Op mijn blog kom je outfitposts tegen met knalgele jurkjes, roze sweaters en zelfs zo nu en dan een verdwaalde spijkerbroek. Ook al ben ik geen ware fashionista, ik vind het leuk om te laten zien wat ik zoal draag. En – ik geef het toe! – soms is zo’n outfitpost ook gewoon een extra reden om dat ene leuke jurkje niet in de winkel te laten hangen. Op de outfitfoto’s ziet het er vast allemaal leuk en aardig uit, maar niet altijd is alles wat het lijkt. Tijd voor een eerlijk kijkje achter de schermen! Inclusief verwaaide haren, lipstick op mijn tanden en poseerstruggles.

Locatiedilemma’s

Mijn outfitshoots beginnen met dé bekende vraag aan mijn vader of moeder. “Heb je tijd om een paar foto’s te maken?” Mijn arme ouders weten inmiddels wel dat “een paar” al snel een hele reeks foto’s betekent, dus des te blijer ben ik met twee ouders die alsnog met alle liefde mijn outfits fotograferen. Aangezien dit vaak tussen de bedrijven door gebeurt, is mijn “fotogenieke” locatie meestal eerder een steegje, het grasveld bij ons achter of een gezellig paadje in ons niet al te Instagramwaardige dorp. Niets geen grachtenpanden, kleurrijke straten of monumentale gebouwen dus! En tja, helaas moet ook het eerste roze huis hier nog gebouwd worden.

Mijn professionele (ahum!) poseerskills

Locatie? Check! Fotograaf? Check! Outfit? Check! Maar dan begint het echte werk pas: poseren. Hoe doe je dat? Bij andere bloggers zie ik de meest perfecte foto’s met een zwoele blik in de camera en een jurkje dat, net als bij Marilyn Monroe, subtiel door de wind wordt opgetild. Sommige foto’s zouden zo in een modecatalogus kunnen. Mijn zwoele blik in de camera oogt daarentegen meer alsof ik op het punt sta in lachen uit te barsten. Mijn handen vind ik nog steeds maar lastige ledematen. Waar moet je die houden?! En mijn repertoire aan poses is niet bepaald uitgebreid. Veel verder dan met een hand door mijn haar gaan, komen mijn innovatieve ideeën nog niet.

#fail

Wat je niet ziet in mijn outfitposts, zijn dan ook de vele foto’s die niet bepaald perfect zijn. Je ziet bijvoorbeeld niet dat ik regelmatig de kou heb getrotseerd om die net iets te koude trui aan te trekken in de gure wind. En dat ik mijn inmiddels bevroren vingers dan tactisch verstopte in mijn jaszak en de witbalans iets aanpaste om mijn bleke gezicht een kleine oppepper te geven. Ook onzichtbaar is dat vlekje lipstick op mijn voortand, dat ik uiteraard pas ná het fotograferen ontdekte. Daarnaast hebben al talloze foto’s met dichte ogen, dubbelgevouwen mouwtjes, truien die oncharmant in mijn rok gepropt zitten en labeltjes uit mijn kleding mijn outfitposts “net” niet gehaald. #fail!

Stiletto’s in de modder

Waar andere bloggers weleens een perfect vallende nonchalante haarlok hebben door de wind, bezorgt diezelfde wind mij eerder een verwaaid kapsel waarin nauwelijks nog een scheiding te bekennen is. Ook heb ik foto’s waarop ik lach als een boer met kiespijn (hallo, awkward situatie als er mensen voorbijlopen!), wegkijk van de camera of poses aanneem die er in mijn hoofd beter uitzagen dan in de praktijk. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die keer dat mijn hakken opeens onder de blubber zaten (note to self: geen stiletto’s dragen in het bos!), mijn eyelinerskills bij nader inzien te wensen overlieten en die keer dat ik op een parkeerplaats niet geheel ongezien van kleding wisselde.

Niet zo fabulous!

Het mag duidelijk zijn: echt fabulous gaat het er niet aan toe bij een outfitshoot van iemand zonder privéfotograaf, miljoenen volgers en gesponsorde outfits. Ondanks alles kan ik echt van dit soort shoots genieten, zelfs van de vele niet-niet-helemaal-gelukte foto’s! Daar kan ik dan wel weer om lachen. En niet eens als een boer met kiespijn!

Wat is jouw grootste blooper als je voor de lens staat?