Ja ja, afgelopen zondag deed ik iets wat zeker niet mijn gebruikelijke zondagmiddagactiviteit is. Ik was bij het 100% Lefwijf Event, waar alles draaide om afkomen van de kakelende stemmetjes in je hoofd en je zelfvertrouwen een dikke, vette boost geven. In dat kader stond er ook iets op het programma wat een kilometer of tien buiten mijn comfortzone ligt: een vuurloop. Je kreeg de kans om over hete kolen te lopen en zo letterlijk voor je dromen door het vuur te gaan. Het leerde me een belangrijke les, eentje uit totaal onverwachte hoek.
Wat een vuurdoop: de vuurloop!
Een dag vol inspirerende lezingen én met allerlei andere inspirerende vrouwen – dat klonk nou net als iets voor mij. Maar toen ik even door scrolde zag ik in de uitnodiging iets staan wat minder in mijn standaard straatje past. Of we vooral geen kleding van kunststof zouden aantrekken. Had alles te maken met de activiteit die ‘s middags op het programma stond: een vuurloop.
Eh wat? Snel las ik de alinea opnieuw. Dat is toch iets wat mensen in het circus doen na jarenlang trainen? Dat kan ik nóóit? En ook: ammehoela, ik blijf wel lekker met beide voeten in het koele gras staan. Mij niet gezien, hoor.
Nu ken ik mezelf iets langer dan vandaag. De dingen waar ik het meeste weerstand voor voel, zijn vaak ook de dingen die me juist veel kunnen brengen. Goed, geldt niet voor parachutespringen en abseilen van de Euromast, gok ik zomaar. Maar buiten dat soort angstaanjagende activiteiten voor iemand met hoogtevrees om, weet ik dat ik mezelf soms best een duwtje buiten mijn comfortzone mag geven.
Dus nee, ik was niet de eerste persoon die stond te springen om dit gloeiend hete middagprogramma. Doe mij maar een leuke lezing waarbij ik driftig in mijn notitieboekje dingen kan meepennen, met mijn voeten veilig in mijn schoenen.
“Ja, ik ga wel hoor!”
Maar mijn gedachten veranderden snel. Hoe dichterbij het event kwam, hoe meer mijn pusherige lefwijfstem naar boven kwam. “Dat ga ik echt wel doen, hoor. Zo’n vuurloop! Als iedereen het kan, kan ik het ook.” riep ik een paar dagen daarvoor tegen Bart. Ook op de dag zelf prentte ik het me steeds in: “Dat ga ik gewoon flikken. Iedereen doet het. Dus hop, kom op en ga het gewoon doen. Anders krijg je spijt”, zo motiveerde een stemmetje in mij in de hoop dat ik mijn grenzen zou opzoeken.
Op zich fijn, zo’n innerlijke cheerleader die met een stevige stok achter je aanrent en je de “Niet piepen, gewoon doen”-mentaliteit aanpraat. Dat stemmetje heeft me al vaker uit mijn veilige comfortzone gekregen. Maar ik weet inmiddels ook: dat “Hop, kom op!”-stemmetje moet ik niet altijd klakkeloos volgen.
Het is datzelfde stemmetje dat me vaak zat naar sociale activiteiten stuurt waar ik de puf niet voor heb. Dat me dwingt om nog even drie uurtjes door te werken, terwijl ik doodop ben en terwijl ‘tekst X schrijven’ ook prima een dag later op de agenda kan staan.
En het is ook precies dát stemmetje dat me vaak zat in onhandige situaties bracht als ik weer eens vond dat opgeven echt geen optie was (ter correctie: stoppen mag altijd, jij bepaalt!).
En dus besloot ik: ik stop met mezelf die verplichting bij voorbaat opleggen. Ik kijk wel wat goed voelt als ik voor de hete kolen sta.

“Vrij”
Na een aantal (overigens ook erg inspirerende) lezingen en een paar volle notitieboekpagina’s, was het moment daar. Vanaf veilige afstand keek ik toe hoe meerdere mensen de tocht over de hete kolen maakte of er – net zo vastbesloten – omheen liepen. Allemaal even krachtig en even mooi. Langzaam maar zeker werd de rij korter en merkte ik dat mijn plekje steeds dichterbij kwam. Soms ademde ik kort in en uit alsof ik bij de pufcursus voor zwangeren zat (als het hen helpt voordat ze een baby op aarde moeten puffen, helpt het mij vast ook bij deze spreekwoordelijke bevalling!). Verder dansten de kriebels door mijn buik en klopte mijn hart ergens hoger dan mijn keel.
Toen kwam daar dat moment dat ik de voorste in de rij was. Ik kan je zeggen: dat voelt in deze setting toch wel anders dan wanneer je de eerst wachtende bent om je weekboodschappen af te rekenen. Terwijl ik de warmte van het vuur al vóór de kolen voelde en de pikzwart geworden stenen en rook voor me zag, probeerde ik mijn hevig kloppende hart in bedwang te houden. “Voor welk woord wil jij door het vuur gaan?”, vroeg de instructrice. “Vrij”, mompelde ik – zachter dan anders.
Dat is mijn woord en het is ook een thema waar ik de laatste tijd veel mee bezig ben. Dingen loslaten, me vrij voelen van belemmerende overtuigingen en oordelen van anderen en ook vrij zijn van shit uit het verleden.
Elke optie is oké
Zo stond ik met dat woord in gedachten voor het vuur en sloot ik mijn ogen. Ondertussen klonk het vanuit de groep synchroon: “Vrij, vrij, vrij”. Maar het maakte me op dat moment niet uit. Ik ademde een paar keer diep in en uit. In werkelijkheid duurde het moment dat ik daar met gesloten ogen stond een seconde of drie, maar in mijn lijf leek het een eeuwigheid te duren. Het was precies de tijd die ik nodig had om tot mezelf te komen. Om geen druk te voelen. En om daarna met mijn ogen open te voelen dat ik twee gelijkwaardige opties had: over het vuur gaan of eromheen lopen. Dat laatste zou niet als een mislukking voelen. Het was minstens zo oké.
Er was geen druk. Geen grens die ik over moest. Wat ik hier deed, deed ik voor mezelf.
Zo kon ik voelen wat ik echt wilde op dat moment. Dat was over het vuur gaan. Laten zien aan mezelf dat ik meer kon dan ik dacht. Terwijl de gloeiend hete kolen mijn voeten een paar seconden aanraakten, gebeurde er weinig in mijn voeten, maar des te meer in mijn hoofd. Ik voelde me in die twee seconden zo krachtig. Er was even niets.
Wel tien minuten daarna stond ik te trillen. Niet omdat ik het koud had (vuur houdt je wel warm!), ook niet omdat de spanning eruit moest, maar om wat er was gebeurd. Het waren gewoon een paar passen, maar ik vond het zo bijzonder. Niet eens de loop door het vuur, maar vooral het moment ervóór.
Blijf bij jezelf en voel jouw grenzen
Dat moment voor het vuur besefte ik namelijk dat je altijd vrij bent om je eigen keuzes te maken. Dat jij mag beslissen om spannende dingen te doen omdat jij ze wilt, maar dat je ook op het moment zelf mag besluiten om de handdoek in de ring te gooien. Groepsdruk is in mijn leven vaker een thema geweest. Als iedereen Y vindt, vind ik het lastig om als enige X te vinden. Het is niet dat ik dan ook Y ga vinden. Maar ik voel me dan wel raar. Anders. Een zeur zelfs in het ergste geval. En vaak ga ik op die momenten twijfelen aan mezelf. Is mijn mening gek? Afwijkend? Moet ik hier iets mee? In plaats van te denken “Joh, dit wil ik gewoon. Het is oké.”
Op dat ene moment voor het vuur realiseerde ik me opeens dat ik maar één ding hoef te doen als ik die druk voel. Ik hoef niet de goedkeuring van iedereen. Ik hoef de meningen van alle anderen niet te kennen voordat ik de mijne bepaal.
Ik hoef maar één ding te doen: diep in- en uitademen, desnoods mijn ogen sluiten en voelen wat ik wil. En daar ook voor gaan. Zonder twijfel.
Of ik nu recht door het vuur ga voor iets of – net zo krachtig – besluit om te stoppen of iets nu niet aan te pakken. Het is goed.
Doe het voor jezelf
Die les bezorgde mij kippenvel. Dus wilde ik ‘m ook heel graag met jou delen.
Ga buiten je comfortzone als dat voor jou goed voelt. Doe het niet voor anderen, doe het voor jezelf. En voelt het niet als het juiste moment? Doe het dan gewoon niet. Voel jouw grenzen aan, voel jouw uitdagingen aan, voel waar voor jou datgene zit wat je wilt aangaan en wat je liever nog even laat rusten. Blijf dicht bij jezelf, lieve jij. Jij weet wat goed voor je is. Als je maar uit je hoofd komt, loskomt van oordelen en je angst voor afwijzing loslaat. Adem in, adem uit, voel wat jij echt wilt – zonder oordeel – en kies voor jezelf.
En zo reed ik van een niet-doodgewone zondagmiddag richting huis. Een paar tranen in mijn ogen, een lach op mijn gezicht en een rode neus rijker (tip van mij: insmeren is geen slecht idee op zonovergoten middagen!). De dingen die buiten je comfortzone liggen, kunnen je vaak het meeste leren. En soms zit die les in onverwachte hoek. Mijn les was niet “Je kunt alles aan, zelfs over vuur lopen”. Want hé, er zijn heus dingen die ik niet aan kan en ook niet hoef aan te kunnen. Nee, mijn les was “Voel wat jij wilt, heb daar geen oordeel over en doe wat goed is voor jou.”
Het was mooi. Het was bijzonder. Het was allesbehalve een gewone zondag. Het was een moment dat me meer leerde dan ik bij mijn eerste “Ammehoela”-reactie had kunnen bedenken.
Is er ook zo’n moment geweest dat jou een waardevol inzicht opleverde?
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Wooninspiratie voor mijn droomhuis
In mijn omgeving zijn er steeds meer mensen die gaan samenwonen of in hun eentje een huis kopen. Hoewel ik nog geen plannen heb om binnen nu en een jaar het huis uit te gaan, raak ik wel altijd erg enthousiast als ik weer van een housewarming terugkom. Dat komt vooral doordat ik barst van de inspiratie voor de inrichting van mijn toekomstige paleisje. Ik kan de IKEA bijna niet meer doorlopen zonder te fantaseren over hoe ik die ene kast in elkaar zet of zonder in mijn hoofd al een schilderij aan de muur te hangen. Hoe zou mijn droomhuis eruit komen te zien? In dit artikel deel ik mijn wooninspiratie.
Een positieve mindset? 8 tips om dat te bereiken!
Stel je voor: de schuurdeur klemt, waardoor je je fiets niet kunt pakken, te laat bij de bushalte arriveert en vervolgens je overstap op de tram mist. Daarna begint het te regenen, terwijl jij je als een gek haast om nog die belangrijke afspraak op dat onmenselijke tijdstip te kunnen halen. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat zo'n reeks gebeurtenissen nu niet bepaald een positief begin van de dag vormt. Maar een positieve mindset, hoe bereik je die dan wel, zelfs op dagen die niet zo fantastisch lijken? In dit artikel geef ik 8 concrete tips om je op weg te helpen.
De kracht van iets doen voor een ander
"Mooi mens!" Dat is wat er in me opkwam toen ik mijn moeder gisteren een welverdiende prijs in ontvangst zag nemen voor haar vrijwilligerswerk. Al bijna 20 jaar zet zij zich als vrijwilliger in voor ouders van couveusekinderen. Niet een paar uur per week, maar meteen all the way en met al haar enthousiasme en passie. De impact die ze daarmee heeft gehad, inspireerde me om dit artikel te schrijven. Want hoe waardevol is het om - zonder iets terug te vragen - iets voor een ander te betekenen? Hoe krachtig is het als je je inzet om wat voor een ander te doen? En hoe kun jij ook je steentje bijdragen?
Wow! Wat mooi ook dat die druk er niet was om over de kolen te lopen en dat het ook oké was om dat niet te doen. Prachtige les heb je geleerd!
Heel erg mooi om te lezen, ik voel haast met je mee. Een mooi inzicht ook. 🙂
Wat een mooi en inspirerend artikel weer Romy, top! Ik heb dan niet over hete kolen gelopen, maar wel diepe dalen en hoge pieken gehad het afgelopen half jaar, met heel erg veel inzichten. Veel inzichten die jij benoemt, had ik dus ook; dat alles eigenlijk oké is, als het maar oké voor JOU is, en dat je (hoe cliche het ook mag klinken) veel sterker bent dan je zelf denkt.
Mooi dat het je ook echt wat opleverde! Dan maakt het ook niet uit of je het wel of niet doet: het gaat om het nemen van een beslissing die in jouw hart ligt. (Daarbij: niemand gaat je daar iets laten doen waar je echt beschadigt van raakt, dus wel of niet doen: veilig ben je.)
… niks voor mij, overigens. Over vuur lopen, of hete kolen, of in een ijsbad klimmen; voor mij als individu zijn dat niet de momenten waar ik mijn lessen uit haal. Maar: een ander mag daar absoluut anders over denken. Soms moet je je denk ik echt heel hard uit je comfortzone gooien. Daar leer je uiteindelijk het meest.
Mooi artikel met een prachtig inzicht! Ik mis alleen de foto dat je erover heen loopt, daar was ik toch wel nieuwsgierig naar 😉