Iets meer dan een jaar geleden zette ik mijn eerste stappen in het kantoor. In mijn roze colbertje werd ik enthousiast begroet door de receptioniste, schudde de hand van de jongen die al snel mijn nieuwe collega bleek te zijn en kreeg ik een toegangspas in mijn handen gedrukt. Het was het begin van een nieuw avontuur. Mijn eerste stappen als kersverse werknemer in de grotemensenwereld. En nu, 1 jaar en 3 maanden later, trek ik vandaag die deur van het grote kantoor achter me dicht om een nieuw avontuur aan te gaan. En wat is er in die tijd veel gebeurd!

Foto gemaakt door de getalenteerde Iris Zaagman.

Trots

Trots is – hoewel best lastig om toe te geven – het eerste woord dat in me opkomt als ik terugdenk aan het afgelopen jaar. Werken op zich heeft me veranderd. Ik weet nog dat ik in het begin nauwelijks de telefoon durfde op te nemen en steeds dacht door de mand te vallen als iemand die “het eigenlijk allemaal niet kon”. Maar naarmate de werkweken en -maanden verstreken, ontdekte ik langzaamaan dat ik meer kon dan ik dacht. Ik leerde aangeven wat ik wel en niet leuk vond, nee zeggen, frustraties uitspreken in plaats van opkroppen en mezelf serieus nemen, ook op momenten dat de adrenaline door mijn lijf stroomde van spanning.

Een rugzak met ervaringen

Dankzij veel opdrachten, fijne collega’s en zo nu en dan een keer onderuit gaan, kon ik mezelf ontwikkelen. Als werknemer, maar ook als persoon. Niet dat ik nu één brok zelfvertrouwen ben, alle wijsheid in pacht heb en de wereld aankan. Maar ik ben wel verder dan ik een jaar geleden was. Ik kan zelfs wel stellen dat ik deze spannende stap naar een nieuwe baan nooit had durven zetten als ik op mijn werk niet al dit had geleerd. Werken leerde me namelijk ook dat ik als enige verantwoordelijk ben voor mijn loopbaan en soms voor mezelf mag kiezen. Hoe egoïstisch het misschien ook klinkt, werken doe je niet alleen voor het bedrijf, maar óók voor jouw voldoening, kennis, ervaring en plezier. En vooruit, ook een beetje voor jouw (toekomstige) hypotheek.

Wat wil ik?

Bovenal leerde ik op mijn werk wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta. Het heeft zeker een tijdje geduurd voordat ik besefte dat ik misschien wel de leukste collega’s had, maar me toch niet als een vis in het water voelde in de bankensector en misschien wel in het bedrijfsleven in het algemeen. Ik merkte dat sales en jaarcijfers of grootse events over hypotheken niet zijn waar mijn hart ligt. Ik die ooit dacht dat je bij een werkgever minstens een jaar of tien blijft werken, ontdekte dat een eerste baan misschien wel meer een leerzame ervaring is dan een droombaan om voor altijd te blijven. En dat is oké – het is een waardevolle ervaring die ik niet had willen missen.

De dag van het afscheid

Nu klinkt mijn verhaal hierboven misschien wel heel moedig. Maar als ik denk aan de dag van vandaag, waarop ik afscheid neem van mijn collega’s en van mijn allereerste baan, dan word ik daar toch een beetje weemoedig van. Het idee dat ik vandaag collega’s voor het laatst spreek met wie ik lief en leed heb gedeeld en die ik bijna iedere dag spreek, dringt nog niet echt tot me door. Net als het idee dat mijn werk wordt overgenomen, dat ik straks een van die “Hoe heette zij ook alweer?”-oud-collega’s ben en dat ik mijn toegangspas moet inleveren om het pand niet meer zelf in te kunnen. Dat alles moet nog even bezinken.

Van Zuidoost naar de 14e verdieping op de Zuidas

Mijn mailbox is binnenkort uit de lucht, mijn collega’s moet ik straks echt gedag zeggen en voortaan mag ik op iedere verjaardag gaan uitleggen wat ik dan zoal doe als “beleidsmedewerker” in plaats van er met “Ik ben communicatieadviseur bij een bank” van af te komen. Maar ik weet zeker dat alles het meer dan waard is als ik straks rondloop op de universiteit en me mag uitleven op een project dat past bij waar mijn passie ligt. Ik ga ons kantoor verruilen voor een plekje op de 14e verdieping van mijn “oude” universiteit aan de Zuidas. Tijd voor een nieuw avontuur, waar ik héél veel zin in heb. En gelukkig heb ik nog 2 weken vakantie om aan dat idee te wennen!

Wat was jouw laatste keer dat jij ergens de deur achter je dichttrok?