Het overkomt mij als koukleum niet vaak dat ik klotsende oksels heb in de winter. Tot een aantal weken geleden dus. “Lefwijf-interview met Romy van Vaker Vrolijk” stond er op mijn telefoonscherm. Heel langzaam bewoog ik mijn trillende vinger naar de “Play”-knop, terwijl mijn maag een paar flikflaks achter elkaar leek te maken van spanning. Mijn verhaal. Rauw, kwetsbaar. Opgenomen op podcast. Het was spannend. Maar ook: het was goed. Dat voelde ik van mijn kruin tot mijn kleine teen. Dit is waarom ik het belangrijk vind om van mijn vroegere “mess” mijn “message” te maken, en online meer open wil zijn.

De driedubbele maagsalto
Nog even terug naar die klotsende oksels. Wees niet bang: ik zal je dat wat vieze beeld en de bijbehorende luchtjes (angstzweet is het allerergst!) besparen. Maar die plotselinge driedubbele salto van mijn maag, alsof ik op het punt stond aan een dun touwtje ondersteboven boven een ravijn te gaan bungelen, kwam natuurlijk ergens vandaan. En nee, niet van een bungeejumpactie. Hell no!
“Wat is jouw grootste lefdaad?” is de vraag die Liza standaard in haar podcast stelt. Van tevoren had ik die vraag al een paar keer door mijn hoofd laten echoën. Er kwamen een paar dingen in me op. Eén groot ding: mijn eetstoornis overwinnen. En een paar kleinere spannende dingen: mijn baan opzeggen, in mijn eentje een huis kopen, workshops geven op mijn 18e en een relatie verbreken.
Maar ik wist zelf ook wel, als ik heel eerlijk was, dat ik maar één antwoord kon geven: die eetstoornisoverwinning. Hartstikke leuk dat ik een mastertitel heb behaald en dat ik mijn eigen bedrijf heb. Maar dat ik ben afgekomen van het labeltje anorexia is iets waar ik trotser op ben dan op welke LinkedIn-waardige mijlpaal dan ook. En toch, dat uitspreken voelde even net zo spannend als van een brug springen voor een doodenge bucketlistactiviteit.
Make your message out of your mess
Hoe spannend ook, dát was het verhaal dat ik wilde vertellen. Lisa verwoordde heel mooi waarom: “Make your message out of your mess”. Ik geloof niet dat het zo “had moeten zijn” dat ik van mijn 13e tot mijn 23e een eetstoornis heb gehad. Ik ben mijn ziekte ook niet dankbaar. En ik denk er absoluut niet met plezier aan terug.
Maar wat ik wel geloof, is dat het mij heeft gemaakt tot wie ik ben. En dat het aan mij is om uit die periode de boodschap te halen die eruit te halen valt. Voor mezelf (dat heb ik de afgelopen jaren al veel mogen doen). Maar ook voor anderen. Ik hoop dat iemand – al is het maar één persoon – een glimpje inspiratie of hoop haalt uit mijn verhaal. Dan is het niet voor niets geweest.
En dus liet ik in de podcast hét antwoord over mijn lippen rollen:
“Wat is jouw grootste lefdaad?”
“Dat ik na tien jaar een eetstoornis heb overwonnen.”

Privacy of schaamte?
Op mijn blog heb ik pas na vijf jaar bloggen (precies vijf jaar zelfs!) verteld over mijn vroegere worstelingen met eten. Dat had een aantal redenen. Eén daarvan was privacy. Ik wilde niet dat collega’s of opdrachtgevers met een simpele Google-zoekactie meteen een inkijkje zouden krijgen in mijn medische geschiedenis. Althans, zo voelde dat.
Toen ik ondernemer werd, verdween die “angst” langzaamaan naar de achtergrond. Ik werk vooral voor opdrachtgevers die veel met psychologie en persoonlijke groei bezig zijn. En laten dat nu juist de mensen zijn die echt niet op mij afknappen als ik mijn eerlijke verhaal deel. Bovendien: ik heb niet de illusie dat al mijn opdrachtgevers dagelijks Vaker Vrolijk in hun URL-balk intikken. En als ze dat wel doen en er dus over lezen, wat dan nog? Als iemand me om die reden zou afwijzen, dan is het ook mijn ideale opdrachtgever niet. Toch?
Maar toch. Dat je niet alles online onthult vanwege privacy, is in mijn ogen heel logisch. Dat doe ik ook niet (je wilt niet weten wat je allemaal niet van me weet). Maar dat ik er niet over durfde te praten, voelde bij mij niet zozeer als een kwestie van privacy. Eerder als een kwestie van schaamte. Ik schaamde me voor wat ik had meegemaakt.
Schaamte kan je flink in de weg zitten, en dus wilde ik daarvan af. Ik wilde me niet meer stom voelen over de persoon die ik was geweest. Ik wilde trots zijn op wie ik nu ben. En dat betekende ook oké zijn met die persoon die vroegâh alle vormen van zelfzorg uit haar leven had gebannen. Ik ben die persoon niet meer. Maar wie ik toen was, is wel onderdeel geweest van mijn levenspad.
Klaar met de hobbelloze succesverhalen
Ook merkte ik dat ik afstand wilde nemen van de onrealistische succesverhalen. Je kent ze vast wel: “Ik zat volledig in de goot en kijk eens waar ik nu sta: alles is fantastisch.” Dat is in mijn ogen de strekking van veel verhalen van self-made businessvrouwen die ooit in de bijstand zaten, bloedmooie televisiesterren en andere mensen die een indrukwekkende weg omhoog hebben afgelegd.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze vanuit het allerdiepste ravijn in één keer een sprintje naar de top hebben getrokken. En nu staan ze daar en is alles fantastisch. Wat zeg ik? FANTASTISCH.
Toen ik zelf zeven jaar geleden op een dieptepunt zat, vond ik zulke verhalen alleen niet altijd even fantastisch om te lezen. Het voelde alsof ik strompelend achter die sprintjestrekkende succesmensen aanhobbelde. Terwijl zij al naast de vlag op de berg stonden te dansen, was ik nog aan het ploeteren om de eerste meters af te leggen.
Kwetsbaarheid vind ik belangrijk, omdat ik daarmee hoop te laten zien dat niemand (maar dan ook echt niemand) dat sprintje naar de top in één keer trekt. Jij bent niet de enige die hobbels tegenkomt, over je eigen voeten struikelt en soms zelfs compleet de top uit het zicht verliest. Succesverhalen vereisen hobbels. En bij niemand was eerst alles bar- en barslecht en daarna alles geweldig. Dus voel ook niet de drang dat jij pas “goed gelukt” bent als jouw leven wel een tien met een griffel verdient.

De andere kant
Ik geloof veel meer dat elke stap er één is. Dat je het klein mag aanpakken als dat voor jou fijner voelt. En dat je je niets moet aantrekken van alle mensen die jou hard hollend passeren. Jij bewandelt jouw pad; zij dat van hen. Houd in je achterhoofd dat je alleen iets leest over het ravijn en de top – niet over alles daartussenin. En dat je ook niet weet of die top echt wel tiptop is. Of dat er ook op de top nog weleens een vieze hondendrol is of een rotte tomaat naar diegene wordt geworpen. Ik vermoed van wel. Ook daarin ben je niet alleen.
Dát hoop ik ook te laten zien door me kwetsbaar op te stellen. Elke dag kom je een beetje verder, maar je zult nooit op het punt komen dat je het hele leven door en door begrijpt en dat alles perfect is. Dat hoeft ook niet. Je mag nog steeds onzeker zijn, ook al denk je te staan waar je moet staan. Weet dat iedereen maar wat aanrommelt. Ja, ook die self-made businessvrouw die het he-le-maal lijkt te hebben gemaakt, zit soms vast snikkend naast haar modelwaardige partner, met een krijsend kind naast zich en een chocoladereep in haar hand – omdat dat laatste écht alles draaglijker maakt.
Ik vind het belangrijk om de andere kanten te laten zien. Ik ben een positief mens. Vaak vrolijk. Maar mijn leven is niet perfect. Mij is, net als bij ieder ander, niet alles komen aanwaaien (ik durf met zekerheid te zeggen dat ik vaak zat tegenwind met windkracht 12 heb gehad). Je kunt vrolijk zijn en ook rotdagen hebben. Je kunt positief zijn en soms toch tierend en vloekend voor een rood stoplicht staan omdat dat het zóveelste is dat tegenzit vandaag. En je kunt zowel lief en sociaal zijn als soms je partner uitmaken voor dingen waar je de volgende dag alweer spijt van hebt.
Je hoeft niet perfect te zijn, als je maar “heel” bent en al die kanten er laat zijn. Ook de mindere kanten waar je je misschien voor schaamt.
Jouw verhaal maakt jou jou
Wie jij bent, is niet alleen de gezellige omschrijving die je van jezelf geeft op een netwerkborrel. Net zo min als dat je LinkedIn-bio en indrukwekkende cv laten zien wie je potentiële nieuwe werkgever met jou in huis haalt. De persoon die jij nu bent, is deels gevormd door jouw verhaal. Door alles wat je hebt meegemaakt. Gevormd door de mooie mijlpalen, de bijzondere mensen, de grootse prestaties, de enorme faalacties en de op je afgevuurde tomaten of rotte appels die er ook waren.
Durf je verhaal te “ownen”. Zodra jij accepteert wat je hebt meegemaakt, kun je ook meer oké zijn met de persoon die je vandaag de dag bent.
Deel en heel
Als ik één ding het afgelopen jaar ben gaan beseffen, dan is het dat praten helpt. Dat delen helend is. En dat er de mooiste dingen ontstaan zodra jij open bent. Dat hoeft natuurlijk niet online of op social media. Maar durf iemand in je omgeving jouw verhaal toe te vertrouwen. Misschien voel je een brok in je keel ter grootte van een ondoorslikbaar stuk appel als je dat doet. Maar laat het er maar zijn. Delen kan je leven zoveel luchtiger maken.
Laat ik afsluiten met een door mij geschreven gedicht voor mijn Instagram waarin ik deze 1500 woorden aan tekst in een paar zinnen heb samengevat:
Wees oké met wie je was,
blij met wie je bent,
en sta open voor degene
die je later in jou herkent.
Je bent mooi. Nu, vroeger en later. Vooral als je er zelf in gaat geloven dat ook je geschiedenis er mag zijn. Draag je verhaal met je mee, en laat het je helpen om het vandaag anders te doen dan toen.
Lukt het jou goed om lastige dingen uit je verleden te accepteren?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Gezonde pecancake met karamel (vegan & glutenvrij)
Bananenbrood is inmiddels een oude bekende. Dus hoe leuk en lekker is het om dat traditionele recept af en toe nieuw leven in te blazen?! Daarom bedacht ik laatst een heerlijk recept voor vegan pecancake. Dat is een bananenbroodachtige cake (net zo gezond!), maar dan met stukjes pecannoot door het beslag. Zo krijg je een smeuïge cake met een goede bite en een nog gezonder tintje. Als je nog een gezond tussendoortje, een bijzondere lunch of iets lekkers voor bij het ontbijt zoekt, zou deze vegan pecancake zomaar je nieuwe favoriet kunnen zijn. Ontdek het heerlijke recept voor de vegan en glutenvrije pecancake hieronder.
Stedentrip naar Stockholm | Mijn tips, herinneringen & highlights
Zo nu en dan vind ik het geweldig om oude vakantiefoto's te bekijken. Dan realiseer ik me weer hoeveel geweldige plekken ik in mijn leven al heb bezocht, maar ook hoe prachtig Europa eigenlijk is. In dit artikel geef ik je graag een inkijkje in een stad die mij ontzettend heeft verrast: Stockholm. Zonder verwachtingen vertrok ik in 2011 met mijn moeder naar de Zweedse hoofdstad, maar de stad wist direct ons hart voor zich te winnen. Nog steeds is het een van de Europese steden die mij het meest heeft verrast. Benieuwd waarom? Scrol snel verder en geniet vooral mee van mijn foto's van en verhalen over deze fijne Scandinavische stad.
Favorieten in de spotlights | juni 2017
Het is weer zover: tijd om een paar favoriete producten op mijn blog in de spotlights (én confetti) te zetten. Vandaag laat ik je 6 producten zien die de laatste tijd mijn hart hebben gestolen. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Laten we het erop houden dat het producten zijn die ik de laatste tijd met plezier gebruik. In deze editie zet ik onder andere een vrolijk tijdschrift in de spotlights, maar ook twee producten die van mij een wandelende kokosnoot maken. Benieuwd met welke producten ik nog meer blij ben? Lees dan snel verder.
Wat mooi, Romy ! Respect voor jou !
Wat lief dat je dat zegt, dank je wel!
Deze blog verwoordt het ook weer prachtig, maar daarnaast heb ik de podcast geluisterd. Dankjewel voor jouw verhaal. Ik vond dat je je heel kwetsbaar en open opstelde en bewonder je dapperheid en openheid.
Dank je wel voor je mooie reactie, ontzettend bijzonder om dat te horen! <3
Heel mooi gezegd, Romy. Je bent ook echt gegroeid in alle opzichten. En op zich is dat normaal, want dat hoort bij volwassen worden, maar jij hebt wel een paar extra stappen gemaakt die een ander heeft kunnen overslaan. Maar iedereen kan hier van leren: dat je niet hoeft op te geven, dat je altijd kan veranderen en dat je niet hetzelfde pad hoeft te blijven lopen omdat dat nou eenmaal van je verwacht wordt. En ook: dat niemand een perfect leven leidt. Ook niet als je alles makkelijk afgaat. Maar we komen er wel.
Dank je wel voor je mooie reactie! Ik hoop ook dat mensen juist de boodschappen die jij noemt uit het artikel of de podcast halen. Geef nooit op, hoe lastig iets ook lijkt.
Prachtig stuk, Romy! Ik ga de podcast binnenkort zeker luisteren.
Erg mooi geschreven en erg knap gedaan!
Zelf heb ik mijn tegenslagen ook geaccepteerd, maar juist daardoor praat ik er niet meer zoveel over, omdat ik dat gewoon niet meer nodig heb. Heel erg positief dus.
Dat is ook prachtig natuurlijk! Wat mooi dat je er zo goed mee hebt leren omgaan, daar mag je ook heel trots op zijn!
Wat gaaf dat je dit gedaan hebt! Superknap en zeker heel stoer!
Echt heel mooi geschreven! Ik lees één en al kracht en moed! De podcast heb ik inmiddels beluisterd, wat ontzettend dapper van je om je verhalen te delen! Echt zo mooi dat je er zo sterk uit bent gekomen, echt iets om supertrots op te zijn!
Wat tof dat je de podcast hebt beluisterd! Dank je wel voor je supermooie compliment <3
Supermooi artikel! Ik vind het heel krachtig, de manier waarop je het deelt. Ik herken het ook, dat gevoel alsof je altijd achteraan hobbelt. Ik krijg er een beetje de kriebels van, van die succesverhalen zonder dalen. Dat is gewoon niet realistisch. Ik geloof ook niet dat iets “moe(s)t” gebeuren. Ik heb zelf bijvoorbeeld een erg traumatische bevalling achter de rug en als ik daaraan denk is het ook niet zo dat ik dat nu goed vind dat me dat overkomen is. Ik had het liever allemaal niet meegemaakt. Maar inderdaad, zo’n ervaring vormt je en dat is extra wijsheid en ervaringen die je meeneemt in je rugzakje en die je toekomstige keuzes beïnvloeden.
Ik snap heel goed wat je zegt over de traumatische bevalling (ook al heb ik er zelf nooit een meegemaakt natuurlijk). Dat is niet iets wat zo had moeten zijn, maar je kunt er wel uit meenemen wat eruit mee te nemen valt. Ik ben ook blij dat er steeds vaker over iets als een traumatische bevalling wordt gesproken. Je hoort nog zo vaak dingen als “Oh, dat ben je allemaal vergeten als je kind geboren is!”, terwijl die opmerking voor sommige bevallingen veel te kort door de bocht is.
Ik ga binnenkort zeker naar de podcast luisteren! Normaal ben ik geen podcastluisteraar maar voor jou maak ik een uitzondering. Ik had al zoveel respect voor je en voor wie je bent maar het groeit elke keer weer! Want ik heb veel meegemaakt maar met een eetstoornis moeten vechten heb ik nooit moeten doen en ik heb dus ook geen flauw idee hoe dat is. Maar je deelt het ook inspirerend en krachtig, maar tegelijkertijd ook heel realistisch. Ik ben blij dat er open bloggers zoals jij bestaan. Ik weet niet hoe het is om met een eetstoornis te leven of om die te overwinnen, maar ik weet wel hoe mentale problemen je hoofd helemaal dol kunnen maken (op een slechte manier) en dan zijn blogs zoals de jouwe denk ik een warme knuffel van steun en begrip. En hoop. Het maakt je uiteindelijk tot wie je bent nu, maar net als Irene boven me zegt betekent dat niet dat het moest gebeuren. Het liefst had ik je gegund dat je daar nooit doorheen moest want het lijkt me een hele zware strijd. Dapper dat je die overwonnen hebt lieve Romy <3
En wat betreft mijn verleden, ik kan nog niet alles zomaar loslaten zoals ik zou willen, maar ik ben er wel dichterbij dan pakweg een paar jaar geleden. Ik ben aan het groeien in de persoon die ik hoor te zijn (en dan niet voor anderen, maar volgens het lot) en dat is met vallen en opstaan. En aan het groeien in de persoon die ik wil zijn. De laatste tijd is dat soms een moeilijke strijd, maar het komt goed. Het feit dat ik mezelf aanvaard heb en zoveel sterker in mijn schoenen sta is iets waar ik nooit van heb durven dromen en dat is zo mooi. I”m not there yet, but I am closer than I was yesterday. De dingen waar ik als kind en tiener mee gepest werd zijn nu de dingen waar ik het meest trots op ben. En ik straal ze ook uit. Mijn liefde voor lezen en gamen, mijn gevoeligheid. Het zijn de dingen die mij mij maken. Vooral die gevoeligheid. Zonder gevoeligheid geen Nikita. Ik ga dat niet meer veranderen en ik denk ook niet dat dat mogelijk is. Ja, ik kan leren om van mijn hart een steen te maken. Maar dat wil ik niet. Ik ben trots op mijn gevoeligheid, ook al maakt het de dingen soms heel ingewikkeld
Wat prachtig, Nikita! Je mag ook heel trots zijn op je gevoeligheid <3 Ik vind het zo mooi hoe je die meer en meer bent gaan omarmen. Het is prachtig om via jouw blog, Instagram en je reacties hier te merken hoe jij stapje voor stapje steeds iets verder komt - dichter bij jezelf. Je hebt zo'n enorme weg afgelegd. Alle reden om supertrots te zijn op jezelf en waar je staat!
Dank je wel ook voor je prachtige woorden over mijn weg naar waar ik nu sta. Ontzettend lief wat je zegt! <3
Ik denk zeker dat alle dingen in je verleden (zowel positief als negatief) bepalen wie je nu de dag bent. En daar ben ik heel blij mee dus omarm alles wat ik heb doorstaan.