12 heb gehad). Je kunt vrolijk zijn en ook rotdagen hebben. Je kunt positief zijn en soms toch tierend en vloekend voor een rood stoplicht staan omdat dat het zóveelste is dat tegenzit vandaag. En je kunt zowel lief en sociaal zijn als soms je partner uitmaken voor dingen waar je de volgende dag alweer spijt van hebt. 

Je hoeft niet perfect te zijn, als je maar “heel” bent en al die kanten er laat zijn. Ook de mindere kanten waar je je misschien voor schaamt.

Jouw verhaal maakt jou jou 

Wie jij bent, is niet alleen de gezellige omschrijving die je van jezelf geeft op een netwerkborrel. Net zo min als dat je LinkedIn-bio en indrukwekkende cv laten zien wie je potentiële nieuwe werkgever met jou in huis haalt. De persoon die jij nu bent, is deels gevormd door jouw verhaal. Door alles wat je hebt meegemaakt. Gevormd door de mooie mijlpalen, de bijzondere mensen, de grootse prestaties, de enorme faalacties en de op je afgevuurde tomaten of rotte appels die er ook waren. 

Durf je verhaal te “ownen”. Zodra jij accepteert wat je hebt meegemaakt, kun je ook meer oké zijn met de persoon die je vandaag de dag bent.

Deel en heel

Als ik één ding het afgelopen jaar ben gaan beseffen, dan is het dat praten helpt. Dat delen helend is. En dat er de mooiste dingen ontstaan zodra jij open bent. Dat hoeft natuurlijk niet online of op social media. Maar durf iemand in je omgeving jouw verhaal toe te vertrouwen. Misschien voel je een brok in je keel ter grootte van een ondoorslikbaar stuk appel als je dat doet. Maar laat het er maar zijn. Delen kan je leven zoveel luchtiger maken. 

Laat ik afsluiten met een door mij geschreven gedicht voor mijn Instagram waarin ik deze 1500 woorden aan tekst in een paar zinnen heb samengevat:

Wees oké met wie je was,
blij met wie je bent,
en sta open voor degene
die je later in jou herkent.

Je bent mooi. Nu, vroeger en later. Vooral als je er zelf in gaat geloven dat ook je geschiedenis er mag zijn. Draag je verhaal met je mee, en laat het je helpen om het vandaag anders te doen dan toen.

Lukt het jou goed om lastige dingen uit je verleden te accepteren?