Even stond ik stil. In mijn ooghoek bewoog iets in het gras. Iets met 2 oortjes die vrolijk boven de groene sprieten lentegras uittorenden. Ik maakte mijn dagelijkse wandelrondje aan het eind van mijn werkdag en pauzeerde even om te ontdekken wat voor dier er onder dat paar oren schuilging. Ondertussen nam ik een flinke ademteug en blies die héél langzaam weer uit. Zo staarde ik even naar de haas die voorbij huppelde. Ik liet de wind over mijn gezicht blazen en bekeek het natuurtafereel aandachtig. Geen piepende telefoons, ook geen in mijn nek hijgende “Oh maar je moet nog”-dingen. En terwijl ik daar zo in de verte starend stond, popte er een belangrijke gedachte op: “Ik ben veranderd.”

Het jaar van (ongeplande) veranderingen

Radicale levensommezwaaien stonden op zich niet bovenaan de planning voor mijn 32e levensjaar. We hadden het jaar daarvoor net een huizenzoektocht, een niet geheel vlekkeloze verbouwing en een stressvolle verhuizing achter de rug. Ik snakte vooral naar rust. Naar genieten van ons nieuwe stekkie, het leuke werk blijven doen dat ik al deed en gewoon zijn met Bart en Pippa. Bij voorkeur zonder trouwplannen, baby’s en meer mijlpalen waar ik met steeds meer regelmaat vragen over krijg omdat andere mensen de klok voor mij soms harder voelen tikken dan ikzelf.

Over precies een maand word ik 32. En als er een levensjaar was vol veranderingen, dan was het dit jaar wel. Geen zichtbare grote mijlpalen. Ik deel al bijna 6 jaar het leven met dezelfde lieve vriend, heb ook al 6 jaar een kat die ik voor geen goud ooit meer inruil, ben nog altijd gelukkig in ons kleurrijke stulpje en ben zeker niet van plan om mijn droombaan als freelance tekstschrijver aan de wilgen te hangen. Er kwamen geen baby’s, geen huwelijksaanzoeken en zelfs geen jaloersmakende vakanties naar verre oorden. Maar ondanks dat de stabiele basis bleef, veranderde er voor mijn gevoel heel veel.

De foto’s bij dit artikel zijn gemaakt door mijn lieve vriendin en fotografe Marissa Zandvliet.

Rennen, rennen, rennen

“Goh, ben je gestrest ofzo?”, ketste Bart weleens mijn kant op. Ik kan er voor anderen schijnbaar heel goed als een ultiem relaxed mens uitzien. Maar de wederhelft met wie ik een huis deel, prikt altijd razendsnel door mijn relaxte uitstraling heen als die niet matcht met die werkelijkheid. Toch wuifde ik zijn woorden vaak weg als ik weer eens nét te laat de deur achter me dicht trok voor een afspraak. “Nee joh, ik had me gewoon een beetje vergist in de tijd!”. En als ik snel wandelde zonder dat daar noodzaak toe was, dan vond ik dat “gewoon mijn wandeltempo”. Zo voelde ik dat ook echt.

Tot ergens halverwege vorig jaar. Een tergende vorm van spanningshoofdpijn kwam plotseling mijn leven binnengelopen. Ik heb volgens mij een tamelijk hoge pijngrens, maar dit was een hoofdpijn die ik nergens van kende. Me soms zelfs uit mijn slaap bonkend in de nacht. Elke keer dat de hoofdpijn kwam opzetten, startte de piekermotor in hetzelfde hoofd. Wat was dit nou? Waar kwam het vandaan? Ik googelde me suf naar ‘Oma weet raad’-trucs in de hoop mezelf van de hoofdpijn te verlossen. Ik probeerde elke mogelijke oefening die Google me voorschotelde, had een abonnement op de paracetamolstrips uit onze voorraadkast en vestigde elke keer mijn hoop op een helaas niet al te betrokken huisarts. Maar puntje bij paaltje zat ik na 3 maanden nog steeds met dezelfde dagelijkse hoofdpijn.

Het hoofdpijndossier

Binnen no time stortte ik me met al mijn doorzettingsvermogen en oplossingsgerichtheid op Project Hoofdpijn Verhelpen. Alles greep ik aan in de hoop de hoofdpijn te verbannen. Ik had standaard een kersenpitkussen om mijn nek hangen, kende alle nekspieroefeningen op YouTube van voor tot achter, was regelmatig bij de masseur te vinden, startte met fysiotherapie, volgde een praktische cursus, bezocht eens een osteopaat, ging een keer naar een hormooncoach en zag meerdere medisch specialisten die me volledig goedkeurden.

Maar wat ik ook deed, het werd niet minder. Totdat een coach tegen me zei: “Ja maar, ik krijg al hoofdpijn als ik hoor wat jij allemaal doet om van die hoofdpijn af te komen!”.

Verrek, ik probeerde dezelfde actiemodus die me waarschijnlijk áán die hoofdpijn had geholpen nu te gebruiken om van diezelfde hoofdpijn af te komen. Oftewel: geen beste tactiek!

Mijn agenda vulde zich naast leuke werkprojecten opeens met afspraken met allerlei professionals die ieder weer een eigen kijk op mijn hoofdpijn hadden. De ene persoon vond dat ik beslist 6 extra glazen water op een dag moest drinken. De ander raadde me aan om vooral in een dagboek bij te houden hoe vaak en wanneer ik hoofdpijn had en hoe dat dan voelde. En weer een ander vond dat het slechtste idee ooit, omdat je dan júist nog meer nadruk op je hoofdpijn legt.

Na een tijdje wist ik het niet meer. Ik wist alleen dat ik hoofdpijn had en ervan af wilde. En ik wist – zo leerde ik van die ene coach – dat zo hard vechten tegen de hoofdpijn als ik deed niet dé methode was.

Meer rust in mijn leven

Toen dat gebonk in mijn hoofd opkwam, ben ik als vanzelf meer rust in mijn leven gaan inbouwen. Ik heb gelukkig al jaren een fijn werkritme, dus daar hoefde ik niet veel aan te sleutelen. Maar ik merkte dat ik 1) verbouwmoe was, en 2) mezelf – ondanks het verbouwwerk – te veel sociale dingen oplegde. Ik probeerde mezelf ongemerkt een jasje aan te meten dat niet paste: dat van een sociaal dier dat graag ’s avonds na werk nog de hort op gaat en dat er geen problemen mee heeft om 3 weekendafspraken in 2 dagen te proppen. Alleen tja, je kunt je armen wel blijven proppen in een jas die niet past, maar dan gaat het hoe dan ook een keer zo erg wringen dat je diezelfde jas uit moet doen.

Dus besloot ik – hoe eng ook – op zoek te gaan wat voor jas dan wel moeiteloos bij mij aangaat. Ik plande nauwelijks nog ’s avonds dingen in, hield mijn weekenden vele malen leger, liet de boodschappen vaker over aan Bart en ging überhaupt veel kritischer kijken voordat iets een plek in mijn agenda veroverde. Moet ik bijvoorbeeld wel altijd 2 uur in de zoektocht naar een verjaardagscadeau steken of is een kwartier ook genoeg? Moet het huis altijd van de grond tot de nok opgeruimd zijn als er visite komt of kan ik ook gewoon snel de robotstofzuiger zijn rondje laten rijden? Er ging een wereld voor me open: veel dingen waarvan ik altijd overtuigd was dat ik ze “moest” doen, kon ik prima laten vallen.

Tegelijkertijd kwamen er dingen bij. Relaxte dingen voor al. Bijna alles waarvan ik ooit nog zo hard riep dat het niets voor mij zou zijn, gaf ik nu toch een kans. En negen van de tien keer bleek het veel meer mijn ding te zijn dan ik dacht. Zo zit ik inmiddels op een 125-dagen-streak in mijn meditatie-app, ben ik mijn wandeltempo ongeveer gaan halveren (omdat ik altijd liep alsof ik een bus te halen had), ga ik wekelijks naar yogales en ben ik zelfs met personal training gestart om meer met mijn lijf in plaats van met mijn hoofd te doen. Dat alles zorgde voor één ding waarvan ik zo vaak dacht het niet in me te hebben: rust. Echte rust.

Geen kop zonder kip meer

Lange tijd zag ik de vooruitgang niet. Ik had toch nog steeds hoofdpijn. Soms verzuchtte ik balend tegen Bart: “Gaat dit dan nooit weg?”. Laatst klikte het opeens in mijn hoofd. Plotseling zag ik het. Ik ben misschien nog niet hoofdpijnvrij (het is wel al héél veel minder – yay!), maar ik ben wel gegroeid en veranderd. In een richting die niet op de planning stond en die ik nooit zo voor me zag. Maar wel in een richting die blijkbaar beter bij me past dan mijn oude, te strakke jas.

“Ik was een kop zonder kip.” (Nee, dat is geen spraakverwarring!) Die quote las ik ooit op Instagram en is altijd bij mij blijven hangen. Hij paste namelijk lange tijd maar al te goed bij mij: ik was geen kop zonder kip, maar een overactief hoofd dat soms vergat dat er ook nog een lijf onder hing. Als ik me vermoeid voelde, siste ik mezelf een “Niet piepen, nog even volhouden!” toe, terwijl er soms ook niets mis mee is om toe te geven aan je moeheid. En als ik ergens met een baksteen in mijn maag naartoe ging, pikte ik dat niet op als een signaal.

Inmiddels voel ik me weer een kop mét kip. Een hoofd mét lijf. Ik ren niet meer gedachteloos van het één naar het ander. Ik merk dat ik meer aandacht heb voor de kleine dingen en dat ik veel beter voel wat iets met mij doet. Dat ik luister naar mijn lichaam als het tegensputtert, zelfs als ik er met mijn hoofd niet bij kan waarom dat gesputter juist nu ontstaat (“Want zoveel doe ik toch niet?”). Ik ben stilte weer meer gaan waarderen en heb een grote voorliefde voor mijn ‘Niet storen’-modus ontwikkeld. En het meest verbaasd ben ik nog wel dat er blijkbaar zelfs in mij iemand schuilt die zó langzaam kan lopen dat ze laatst werd ingehaald door een (toegegeven: wel wat vlugge) vrouw met een rollator.

Lees ook: Minder denken en meer voelen - ja maar, hoe dan?! (9 tips). 

Het leven is leuker in een lagere versnelling

Hoewel Dossier Hoofdpijn nog niet gesloten is, zie ik inmiddels in dat het hele hoofdpijnverhaal ook ergens goed voor is geweest. Veranderen als persoon stond niet per se bovenaan mijn jaarplanning. Toch gebeurde het. Ik veranderde van een persoon die haar broodjes graag snel, snel achter de PC eet in iemand die haar pauzes het liefst mediterend doorbrengt. Mijn sociale agenda is leger, terwijl vriendschappen alsnog diepgaander en mooier dan ooit voelen nu ik minder beschikbaar ben. Ik sport meer dan ik ooit heb gedaan, maar wel op een manier die goed is voor mijn lijf en niet met de wil om mijn lichaam te veranderen. Ik fiets rustiger, ik rijd zonder haast en ik wandel trager dan ik dacht ooit te kunnen.

Heel lang dacht ik dat ik nu eenmaal een bezige bij was. Dat ik gewoon goed ga op leven in de zesde versnelling. Inmiddels geloof ik dat de hoofdpijn me ook iets kwam zeggen (hoewel de manier waarop ietsje minder pijnlijk had gemogen ;)): gooi je tempo in het leven een beetje omlaag. Het hoeft niet allemaal. Het hoeft niet allemaal nu. En zelfs als je vaker ‘nee’ zegt en meer in je eigen cocon kruipt dan eerst, vinden de meeste mensen je nog steeds een prima persoon.

Hoewel ik niet blij ben dat de hoofdpijn met veel bombarie mijn leven binnengestormd kwam, ben ik wel trots dat ik sta waar ik sta (ondanks of misschien juist dankzij de hoofdpijn). Dat besefte ik opeens toen ik staarde naar de 2 oortjes in het gras.

Ik ben niet meer wie ik was. Ik ben rustiger. Ik voel veel meer. Ik huil meer én ik lach meer. En ik voel me met de dag steeds een beetje meer mezelf.

“Wie ben ik?” is een puzzel die je vast pas bij je allerlaatste ademteug hebt opgelost. Toch heb ik het gevoel dat ik dit jaar een flinke stap dichter bij het antwoord ben gekomen. Dat ik meer mij ben dan ooit. En dat dit langzamere leven – inclusief minutenlang turen naar huppelende oortjes in het gras – me heel goed bevalt.

Waarin ben jij gegroeid ten opzichte van een paar jaar geleden?