Perfect. Het is maar een gek woord; een echte betekenis kun je er niet aan hangen. Want wat perfect is, is voor iedereen anders. Toch is perfectie iets waar veel mensen (inclusief ik op z’n tijd) naar streven. Vaak tevergeefs, want wanneer is iets perfect? Bestaat perfect wel? Ook ik worstelde de laatste tijd best wel met het idee van perfectie. Of imperfectie. Of alles daartussenin. Ik deed er een aantal mooie inzichten over op en geef je met plezier een inkijkje in mijn (niet perfecte) hersenspinsels daarover.
Perfectionisme – daar is-ie weer!
Dit is niet de eerste keer dat perfectionisme op mijn blog om de hoek komt kijken. En dan bedoel ik dus niet het perfectionistische stemmetje dat me heus chagrijnig toe sist als ik eens een foutje in een artikel heb gemaakt. Nee, ik bedoel perfectionisme als blogonderwerp. En dat is niet voor niets. Je raadt het al: ook ik heb een tikje perfectionisme in mij. Soms gaat het over mijn uiterlijk (waarom zit mijn haar nu alweer zo belabberd?), soms over werkdingen (het kan altijd beter!), soms over privédingen (is mijn cadeautje wel leuk genoeg?). Op welk vlak het ook is, perfectionisme is vooral een vervelende sfeerverpester op ieder feestje.
Perfectie, moet je dat wel willen?
Afgelopen weekend plaatste ik een update na vier maanden beugelen en deelde ik daarbij iets kwetsbaars. Ik vertelde dat ik me nogal liet meevoeren door het enthousiasme van mijn orthodontist, die natúúrlijk maar al te graag helpt om naar een nog mooier gebit te gaan. Aangestoken door haar ideeën overwoog ik zelfs een kaakoperatie en een nogal intensief traject. Dat alles om van een mini-overbeet af te komen die blijkbaar alleen mij (en de orthodontist) opvalt.
Ik ging door alle onderzoeken en foto’s daadwerkelijk geloven dat mijn gebit niet goed genoeg was. Ik dacht zelfs dat het vast iedereen om me heen zou opvallen. De lieve reacties onder het artikel zetten me weer met beide beentjes op de grond en hielpen me om realistisch na te denken. Een perfect gebit (en überhaupt perfectie) is niet alles waard. En perfectie is ook zo perfect nog niet.
Meer dan een (im)perfect plaatje
Zo heb ik nog wel meer voorbeelden. Imperfecties aan mijn lijf of bij prestaties die ik zelf door een vergrootglas bekijk, maar die vast niemand anders opmerkt. Als je mij zou vragen of mijn vriendinnen een perfect gebit hebben, zou ik geen idee hebben. Daar let ik simpelweg niet op, omdat ieder mens meer is dan een al dan niet perfect plaatje. Zou het niet mooi zijn om op die manier ook naar mezelf te kijken?
Ja, ik vind mijn armen te dun. Nee, ik ga niet vier dagen per week trainen en eiwitshakes drinken om ervoor te zorgen dat mijn armen worden “zoals ze horen”. Net zoals mijn gebit niet perfect is. Maar ik kan ermee eten en praten. Waarom zou ik mezelf dan jarenlang kwellen om maar de glimlach te krijgen die de orthodontist in haar favoriete tandpastareclame voorbij heeft zien komen?!
Is het wel nodig om jezelf te veranderen – uiterlijk of innerlijk – om perfect te zijn, als daar geen noodzaak voor is? Ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat ieder mens mooier wordt van sommige dingen aan jezelf accepteren dan van oneindig streven naar perfectie.
Perfectie is maar relatief
Bovendien is, zoals ik al zei, perfectie maar relatief. Een heel mooi voorbeeld maakte ik laatst mee bij (hoe toepasselijk!) een workshop over perfectionisme. Ik had lange tijd in mijn hoofd geprent dat mijn stem raar is. Iemand had er ooit een opmerking over gemaakt en sindsdien was ik ervan overtuigd dat mijn stemgeluid op z’n minst nogal irritant was. Maar nadat ik bij de workshop een aantal keer aan het woord was geweest, kwam een van de andere deelnemers spontaan naar me toe:
“Ik wil je even iets zeggen. Je praat zo mooi en weet je zo goed uit te drukken. Ik hang aan je lippen.”
Ik was totaal verbouwereerd. Zei ze dat echt tegen mij? Waar ik al tijden onzeker over was, vond zij blijkbaar al meer dan goed genoeg.
Imperfect is zo imperfect nog niet
Opeens besefte ik: alles wat je als “imperfect” ziet, is gebaseerd op jouw ideeën en ervaringen. Maar dat betekent niet dat imperfecties ook echt imperfect zijn. Zelfs de dingen waar jij je enorm aan stoort, kan een ander geweldig mooi vinden.
Dus wacht heel even met fanatiek gaan trainen als je dat enkel doet om “perfect” te worden. En wacht ook nog even met drastisch dingen omgooien of wat dan ook aan jezelf veranderen om aan ideeën van anderen (of van jezelf) te voldoen. Kijk eerst eens goed in de spiegel. Zet je beide benen op de grond en probeer rationeel na te denken. Ben je niet zo al goed genoeg?
Heb jij er weleens last van dat je aan perfecte plaatjes wilt voldoen?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Millennialkwesties | Over de vastigheid die even zoek is
Vastigheid en vooral het gebrek daaraan is iets waar volgens mij menig millennial tegen aanloopt. Vaste contracten zijn tegenwoordig bijna net zo schaars als starterswoningen en tegelijkertijd wordt er als begin-twintiger vaak heel wat flexibiliteit van je verwacht. Ook ik heb geen zekerheid over waar ik over een paar jaar werk en over een eigen woning. En een vaste relatie om op te bouwen heb ik niet. Hoe houd je jezelf staande als jouw leven minstens zo veranderlijk kan zijn als de modetrends anno nu? Ga je uit alle macht op zoek naar vastigheid of ga je juist als avonturier alle opties te ontdekken? Ik deel graag hoe ik tegen deze millennialkwestie aankijk.
Minder moeten? | 9 dingen die heus niet altijd “moeten”
'Moeten' is een woord dat in veel zinnen dubbele aanhalingstekens verdient. We moeten nogal wat. Of beter gezegd: we leggen onszelf heel wat dingen op. Bijvoorbeeld omdat we iets willen waarmaken, aan andermans verwachtingen willen voldoen of omdat we perfect willen zijn. Groot nieuws: veel van dingen moeten we niet, maar “moeten” we. Van onszelf. Tijd om de lijst met “moetjes” drastisch in te korten! Dit zijn 9 dingen die helemaal niet per se moeten.
Welkom, lieve Pippa! ♥ | Kat adopteren via Verhuisdieren
Mag ik je voorstellen aan mijn nieuwe huisgenoot? Dit is Pippa, een lieve dame van vier jaar oud, die afgelopen zondag bij mij is komen wonen. We hebben eerst langzaamaan aan elkaars gezelschap moeten wennen, maar ik geloof dat we stapje voor stapje goede vriendinnen worden. En dus vond ik het tijd om Pippa uitgebreid aan je voor te stellen. Ik vertel je ook meteen meer over mijn ervaringen met een kat adopteren via Verhuisdieren.
Mooi artikel en herkenbaar. Jaren geleden was ik ook teveel bezig met perfectie maar gelukkig heb ik het met de jaren los kunnen laten en dat is zo fijn. En wat een mooi compliment heb je gekregen!
Ja, dat compliment was wel heel bijzonder. Ik stond ook echt even perplex toen ik dat te horen kreeg – in positieve zin dus 🙂
Ik had jarenlang een perfect beeld voor ogen maar voldeed daar nooit aan. Sinds het liposuctie traject in 2018 dat volkomen anders verliep en de 2 jaren er na, ben ik perfectie gaan loslaten en ik voel mij er zoveel beter door.
Wat ontzettend mooi dat je na de operatie zo veel stappen hebt gezet, vooral ook qua mindset. Zoiets waardevols en ook iets waar je heel erg trots op mag zijn! <3
Wow, wat je zegt over dat perfectie ook maar relatief is, komt echt even binnen. Je hebt helemaal gelijk! Eigenlijk erg ook dat iemand met één opmerking ons zo kan raken. Gelukkig gebeurde dat bij jou nu ook in positieve zin!
Wat mooi om te horen dat je iets aan het stuk over de relativiteit van perfectie hebt 🙂 Inderdaad heel bijzonder hoe een opmerking je zo kan raken. De opmerking van de mede-deelnemer aan de perfectionismecursus is me nog altijd maar al te goed bijgebleven.
Mooi artikel! Toevallig gaat mijn blog vandaag ook over perfectionisme :), aan de hand van de boekrecensie die ik deelde. Het is zo makkelijk (not) om te proberen perfect te willen zijn, toch hebben we dat denk ik allemaal in meerdere of mindere mate in ons. Het kan soms helpen je best te doen. Maar wanneer het de overhand krijgt en je je nooit goed genoeg voelt is het niet goed. En zo jammer van alle dingen waar je daardoor niet van geniet. Ik was zeer perfectionistisch, maar heb het de afgelopen jaren gelukkig steeds meer los kunnen laten. Niet makkelijk altijd, maar het zeker wel waard!
Wat een mooie stappen heb je gezet en dat tikkeltje minder perfectionisme is al die stappen volgens mij inderdaad méér dan waard. Knap hoor! En ik ga heel snel je artikel lezen over het boek. Ik ben benieuwd!
Perfectionistisch? Wie, ik? 😉 Ja, best wel. Maar het gaat steeds beter, mede omdat mijn zelfvertrouwen flink gegroeid is de afgelopen jaren.
Wat een mooie ontwikkeling! Perfectionisme volledig loslaten zal misschien nooit echt helemaal haalbaar zijn, maar het is al heel wat als het je een stuk minder in de weg zit.
Hmm ik ben best wel perfectionistisch, maar ik kan er ook niet tegen als mensen je gaan nadoen. Ook al is dat een inspiratie voor ze, blijft irritant. Verder ben ik denk ik nooit echt tevreden met mijn eigen lichaam geweest. Mijn gedachtes vliegen soms alle kanten op en daar irriteer ik mezelf dan ook weer aan. Het is zeker niet altijd makkelijk, maar op een dag hoop ik mezelf te accepteren.
Wat rot om te horen dat je nog steeds niet heel tevreden bent over je lichaam. Je ziet er namelijk echt prachtig uit! Hopelijk kun je dat zelf op een dag ook inzien 🙂
Zo mooi geschreven en ontzettend herkenbaar ook. Ik ben ook gigantisch perfectionistisch, alhoewel het wel iets is waar ik hard aan werk met therapie. Ik merk ook dat ik steeds meer dingetjes aan mezelf oke vind, in plaats van niet goed genoeg.
Wat een mooie stappen zet je op dit gebied! En heel mooi sowieso dat je hier met je therapeut aan werkt. Goed bezig, hoor! 🙂
Wat een prachtig artikel Romy! Ik ben ook een perfectionist en dat is niet altijd makkelijk, vooral op het gebied van werk. Maar er zijn ook zeker dingen waar ik heel erg tevreden over ben, waar ik niks aan zou kunnen of willen verbeteren. Ik denk dat het ook wel menselijk is om te streven naar perfectie, in ieder geval, op een gezonde manier. Wat grappig dat iemand jouw onzekerheid over je stem wegnam doordat haar ervaring totaal anders was. Zo zie je maar weer ;-).
Klopt, perfectionisme heeft soms ook juist wel positieve kanten en is in ieder geval heel menselijk. Als ik teksten redigeer, is het soms juist wel gunstig 😉 Zolang het jezelf inderdaad maar niet in de weg zit.
Mooie inzichten Romy! Ik heb je artikel met plezier en wat herkenning gelezen. Ook ik ben enorm perfectionistisch, zowel over mijn uiterlijk, als mijn werk en sociaal leven. Perfectie gaan we helaas nooit bereiken, maar dat hoeft ook niet! Volgens mij bestaat dat ook helemaal niet en heeft iedereen een andere perceptie van wat perfectie nu precies betekent. Wat een mooi inzicht over bijvoorbeeld je gebit. Het is inderdaad iets wat je voornamelijk zelf opmerkt. Zelf kijken ik ook nauwelijks naar iemands gebit, alleen als het zo obvious is dat iemands tanden helemaal zwart zijn of eruit vallen, maar dat komt bijna nooit voor.
Enfin, super goed artikel! Ook als reminder voor mezelf!
Dank je wel voor je lieve en mooie reactie! Gek eigenlijk hè dat we soms zo anders naar onszelf kijken dan naar anderen? Ik kijk bij anderen, net als jij, eigenlijk nooit naar het gebit (behalve als iemands tanden er echt haast uit vallen), terwijl ik er bij mezelf best wel op gefocust kan zijn.
Dat bericht over je beugel heb ik blijkbaar gemist! Wat slecht 😉 Maar dit is een heel waardevol artikel! Ik ben ook best wel perfectionistisch en eigenlijk is dat verspilde energie die je jezelf aanpraat. Je kunt jezelf soms behoorlijk druk maken om iets kleins terwijl het een ander niet eens opvalt. Kleine oneffenheden, zoals bij jou met je beugel en je overbeet zie ik helemaal niet, terwijl ik bij mezelf wel constant dat soort dingen naar boven haal. Die plukjes haar op mijn voorhoofd, wat zit het toch lelijk! Kan ik dan denken. En inderdaad, wat is perfect? Niks en niemand. In principe ben je al perfect op je eigen manier, en daar mogen we trots op zijn!
Wat een mooie woorden! Dank je wel! Heel herkenbaar wat je zegt. Vaak kijken we naar onszelf met een enorm vergrootglas, terwijl we naar anderen een stuk milder kunnen kijken. Zonde eigenlijk dat we die mildheid niet altijd naar onszelf toe hebben. Want zoals we anderen vaak goed vinden zoals ze zijn, mogen we dat eigenlijk ook van onszelf vinden 🙂
Ik heb jaren gevochten met perfectionisme, gelukkig zijn we ondertussen vriendjes. Ik kan echt heel hard voor mezelf zijn en dat ga ik binnenkort aankaarten bij mijn psycholoog. Ik dacht altijd dat ik slecht schreef. Of nee, niet perse. Ik weet dat ik een talent heb voor schrijven. Ik doe dat ook heel graag. Maar het was nooit goed genoeg. Ik heb de afgelopen tijd heel vaak over de rouw geschreven omdat dat iets was waar ik steun uithaalde op mijn blog. En ik kreeg naast de sterkte-wensen en mensen die met me meeleefden ook zoveel reacties dat ik dat zo mooi kon omschrijven. En ik heb dat compliment al vaker gekregen over mijn schrifjstijl. Blijkbaar als ik schrijf, voelen mensen het tot in hun hart. Wat ik echt wel een heel mooi compliment vind natuurlijk! Daarnaast ben ik ook steeds meer overtuigd van het feit dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Mensen oordelen zo gemakkelijk over elkaar, ook over mij. Ik hoor wel eens dat ik wat meer uit mijn leven moet halen of dat ik actiever moet zijn. Van alles hoor ik. Maar als ik dan bedenk van waar ik kom en welke dingen ik heb meegemaakt, ben ik best wel trots. Ik heb op het randje van een burn-out gestaan en heb heel veel klachten gehad met energie en slaap. En die heb ik misschien voor de rest van mijn leven. Ik zal nooit meer dezelfde zijn als vroeger. En toch ben ik aan het werk. Weliswaar niet altijd 30 uur per week, maar ik doe het toch. En voor nu is dat prima voor mij
Je hebt ook écht een heel mooie schrijfstijl. Die twijfel is dan ook helemaal nergens voor nodig. Het is een van je talenten en daar mag je heel trots op zijn. Net als op het feit dat je weer aan het werk bent trouwens. Wat mensen ook zeggen, je doet het méér dan goed genoeg zoals je het doet. Zeker als je kijkt naar de enorme weg die je al hebt afgelegd.
Mooi artikel. Ik heb zeker niets met perfectionisme voor andere, maar voor mezelf… De lat heb ik lager gelegd maar dat is soms nog al eens lastig als perfectionist. Ik buig de gedachte wel steeds meer om en ik leer er elke dag weer op een andere manier mee omgaan. Loslaten is een keyword hiervoor. Richting andere heb ik dat totaal niet… Gek is dat..
Gek hè dat we soms zo anders naar onszelf kunnen kijken dan naar anderen? Wel heel mooi dat je al meerdere stappen hebt kunnen zetten om perfectionisme meer los te laten. Zo belangrijk en waardevol is dat!