Heel lang zag ik mezelf als een laatbloeier. Zo iemand die de grote stappen in het leven iets later zette dan de gemiddelde leeftijdsgenoot. Een auto kopen, een Prince Charming vinden, een huis bemachtigen en sowieso onder de vleugels van mijn ouders vandaan kruipen? Tja, het voelde steeds alsof ik achterliep op de feiten (míjn zelfbedachte feiten) doordat ik die dingen op mijn 24e nog niet had bereikt. Achteraf vind ik dat vooral een schattige naïeve gedachte. Want gaat het leven niet om heel andere dingen dan mijlpalen afvinken? En bewandelt niet iedereen zijn eigen pad?
Groepsapps met kinderwagens
Ik moet nog steeds aan het idee wennen dat ik plotseling in de vrienden-gaan-trouwen-leeftijdscategorie ben beland. Dat het in een groepsapp met vrienden laatst ging over kinderwagens en Sesamstraat. Dat broertjes van vriendinnen opeens geen broertjes maar mannen van twee meter zijn. En dat ik bij mijn eigen broertjes toch ook maar eens met dat “tjes” zou moeten stoppen. En ja, ik vind het ook een gek idee dat de grote 30 steeds iets dichterbij komt. Ik bijna 28? Dat kan toch niet. Want zo volwassen als ik ooit dacht te zijn op die leeftijd, zo voel ik me heus nog niet.
Hoe je leeftijdsbeeld met je meegroeit
Ik vind het grappig hoe mijn idee van “een volwassen leeftijd” vrolijk met me mee groeit. In groep 4 zag ik de kinderen uit groep 8 als hét voorbeeld van mensen die groot zijn. Toen ik zelf in groep 8 zat, voelde ik me daarentegen allesbehalve groot en stoer. Als brugpieper met grote Eastpak keek ik op tegen zesdeklassers, maar eenmaal zelf in 6vwo bleek wederom dat het vies tegenviel met het gevoel alles al wel te weten. En zo groot als ik me even voelde toen ik mijn eindscriptie had ingeleverd, zo klein voelde ik me weer toen ik als pas afgestudeerde mijn eerste sollicitaties de deur uit moest doen.
Volwassen zijn, komt dat punt wel?
Tja, misschien voel ik me wel nooit volwassen. Welke stap je ook zet en hoe oud je ook bent, je zult altijd dingen voor het eerst doen (gelukkig maar!). Je zult jezelf regelmatig een beginneling voelen, het idee hebben dat je maar wat aanrommelt en ondertussen toezien hoe het mensen om je heen al wel allemaal vlekkeloos lijkt af te gaan.
Er bestaat dan ook niet één leeftijd waarop je overduidelijk volwassen bent en alles hebt uitgevogeld. Ooit had ik me vastgepind op de leeftijd van 27. Dán zou ik precies weten hoe alles werkt. Dán zou ik een eengezinswoning, een beestenboel, een trouwring om mijn vinger en een stel kids hebben om de kamers in mijn vijfkamerwoning te benutten. Maar nee, ook nu ik een leuke vriend, lieve kat en mooi appartement (nee hoor, niet met vijf kamers!) heb, voel ik me nog steeds zo volwassen nog niet.
Stoppen met plannen
Om die reden ben ik maar gestopt met alles tot in detail uitstippelen (met uitzondering van mijn vakanties en dagelijkse to-do-lists dan). Tot een jaar of vijf geleden was ik veel bezig met wat anderen al wel hadden bereikt en ik nog niet. Ik zag mooie mijlpalen als punten op mijn to-do-list van het leven die ik een voor een moest zien af te vinken.
Ik had op mijn 23e nog niet op mezelf gewoond. Ik had geen vriend. Ik had geen droombaan. Terwijl ik in feite nog piepjong was, voelde ik me van binnen een tikkende tijdbom. Ik voelde de verwachtingen van anderen in mijn nek hijgen, kreeg acute spanning van de tijdsplanning die ik mezelf ooit als naïeve 18-jarige in mijn hoofd had gehaald en vroeg me af of het wel goed met mij zou komen. Want oh jee, zou ik dan wel voor die leeftijd nog een partner hebben? En was ik niet al veel te laat met het huis uitgaan?
Nu kijk ik er anders tegenaan. In ieders leven gebeuren dingen waardoor je stappen minder snel of juist sneller zet dan anderen. Pas later zag ik in dat de stappen die ik zelf had gezet, hoorden bij mijn pad. Dat die mij verder brachten. En dat ik soms eerst een stap in mijn eigen ontwikkeling moest zetten voordat ik bijvoorbeeld op weg kon gaan naar mijn droombaan en eigen huis (nog naast het feit dat een tijdje doorsparen best handig was!).

Alles op z’n tijd
Als ik mijn hoofd brak over dat soort dingen, zeiden mijn ouders altijd “Alles op z’n tijd!”. Vond ik als ongeduldige dame toen maar een suffe opmerking. Maar inmiddels hoor ik mezelf die vier woorden er ook regelmatig uit floepen. Laatst had ik het er met een vriendin over hoe mooi het is dat je je eigen pad bewandelt. De een is later afgestudeerd dan de ander, maar heeft al wel jarenlang op zichzelf gewoond. De ander werkt al heel wat jaren, maar weet nog niet precies wat ze wil. En weer een ander is als persoon enorm gegroeid, maar heeft in de liefde minder geluk.
Ook jouw stappen zijn oké
Daarnaast kun je natuurlijk altijd nog een pad kiezen met weer heel andere mijlpalen. Want succes hangt niet af van een eigen huis, een partner of een goed betaalde baan. Het gaat veel meer over de doelen bereiken die jou gelukkig maken. Misschien wil je wel geen kinderen, ben je dolgelukkig met je single leven (ik ben als single ook heel gelukkig geweest en heb er superveel van geleerd!). En het kan ook zijn dat herstellen van een burn-out, psychische klachten of rouw en rust pakken op dit moment jouw pad is. Dat betekent niet dat andere mensen honderd stappen vooruit zetten terwijl jij stilstaat. Nee, jij zet ook stappen. Jouw stappen. En dat is net zo goed iets om mega-trots op te zijn als welke handtekening onder een diploma, koopcontract of trouwakte dan ook.
Geen wedstrijdje
Wat ik eigenlijk wil zeggen? Maak van het leven geen wedstrijdje. Koppel leeftijden niet aan dingen die je moet kunnen. Laat los dat er boekjes bestaan die bepalen wanneer jij iets gedaan moet hebben. Ga mee met de flow, bepaal je eigen doelen en maak daar werk van. Maar belangrijker nog: probeer daar met volle teugen van te genieten.
We doen allemaal maar wat en zijn ook afhankelijk van wat het leven op ons pad gooit aan mooie en minder mooie dingen. Maar linksom of rechtsom, vroeg of laat, ook met jouw dromen komt het écht wel goed. Sterker nog: het is ook nu al goed, waar je ook staat.
Heb jij je ook weleens het gevoel gehad een laatbloeier te zijn?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Photo diary: onze reis naar Barcelona in 20+ foto's
Gelukkig hebben we de foto's nog. Dat is wat ik even dacht toen we donderdag Schiphol uitliepen en de Spaanse zon officieel verwisselden voor de Hollandse kou. Afgelopen week bracht ik door in Barcelona om daar mijn broertje op te zoeken en we hebben op en top genoten van deze mooie Spaanse stad. Uiteraard kwam ik terug met een hele lading vakantiekiekjes en in deze photo diary deel ik 20+ foto's van mijn favoriete plekjes in Barcelona.
Inkiekje #46 | Dobbelspel, droevig over thee & drukte (maar met een goede reden)
Het was tijd voor het grote online Sinterklaas-dobbelspel. Mijn grote hoogtepunt van de afgelopen weken! Maar naast dat ik je mijn buit van deze online familiedag laat zien, laat ik je ook graag meegenieten van mijn andere belevenissen. Met helaas droevig nieuws over mijn favoriete theesmaak, maar gelukkig verder vooral veel fijne momenten. Van een wauw-dit-kan-niet-waar-zijn-vacature tot een kerstmaal voor de hond.
Nieuwe hoekje in de woonkamer (mét een te gekke kokospalm)
Je kunt mij niet blijer maken dan met een mini home make-over. En dan het liefst een make-over waarbij je met een paar piepkleine veranderingen toch iets heel anders kunt creëren. Dat is gelukt! Veel meer dan een nieuwe lamp, een toffe kokospalm, een plantenstandaard en wat in-elkaar-zet-hulp kwamen aan deze mini make-over niet te pas. Toch zag mijn hoekje naast de bank er binnen een uur al totaal anders uit. Ik laat je graag meegluren naar het resultaat.
Ja hoor, zeker wel! Ik vond mijzelf ook altijd een laatbloeier maar ik deed het rustig aan en ging niet net de ‘meute’ mee. Ik dacht eerst wat ik wilde en kon bereiken en ik ben tevreden over die beslissing.
Dit vind ik zó mooi! Het gaat inderdaad om je eigen proces en om jouw groei, op jouw tijd. Als puber heb ik me vaak veel ouder gevoeld dan de rest (ik was een puber toen mijn vader overleed). Ik denk dat ik ook meer verantwoordelijkheidsgevoel had en meer nadacht over ‘het leven’. Inmiddels weet ik dat ieder op zijn eigen tijd de juiste stappen maakt, dus ik heb geen idee hoe je je op mijn leeftijd moet voelen, maar ik voel me gewoon hoe ik me voel. Dat getalletje zegt me niet zoveel meer.
Herkenbaar! Ik heb tot mijn 24ste bij mijn moeder gewoond en destijds had ik dat gevoel ook wel eens. Maar inderdaad: iedereen heeft een eigen pad en eigen lessen te leren.
Heel herkenbaar. Ook ik heb me nog nooit “volwassen” gevoel. En zeker niet oud. Volgens mij ben je pas oud als je geen toekomstplannen meer hebt. En ik heb nog duizend ideeen. Succes met de toekomst.
Ik ben zeker een laatbloeier, maar wat je al zegt: het is totaal zinloos om jezelf deadlines of richtlijnen op te leggen over wanneer je wat zou moeten kunnen afvinken. En over dat gevoel van volwassen worden: ik merk wel dat ik daar steeds stappen in zet. Dat ik langzaam relaxter word in denken en me ook veel rustiger voel dan een paar jaar geleden.
Helemaal waar. Het is geen competitie, maar iedereen wint toch wel.
… spoiler. Er is een moment waarop je je wel volwassen voelt en ik vermoed dat het voor iedereen een ander moment is. Misschien je eerste kind, of als ze het huis uit gaan. Of als je voor het eerst van baan wisselt. Of als je voor het eerst een verbouwing in huis regelt. Of als je je ouders verliest. Of als je kleinkinderen hebt.
Het moment is er. Maar het is niet het gevoel dat je ineens alles weet en begrijpt. Meer dat je los kan laten. … eigenlijk dus een beetje wat jij nu doet.
Mooi 🙂
Wat een prachtig artikel Romy! Ik heb ook heel lang gedacht ‘wanneer ben ik nou echt volwassen’ en regelmatig voel ik me ook nog steeds wel heel jong. Maar, toen ik 1,5 jaar geleden uit een destructieve relatie stapte, besefte ik dat ik toch wel echt heel volwassen was geworden door de jaren heen, simpelweg omdat het moest. Ik woon al 7 jaar alleen, ik los alles in mijn eentje op, ik heb een bedrijf, ik moest mijn werk draaiende zien te houden terwijl ik zelf in de put zat, rekeningen betalen.. Sindsdien zie ik mezelf ook niet meer als een jongvolwassene, maar echt als volwassene. Het helpt hierin ook wel mee dat veel van mijn vriendinnen in dezelfde levensfase zitten. Maar ik herken ook het punt wat je zegt dat je nog steeds niet alles weet en dat dat punt waarschijnlijk ook niet gaat komen. Ik heb soms ook het gevoel dat ik maar wat doe en dat is ook helemaal niet erg, het leven is een grote les haha :p.
Ik vind vooral je stukje over het leeftijdsbeeld dat met je meegroeit heel leuk! Zo heb ik dat namelijk ook ervaren. Want jeetje, als ik op de middelbare school eenmaal in de bovenbouw zou zitten…uiteindelijk voelde dat natuurlijk totaal niet anders en ook in de bovenbouw was ik in feite nog steeds dat kleine meisje met die grote rugtas, want ik ben heel lang klein van stuk geweest. En nu ben ik 35, heb ik een baan, een man, een eigen huis en een hond en eigenlijk voel ik me totaaaaaaaal niet 35;-) Mooi geschreven weer, Romy!
Op het gebied van laatbloeien ben ik wellicht kampioen. Op de leeftijd van 35 (bijna 36) woon ik nog steeds thuis, ben ik nog steeds single en dan zijn er nog zo van die dingen die ik zou kunnen opsommen. Ik word hier helaas regelmatig mee geconfronteerd, die er dan voor zorgt dat ik dan weer fel ga nadenken over het waarom, hoe of wat. Je hebt gelijk, ieder bewandelt zijn eigen pad, zo ook ik 😉
Grappig hè, dat je als kind denkt: ‘Op mijn 25e heb ik alles voor elkaar!’ Nou, voelde dat even als een domper toen ik besefte dat ik nog bijna niets had waargemaakt van wat ik toen dacht! Ook inderdaad dat je dan als kind steeds denkt dat je op die leeftijd al zo groot en volwassen bent, terwijl dat in de realiteit helemaal niet zo is. Ik word dit jaar al 29 en vraag me echt af hoe dat kan, want in mijn hoofd ben ik dat nog helemaal niet!
Je zegt ook heel mooi dat het geen wedstrijdje is. Dat heb ik lang wel ervaren, gezien mijn zusje van 2 jaar jonger vaak eerder was met sommige dingen dan ik. Dat voelde best naar. Ik vond dat ik dan echt niet achter kon blijven en kon dan best kwaad worden. Maar ach, nu is alles gelukkig wel losgelopen. Ieder heeft zijn eigen leven en ieders moment komt heus wel.
Mooi om te lezen en het gaat zeker om je eigen proces en de dingen doen wanneer jij eraan toe bent.
Wat voelt het lezen van dit artikel als een opluchting. Ik ben nu bijna 20 en heb me hier vaak druk om gemaakt. Maar wat als ik achterloop? Is dit ook bij anderen? Wanneer komt het bij mij? Maar inderdaad het is niet te plannen of te forceren… meestal als je het niet verwacht en niet teveel je best doet is het er ineens!
Eigenlijk niet, ik ben 22. Ik studeer in juli af, super jong (doordat ik een vroege leerling ben en alles in een keer heb gehaald). Ik ben zelfs al getrouwd en we hebben serieuze plannen om over niet al te veel tijd voor kinderen te gaan proberen. Ik heb juist altijd het gevoel dat ik alles heel jong wil.
Haha is het altijd wat he. Had het er laatst nog over. Eerst was het gek dat ik geen kids wilde. Ik was zwanger en moest uitleggen waarom juist wél en nu weer waar blijft de 2de? Iedereen moet lekker zijn eigen pad volgen. Links, rechts om ergens dwars doorheen. Vaar je eigen koers en doe wat je gelukkig maakt 🙂