Ik geef het toe: de titel van dit artikel klinkt aanstootgevender dan de bedoeling is. Maar het grote f*ck-woord staat nu eenmaal prominent in de titel van een boek waarvan ik de pagina’s in rap tempo verslond: ‘De edele kunst van not giving a fuck’. Als persoon die regelmatig piekert en soms kip-zonder-kop-neigingen heeft wanneer iedereen en alles iets van me wil, was dit boek een ware verademing voor mij tussen de vele “Zeg gewoon tegen jezelf dat je gelukkig bent en je bent het!”-zelfhulpboeken. En het inspireerde me tot dit lijstje: 14 dingen waar ik minder om geef om me juist over de écht belangrijke dingen te kunnen bekommeren.

Wat ik leerde van ‘De edele kunst van not giving a fuck’?

Voordat ik mijn f*ck-lijstje deel, móet ik eerst een welverdiende shout-out geven naar hét zelfhulpboek dat tegenwoordig zeer prominent in mijn kleurrijke boekenkast staat. Als ik één boek mag bekronen tot “het beste boek dat ik dit jaar las”, dan is dat zonder twijfel ‘De edele kunst van not giving a fuck’ van Mark Mason. Dit boek gaat, zoals de titel al doet vermoeden, lekker tegendraads tegen allerlei andere zelfhulpboeken in. Maar tussen de metaforen waar ik hard om moest grinniken en heerlijk rebelse uitspraken door, leert het boek je bovenal één mooie les:

Wees selectief in waar je wel en waar je niet om geeft. Om je écht fijner te voelen, moet je je minder druk maken om verwachtingen, onbelangrijke meningen en details die niets uitmaken. Bekommer je om wat werkelijk belangrijk is, zodat je dáár je volledige aandacht aan geeft.

Dus kies er bewust voor om je over sommige dingen niet druk te maken, er geen tijd in te steken en steek de tijd die daarmee vrijkomt in wat wel al jouw “f*cks” (mentale aandacht) waard is. Word zeker niet onverschillig. Maar kies zelf je worstelingen. Waar besluit je je druk over maken en waarover niet?

‘De edele kunst van not giving a fuck’ wil je dus zeker niet motiveren om als een losgeslagen rebel alleen nog te doen wat JIJ wilt en belangen van anderen aan je laars te lappen. Het is niet de bedoeling om nergens iets om te geven. Je moet vooral iets geven om wat echt belangrijk is. Voor jou, voor je dierbaren, voor de wereld. Dan ontstaat er minder ruis, minder gepieker, minder stress, minder angst en minder gedoe in je leven.

Waar ik nu zelf minder f*cks om geef?

Ik weet inmiddels van mezelf dat een vol hoofd, een veel te drukke agenda en gierende stress door mijn lijf bij mij meestal het gevolg zijn van me druk maken over te veel dingen en álles belangrijk maken. Als ik met mijn handen in het haar zit omdat het “vééél te vééél” (bedenk de overdreven dramatische stem er zelf bij!) lijkt, dan komt dat doordat ik van allerlei kleine dingen iets groots maak. Dan maak ik me bijvoorbeeld druk over wat anderen van me vinden. Ik maak me zorgen over dingen die vandaag (en vaak zelfs volgende week of volgende maand) nog totaal niet aan de orde zijn. Of ik steek meer energie in een klein foutje van mezelf, een opmerking van een ander of een kleine irritatie dan zou moeten.

Gelukkig signaleer ik dat tegenwoordig wel bij mezelf. Nadat ik dan even in de “Jeetje, en nu ook nog dít!”-modus heb gebivakkeerd, schraap ik al mijn geïrriteerde stukjes Romy bij elkaar en besluit dat dit nu ook weer niet zo’n big deal is. Of dat mijn zorgen overdreven zijn en niet voor nu bestemd, dat het een tikkeltje minder perfect moet of dat die ene stomme opmerking niet mijn dagbreker mag zijn. Oftewel – om Mark Masons woorden te gebruiken – ik besluit om minder f*cks te geven om dingen die dat helemaal niet waard zijn.

Dit zijn 14 van die dingen waar ik me minder druk om maak dan een paar jaar geleden:

1. Of mijn baan het goed doet op verjaardagen. Freelance tekstschrijver is typisch zo’n baan die vaak vragen oproept. Zeker in vergelijking met de tijd dat ik nog als communicatieadviseur bij een bank werkte (“Joh, wat goed! Dat is een mooie verantwoordelijke baan!”). Tegenwoordig hoor ik eerder dingen als “Goh, wat doe je dan zoal?”, “Kun je daar dan wel een beetje van rondkomen?” (terwijl ik meer verdien dan in loondienst) of “Dat zal dan wel heel eenzaam zijn met het vele thuiswerken!”. Eerder voelde ik me direct geneigd om te verdedigen hoe het wél zit. Nu geef ik er niet zoveel om hoe buitenstaanders tegen mijn baan aankijken en ga ik er niet uitgebreid tegenin. Geen energie waard!
2. Auto’s. Als er iets is waar ik heb besloten niets om te geven, dan is het wel in wat voor auto ik rondrijd. Ja, mijn bakkie moet uiteraard werken en ik ben blij als de auto een vrolijk kleurtje heeft. Maar verder maakt het me bar weinig uit. Ik rijd in een 14 jaar oude Ford Ka die nog uitstekend werkt (en een toffe kleur heeft!), heb er weinig kosten aan en ga waarschijnlijk minder vaak naar de carwash dan de meeste mensen omdat die ene veeg me niet zo uitmaakt. Ook meningen van anderen over mijn auto in een nogal opvallende knalgroene kleur of over het gebrek aan hippe specs boeien me niet zo. Er zijn dingen waar ik mijn energie (en geld) liever in steek.
3. Een ronde kont en andere fit body-doelen. Natuurlijk boeit het me om fit te zijn. Ik hardloop elke week en doe aan yoga en pilates. Maar ik geef er dan weer minder om of mijn kont perfect rond is en hoe afgetraind mijn benen wel niet zijn. Ik heb zelf bijvoorbeeld ielige armpjes. Ze functioneren en ik kan prima als een independent woman zelf zware dingen sjouwen. Maar nee, het zijn niet die gespierde armen die je onder #fitgirl tegenkomt. Ja, ik kan er complete trainingsschema’s op loslaten om dat wél voor elkaar te krijgen. Maar nee! Ik sport omdat ik het leuk vind, om fit en gezond te zijn, maar niet omdat mijn lijf zoals het nu is niet goed genoeg zou zijn.
4. De Pinterestwaardigheid van elk functionele accessoire. Een design-bureaustoel die ook nog ergonomisch zit (en betaalbaar is), bestaat gewoon niet. Dan ga ik liever voor iets degelijkers! Een enorm koffiezetapparaat is nu eenmaal niet het mooiste onderdeel in de keuken (vind ik dan). En nee, onze tv heeft niet de mogelijkheid om hem in een schilderij te veranderen. Maar ik kan er series op kijken, en daar gaat het om. Zeker met kantoormeubelen ben ik meer gaan kijken naar wat praktisch is en mijn lijf in de juiste werkhouding weet te krijgen. Daarom koop ik kantooritems liever bij een kantoorwinkel met kennis van zaken dan toch voor een designeroptie van een hip woonwarenhuis te gaan. Dus ja, ik werk elke dag op een oerdegelijke gamersstoel en mijn laptopstandaard en aparte toetsenbord vreten ruimte. Maar het zit ergonomisch en dat is wat telt.
5. Alles budgetproof aanpakken. In mij schuilt nog steeds absoluut een bespaarder. Ik ben gek op Too Good To Go, houd van gratis aanbiedingen krassen bij Albert Heijn en word extra blij van aankopen als er een kortingskaartje aan hangt. Maar waar ik er vroeger niet over peinsde om mezelf soms iets duurders te gunnen, gaat dat me nu makkelijker af. Ik koop weinig spullen. Dus als ik dan een keer iets bestel, mag het best iets meer kosten. Zeker als ik een product (meubels, een keuken of kleding) voor de lange termijn koop, geef ik er liever iets meer aan uit. Dat besparen en korting scoren niet meer mijn doel op zich is bij alles wat ik koop, heeft mijn leven oprecht luchtiger gemaakt (en zorgt er juist voor dat ik minder miskopen doe).

6. Met mijn make-uploze gezicht gespot worden. Meestal loop ik er één dag per week met een blotebillengezicht bij. Ook buiten. Ik vind niets fijner dan op die dag enkel een dikke laag crème op mijn gezicht smeren en mijn out of bed-hoofd er verder lekker laten uitzien zoals het was. Ja, ik zie er dan moeier uit dan anders. Ja, ik heb last van pukkels op mijn voorhoofd. Maar ik ben oké met mijn make-uploze gezicht en ben gestopt met zeggen “Oh sorry, ik zie er niet uit!” als ik en mijn onopgemaakte gezicht bekenden tegen het lijf lopen. Dit is óók wie ik ben.
7. Altijd diezelfde dag nog antwoorden. Mijn oververantwoordelijke ik vond dat lange tijd mega-belangrijk. Ik wilde werkmailtjes zo snel mogelijk van een antwoord voorzien. Kwam iets om 16.00 uur binnen, dan werkte ik iets langer door om die e-mail toch nog vóór het einde van de werkdag te beantwoorden. Ook bij appjes had ik last van de welbekende blauwe-vinkjes-druk: de druk om snel te reageren als de ander ziet dat je het bericht al hebt gezien. Oh stel je voor… Maar nee, tegenwoordig denk ik “Stel je voor… wat?”. Juist door niet acuut te reageren, kan ik écht de tijd nemen voor berichtjes. Het scheelt mij stress en geeft de ander een reactie waar diegene meer mee kan.
8. Bumperklevers, open bruggen en niet meewerkende stoplichten. In het verkeer kan ik tegenvallers gelukkig makkelijk loslaten. En echt, dat scheelt zó veel energie! Ooit kon ik me al kapot ergeren als alle stoplichten tegenzaten. Tegenwoordig haal ik dan mijn schouders op. Ik blijf gewoon rijden, laat de bumperklever maar plakken en leg me erbij neer als ik een keer 5 minuten later arriveer. Ik kom uiteindelijk toch wel op de bestemming. Bovendien kun je er niets aan veranderen en ben je ook niet sneller op de bestemming als je je er enorm aan stoort.
9. Het oerwoud aan voedingstips. Toen ik zo’n acht jaar geleden nog in mijn eetstoornisherstel zat, had ik hier de grootste moeite mee. Eén cover met “Suiker is dé caloriebom” was al genoeg om alle ingrediëntenlijstjes van mijn eten onder de loep te nemen. “Dikmakers” durfde ik niet te eten en ik maakte me er druk over als mijn porties groter waren dan die van een ander. Ik ben supertrots dat ik dat al heel wat jaren compleet heb losgelaten. Ik heb mijn eigen voedingsritme ontwikkeld. Soms eet ik meer dan een ander, soms minder. Soms neem ik een stukje taart terwijl een ander dat afslaat, dan weer eet ik geen chips terwijl anderen daar wel gretig van pakken. In de ogen van de één zal ik ultiem gezond eten, de ander vindt vast juist van niet. Maar ik heb me erbij neergelegd dat iedereen er op een andere manier in staat en dat ik mijn lijf het beste ken. Na mijn gevecht met eten weet ik heel zeker: van voeding een strijd en obsessie maken, is doodzonde van je tijd, van je energie en vooral van je lijf. Zorg vooral goed voor jezelf en daar hoort jezelf soms iets “ongezonds” gunnen ook bij!
10. Dat ik aritmisch dans, niet kan zingen en geen technisch talent ben. Als ik niet oppas, heb ik de neiging om gebreken met wéér een cursus of programma te willen ombuigen tot dingen waar ik wél goed in ben. Inmiddels ben ik er oké mee dat ik in sommige dingen compleet middelmatig ben en zal blijven. Aan mij is bijvoorbeeld geen zangeres verloren gegaan en mijn ritmegevoel en toonhoogte zijn om te huilen. Ja, ik zou elke week naar zangles kunnen gaan, hard kunnen oefenen en kunnen leren van de besten. Maar waarom zou ik dat doen? Het is oké om ergens zwaar belabberd in te blijven als jij er niets mee hoeft, zodat je je pijlen volledig kunt richten op dingen waar jij wél graag aan werkt.

11. Aantallen likes of reacties op social media. Achter mijn Instagram-account zit geen strategie schuil en ik bekommer me weinig om het algoritme. Er zijn zó veel zaken die je aandacht meer waard zijn dan het aantal rode hartjes onder je laatste #lovemylife-kiekje op Instagram. Gebruik social media omdat je het leuk vindt (of gebruik het bewust niet!), bedenk dat het al prachtig is als je post één persoon inspireert en vergeet ook niet te genieten van alles wat zich buiten je schermpje om afspeelt.
12. Voor alles en iedereen een leuk mens zijn. Hoe ouder ik word (nee hoor, ik zie 30 niet als OUD oud), hoe beter het me lukt om me minder druk te maken over de mening van de moeder van de buurvrouw of van het achternichtje van de caissière in de buurtsuper. Ik zal soms keuzes maken waar andere mensen hun wenkbrauwen bij fronsen of waarbij ze achter mijn rug om tegen een ander sussen “Nou, mij niet gezien hoor!”. Als ik eens “nee” zeg op iets, ben ik misschien voor iemand een rotmens. Hoe doordacht en lief ik die afwijzing ook aankleed. Maar focus je liever op de belangrijkste mensen in je leven. Laat los dat je het voor de hele meute daaromheen óók goed moet doen.
13. Hoe dik voor mekaar anderen het wel niet hebben. Ook ik zie de Instagram-posts van verliefde koppels die na 10 jaar verkering nog steeds breeduit lachend met champagne proosten en naar eigen zeggen nog nooit een woordenwisseling hebben gehad. Of de ondernemers die in minder tijd dan ik harder groeiden en makkelijker “nee” over hun lippen laten glippen dan mij ooit zal lukken… Maar alles is maar een (perfecte) fractie van iemands leven. Misschien vlogen de champagneglazen na dat #loveofmylife-kiekje wel alsnog door de kamer of blijkt de stralend lachende baby zijn ouders met een net zo brede lach om drie uur ’s nachts hun bed uit te jengelen. Focus op waar jij staat, wat jij wilt en waar jij vandaan komt. Los van wat ieder ander doet!
14. Overal mijn neus laten zien. Heb ik geprobeerd. Bleek geen succes als je op vrijdagavond nog iets aan me wilt hebben. Dus heb ik geaccepteerd dat ik soms niet “gezellig meega” naar een film die pas om één uur ’s ochtends af is. Dat ik liever niet twee avonden achter elkaar bij mensen op de koffie zit. Of dat ik op een feestje om elf uur de deur achter me dichttrek, terwijl ik de volgende dag hoor dat het om twee uur ’s ochtends nóg gezelliger werd. Mijn energietank, nachtrust en heerlijk liggende hoofdkussen zijn me ook wat waard!

Dus: dit leerde ik van ‘De edele kunst van not giving a fuck’

Weet je wat het mooie is van minder f*cks geven? Je houdt tijd en energie over voor de mensen en dingen die jou blij maken en kunt je drukmakerij beperken tot de paar dingen die het overpeinzen écht waard zijn.

Door niet altijd mijn neus te laten zien, ben ik in het weekend een energieker en blijer mens. Door niet elk kantoormeubel aan kritische interieurkeuringen te onderwerpen, zit ik ergonomisch. En door groeien op social media totaal onbelangrijk te vinden, houd ik het leuk en geniet ik van de tijd op deze kanalen én daarbuiten.

Goh, Mark Mason, bedankt voor een boek dat een mens zoveel lucht kan geven!

P.S. Ben je benieuwd naar dit boek, maar heb je geen tijd of zin om alle pagina’s te lezen? Op de website van NLP College vind je er een samenvatting van.

Kende jij ‘De edele kunst van not giving a fuck’ al?