De term ‘introvert’ is er zo één die een hoop kwartjes liet vallen. Aha, dus dáárom ben ik vaak niet de gezelligste als ik een dag vol meetings heb gehad. En daarom heb ik na een weekendje weg met een groep een hele dag nodig om bij te komen. Sinds ik mijn gebruiksaanwijzing beter ken, komt het veel minder vaak voor dat ik over mijn introverte grenzen ga. Superfijn! Maar introvert zijn gaat niet altijd over rozen. Dit zijn een paar struggles waar ik soms tegen aanloop.

1. “Oh nee, een telefoontje!”

Ook al heb ik allang geen bel-angst meer, ik ben nog altijd geen “beller”. In mijn ogen kun je mensen op de werkvloer verdelen in twee categorieën: bellers en mailers. Je hebt van die mensen die voor van alles aan de telefoon hangen, omdat dat “net wat makkelijker is”. En je hebt mensen die het graag “even op de mail zetten”. Nou, ik ben duidelijk fan van dat tweede. Het had mijn motto kunnen zijn. Als ik net ergens middenin zit of al veel meetings achter de rug heb, dan word ik niet altijd enthousiast van mijn ringtone. Ik moet zelfs bekennen dat ik dan mijn voicemail weleens voor persoonlijke secretaresse laat spelen. 

2. Nog even blijven plakken

Toen ik een jaar of 21 was, profiteerden er graag mensen van mee dat ik geen alcohol dronk. Lees: ik werd regelmatig tot dé BOB gebombardeerd. Op zich geen enkel probleem. Maar ik bleef daardoor regelmatig langer op feestjes plakken dan mijn eigen bedoeling was. Het ergste vond ik de nog-even-in-de-gang-blijven-plakken-gesprekken na twaalf uur ‘s avonds. Heb je het idee dat je – een tikkeltje vermoeid – eindelijk naar huis gaat, sta je met je jas aan en je autosleutel in de aanslag alsnog een half uur te kletsen over hoe gezellig het wel niet was.

Ik voelde me altijd een saaie sfeerbederver als ik dan na een tijdje mompelde “Oké, laten we naar huis gaan!”. Was op zich niet alleen in mijn belang trouwens, want ik moest dan nog een paar niet-BOBS thuis afzetten. Het liefst heelhuids, zonder zelf in slaap te vallen achter het stuur natuurlijk.

3. De “Hé, hoe is het?”-vraag

Een simpele vraag die je vast dagelijks wel krijgt. Maar ik weet er na al die jaren nog steeds niet altijd raad mee. Zowel met het stellen als met het beantwoorden ervan. Als iemand je die vraag bij binnenkomst stelt, is het vooral niet de bedoeling om in geuren en kleuren te vertellen over je hond die net koorts heeft, de kersverse deuk in je auto of (iets positiever) over het geweldige nieuws dat je net hebt gehad op je werk. En stel je die vraag aan het begin van een zakelijk gesprek, dan is een vluchtig “Ja, gaat lekker hoor! Druk bezig!” ook het meest gepast. Logisch op zich.

Maar “Goed”, “Lekker” of “Druk!” vertelt niet altijd het hele hoe-het-gaat-verhaal. Zelfs als ik de vraag zelf stel in de deuropening, heb ik het idee dat de ander zich geroepen voelt om niet veel meer dan die paar woorden te zeggen. Opnieuw: logisch. Maar niet altijd wat je ermee bedoelt.

Bij mensen om me heen vraag ik daarom liever ergens halverwege de avond “Hoe gaat het nu echt met je?” als ik weet dat er meer speelt. Dan is het een vraag uit interesse, niet uit beleefdheid.

4. “En, wat vind jij daarvan?”

“En Romy, hoe kijk jij daartegenaan?”. Ehm. *vogeltjesgetsjilp* Op momenten dat die vraag mij midden in een vergadering of gesprek mij overvalt, moet ik hard graven in mijn hersenen om er een zinnig woord uit te krijgen. Ik heb zeker wel een duidelijke mening over dingen en geef ook graag adviezen. Maar ik heb het liefst dat ik daar even over kan nadenken in plaats van er à la minute een antwoord uit te moeten persen. Niet mijn hobby, al helemaal niet met veel mensen erbij. 

5. Even niet gezellig doen

Ik ben best een gezellig mens, hoor. Maar ik heb ook behoefte aan alleentijd. “Zullen we eens gezellig…?”-vragen vind ik dan ook soms wel, soms niet fantastisch. Soms ben ik de eerste die enthousiast opspringt om mee te gaan naar de bioscoop, een verjaardag of een spontaan uitstapje. Maar ik sla ook vaak genoeg dingen af. En ik moet zelfs eerlijk bekennen dat ik die “Zullen we eens gezellig…?”-dingen niet altijd écht gezellig vind. Mij maak je bijvoorbeeld echt niet blij met tot in de late uurtjes in een discotheek rondhangen. Sorry voor de sfeerbederving!

6. De koetjes en de kalfjes

Hartstikke leuk om gezellig te kletsen over Netflix-series, kapotte wasmachines en de laatste roddels. Maar soms heb ik een ernstige behoefte aan diepgaandere materie. Over het weer ben ik bijvoorbeeld snel uitgepraat. Hoe meer gesprekken de diepte in gaan, hoe meer ik me in mijn natuurlijke habitat voel. Doe mij nog maar een gesprek over de beste versie van jezelf worden, maatschappelijke kwesties of diepgaande inzichten graag. En vooruit, tussendoor kan ik de koetjes en kalfjes dan zéker ook waarderen.

7. “Heb je het wel naar je zin?”

Op verjaardagen kan ik als een spons alles in me opnemen en intens genieten. Maar vooral als ik niet iedereen ken, kan ik aan het begin van de avond wat stilletjes zijn. Ik ben niet iemand die meteen vrolijk strooit met anekdotes en haar mening verkondigt. Laat mij maar even de kat uit de boom kijken. En ja hoor, dan heb ik het heus nog steeds naar mijn zin. Stille genieter, noemen ze dat.

8. “Nu even niet!”-gedachten

Een van de geweldigste dingen aan het openbaar vervoer vind ik dat je ongestoord voor je uit kunt staren en in je eigen wereldje kunt zijn, terwijl je toch onder de mensen bent. Doe mij maar elke dag die bubbel zoals ik die alleen op het één-na-achterste-stoeltje in de bus ervaar. Maar soms komt er plots iemand naast je zitten. Iemand die ook nog een gesprek wil starten over het weer, het boek dat je leest of over politieke kwesties waar je even niet op zit te wachten. Ben ik een zeurpiet als ik dan na een lange werkdag in gedachten uitroep “Nu even niet!” en mijn best doe om nog meer verdiept in mijn boek weg te kruipen?

9. Overrated netwerkborrels

Introvert zijn als ondernemer vond ik in het begin een bijzondere uitdaging. Ik had het idee dat alle ondernemers om me heen extravert waren (wat natuurlijk helemaal niet zo is). Was er een netwerkborrel? Dan was de aanmeldlijst snel gevuld en was ik een van de weinigen die twijfelachtig in de app zette “Ik moet nog even kijken of ik kan”. Ik voel me gewoon niet zo op mijn gemak als ik mezelf sta te verkopen aan mensen die daar totaal niet op zitten te wachten. Ik zou bij zo’n borrel het liefst goede gesprekken voeren. Maar nee, ik leerde ooit dat het juist de bedoeling is dat je na een minuut of vijf de grote wisseltruc doet om nog iemand van je moet-ik-spreken-lijst af te vinken. Niet zo mijn ding, vrees ik. Of nou, alleen voor af en toe.

Sinds ik onderneem op mijn introverte manier heb ik nog maar weinig netwerkborrels gezien (en dat heeft niet eens iets met corona te maken!). Als ik nu een enthousiaste uitnodiging voor een gezellig ontbijt, een businesslunch, een ondernemersetentje of een borrel om eens lekker te sparren krijg, dan ga ik altijd even bij mezelf na of ik daar wel echt energie uit haal.

10. Even aan de accu graag!

Dat je als introvert het liefst in een hutje op de hei woont in je uppie is één groot misverstand. Ik zou niet gelukkig worden van dagenlang niemand spreken. En heb ik een gezellige verjaardag? Dan maakt dat me vaak genoeg supervrolijk. Toch moet ik dan daarna even aan de accu. Althans, zo voelt het. Sociale dingen vind ik tof. Gezellig. Leuk ook. Maar ze slurpen ook een hoop batterij-inhoud. Soms vind ik dat nog steeds stom van mezelf. “Het was toch leuk!”, denk ik dan. En ook: “Hoe kan het dat anderen van de ene naar de andere afspraak hoppen en er ook nog blij van worden?”. Ik zou van zo’n volle dag moe en overprikkeld raken. En dat ben ik gaan accepteren. 

11. Awkward eerste gesprekken

Soms kan ik jaloers zijn op mensen die direct het ijs breken. Van die gangmakers die in een akelig lange stilte precies het juiste in de groep gooien. En ik? Ik ben zeker de eerste tien minuten een kat-uit-de-boom-kijker. Er gaat een hoop door mijn hoofd, maar dat komt niet direct in perfecte volzinnen uit mijn mond. Ik ben net een dieselmotor: even op gang komen en dan kan ik los. Althans, dat ‘losgaan’ valt ook wel weer mee. Haantje de voorste ben ik nooit, maar een kletskous gaat er best in mij schuil. Zeker als je me wat langer kent dan die tien minuten en als we door de awkward eerste ontmoeting heen zijn. 

Trouwens, ik heb de remedie tegen awkward stiltes: een kat! Altijd een leuk gespreksonderwerp of een perfect “object” om je aandacht op te richten. Niets zo fijn als letterlijk de kat uit de boom kijken 😉

Waar loop jij als introvert of extravert soms tegenaan?