Heel lang zag ik mezelf als een laatbloeier. Zo iemand die de grote stappen in het leven iets later zette dan de gemiddelde leeftijdsgenoot. Een auto kopen, een Prince Charming vinden, een huis bemachtigen en sowieso onder de vleugels van mijn ouders vandaan kruipen? Tja, het voelde steeds alsof ik achterliep op de feiten (míjn zelfbedachte feiten) doordat ik die dingen op mijn 24e nog niet had bereikt. Achteraf vind ik dat vooral een schattige naïeve gedachte. Want gaat het leven niet om heel andere dingen dan mijlpalen afvinken? En bewandelt niet iedereen zijn eigen pad?

Groepsapps met kinderwagens

Ik moet nog steeds aan het idee wennen dat ik plotseling in de vrienden-gaan-trouwen-leeftijdscategorie ben beland. Dat het in een groepsapp met vrienden laatst ging over kinderwagens en Sesamstraat. Dat broertjes van vriendinnen opeens geen broertjes maar mannen van twee meter zijn. En dat ik bij mijn eigen broertjes toch ook maar eens met dat “tjes” zou moeten stoppen. En ja, ik vind het ook een gek idee dat de grote 30 steeds iets dichterbij komt. Ik bijna 28? Dat kan toch niet. Want zo volwassen als ik ooit dacht te zijn op die leeftijd, zo voel ik me heus nog niet.

Hoe je leeftijdsbeeld met je meegroeit

Ik vind het grappig hoe mijn idee van “een volwassen leeftijd” vrolijk met me mee groeit. In groep 4 zag ik de kinderen uit groep 8 als hét voorbeeld van mensen die groot zijn. Toen ik zelf in groep 8 zat, voelde ik me daarentegen allesbehalve groot en stoer. Als brugpieper met grote Eastpak keek ik op tegen zesdeklassers, maar eenmaal zelf in 6vwo bleek wederom dat het vies tegenviel met het gevoel alles al wel te weten. En zo groot als ik me even voelde toen ik mijn eindscriptie had ingeleverd, zo klein voelde ik me weer toen ik als pas afgestudeerde mijn eerste sollicitaties de deur uit moest doen.

Volwassen zijn, komt dat punt wel?

Tja, misschien voel ik me wel nooit volwassen. Welke stap je ook zet en hoe oud je ook bent, je zult altijd dingen voor het eerst doen (gelukkig maar!). Je zult jezelf regelmatig een beginneling voelen, het idee hebben dat je maar wat aanrommelt en ondertussen toezien hoe het mensen om je heen al wel allemaal vlekkeloos lijkt af te gaan.

Er bestaat dan ook niet één leeftijd waarop je overduidelijk volwassen bent en alles hebt uitgevogeld. Ooit had ik me vastgepind op de leeftijd van 27. Dán zou ik precies weten hoe alles werkt. Dán zou ik een eengezinswoning, een beestenboel, een trouwring om mijn vinger en een stel kids hebben om de kamers in mijn vijfkamerwoning te benutten. Maar nee, ook nu ik een leuke vriend, lieve kat en mooi appartement (nee hoor, niet met vijf kamers!) heb, voel ik me nog steeds zo volwassen nog niet.

Stoppen met plannen

Om die reden ben ik maar gestopt met alles tot in detail uitstippelen (met uitzondering van mijn vakanties en dagelijkse to-do-lists dan). Tot een jaar of vijf geleden was ik veel bezig met wat anderen al wel hadden bereikt en ik nog niet. Ik zag mooie mijlpalen als punten op mijn to-do-list van het leven die ik een voor een moest zien af te vinken.

Ik had op mijn 23e nog niet op mezelf gewoond. Ik had geen vriend. Ik had geen droombaan. Terwijl ik in feite nog piepjong was, voelde ik me van binnen een tikkende tijdbom. Ik voelde de verwachtingen van anderen in mijn nek hijgen, kreeg acute spanning van de tijdsplanning die ik mezelf ooit als naïeve 18-jarige in mijn hoofd had gehaald en vroeg me af of het wel goed met mij zou komen. Want oh jee, zou ik dan wel voor die leeftijd nog een partner hebben? En was ik niet al veel te laat met het huis uitgaan?

Nu kijk ik er anders tegenaan. In ieders leven gebeuren dingen waardoor je stappen minder snel of juist sneller zet dan anderen. Pas later zag ik in dat de stappen die ik zelf had gezet, hoorden bij mijn pad. Dat die mij verder brachten. En dat ik soms eerst een stap in mijn eigen ontwikkeling moest zetten voordat ik bijvoorbeeld op weg kon gaan naar mijn droombaan en eigen huis (nog naast het feit dat een tijdje doorsparen best handig was!).

Alles op z’n tijd

Als ik mijn hoofd brak over dat soort dingen, zeiden mijn ouders altijd “Alles op z’n tijd!”. Vond ik als ongeduldige dame toen maar een suffe opmerking. Maar inmiddels hoor ik mezelf die vier woorden er ook regelmatig uit floepen. Laatst had ik het er met een vriendin over hoe mooi het is dat je je eigen pad bewandelt. De een is later afgestudeerd dan de ander, maar heeft al wel jarenlang op zichzelf gewoond. De ander werkt al heel wat jaren, maar weet nog niet precies wat ze wil. En weer een ander is als persoon enorm gegroeid, maar heeft in de liefde minder geluk.

Ook jouw stappen zijn oké

Daarnaast kun je natuurlijk altijd nog een pad kiezen met weer heel andere mijlpalen. Want succes hangt niet af van een eigen huis, een partner of een goed betaalde baan. Het gaat veel meer over de doelen bereiken die jou gelukkig maken. Misschien wil je wel geen kinderen, ben je dolgelukkig met je single leven (ik ben als single ook heel gelukkig geweest en heb er superveel van geleerd!). En het kan ook zijn dat herstellen van een burn-out, psychische klachten of rouw en rust pakken op dit moment jouw pad is. Dat betekent niet dat andere mensen honderd stappen vooruit zetten terwijl jij stilstaat. Nee, jij zet ook stappen. Jouw stappen. En dat is net zo goed iets om mega-trots op te zijn als welke handtekening onder een diploma, koopcontract of trouwakte dan ook.

Geen wedstrijdje

Wat ik eigenlijk wil zeggen? Maak van het leven geen wedstrijdje. Koppel leeftijden niet aan dingen die je moet kunnen. Laat los dat er boekjes bestaan die bepalen wanneer jij iets gedaan moet hebben. Ga mee met de flow, bepaal je eigen doelen en maak daar werk van. Maar belangrijker nog: probeer daar met volle teugen van te genieten.

We doen allemaal maar wat en zijn ook afhankelijk van wat het leven op ons pad gooit aan mooie en minder mooie dingen. Maar linksom of rechtsom, vroeg of laat, ook met jouw dromen komt het écht wel goed. Sterker nog: het is ook nu al goed, waar je ook staat.

Heb jij je ook weleens het gevoel gehad een laatbloeier te zijn?