Gekke-kattenvrouwtjes-alert! Dat ik nogal dol ben op mijn lieve pluizenbol Pippa zal veel trouwe volgers niet zijn ontgaan. Toen Audrey me laatst tagde ik in een Facebook-oproep voor vrouwen met katten (thanks!), wist ik dan ook niet hoe snel ik moest reageren. En zo komt het dat Pippa en ik samen tien minuten voor soort-van-model mochten spelen. En dat we iets groter dan verwacht in het nieuwste nummer van VIVA staan. Wat ben ik trots op mijn Pip!

Camera’s + katten = een uitdaging!

“Denk je dat je een kat een beetje meewerkt?”, vroeg de fotografe voordat ze Pippa en mij definitief voor de rubriek uitkoos. Dat kon ik natuurlijk niet garanderen. Mijn ervaringen met Pippa en camera’s zijn niet per se heel succesvol (alhoewel, photobomben kan Pippa wel heel goed!). Zelfs snoepjes in het spel gooien helpt daar weinig bij. Pippa duikt dan simpelweg op de snoepjes, waardoor fotograferen al helemaal een onmogelijke missie wordt. En wil Pippa niet? Dan wil mevrouw ook echt niet en keert ze me gerust met een geïrriteerde blik de rug toe. Kortom, ik had er zin in, maar het was een kwestie van afwachten of Pippa dat ook zou hebben.

Een model in de dop?

Kun je je voorstellen hoe trots ik was toen de fotoshoot verrassend goed ging? De fotografe gaf zelfs een paar complimentjes over Pippa’s poseerskills. Als een volleerd model bleef Pippa met grote ogen naar de camera kijken. Soms ietwat geschrokken, maar meestal vooral met de heerlijk eigenwijze blik die zij als geen ander kan opzetten. “Ik heb nog niet zo’n goed meewerkende kat gezien”, riep de fotografe zelfs. Ik vertelde haar maar niet dat Pippa de dag ervoor nog stiekem met haar pootjes in de aarde had gezeten en op tafel was geklommen.

Ik was blij verrast. Je hebt natuurlijk garantie tot aan de deur met katten die lekker hun eigen ding doen, dus dit was haast een cadeautje na alle niet al te best gelukte zelfontspannerfoto’s van Pippa en mij samen. Je begrijpt dat er rijkelijk met snoepjes werd gestrooid na afloop van die paar minuten foto’s maken.

Een foto met een verhaal

Al een paar dagen later kreeg ik als proef een inkijkje in de foto’s die de fotografe had gemaakt. Ik werd er bijna emotioneel van. Sommige mensen laten verliefde foto’s maken met hun verloofde, anderen gaan voor een gezinsshoot en weer anderen laten zichzelf met hun zwangere buik vereeuwigen. En ik? Ik heb een dierbare foto met mijn kat, waar tegelijkertijd heel wat herinneringen aan vast zitten.

Ik geloof dat iedereen die mijn blog volgt, wel weet dat ik gek ben op mijn poezenmeisje. Maar Pippa is om bepaalde redenen voor mij extra speciaal. Ik vond alleen gaan wonen best spannend. Het vooruitzicht van een lieve kat in huis halen, is wat mij destijds over de streep trok. Als ik dan een rotdag zou hebben of me eenzaam zou voelen, zou er altijd nog een lieve poes blij zijn dat ik er ben. Het liefst wilde ik een kat met een verhaal. Een kat van andere baasjes die ik een nieuw thuis kon bieden. Dat werd Pippa.

Een gek kattenvrouwtje over haar kat

Heel bijzonder vind ik het hoe Pippa en ik naar elkaar toe gegroeid zijn. Pippa was in het begin erg angstig. Al na een week bleek ze krols te zijn en miauwde ze alles bij elkaar. In die periode leerde ik voor het eerst écht geduldig te zijn. Dankzij haar. Ik liet haar steriliseren, besloot haar rustig te benaderen en zag hoe ze langzaamaan uit haar schulp kroop. Ze ontdekte nieuwe plekjes in huis, ging ondeugende capriolen uithalen, leerde mijn routines kennen en kwam steeds vaker gezellig bij mij op schoot zitten.

Niemand kan zo’n warm welkom geven als zij (zelfs als ik maar vijf minuten weg ben geweest). En niemand wacht me zo enthousiast op achter het douchegordijn als ik me aan het wassen ben. En ook kan niemand zo heerlijk grappige capriolen uithalen, wegkruipen in mijn badjas of lekker onnozel pontificaal in de weg gaan staan of voor mijn voeten lopen als Pippa. De lieve grapjas!

Alle kattenbakkorrels meer dan waard

Het artikel in Viva is maar een piepklein tekstje. Maar de foto die erbij staat, is voor mij heel veel waard. Hoe bijzonder is het om altijd – ook als over 10 of 20 jaar mijn leven er misschien wel totaal anders uitziet – een foto te hebben die me herinnert aan hoe het ooit begon. Ja, mijn Pip is alle kattenbakkorrels door de hele keuken, tientallen extra stofzuigsessies, miauwtjes om niks en het vele voor de voeten lopen (veel) méér dan waard. <3

Het artikel staat in VIVA #6 – 2020 op pagina 36, mocht je het leuk vinden om het te bekijken.