Voor mijn gevoel is het pas kort geleden dat ik de collegebanken verruilde voor mijn eerste kantoorbaan. En als ik langs mijn oude middelbare school rijd, kan ik me niet voorstellen dat op mijn vwo-diploma het jaartal 2011 staat. Ik ben toch pas net twintig? Maar niets is minder waar: nog maar anderhalf jaar, en dan hangen de ballonnen met dertig boven de bank. Soms vind ik dat maar een gek idee. Ik bijna dertig? Zou ik dan over een paar jaar kinderen hebben? Een paar grijze haren ook misschien? Maar wellicht ook: meer “schijt” aan wat mensen denken of zeggen? Ouder worden en nieuwe levensfasen ingaan blijft een bijzondere gewaarwording.

Over volwassen zijn en worden (of niet)

Tot ik een jaar of 25 was, had ik vaak het gevoel hopeloos achter te lopen op de rest. Ik had dan misschien wel mijn masterdiploma behaald, maar ik was de eeuwige vrijgezel, had een baan met tijdelijk contract, woonde nog bij mijn ouders en had geen idee of dat alles op korte termijn zou veranderen. Maar iets later startte voor mij het hele riedeltje bij het kopen van mijn huis en even later verkering krijgen met Bart. Niet omdat die stappen gezet “moesten” worden (je kunt ook gelukkig zijn zonder relatie of – als dat goed voelt of nodig is – langer thuis blijven wonen), maar omdat het zo gebeurde en goed voelde. Ik volgde mijn pad en mijn tempo, en dat is precies snel of langzaam genoeg geweest.

Soms voel ik me met mijn 28 jaar hartstikke volwassen met mijn eigen woning en eigen bedrijf. Zeker nu sinds een tijdje niet meer naar mijn ID wordt gevraagd als ik die ene keer (voor visite) een biertje koop. Ik ben thuis in de hypotheekwereld, ken inmiddels alle wasprogramma’s van mijn wasmachine en kan prima meepraten over APK-keuringen, planten die wel en niet goed groeien, en boodschappentips. Geen idee of dat alles gelijk staan aan volwassen worden en of je überhaupt ooit “volwassen” bent. Maar ik weet wel dat ik wat levenservaring en inzichten rijker ben dan vijf jaar geleden.

Aan de andere kant: ik moest gisteren nog googelen hoe je tomatensausvlekken uit een witte blazer kunt halen en had dit weekend voor het eerst een kitspuit in handen. Dus nee hoor, zeker geen volleerd volwassene hiero.

Van pigmentvlekken tot heupprotheses

Naast dat mijn leven er iets meer burgerlijk uitziet dan vijf jaar geleden, zit er nog een kant aan niet meer begin twintig zijn. Ik merk soms ook aan mijn energie dat ik niet meer de piepjonge twintigjarige ben. In mijn studietijd kon ik gerust tot drie uur ‘s nachts door studeren en dan om negen uur ‘s ochtends uitgerust aan een tentamen beginnen. Nu heb ik avonden dat ik om elf uur “al” inkak voor de tv. En waar ik als tiener urenlang klachtenvrij achter een PC kon zitten op een slechte stoel, doe ik nu op fysio-advies regelmatig schouder- en rugoefeningen omdat mijn schouderspieren anders compleet vast komen zitten. Oh ja, en had ik al verteld dat mijn eerste pigmentvlekken zijn gespot? Oh jee!

Ik merk dat ik überhaupt meer bezig ben met ouder worden en goed voor mijn lichaam zorgen. Wel een goede ontwikkeling, denk ik zo. Als puber boeide het me niets als ik te veel van mijn lichaam vroeg. Goed voor mezelf zorgen qua voeding, slaap en huidverzorging boeide me weinig. Hoe anders is dat nu! Ik besef meer dan ooit dat niet goed voor jezelf zorgen echt consequenties heeft. Zo ben ik zelfs trouw begonnen met crèmes smeren en is mijn slaapritme een stuk beter geworden.

Dertigersdruk

Verder vind ik het weleens een gek idee dat de dertig dichterbij komt. Nu heb ik echt niet allerlei ideeën over wat je op je 30e, 31e of 32e zoal bereikt moet hebben. Dertig zijn is niet compleet anders dan 28 zijn. Maar in het algemeen brengt het hele idee van die kant op gaan allerlei gedachten met zich mee. Wil ik kinderen (Ja, wil ik!), maar wanneer ben je daar dan precies klaar voor? En hoe weet je dat? Ook willen Bart en ik volgend jaar gaan kijken naar een rijtjeswoning. Dat brengt weer allerlei gedachten met zich mee. Want zo’n huis met een eigen voordeur en een eigen tuin is aan de ene kant een droom, maar voelt aan de andere kant soms als een ver-van-mijn-bed-show. Gek genoeg kan ik me mezelf in een ander huis dan dit eerste thuis op twee hoog nog nauwelijks voorstellen. Ach, komt vanzelf!

Ondertussen zijn het afgelopen jaar twee van mijn vrienden getrouwd, zie ik mensen van mijn leeftijd zwanger worden en bevallen (nee joh, niet live gezien natuurlijk!). Ik blijf het soms maar een bijzondere levensfase vinden: tussen de 20 en 35 zijn. Aan de ene kant zijn er mensen die naar me roepen “Joh, jij bent nog piepjong! Geniet lekker van je vrije leven!” en zo zijn er ook mensen die me nog altijd te jong schatten en zich lam schrikken als ik zeg dat ik al vijf jaar werk en een eigen koopwoning heb. Aan de andere kant zie ik om me heen dat mensen volgende stappen zetten en zijn er momenten dat ik denk “Oh jee, wordt dit nu ook verwacht van mij?”.

Psycholoog Nienke Wijnants schreef over dit alles zelfs een boek trouwens: Het dertigersdilemma. Staat alvast op mijn verlanglijstje voor over anderhalf jaar genoteerd!

Opeenstapeling van mijlpalen

Nee hoor, ik houd me niet enorm bezig met druk van buitenaf. Al zou ik elke dag vragen krijgen over wanneer ik stap X of Y zet, het blijft mijn leven. Maar ik vind het soms een gek idee dat tussen je 20e en je 35e je leven af en toe in een stroomversnelling lijkt te zitten. Alsof de ene mijlpaal de andere direct opvolgt. Afstuderen, eerste baan, tweede baan, eerste auto, eerste koophuis, eigen kat, relatie, baan opzeggen en eigen onderneming, samenwonen. De afgelopen jaren ging het allemaal zo hard dat ik weleens blij ben dat we daar dit jaar, op samenwonen na, geen grootse mijlpalen aan dat rijtje hebben toegevoegd.

Ook vind ik het een bijzondere gedachte dat mijn leven er over vijf jaar waarschijnlijk wéér totaal anders uitziet dan nu. Dan wonen we, als dat lukt op deze gekke huizenmarkt, niet meer waar we nu wonen, en hebben we misschien wel een kindje. Wie weet breek ik mijn hoofd tegen die tijd over hydrofiele doeken, wel of niet zelf babyhapjes maken en moedermaffiadilemma’s. Een heel gek idee, omdat ik mezelf daar nog totaal niet zie. Maar ja, ook dat komt vast vanzelf ooit.