Ja ja, afgelopen zondag deed ik iets wat zeker niet mijn gebruikelijke zondagmiddagactiviteit is. Ik was bij het 100% Lefwijf Event, waar alles draaide om afkomen van de kakelende stemmetjes in je hoofd en je zelfvertrouwen een dikke, vette boost geven. In dat kader stond er ook iets op het programma wat een kilometer of tien buiten mijn comfortzone ligt: een vuurloop. Je kreeg de kans om over hete kolen te lopen en zo letterlijk voor je dromen door het vuur te gaan. Het leerde me een belangrijke les, eentje uit totaal onverwachte hoek.

Wat een vuurdoop: de vuurloop!

Een dag vol inspirerende lezingen én met allerlei andere inspirerende vrouwen – dat klonk nou net als iets voor mij. Maar toen ik even door scrolde zag ik in de uitnodiging iets staan wat minder in mijn standaard straatje past. Of we vooral geen kleding van kunststof zouden aantrekken. Had alles te maken met de activiteit die ‘s middags op het programma stond: een vuurloop.

Eh wat? Snel las ik de alinea opnieuw. Dat is toch iets wat mensen in het circus doen na jarenlang trainen? Dat kan ik nóóit? En ook: ammehoela, ik blijf wel lekker met beide voeten in het koele gras staan. Mij niet gezien, hoor.

Nu ken ik mezelf iets langer dan vandaag. De dingen waar ik het meeste weerstand voor voel, zijn vaak ook de dingen die me juist veel kunnen brengen. Goed, geldt niet voor parachutespringen en abseilen van de Euromast, gok ik zomaar. Maar buiten dat soort angstaanjagende activiteiten voor iemand met hoogtevrees om, weet ik dat ik mezelf soms best een duwtje buiten mijn comfortzone mag geven. 

Dus nee, ik was niet de eerste persoon die stond te springen om dit gloeiend hete middagprogramma. Doe mij maar een leuke lezing waarbij ik driftig in mijn notitieboekje dingen kan meepennen, met mijn voeten veilig in mijn schoenen.

“Ja, ik ga wel hoor!”

Maar mijn gedachten veranderden snel. Hoe dichterbij het event kwam, hoe meer mijn pusherige lefwijfstem naar boven kwam. “Dat ga ik echt wel doen, hoor. Zo’n vuurloop! Als iedereen het kan, kan ik het ook.” riep ik een paar dagen daarvoor tegen Bart. Ook op de dag zelf prentte ik het me steeds in: “Dat ga ik gewoon flikken. Iedereen doet het. Dus hop, kom op en ga het gewoon doen. Anders krijg je spijt”, zo motiveerde een stemmetje in mij in de hoop dat ik mijn grenzen zou opzoeken. 

Op zich fijn, zo’n innerlijke cheerleader die met een stevige stok achter je aanrent en je de “Niet piepen, gewoon doen”-mentaliteit aanpraat. Dat stemmetje heeft me al vaker uit mijn veilige comfortzone gekregen. Maar ik weet inmiddels ook: dat “Hop, kom op!”-stemmetje moet ik niet altijd klakkeloos volgen.

Het is datzelfde stemmetje dat me vaak zat naar sociale activiteiten stuurt waar ik de puf niet voor heb. Dat me dwingt om nog even drie uurtjes door te werken, terwijl ik doodop ben en terwijl ‘tekst X schrijven’ ook prima een dag later op de agenda kan staan.

En het is ook precies dát stemmetje dat me vaak zat in onhandige situaties bracht als ik weer eens vond dat opgeven echt geen optie was (ter correctie: stoppen mag altijd, jij bepaalt!).

En dus besloot ik: ik stop met mezelf die verplichting bij voorbaat opleggen. Ik kijk wel wat goed voelt als ik voor de hete kolen sta.

“Vrij”

Na een aantal (overigens ook erg inspirerende) lezingen en een paar volle notitieboekpagina’s, was het moment daar. Vanaf veilige afstand keek ik toe hoe meerdere mensen de tocht over de hete kolen maakte of er – net zo vastbesloten – omheen liepen. Allemaal even krachtig en even mooi. Langzaam maar zeker werd de rij korter en merkte ik dat mijn plekje steeds dichterbij kwam. Soms ademde ik kort in en uit alsof ik bij de pufcursus voor zwangeren zat (als het hen helpt voordat ze een baby op aarde moeten puffen, helpt het mij vast ook bij deze spreekwoordelijke bevalling!). Verder dansten de kriebels door mijn buik en klopte mijn hart ergens hoger dan mijn keel. 

Toen kwam daar dat moment dat ik de voorste in de rij was. Ik kan je zeggen: dat voelt in deze setting toch wel anders dan wanneer je de eerst wachtende bent om je weekboodschappen af te rekenen. Terwijl ik de warmte van het vuur al vóór de kolen voelde en de pikzwart geworden stenen en rook voor me zag, probeerde ik mijn hevig kloppende hart in bedwang te houden. “Voor welk woord wil jij door het vuur gaan?”, vroeg de instructrice. “Vrij”, mompelde ik – zachter dan anders.

Dat is mijn woord en het is ook een thema waar ik de laatste tijd veel mee bezig ben. Dingen loslaten, me vrij voelen van belemmerende overtuigingen en oordelen van anderen en ook vrij zijn van shit uit het verleden. 

Elke optie is oké

Zo stond ik met dat woord in gedachten voor het vuur en sloot ik mijn ogen. Ondertussen klonk het vanuit de groep synchroon: “Vrij, vrij, vrij”. Maar het maakte me op dat moment niet uit. Ik ademde een paar keer diep in en uit. In werkelijkheid duurde het moment dat ik daar met gesloten ogen stond een seconde of drie, maar in mijn lijf leek het een eeuwigheid te duren. Het was precies de tijd die ik nodig had om tot mezelf te komen. Om geen druk te voelen. En om daarna met mijn ogen open te voelen dat ik twee gelijkwaardige opties had: over het vuur gaan of eromheen lopen. Dat laatste zou niet als een mislukking voelen. Het was minstens zo oké.

Er was geen druk. Geen grens die ik over moest. Wat ik hier deed, deed ik voor mezelf. 

Zo kon ik voelen wat ik echt wilde op dat moment. Dat was over het vuur gaan. Laten zien aan mezelf dat ik meer kon dan ik dacht. Terwijl de gloeiend hete kolen mijn voeten een paar seconden aanraakten, gebeurde er weinig in mijn voeten, maar des te meer in mijn hoofd. Ik voelde me in die twee seconden zo krachtig. Er was even niets.

Wel tien minuten daarna stond ik te trillen. Niet omdat ik het koud had (vuur houdt je wel warm!), ook niet omdat de spanning eruit moest, maar om wat er was gebeurd. Het waren gewoon een paar passen, maar ik vond het zo bijzonder. Niet eens de loop door het vuur, maar vooral het moment ervóór. 

Blijf bij jezelf en voel jouw grenzen

Dat moment voor het vuur besefte ik namelijk dat je altijd vrij bent om je eigen keuzes te maken. Dat jij mag beslissen om spannende dingen te doen omdat jij ze wilt, maar dat je ook op het moment zelf mag besluiten om de handdoek in de ring te gooien. Groepsdruk is in mijn leven vaker een thema geweest. Als iedereen Y vindt, vind ik het lastig om als enige X te vinden. Het is niet dat ik dan ook Y ga vinden. Maar ik voel me dan wel raar. Anders. Een zeur zelfs in het ergste geval. En vaak ga ik op die momenten twijfelen aan mezelf. Is mijn mening gek? Afwijkend? Moet ik hier iets mee? In plaats van te denken “Joh, dit wil ik gewoon. Het is oké.”

Op dat ene moment voor het vuur realiseerde ik me opeens dat ik maar één ding hoef te doen als ik die druk voel. Ik hoef niet de goedkeuring van iedereen. Ik hoef de meningen van alle anderen niet te kennen voordat ik de mijne bepaal.

Ik hoef maar één ding te doen: diep in- en uitademen, desnoods mijn ogen sluiten en voelen wat ik wil. En daar ook voor gaan. Zonder twijfel.

Of ik nu recht door het vuur ga voor iets of – net zo krachtig – besluit om te stoppen of iets nu niet aan te pakken. Het is goed.

Doe het voor jezelf

Die les bezorgde mij kippenvel. Dus wilde ik ‘m ook heel graag met jou delen.

Ga buiten je comfortzone als dat voor jou goed voelt. Doe het niet voor anderen, doe het voor jezelf. En voelt het niet als het juiste moment? Doe het dan gewoon niet. Voel jouw grenzen aan, voel jouw uitdagingen aan, voel waar voor jou datgene zit wat je wilt aangaan en wat je liever nog even laat rusten. Blijf dicht bij jezelf, lieve jij. Jij weet wat goed voor je is. Als je maar uit je hoofd komt, loskomt van oordelen en je angst voor afwijzing loslaat. Adem in, adem uit, voel wat jij echt wilt – zonder oordeel – en kies voor jezelf.

En zo reed ik van een niet-doodgewone zondagmiddag richting huis. Een paar tranen in mijn ogen, een lach op mijn gezicht en een rode neus rijker (tip van mij: insmeren is geen slecht idee op zonovergoten middagen!). De dingen die buiten je comfortzone liggen, kunnen je vaak het meeste leren. En soms zit die les in onverwachte hoek. Mijn les was niet “Je kunt alles aan, zelfs over vuur lopen”. Want hé, er zijn heus dingen die ik niet aan kan en ook niet hoef aan te kunnen. Nee, mijn les was “Voel wat jij wilt, heb daar geen oordeel over en doe wat goed is voor jou.”

Het was mooi. Het was bijzonder. Het was allesbehalve een gewone zondag. Het was een moment dat me meer leerde dan ik bij mijn eerste “Ammehoela”-reactie had kunnen bedenken.

Is er ook zo’n moment geweest dat jou een waardevol inzicht opleverde?