Onzekerheid is typisch iets wat je het liefst vanuit een raam tien hoog naar beneden zou willen storten. Het levert je bijzonder weinig op, behalve onnodige kriebels, frustraties en spanning. Ook ik zou soms willen dat ik mijn onzekerheid zo uit mijn hoofd kon tillen om het vervolgens met een harde worp naar beneden te gooien. Tot nooit meer ziens! Gelukkig ben ik veel minder onzeker dan eerder, maar ik heb zeker een paar onzekerheden die ik nog graag zou uitzwaaien. Dit zijn 4 onzekerheden die in mijn ogen nergens voor nodig zijn.

Onzeker over je uiterlijk

Mijn onzekerheid over mijn uiterlijk is nu al veel minder dan een paar jaar geleden, maar nóg minder zou zeker niet verkeerd zijn. Zo kan ik onzeker zijn over mijn voeten, die door lymfoedeem anders dan anders zijn. Verder kan ik me weleens druk maken om kleine uiterlijke dingen, die eigenlijk de energie niet waard zijn. Dan vraag ik me af of mijn tanden niet witter zouden moeten of vind ik opeens iets anders onbenulligs stom. Zomaar uit het niets of omdat er wat gezellige hormonen om de hoek komen kijken.

Maar eigenlijk doen al die uiterlijkheden er vrij weinig toe. Je bekijkt je eigen uiterlijk vaak door een bijzonder vergrootglas dat vooral de negatieve aspecten vergroot. En wat jij niet mooi vindt, vindt een ander misschien juist prachtig aan jou.

Veel belangrijker dan onzeker te zijn over dat ene aspect van je uiterlijk waar je niet blij mee bent, is blij te zijn met de dingen die je wél aan jezelf waardeert. Kijk bijvoorbeeld eens bewust in de spiegel door een positieve bril en noem 3 dingen op die je wel mooi vindt aan jezelf.

Lees ook: 8 tips voor body positivity die mij écht hielpen.
Of ter inspiratie: 5 dingen die ik wél mooi vind aan mezelf.

Onzeker over wat anderen denken

Iets waarmee ik mezelf soms in de weg zit, is dat ik me weleens overbewust ben van andere mensen. Of – laat ik het omdraaien – ik denk dat anderen zich heel bewust zijn van mij en bijvoorbeeld elke beweging en elk detail van mij in de smiezen hebben. Vaak slaat het om eerlijk te zijn helemaal nergens op.

Een suf voorbeeld: als jij een keer onhandig doet met het eten van een wel heel ingewikkeld broodje, is het echt niet zo dat iedereen om je heen denkt “Goh, wat doet zij nou?!”. Laat me je uit de droom (of nachtmerrie?) helpen: anderen zijn veel te druk met zichzelf om zich bezig te houden met alles wat jij doet en zegt.

En al vindt iemand iets van wat jij zegt of van een keuze die je maakt, wat zou het? Je kunt eigenlijk niets doen zonder dat iemand in je omgeving daar wel wat van zal vinden. Dan is het toch zonde om het voor iedereen goed te willen doen.

Onzeker over of je leuk genoeg bent

Een onzekerheid die ik vast niet als enige heb, is de vraag of ik wel leuk genoeg ben. Ook dit is een gedachte die bij mij gelukkig veel minder aanwezig is dan toen ik nog volop met puberhormonen te kampen had, maar zo af en toe steekt hij nog de kop op. Dan vraag ik me af of mensen me niet raar, suf of saai vinden.

Maar waarom zou ik of jij daar eigenlijk onzeker over zijn? Het is jouw leven en jij mag bepalen wat je daarmee doet. Als iemand daar echt een punt van maakt, dan zegt dat meer over de band die je met die persoon hebt dan over jou.

Gelukkig heb ik gemerkt dat het al enorm helpt om mensen om je heen te verzamelen die je waarderen om wie je bent. Je zult mij niet met een mixdrankje dansend op de bar aantreffen op vrijdagavond. Maar deels omdat ik mensen om me heen heb die me ook niet pushen dat wél te gaan doen, ben ik daar zelf ook helemaal oké mee.

Onzeker over of je het wel goed doet

De gedachte “Doe ik het wel goed?” komt bij mij nog steeds weleens opzetten. Dat kan gaan om van alles: doe ik mijn werk goed, zijn mijn blogartikelen wel leuk genoeg , ben ik wel attent genoeg naar mijn naasten toe, is mijn huis wel schoon genoeg, vindt iemand mijn cadeau wel leuk? Meestal zit dat gewoon tussen mijn oren. Een ander zal er immers niet mee bezig zijn of mijn fornuis wel streeploos schoon is of me afrekenen op een piepklein foutje.

Je zoekt in dit geval misschien bevestiging, terwijl anderen je die niet kunnen geven. Wat mij daarbij helpt, is te geloven dat je het vast wel te horen krijgt als iemand jou of je prestaties niet goed genoeg vindt. Zo zal je op je werk niet altijd complimenten krijgen over wat je doet. Maar als je ook niet te horen krijgt dat je het NIET goed doet, dan zal het heus goed genoeg zijn. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld vriendschappen. Vindt iemand je echt geen goede vriendin? Ga er dan vanuit dat diegene in dat geval niet met je zou omgaan of daar heus wel wat van zou zeggen. Anders zal je het heus wel goed doen.

En vergeet ook niet: misschien mag je de lat wel een niveautje lager leggen dan 100% perfect. Als je zelf tevreden bent met 95% perfect, helpt dat misschien al een beetje om deze onzekerheid kwijt te raken.

Welke onzekerheid zou jij het liefst uitzwaaien?