Al een paar maanden waren we de dagen aan het aftellen. Na ons weekje weg naar Gelderland hadden we nog een mini-vakantie tegoed: een lang weekend naar Landal Hoog Vaals. We verruilden ons Randstad-dorp voor zonnig en zalig Zuid-Limburg. Het waren maar drie dagen, maar die paar dagen in een typische Landal-cottage tussen de Limburgse heuvels voelden alsof we een week in Frankrijk hadden doorgebracht. De hoogtepunten (buiten de heuvels om!) heb ik voor je verzameld.

Met de auto volgeladen naar Landal Hoog Vaals

Met de auto volgeladen alsof we een week naar de camping gingen (slim inpakken kan ik nog steeds niet!), gingen we op pad. Het weekend begon met een paar pechdingetjes (om half tien aankomen bij een weg die vanaf negen uur is afgesloten – dat soort dingen), maar we lieten ons niet uit het veld slaan. Het was vakantietijd! Dus zetten we onze glimlach op, ging de muziek een tandje harder en brachten we onszelf in de vakantiemodus op de A2.

Na een autorit van vier uur reden we het park op. Hoewel het pikdonker was en we weinig glimpen van het landschap konden opvangen, waren we er al van overtuigd dat dit drie heerlijke dagen zouden worden.

Hallo, zon!

Toen we deze zomer in Poederoijen waren, hadden we precies de meest regenachtige week van de zomer uitgekozen. Het leek wel alsof het universum iets wilde goedmaken, want dit weekend in september (SEPTEMBER!) werden we elke dag op een zonnetje en korte-mouwen-weer getrakteerd. 

Toen ik de volgende ochtend al vroeg uit de veren was (blijkbaar was ik zó enthousiast over de DM-shopsessie die die dag gepland stond dat ik niet in bed te houden was), keek ik mijn ogen uit bij het opendoen van de gordijnen. Ons uitzicht bestond uit heuvels, heel veel groen en de zon die ertussendoor piepte. Wauw! Dat is wel even anders dan de weg en parkeerplaatsen waarop ik vanuit mijn appartement uitkijk.

De Duitse grens over

Mijn eerste keer de grens over sinds bijna twee jaar! Al was het maar vijf kilometer de grens over, het voelde haast magisch. Zeker gezien de reden waarvoor we die kant op gingen… En nee, het is niet wat je verwacht.

Zaterdagochtend brachten we door in Aken, om te beginnen bij de drogist. Ik ga normaal jaarlijks met een vriendin naar Duitsland om daar te shoppen, maar door corona was ik daar al bijna twee jaar niet geweest. Overleef ik op zich wel. Maar ik keek er enorm naar uit om daar fijne, dierproefvrije en vegan douchegels en handzeep voor (niet overdreven!) een heel jaar in te slaan.

Het gewicht van de tassen loog er niet om: we waren goed geslaagd en hebben onder andere weer genoeg zeep om onze handen vaak genoeg “kapot te wassen”, zoals Rutte dat zo onhandig zegt. Uiteraard bekeken we daarna nog meer van Aken dan alleen de drogist. We keerden terug huiswaarts met twee gebakjes van een patisserie om die op ons eigen terras bij het huisje (een eigen terras, wauw!) op te peuzelen.

Rodelen (en nog een keer, en nog een keer)

Nog een persoonlijk hoogtepunt was het rodelen in Valkenburg, wat ook niet gek ver bij Landal Hoog Vaals vandaan was. Als kind ben ik een aantal keer met mijn ouders op vakantie naar Oostenrijk gegaan. Rodelen was daar vaste prik. Ondanks dat ik ooit op een kabelbaan de rodelberg op mijn schoen ben verloren (tip: trek geen instappers aan op zo’n kabelbaan), ben ik altijd gek op rodelen geweest.

Ik zeur al zeker een jaar bij Bart dat we een keer samen een rodelbaan moesten trotseren. Een heus bucketlistding werd het zo langzamerhand. Toen bleek dat Valkenburg zijn eigen rodelbaan heeft, konden we dus niet anders dan daar gebruik van maken. Wel vier keer achter elkaar. En inderdaad, het was nog minstens zo leuk als tien jaar geleden. Het kind in mij was weer tevreden.

We maakten daarna nog een wandeling door Valkenburg, waar helaas nog duidelijk de schade van de overstromingen te zien was. Ik werd er een beetje verdrietig van om te zien hoeveel impact het heeft gehad op de mensen daar. We besloten het drukke centrum te vermijden, maakten een korte wandeling en stapten toen terug de auto in.

Limburgse heuvels en zure bessen

De volgende dag trokken we onze wandelschoenen aan om meer van de omgeving te zien dan enkel de rodelbaan en de Duitse drogist. We wandelden deze route in het dorpje Vijlen. Een “zeer gemakkelijke route” volgens de site. We vragen ons nog steeds af hoe de moeilijkste route van de site er dan uitziet, want nu – twee dagen na terugkomst – voel ik de “zeer makkelijke wandeling” nog steeds in mijn kuiten.

Máár hij was de spierpijn dubbel en dwars waard. Jeetje, wat is het landschap daar mooi! We wandelden over heuvels, door het bos, langs maïsvelden en over kleine avonturenpaadjes. Ik kreeg er helemaal een “één met de natuur”-gevoel van, zeker toen we bessenstruiken tegenkwamen en ik besloot een vers biologisch besje te plukken en te eten. Dat bleek toch iets te optimistisch: het kostte me een Smintje en een halve fles water voordat de zure smaak weg was. Maar het mooie landschap maakte dat helemaal goed! Bekijk mijn Reels-filmpje maar.

Na thuiskomst in ons tijdelijke Landal-verblijf bleven we twee uur met de beentjes omhoog zitten om bij te komen van deze – voor ons als niet-doorgewinterde wandelaars – barre wandeltocht. We gingen uit eten in het parkrestaurant, waar het heerlijk rustig was. Ik genoot van een groentencurry en een verrukkelijk toetje dat het absoluut van het hoofdgerecht won. Eton Mess (niet de een ratjetoe van mierzoete dingen als meringues, vanille-ijs, aardbeien en slagroom) is duidelijk een blijvertje.

Alsof de tijd even stilstaat

De volgende dag was het tijd om het Limburgse landschap weer te verruilen voor ons Aalsmeerse appartement. Heel bijzonder hoe 3 dagen in een ander stukje Nederland je heel veel energie en rust kunnen brengen. Normaal zouden die dagen voorbij zijn gevlogen doordat ze zich automatisch vullen met huishoudelijke taken, verplichtingen naar anderen toe, supermarktbezoekjes en dat soort dingen.

Nu kwamen we terug met vele verhalen en herinneringen, en voelde het alsof we onze (Hollandse) horizon hadden verbreed.

Ik las ooit dat de tijd minder snel door je vingers glipt als je nieuwe dingen doet, nieuwe plekken bekijkt en nieuwe herinneringen maakt.

Af van de automatische piloot, op de geniet- en ontdekmodus. Dat kan ik absoluut beamen. Het voelt alsof we een week weg zijn geweest, terwijl we er maar een paar dagen tussenuit waren.

Ik zeg: laten we snel een nieuw weekend weg in eigen land boeken. Herinneringen maken is veel meer waard dan afgevinkte to-do-lists, volle voorraadkasten en piekfijn schoongemaakte kamers.

Geen ervaren Landal-gangers

Wel nog een tipje – vooral voor onszelf dan. We bleken duidelijk geen ervaren Landal Greenparks-gangers te zijn. Meestal boeken we iets via Airbnb en we zijn gewend dat dan bij aankomst de handdoeken en theedoeken al voor je klaarliggen en dat het bed is opgemaakt. En dat voor de prijs van nog geen 40% van een Landal-huisje.

Bij aankomst in het Landal-huisje vroeg ik me dan ook af waarom er geen handdoeken hingen. Tja, slimmeriken die we zijn! Wij weigerden bij het boeken om € 15,- voor een handdoekenpakket te betalen en zouden “die zelf wel mee zouden nemen”. Waren we alleen bij vertrek compleet vergeten, dus de volgende dag konden we alsnog € 16,- afrekenen in een leuke woonwinkel voor twee handdoeken. Helemaal onze kleuren – dat dan weer wel.

Dus gratis tip: als je boekt en net als wij dat geld niet over hebt voor die paar keer afdrogen, onthoud dan dat je je handdoeken en theedoeken in je reistas stopt.