Het idee van “verhuizen” zat bij Bart en mij al zeker anderhalf jaar in ons hoofd. Maar heel eerlijk? Tegelijkertijd was de nood ook weer niet zó hoog. We hebben een fantastisch appartement en ik ben tamelijk verknocht aan dit fijne kleurrijke interieur. Bovendien hing er één lastig discussiepunt in de lucht dat we al meer dan anderhalf jaar vakkundig uit de weg gingen: hét gesprek over de uiteindelijke woonlocatie. Ik kan je alvast verklappen: we hebben hét huis nog niet gevonden, maar we zijn wel eindelijk uit de plek die het moet worden. In deze update praat ik je volledig bij over onze locatiekeuze, de vele rondjes die we hebben gereden, een paar bouwvallen en de hoop op “een Bob”.

Waarom verhuizen?

Laat ik vooropstellen: dat we kunnen verhuizen en daarbij totaal geen haast hebben, voelt als een enorme luxe. Iets meer dan vier jaar geleden kocht ik dit appartement in mijn eentje. Ik verhuisde hiernaartoe vanuit mijn ouderlijk huis en was op slag verliefd geworden op de grote keuken en het doorzongevoel in de woonkamer. Het feit dat ik eindelijk al mijn Pinterest-ideeën kon loslaten op een echt huis was een feestje. Volledig onze eigen gang gaan op een plek waar je elke centimeter met zorg hebt ingericht, voelt nog steeds als een dagelijks cadeautje.

Dat gezegd hebbende, natuurlijk struinen we niet voor niets Funda af.

Twee thuiswerkers in één appartement

Een paar maanden nadat ik hier kwam te wonen, stuitte ik via een datingsite op dé liefde. Bart dus. De Utrechtse jongen die mijn hart had gestolen. Na twee jaar “LAT-ten” (wat ik altijd überhip vind klinken voor gewoon elk op een eigen plek wonen) verruilde Bart Utrecht voor mijn fijne plekje. Het werd ons huis in plaats van mijn huis.

Toen pas merkte ik dat thuiswerken met z’n tweeën op één etage (zonder goede geluidswering) best uitdagend is. Ik weet het: we boffen dat we aparte kamers hebben. Maar ik was gewend om tijdens het werk het rijk voor mij alleen te hebben. Het was dan ook best even wennen dat we nu (minimaal drie dagen per week) elk gesprek van elkaar kunnen opvangen (en ja, de deuren zijn al dicht!).

Als ik een call heb, kan Bart geen koffie zetten met zijn herriemakende apparaat dat pal naast mijn computer staat. En als hij een call heeft, kan ik niet naar het toilet omdat zijn collega’s anders elk geluidje opvangen.

En nogmaals: dat zijn luxeproblemen. Goede afspraken (en een geweldig leuke huisgenoot hebben!) zijn dé truc voor thuiswerken met een partner. Maar ondanks dat we onze draai erin hebben gevonden, zou het ontzettend fijn zijn om in elk geval een boven en beneden te hebben.

Een stukje groen

Bovendien hebben we allebei één grote droom: een tuintje. Al is het maar een piepklein stadstuintje. Het zou fantastisch zijn als we ergens anders dan alleen in huis onze liefde voor planten kunnen loslaten op een heleboel groen.

Alle etages voor onszelf

Ik zie veel voordelen aan wonen in een appartement (minder kans op diefstal, een VvE voor de buitenkant, het hele huis stofzuigen met één stopcontact…). Maar het grote voordeel van een niet-appartement is volgens mij om alle etages voor onszelf te hebben. Nu zit onze keuken pal boven de slaapkamer van de onderburen. Dat betekent dat ik de keukenmachine ’s ochtends vroeg vaak versleep naar andere kamers om hen niet wakker te maken, dat we de vaatwasser ’s avonds niet uitruimen en dat ik – als vroege vogel én nachtbraker – sowieso best wel oplet dat ik geen overlast veroorzaak. Dáár niet meer op hoeven te letten, lijkt me een mega-luxe.

Ik grapte al dat ik helemaal zin heb om op onmogelijke tijdstippen de vriezerla met geweld open te trekken. Waar een mens al niet blij van wordt!

De zogenaamde “toekomstplannen”

Yup, wij zijn zo’n burgerlijk stel geworden dat “een huis koopt op de groei”, nadenkt over afstanden tot basisscholen in de omgeving en dat soort dingen. Een heleboel vage omschrijvingen om gewoon te zeggen dat we hopen ooit een paar blije guppies te hebben rondlopen. Even voor de duidelijkheid: niet nu of snel, maar ooit. Maar dat betekent wel dat wat extra kamers handig zijn én dat ik op een andere manier naar woonwijken ben gaan kijken. Zo vind ik het zelf belangrijk dat mijn kinderen later opgroeien met verschillende culturen om zich heen. Dat mis ik op de plek waar ik nu woon.

Het hete hangijzer

Toch heeft het lange tijd geduurd voordat we van die vage verhuisplannen concreet werk gingen maken. Dat kwam deels doordat we allebei niet heel sterk de drang voelden om weg te gaan. Dit appartement is fantastisch en ik besef maar al te goed dat we met de verkoop van ons huis straks ook iets dierbaars achterlaten. Vooral ik ben zo verknocht aan dit huis dat het even duurde voordat ik de mentale ruimte had voor het idee dat ik straks de sleutels overdraag.

Maar de belangrijkste reden dat het bij vage plannen bleef, was dat we één heet hangijzer heel lang voor ons hebben uitgeschoven. Hét locatiegesprek moest nog gevoerd worden. We wisten van elkaar dat onze droomlocaties ergens anders lagen. Daar moesten we het dus nog over eens worden.

We wonen nu in Aalsmeer en mijn hart ligt in deze regio (net onder Amsterdam). Eén plek stond voor mij altijd al op nummer 1: al in mijn studententijd droomde ik ervan om ooit in Amstelveen te wonen. Dat ligt pal onder Amsterdam en is een grote plaats die alle voorzieningen heeft die je maar wilt, terwijl het toch dorps oogt en heel groen is. Daarnaast had ik een paar dorpjes in de buurt die ik een serieuze optie vond. Barts voorkeur ging uit naar Utrecht, waar hij vandaan komt. Uiteraard niet hartje centrum (hallo, krom liggen voor de hypotheek en alleen iets piepkleins krijgen voor een mega-bedrag!). Maar op het lijstje stonden een paar buitenwijken van Utrecht, Vleuten, Maarssen en andere plekken daaromheen.

De plekken die bij ons allebei niet op het lijstje stonden, hadden we allebei al snel afgeschoten na wat rondjes en Google Maps-sessies (hoi, kritische locatiekiezers hier!). Dus het moest één van de plaatsen op onze lijstjes worden. Maar welke plaats? Hoe maak je zo’n keuze?

Rondjes rijden

In eerste instantie zijn we simpelweg rondjes gaan rijden. Ik gidste Bart door elke centimeter van Amstelveen, wees hem op de leukste eettentjes (“Kijk schat, hier heb je superlekkere glutenvrije broodjes!”, luidde mijn beste verkooppraatje), wandelde met hem door parken en deed mijn uiterste best om als een halfbakken makelaar mijn droomplek te verkopen. Andersom liet Bart mij Leidsche Rijn zien, reden we door Vleuten, bekeken we online allerlei wijken rondom Utrecht en struinden we Funda af om te kijken of plaatsen waar we nooit aan hadden gedacht het niet tóch konden zijn.

Ik merkte al snel in de locatiezoektocht dat ik er met ál mijn gevoel in zat. Ik heb vaak met plekken dat ik óf verliefd ben óf het helemaal niets vind. Eigenlijk vind ik heel Nederland leuk. Maar als het gaat om een plek om te wonen, kijk ik met heel andere ogen. Ik merkte bijvoorbeeld pas tijdens de zoektocht dat ik me fijner voel in een wijk waar niet alles gloedjenieuw is, maar waar 65+ers de jonge gezinnen afwisselen. Nooit verwacht dat ik dat zo’n ding vond! Zo hadden we allebei onze afknappers en dingen die we juist wél fijn vonden aan wijken.

De weken waarin we met hét woonplaatsdilemma zaten, waren best spannend. Wat ik net al zei: hoe máák je zo’n keuze? We hadden allebei zo onze argumenten, diepe gevoelens en wensen, en besloten daar ook gewoon steeds – zonder oordeel – heel eerlijk over te zijn. Het idee is wel om een plek te kiezen voor 20 jaar, dus de plek móest voor ons allebei 100% goed zitten. Beslissen waar je gaat wonen is toch wat anders dan een vakantiebestemming voor 7 dagen kiezen.

Uiteindelijk werkte voor ons dé beslissingsmethode die ik altijd gebruik als ik mijn gedachten op orde wil krijgen: lijstjes maken. Zo kwamen we tot de conclusie dat er twee plekken overbleven: in Utrecht zelf niet ver van het centrum of in Amstelveen gaan wonen. Een rondje Funda leerde ons alleen dat Utrecht hem niet ging worden (jeetje, wat betaal je daar veel voor een huis waar alleen de muren van kunnen blijven staan!). Zo viel de keuze op dé stad waar ik al als klein meisje van droomde als woonplaats.

*tromgeroffel*

We gaan naar Amstelveen!

En dat is een keuze waar we, al die rondjes, lijstjes en gesprekken verder, gelukkig allebei heel erg blij van worden.

Dé plek waar ik van droomde

Het grappige is: verhuizen voelde altijd spannend en eng en als iets waarvan ik niet wist of ik het (nu) wilde. Maar sinds ik weet dat het Amstelveen wordt, ben ik veranderd in een nogal enthousiaste Funda-stalker en kan het hele huizen zoeken me juist niet snel genoeg gaan.

Amstelveen tikt alle must-haves op de lijstjes van ons beiden aan. Er is meer groen dan in elk Randstad-dorp dat ik in deze omgeving ken. Er zijn prachtige parken. We gaan er qua openbaar vervoer 101 stappen op vooruit. Ik heb een rechtstreekse tram naar mijn geliefde Amsterdam. We hebben een bioscoop, een mega-winkelcentrum, een theater… En dat alles op fietsafstand! Er is meer diversiteit dan in Aalsmeer (qua leeftijden, afkomst en culturen). Er wordt ontzettend veel georganiseerd. Er zijn leuke ondernemersactiviteiten. We hebben er veel restaurants en eettentjes. En we zitten een kwartier dichter bij Barts vader dan nu én wonen twintig minuten bij mijn ouders vandaan.

Kortom: ik ben een gelukkig mens dat deze plek straks ons thuis is én ik ben tegelijkertijd Bart heel dankbaar dat hij deze kant op wil komen. Het is een keuze die we 100% samen hebben gemaakt, en het voelt heel bijzonder om straks in een andere plaats dit nieuwe prachtige avontuur aan te gaan.

En dan: de zoektocht!

Enthousiaste verhuisplannen maken betekent ook meer tijd op Funda doorbrengen dan goed is voor je dagelijkse concentratie. Je wilt niet weten hoe vaak ik mijn standaard geopende Funda-tabblad ververs op een dag. Nu zijn wij een tikkeltje lastige huizenzoekers. Of nou ja, je kunt het ook als “makkelijk” beschouwen, zoals de aankoopmakelaar zei. We zoeken namelijk (om meerdere redenen) in twee specifieke wijken (en een stukje van een derde wijk). Dat betekent wel dat we een mini-zoekgebied hebben en dat Funda niet barst van het wekelijkse nieuwe woningaanbod. Aan de andere kant zijn we wel lekker duidelijk in onze wensen.

Alle huizen die in deze wijk voorbij zijn gekomen, hebben we uiteraard grondig bekeken. Hoewel we openstaan voor huizen waar nog tamelijk wat aan moet gebeuren (we moeten dan alleen onze eigen “Bob” (die van Kopen zonder Kijken!) vinden om daarbij te helpen, want we zijn zelf geen al te beste klussers!), kwamen we best wel wat huizen tegen waarvan alleen de muren zouden blijven staan. Ik kan dankzij de woonprogramma’s op tv tegenwoordig best aardig door oubollige interieurs en knaloranje Bruijnzeel-keukens heen kijken. Maar sommige vervallen pareltjes leken me zonder “een Bob” in onze kennissenkring toch iets té hoog gegrepen als eerste klusproject.

Voor hoe lang nog?

Gelukkig hebben we er ook een bezichtiging opzitten bij een huis waar wel het nodige van kon blijven staan. Niet helemaal ons ding, maar het was alsnog leuk om als generale repetitie te zien hoe zo’n eengezinswoning er nu eigenlijk uitziet en waar je op moet letten.

Verder houden we lekker Funda in de gaten. Ik heb er alle vertrouwen in dat hét droomhuis vanzelf wel voorbijkomt. En nogmaals: het voelt als een enorme luxe dat we daarmee geen haast hebben. We kunnen wachten totdat dat ene prachtige huis zichzelf laat zien. Tot die tijd genieten we extra van het fijne stulpje waarbij nu nog ons naambordje voor de deur hangt. Voor hoe lang nog? Daar zijn we zelf ook reuze-benieuwd naar!

Hoe heb jij jouw woonplaats uitgekozen?