De laatste weekenden kun je mij uittekenen in een klusoutfit, met een plamuurmesje of verfkwast in mijn hand, en met op z’n minst één stukje gips in mijn haar. Niet heel modeblogwaardig, maar wel met een goed doel voor ogen: een mooi nieuw thuis creëren. Tussen het behang schrapen, verfkleuren testen en laminaat sjouwen door, leerde ik ook het nodige over mezelf. Of over het leven in het algemeen eigenlijk. Dit zijn 6 mooie levenslessen die de afgelopen klusweken mij nog eens extra lieten inzien.

1. Jouw tempo is altijd oké

Er bestaan maar weinig superhelden die in alles wat ze doen een natuurtalent zijn. Je kunt niet in alles direct de beste en de snelste zijn. Dat geldt voor mij zeker wat klussen betreft. Als ik niet oplet, houd ik een tang nog verkeerdom vast. En ik kom standaard met een paar bulten, blauwe plekken of schrammen terug als ik enkel een kast uit elkaar heb gehaald. Vraag me niet hoe.

Als ik ervaren klussers zie die bepaalde taken in vijf keer minder tijd doen dan ik én bij wie het er ook nog eens behendiger uitziet dan mijn gestuntel, voel ik me weleens een slome klusslak. Maar inmiddels heb ik me daarbij neergelegd. Mijn leercurve is met klussen gewoon minder steil dan bij sommige anderen. Ja, ik doe er misschien een hele middag over om het behangplaksel van de vorige bewoner weg te krabben (om vervolgens op de “ellendige” behangplak te schelden, omdat ik écht geloof dat het daaraan ligt en niet aan mij). Maar dan is dat maar zo.

Iedereen volgt, met klussen én in het leven, zijn eigen tempo. De ene keer blijk je bij poging 1 al aanleg te hebben. De volgende keer laat het “Oh dus zó moet dat!”-moment langer op zich wachten. Er zullen altijd mensen zijn die sneller zijn dan jij, meer talent hebben, makkelijker dingen leren of eerder op het niveau staan waar jij nu nog alleen maar van droomt. Maar ook dan nog ben jij hartstikke goed bezig.

Volg je eigen tempo, wees trots op hoe jij vandaag alweer ietsje beter bent dan vorige week en wees er oké mee als je voor je gevoel “achterloopt” op de rest, een poosje niet groeit of het allemaal even niet weet.

Het komt wel, ook voor jou. Zolang je maar blijft focussen op jouw pad.

2. Roep nooit dat je iets niet kunt voordat je het hebt geprobeerd

Met klussen heb ik er een handje van om te snel te roepen “Dat kan ik niet, hoor!”. Ik vind mezelf best een goede murenverver. Maar bij het harde fysieke werk denk ik, kijkend naar mijn spillenarmpjes die nog maar weinig sportschoolgewichten hebben gezien in hun leven, al snel dat dat niet voor mij is weggelegd. En krijg ik een Ikea-handleiding in mijn handen gedrukt die qua omvang prima voor een mini-roman kan doorgaan, dan haak ik haast bij voorbaat af.

Toch ben ik gaan inzien dat je niet te snel moet roepen dat je iets niet kunt. Want hoe kun je nu weten dat jij de Kallax-kast niet in elkaar krijgt als je nog niet eens de titelpagina van de handleiding hebt omgeslagen?

Zo heb ik de afgelopen weken voor het eerst met stoere volautomatische klusapparaten van Bart in mijn handen gestaan (geniaal ding, zo’n elektrische schroevendraaier!). Ik ben twintig keer op en neer gelopen met loodzware mdf-planken, en ik schoof kasten opzij waarvan ik bij voorbaat dacht dat ik ze nog geen centimeter van hun plek zou krijgen. Mooi wel dus!

Dat alles liet me opnieuw merken dat we vaak tot meer in staat zijn dan we zelf denken. Natuurlijk zijn er dingen die je écht écht niet kunt (een keuken bouwen laat ik toch liever aan een specialist over!). Maar voor veel dingen geldt dat je ze heus kunt leren. Dus roep niet te snel dat je bijvoorbeeld geen goede spreker bent. Hoe veel presentaties heb je gegeven om dat te testen? En denk niet dat je spierballen het laten afweten als je ze niet eens een kans hebt gegeven.

Je kunt altijd meer dan je denkt. Juist door nieuwe dingen te proberen of uitdagingen tóch aan te gaan, zal je merken dat dat echt zo is.

3. Het is niet erg als mensen iets van je keuze vinden

Klussen en eigenlijk verhuizen in het algemeen heeft me ook laten inzien dat mensen altijd wel een mening hebben. Terwijl de ene persoon vindt dat je alles maar het beste wit kunt schilderen, wordt de ander heel blij van onze keuze voor die ene zalmroze muur en weer een ander zou voor een nog veel fellere kleur gaan. Waar de één de witte laminaatvloer op onze bovenverdieping he-le-maal leuk vindt, snapt een ander volkomen dat we diezelfde vloer juist hebben weggehaald.

Kortom: je kunt het nooit voor iedereen goed doen.

In veel situaties trek ik me meningen van anderen best wel aan. Maar als het op klussen aankomt, lukt het me goed om ons eigen plan te trekken en daaraan vast te houden. We vervangen wat wij willen vervangen, laten zitten wat wij willen houden en bepalen zelf waar we wel of niet geld aan willen uitgeven. Uiteraard zijn er altijd mensen die dingen anders zouden aanpakken. Dat is logisch. Die meningen of adviezen mogen er zijn, maar je hoeft niet al die meningen mee te nemen in jouw keuzes. Dat kan vaak niet eens.

Voor een huis klinkt het heel logisch om meningen van anderen lekker links te laten liggen. Het geld gaat van jouw rekening, dus jij mag ook bepalen waar je het aan uitgeeft. Jij woont 24/7 in het huis en moet je er thuis voelen, anderen komen hooguit eens per week een keer op de koffie. Waarom zouden zij dan je complete inrichting bepalen?

Dat geldt voor meer dan alleen je nieuwe inrichting. Jij bent de enige die dag in dag uit jouw leven leeft. Waarom zou je dan je leven uitgebreid aanpassen om goedkeuring te krijgen van mensen met wie je niet dagelijks te maken hebt? Waarom zou je je eigen diepste verlangens wegstoppen om die ene kennis of een vriend die eigenlijk geen vriend is tevreden te stellen?

Filter de adviezen eruit waar je écht iets aan hebt (ook die zijn er uiteraard!) en voel je bij andere meningen niet verplicht om er iets mee te doen.

Je mag je leven leiden op een manier die niet iedereen om je heen zou kiezen, maar die jou wel gelukkig maakt. Daarvoor is het nu juist jouw leven.

4. Mindere momenten mogen er ook zijn

Als er iets is wat verhuizen me überhaupt heeft geleerd, dan is het wel dat het leven bijna nooit zwart-wit is. Gebeurtenissen hoeven niet alleen maar óf geweldig leuk óf vreselijk vervelend te zijn. Je kunt bij één en dezelfde gebeurtenis blijdschap én verdriet of angst voelen. Je kunt in de lucht springen van vreugde om je fantastische nieuwe huis én een traan laten om het stekkie dat je achterlaat.

Ik ben sowieso de laatste tijd gaan inzien dat gevoelens naast elkaar kunnen bestaan. Dat je niet meteen een negatief mens bent als je een keer je dag niet hebt. Dat je je ’s ochtends rot kunt voelen en die middag weer blij aan de slag kunt gaan. Klussen heeft me nog meer geleerd om al die gevoelens er te laten zijn. Om gerust te stuiteren terwijl ik een verfroller vastpak omdat ik het zo tof vind. Maar om soms ook heel diep te zuchten als ik baal van een tegenvaller of even klaar ben met de Werkspot-mensen-projectmanager uithangen.

Als je maar weet dat elke rotdag, zenuwinzinking of vervelende gevoel voorbijgaat. Het is niet het einde van de wereld als je je minder voelt. Veroordeel jezelf niet om het rotgevoel, je lage energieniveau of wat er dan ook maar is. Accepteer het, wees lief voor jezelf en vertrouw erop dat het beter wordt.

Op het moment zelf lijkt drama of ellende soms haast een dreigende boze wolk die continu boven je hoofd patrouilleert. Maar uiteindelijk gaat ook de drama die je nu ervaart voorbij. Ik probeer mezelf vaak af te vragen “Zou ik dit over een jaar nog steeds erg vinden?”. Meestal hoef ik niet lang na te denken over mijn antwoord: “Nee!”.

Het is prima om nu te balen als een stekker en daar even in mee te gaan. Maar vertrouw erop dat ook dingen die nu dramatisch lijken ooit minder worden.

5. Vooruitgang gaat nooit in één stijgende lijn

Elke verbouwing gaat gepaard met tegenslagen. Bij de één zijn die van het niveau “Het hele dak moet eraf!”; bij ons gaat het gelukkig tot nu toe *even afkloppen* vooral om muurtjes die opnieuw gestuct moeten worden. Hoe dan ook, voordat een huis een paleisje wordt, heb je altijd een paar slikmomenten waarop dingen tegenzitten, langer duren dan gehoopt of een hoger prijskaartje hebben dan je in je Excel-sheet had staan. Bij een verbouwing is er weinig tijd om balend op bed te liggen. Je moet door. Anders loopt je planning in de soep en komt er helemaal niets voor elkaar.

Ook in het dagelijks leven gaat bijna geen enkel groeiproces in één rechte lijn omhoog. Er zijn altijd hobbels, dalen, drempels, bomen op de weg of andere barricades waar je niet omheen lijkt te kunnen. De barricade lijkt als een duizend kilo zware olifant voor je te staan. Soms lijkt zo’n barricade zelfs zo groot dat je terneergeslagen omkeert en de moed opgeeft. “Je kunt het niet”, is je snelle conclusie. Of “Ik ben hier niet voor in de wieg gelegd”.

Deze week liet me extra inzien dat we vaker tegenslagen mogen benaderen als verbouwperikelen. Natuurlijk is het vervelend als je je doel niet zo snel haalt als gehoopt of als dingen tegenzitten. Maar sta er niet langer bij stil dan nodig. Draai niet om, gooi geen handdoeken in de ring en ga zeker niet aan jezelf twijfelen.

Doe zoals bij verbouwtegenvallers: baal heel even, bedenk dan een alternatief plan, raap jezelf bij elkaar en ga er opnieuw voor.

Vooruitgang gaat altijd gepaard met missers, tegenvallers en helaas ook regelmatig faalacties door je eigen toedoen – we zijn allemaal maar mens. Stop met jezelf dat kwalijk nemen. Groei gaat nooit in één rechte lijn. Herpak jezelf en ga er opnieuw voor

6. Je hoeft het niet allemaal in je eentje te fixen

Klussen is grappig genoeg iets waarbij ik prima om hulp kan vragen. Juist omdat ik mijn eigen klusgebreken ken, weet ik op welk moment ik wel wat hulp van een klusser kan gebruiken of wanneer ik Bart aan zijn jasje moet trekken. Zonder enige aarzeling stap ik op iemand af om aan te geven dat het mij in mijn eentje niet lukt.

Het frappante daaraan is dat ik op veel andere levensgebieden dan weer totaal niet snel mensen zou inschakelen voor hulp. De eigenwijsheid schijnt er bij mij al vanaf jonge leeftijd in te zitten. En daarmee ook de drang om een independent woman uit te hangen die haar eigen boontjes weet te doppen en geen hulp nodig heeft. Die houding heeft me veel gebracht, maar zit me ook regelmatig in de weg, bijvoorbeeld als ik weer eens te veel ballen in de lucht houd en denk dat ik echt niemand mee kan laten jongleren.

Deze klusweken lieten me inzien dat ik het om hulp vragen vaker mag doortrekken naar andere vlakken in mijn leven. Je kunt stevig op je eigen benen staan én soms hulp inschakelen. Of dat nu is bij persoonlijke issues die je hoofd op hol brengen, werkdingen waar je niet in je eentje uitkomt of gewoonweg agenda’s die niet in je uppie te bolwerken zijn.

Je hoeft niet alles alleen te kunnen. Niet in je huis, niet op het werk en niet in de rest van je leven.

Ben jij goed in hulp vragen?