Dat was me een zoektocht! Al meer dan een jaar waren we op zoek naar een nieuw setje Scandinavische bijzettafels om onze kopjes koffie en thee op te zetten. Dat wilde alleen niet echt vlotten. Had wellicht iets met onze eigen kieskeurigheid te maken (vooral die van mij, vrees ik!). Deels ook met het feit dat we niet zulke fanatieke woonboulevardgangers zijn. En het speelt vast ook mee dat ik niet zo van het online meubels shoppen ben. Toch hebben we zowaar twee Scandinavische bijzettafels gevonden die bij ons allebei direct door de keuring heen kwamen. Ik neem je graag mee in ons bijzondere salontafelverhaal. Over splinters, niet-Swifferbare tafels en woonwinkeldiscussies. Oh ja, en ik laat tussen het geklets door uiteraard dé tafels zien.

Net wat té robuust

Onze vorige salontafels vind ik nog steeds enig. Ze waren mooi robuust, een tikkeltje industrieel en gemaakt van donker hout. Vond ik een prachtig contrast met alle lichte en vrolijke kleuren in ons huis. Helaas hadden we al snel een hele waslijst aan minpunten ontdekt aan de oude tafeltjes. De belangrijkste kwam zelfs al na een week op: splinters. Robuuste tafels zijn prachtig totdat je er splinters van in je handen krijgt. Pijnlijke splinters ook nog!

Maar goed, ik liet me niet direct kennen. Qua meubels ben ik van het principe ‘prachtig boven praktisch’. Gewoon wat beter opletten met de tafeltjes vastpakken, dacht ik nog. Dan breng ik het er vást splintervrij van af. Maar helaas kwam in week 2 het volgende nadeel bovendrijven. De tafeltjes bleken niet Swifferbaar. Tafels gemaakt van ongeschuurd hout kun je natuurlijk niet zomaar afnemen met een nat schoonmaakdoekje. Wat op zich best onpraktisch is als je een keer een kruimeltje eten laat vallen of een scheut drinken morst. Dat verdween dan meteen in de krochten van de tafel, om daar voor altijd te blijven zitten.

De Swiffer (mijn favoriete schoonmaakvriend) over de tafels heen halen is al helemaal geen optie. Dan heeft je tafeltje er meteen een paar Swiffer-pluizen én stof bij. Het enige wat werkte? De stofzuiger erop. Maar ja, je tafels stofzuigen is ook niet het meest ideale idee, en die paar drupjes limonade krijg je er niet mee weg.

Balancerende kopjes en handleidingen voor de visite

Alsof dat nog niet genoeg was, bleek het romantische idee van een robuuste tafel om nog een reden niet ideaal. Je kopjes staan wel heel wankel met een tafelblad dat bestaat uit een paar losse planken op verschillende hoogtes. Hoe vaak onze kopjes al niet balancerend op het randje van de tafel stonden nét niet omkukelden. Ook vazen neerzetten bleef een spannende uitdaging. Na een tijdje kenden we zelf de paar egale plekjes tafelblad waar je je kopje of vaas met enige voorzichtigheid nog wél veilig kon staan. Maar ideaal was het niet. Zeker niet als er visite kwam en we ook hen de gebruiksaanwijzing van onze wankele tafel moesten geven bij het serveren van een kopje om omvalgevaar te voorkomen.

Dus: leuk hoor, dat robuuste (voor anderen!)

Tja, mijn liefde voor robuuste tafels is nog altijd groot. Ik vind ze geweldig om te zien. Maar dan wel vooral bij anderen. Want praktisch gaat soms toch echt boven prachtig. Dan maar iets minder romantisch robuuste tafels, maar wel onze kopjes een valpartij besparen, geen splinters meer oplopen en de visite niet meer moeten uitleggen dat we tafeltjes met een handleiding hebben.

Bart en ik waren het erover eens dat deze tafeltjes geweldig waren, maar niet voor ons. En dus startten we onze zoektocht. Ik was zeker van mijn zaak: het moesten twee of drie kleine tafeltjes worden. Gemaakt van echt hout, want ik heb een aversie voor fineer. Aan de andere kant heeft mijn portemonnee een aversie voor de prijs van echt hout.

Op internet kwamen we er niet uit, dus reisden we af naar de meubelboulevard. Alle tafeltjes daar leken op elkaar. En allemaal hadden ze één ding gemeen: ze waren nét niet wat we zochten. Best leuk hoor, maar niet genoeg match om er een paar honderd euro voor neer te tellen. Ik wilde niet iets standaards van IKEA. Bart wilde niet de te minuscule tafeltjes (past niet eens een chipsbak op!) die ik soms op het oog had. Kortom: dit ging nog een pittige zoektocht worden.

Pas op voor het prijskaartje

En toen stonden ze daar: onze droomtafels. Anders dan alle industriële tafels die elke woonwinkel die maar wil meetellen al in de etalage heeft staan. Dit waren Scandinavische bijzettafels van hout. Met een rond blad en gezellige schuine pootjes. Precies zoals ik ze zo vaak op mijn Pinterest-borden had gezien, maar nog nooit in winkels had gespot. “Dit zijn ze!”, dachten Bart en ik blijkbaar tegelijk. Het enige waar we ons nog niet in hadden verdiept, was het prijskaartje. Nu liepen we in een woonwinkel waar tussen de meubels door een vijver met koikarpers te vinden was om het maar lekker decadent te maken. Dus op zich hadden we kunnen bedenken dat ze hier geen IKEA-prijsjes hanteren. Toch was het even slikken toen we het prijskaartje onder de tafels zagen hangen:

€ 700. Niet voor twee tafeltjes, maar per stuk.

Even twijfelden we nog. Ze waren wel geweldig en misschien moesten we gewoon eens “losgaan” voor twee droomtafels. Maar nee, we waren het er snel over eens dat € 1.400 voor twee nogal simpele salontafeltjes iets te veel losgaan was voor ons. Met enige pijn in het hart liepen we de winkel uit. Wel een mooi kussen rijker, maar zonder tafeltjes onder de arm.

Waar zondagen al niet goed voor zijn

Zo gingen er maanden voorbij dat we het maar deden met de splinters-opleverende tafeltjes in onze zithoek. Blijkbaar moesten we het nog even een plekje geven dat de peperdure Scandinavische bijzettafels het niet waren geworden. En toen was het plots een zondag zonder plannen. Het was heet in huis en ik was na heel veel uren achter de ventilator computeren (want wat doe je anders met dit weer?) wel klaar met het binnen zitten. “Zullen we even naar de woonboulevard gaan?”, stelde ik spontaan aan Bart voor. Yup, wij zijn blijkbaar in het type stel veranderd dat daarin een geslaagde zondagmiddagactiviteit ziet. Ik moet zeggen: het idee van een airco in de winkel lonkte ook wel. Maar – zo verkocht ik het leuk – misschien zouden we ook wel dé tafeltjes vinden.

Veel Scandinavische bijzettafels én glinsterende ogen

Als je ooit een woonwinkel zoekt waar je zéker weten twee uur zoet bent, ga naar Loods5. Dit is een van mijn lievelingswinkels. Net als bij IKEA kun je er eindeloos ronddwalen en vind je er precies de dingen die je toch linea recta in je karretje wilt gooien. We (oké, ik!) hadden al snel een stapel overbodig servies en wat vrolijke kussens verzameld. Nadat we allebei alweer een heleboel tafels hadden afgewezen (“Nee, geen mdf!”, “Te industrieel!” en “Nou nee hoor, schat, daar zet ik mijn veto op in!”), stonden daar zowaar dé twee Scandinavische bijzettafels die we voor ogen hadden. Subtiel qua model, gemaakt van echt hout, goed schoon te maken en met een prijskaartje waar je niet steil van achterover slaat. We stonden er allebei met glinsterende ogen naar te kijken. Elkaar aankijken was niet eens nodig.

Daar staan ze: dé Scandinavische bijzettafels

Nadat we eerst een week de woonkamer op z’n kop zetten omdat twee kamers voor een schildersessie leeggeruimd moesten worden, was eindelijk het moment daar: de tafeltjes in elkaar zetten. Was een klusje van een paar minuten waarin je alleen de poten onder de tafel hoefde te schroeven zonder schroevendraaier. Zo staan er toch nog twee gloednieuwe Scandinavische bijzettafels die volledig door onze keuring heen zijn gekomen.

De oude tafeltjes kregen een goed nieuw thuis bij broerlief, die zijn oog al eerder op de tafels had laten vallen voor foodfotografie. En wij zijn dolgelukkig met onze nieuwe exemplaren. Nooit meer splinters, gewoon met een doekje afneembaar en eindelijk de Scandinavische look die we zo mooi vinden. En dat zonder oververhitte salontafeldiscussies en zonder onze bankrekeningen te moeten plunderen! Wij zijn twee blije mensen.

P.S. De tafels zijn dus te koop bij Loods5 en heten ‘Jaya rond eiken’. Ze zijn er, zoals je op de foto’s kunt zien, in twee maten.

Wat voor salontafel(s) heb jij staan?