Gisteren was het dan eindelijk zover: ik mocht mijn felbegeerde masterbul ophalen op de universiteit. Het was een ceremonie van  maar liefst vijf uur, compleet met professoren in toga’s, lofzangen en vele bossen bloemen voor talloze studenten. Wat was het bijzonder! Mijn diploma-uitreiking was voor mij vooral een moment om eens stil te staan bij wat ik de afgelopen twee jaar heb gedaan en bereikt. Normaal ben ik liever bescheiden, maar die ene uitreiking verplichtte me om eens niet over een geleverde prestatie heen te stappen. Hoe voelt het nu eigenlijk om stil te staan bij wat je hebt bereikt?

De uitreiking

’s Ochtends vroeg begon mijn spanning voor de uitreiking al. Ik had al maandenlang een jurkje in de kast hangen dat ik heel graag een keer aan wilde. De diploma-uitreiking leek me daar de perfecte reden voor. Ik dofte mezelf op, deed voor de verandering eens oorbellen in en volgde jullie advies op om eens iets fellere lipstick te dragen. Een tikkeltje zenuwachtig reed ik met mijn moeder naar de VU, op weg naar een moment waar ik mijn hele studie naar uit heb gezien. Het voelde heel bijzonder om dit moment te delen met 100 andere studenten, allemaal in hun mooiste kleding en ietwat gespannen. De ceremonie bestond uit drie onderdelen. Eerst mocht ik mijn diploma ondertekenen, vervolgens werd  ik toegesproken door mijn scriptiebegeleider en aan het einde van de dag was de uitreiking van de diploma’s. Dat moment dat jouw naam wordt genoemd, je over het podium loopt en iedereen voor jou klapt… echt heel bizar! Het was een dag met een gouden randje,  met de speech van  mijn scriptiebegeleider als hoogtepunt. Ik werd spontaan verlegen van al haar bijzondere woorden en kreeg een brok in mijn keel van de terugblik op twee hele bijzondere jaren.

Complimenten accepteren

Een dag stilstaan bij iets wat ik heb gepresteerd? Dat is normaal niet iets wat ik snel zou doen. Vooral complimentjes aannemen is niet bepaald mijn sterkste kant. Het voelde dan ook nogal ongemakkelijk om meer dan een minuut te worden toegesproken en zoveel mooie woorden te horen. Ik weet simpelweg nooit hoe ik met complimentjes moet omgaan, zeker niet als ik (zoals middenin een speech!) niets kan terugzeggen. Moet ik serieus kijken of staat dat arrogant? Moet ik glimlachen of lijk ik dan te naïef? Moet ik iemand achteraf bedanken of is dat stom? Even voelde ik de behoefte om mezelf achter het gordijn te verstoppen en vanaf daar de speech aan te horen. Toen besloot ik dat dit mijn moment was en ik er gewoon van wilde genieten. Ik wilde daar alleen staan en even alle meningen en gedachten van anderen achter me laten. Ik besefte dat ik iets had bereikt en dat ik het recht had om daarbij stil te staan op de manier die voor mij het beste voelde.

Leren trots zijn op jezelf

Trots zijn op mezelf? Het is iets wat ik niet snel durf te zijn. Als ik iets bereik, kijk ik vaak alweer naar het volgende dat ik wil bereiken. Mijn perfectionisme kan op zo’n moment aardig met me aan de haal gaan. De lat komt hoger en hoger te liggen en er is geen ruimte om stil te staan bij wat ik op dit moment heb behaald. Door een hele dag stil te staan bij mijn diploma en de cum laude die ik heb gehaald, moest ik dit keer wel een beetje trots ervaren. En dat is goed! Iedereen heeft wel iets om trots op te zijn en het is belangrijk om daarbij stil te staan. Misschien heb je ook een opleiding succesvol afgerond of iets bereikt op je werk. Of wellicht ben je voor iemand een heel goed luisterend oor of ben je een kei in schrijven, tekenen of moppen vertellen. Leer altijd even trots te zijn op jezelf en kijk dan pas naar hoe je je nóg verder kunt ontwikkelen.

En houd het moment vast!

Mijn grootste valkuil op het gebied van trots zijn op jezelf,  is dus dat ik er al snel weer overheen stap. Op het moment dat ik terugkom van een uitreiking, begint het gewone leven weer. Er ligt nog een stapel na te kijken tentamens op me te wachten en er zit een sollicitatiegesprek aan te komen. Maar zou het niet fijn zijn als je het trotse gevoel even kunt vasthouden? Ik besloot de boel even de boel te laten, met mijn moeder na te praten over de mooie ceremonie en er dit blogje over te schrijven. Want trotse momenten zijn er om je te blijven herinneren! Niet alleen vandaag of morgen, maar altijd. Leg ze vast op camera, schrijf erover en wees jezelf bewust van wat jij hebt bereikt. Je bent het waard!

Waar ben jij trots op?