Stilstaan en terugblikken op wat ik hebt bereikt. Joh, dat vind ik nog best een dingetje. Ik schroef mijn spreekwoordelijke lat bijna vanzelfsprekend continu iets omhoog. Bij stap 1 denk ik alvast na over stap 10. Want ja, ontwikkelen is goed en alles uit mezelf halen voelt bijna als een must. Stilstaan? Ik vond het jarenlang bijna een vies woord. Inmiddels probeer ik me er toch soms aan te wagen, juist om verder te komen. In dit kleine pleidooi voor stilstaan deel ik graag mijn ervaringen met je. Dit is waarom stilstaan óók heel goed kan zijn.
Wat als er geen plafond is?
Zelf ben ik een ster in doelen bijstellen en opschroeven. Waar het plan eerst was om ‘gewoon’ af te studeren, wilde ik dat al snel cum laude doen. Oh ja, en met een onderzoekbeurs erbij. Als ik dat zou behalen, dan zou ik vast trots zijn. Maar zelfs met die onderzoekspremie op zak kwamen er nieuwe, hogere doelen. Promoveren misschien en dan een post-doc? Pas op mijn diploma-uireiking drong het tot me door dat een hogere lat niet alles is. Je kunt altijd doordenderen en van uitdaging in uitdaging rollen in de hoop ooit het plafond te bereiken. Maar in werkelijkheid is er dan geen plafond meer. Je kunt nog zo je best doen om alles te bereiken, maar zonder oog voor het resultaat maak je jezelf niet gelukkiger met een nieuw papiertje of een grote mijlpaal.
Van hardloopwedstrijd naar marathon
Je kunt het vergelijken met een hardloopwedstrijd. Het is alsof je een gezellige hardloopwedstrijd van 3 kilometer loopt, maar in je hoofd al bezig bent met de marathon in New York. Ik zou de medaille voor die 3-kilometerloop bij wijze van spreken niet eens om mijn nek voelen hangen. Nee, in gedachten ben ik dan bezig met hoe ik straks 42 kilometer ga rennen. Ik vergeet op zo’n moment weleens terug te kijken naar waar ik ben gekomen. In plaats van bij stap 9 te kijken naar stap 1 t/m 8, focus ik me alweer op stap 10, 11 en 12. Maar weet je, eigenlijk is zelfs een uitgelopen marathon met een toptijd niets waard als je niet je sportschoenen uittrekt en even stilstaat. Juist een momentje van bezinning is soms zo goed.
Een pas op de plaats
Je kunt nog 10 medailles aan je kastdeur hebben hangen, maar het belangrijkste is dat je er met gepaste trots naar kijkt. Juist daarom kan het helpen om eens terug te kijken naar wat je hebt bereikt en je te realiseren waar je staat. Ik deed dit zelf na mijn studie. De verleiding was groot om direct na mijn uitreiking keihard op zoek te gaan naar werk. Toch besloot ik, voordat ik begon met werk zoeken, eerst een paar maanden te freelancen. Het voelde af en toe als stilstaan (en dus eng!), maar achteraf was het juist verre van dat. Ik heb in die periode zoveel geleerd over mezelf en over mijn dromen. Dat heeft me later juist geholpen om op zoek te gaan naar een baan die ik écht leuk vond.
Vooruitkomen door stil te staan
Ik geloof dat iedereen wel in ontwikkeling is. Je hoeft geen diploma te behalen, een enorme prestatie te leveren of een mijlpaal te hebben bereikt om vooruit te komen. Juist op de momenten waarop je dénkt stil te staan, ga je misschien wel het hardste vooruit. Juist door soms een pas op de plaats te maken, te kijken waar je staat en waar je naartoe wilt, kun je soms verder komen. Mijn stapje terug zorgde er eigenlijk voor dat ik 10 stappen vooruitkwam. Nu probeer ik het me eigen te maken om dat vaker te doen. Ik heb heel wat stappen gezet in een jaar tijd. Het is nu tijd om daaraan te wennen, terug te kijken en stil te staan. Juist zodat ik straks helemaal klaar ben om straks stap 2, 3 en 4 te zetten.
Lukt het jou goed om even ‘stil te staan’?
BLIJF OP DE HOOGTE
Ik ben benieuwd wat jij vindt…
Recente blogs
Een vraag per dag | Een leuk boek als cadeau (voor jezelf)!
Al een tijdje geleden kocht ik het boek 'Een vraag per dag' als verjaardagscadeau voor iemand anders. Maar – zoals dat bij mij wel vaker gaat met cadeaus – ik vond het boek zó leuk dat ik het ook graag aan mezelf cadeau wilde doen. In dit leuke, roze boek beantwoord je vijf jaar lang elke dag een vraag. Ieder jaar krijg je op dezelfde datum (bijvoorbeeld 12 augustus) dezelfde vraag voorgelegd. Zo heb je na vijf jaar een heel boek vol met antwoorden en herinneringen. Leuk om te geven of om lekker zelf te houden! Omdat ik zelf vrolijk word van dit boek, geef ik je graag een inkijkje in 'Een vraag per dag'.
Outfit | De extravagante verenjurk & mijn teddy-jasje
Soms heb ik zin in een tikkeltje over the top. Gewoon omdat het kan! En oké, misschien ook doordat ik tijdens deze klusperiode waarin ik al genoeg tijd in kluskloffies doorbreng extra snak naar mezelf uitbundig optutten. Voor en na het klussen loop ik er dan ook heel graag extra feestelijk bij. Bijvoorbeeld in deze lichtelijk extravagante verenjurk met oneindig veel ruches, die ik een tijdje geleden tweedehands kocht bij de IJ-hallen. Ik gooi dan graag mijn lievelings teddy-jasje eroverheen voor een outfit die me op en top gelukkig maakt. Ik laat hem je zien!
7 redenen waarom de herfst wél leuk is
Ben jij net als ik een groot zomerliefhebber? Dan baal je misschien dat de herfst er nu toch echt aan zit te komen. Zomerjurkjes maken plaats voor dikke truien en regenponcho’s en in plaats van eeuwigdurende zomeravonden wordt het steeds iets vroeger donker. Nog steeds maak ik niet standaard een vreugdedansje als de 'r' weer in de maand zit en het is ook altijd even wennen als de donkere, regenachtige herfstdagen er weer aan komen. Toch ben ik de herfst de afgelopen jaren wel steeds meer gaan waarderen. Daarom, speciaal voor mede-zomerliefhebbers, 7 redenen waarom de herfst ook heel fijn kan zijn.
Ik sta te weinig stil om terug te kijken en hol liever mee in de race van het leven. Het zijn vaak anderen die mij wijzen op mijn ontwikkeling of vooruitgang.
Ja, je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook wel zo iemand die steeds de doelen bij stelt ;-).
Soms een stapje terug nemen geeft meer overzicht en zorgt er soms voor dat je juist vooruit gaat. Helemaal mee eens 🙂
Dit is zo herkenbaar. Ik merkte dit vooral toen ik op school zat en toen ik net met mijn blog begon. Studeren en per dag 2 artikelen online. Pfff… gelukkig kan ik nu mijn rust veel meer vinden.
Wauw, 2 blogartikelen per week naast je studie is inderdaad best pittig. Wat goed dat het je nu beter lukt om rust te pakken!
Het lijkt me wel vermoeiend als je alleen maar vooruit blijft werken ja. Zelf word ik automatisch gedwongen om stil te staan (door mijn gezondheid). Dan probeer ik toch tevreden te zijn met wat ik wel heb. Maar dat is niet altijd makkelijk want misschien zit het wel in de mens om altijd vooruit te willen 😉
Ik kan me voorstellen dat jouw gezondheid je soms dwingt om stil te staan, maar dat dat ook op z’n tijd best wel lastig kan zijn. Ik denk inderdaad dat het soms wel in ons als mensen zit en ook soms een beetje door de maatschappij wordt opgelegd om altijd vooruit te willen.
Mooi artikel en een goed onderwerp om eens bij stil te staan, alhoewel dat wel een flauwe woordspeling is die niet zo bedoeld is;-) Ik heb vorig jaar een grote operatie gehad omdat ik zes jaar chronische zenuwpijn in mijn gezicht heb gehad. Al die jaren dat ik pijn had, stond ik letterlijk stil. Ik kon de dingen die ik niet wilde gewoon niet doen en dat alles en iedereen om me heen gewoon door ging, heeft me veel pijn en verdriet gedaan. Het was intens frustrerend. Nu ben ik pijnvrij (een wonder!!!) en heb ik het gevoel dat ik al die verloren tijd moet inhalen. Soms is dat best vermoeiend , maar aan de andere kant ook wel heerlijk dat ik nu gewoon alles doe wat ik wil doen.
Haha, leuke woordpseling 😉 Wat heftig om te horen dat je zo’n lange tijd door je gezondheid en door de heftige zenuwpijn voor je gevoel bent tegengehouden. Ik kan me voorstellen dat dat misschien ook een soort druk geeft om daarna des te sneller dingen op te pakken en dat gevoel zal niet altijd even fijn zijn. Maar wat een opluchting dat je situatie nu zó anders is dan toen en dat je zelfs pijnvrij bent. Echt een wonder inderdaad!
Heel belangrijk punt dit! Tevreden zijn met goed genoeg en dat ook van jezelf waarderen kan zo bevrijdend zijn! Succes met de marathon jongens, ik kom wel juichen! Ondanks dat gaat het natuurlijk nog steeds mega snel en is stilstaan altijd nog wel eens goed. Even bij het waterkraampje (van de 3km!) staan en beseffen: oké, waar zijn we nu? En dan (na heus ook wel wat gezweet!) die medaille inderdaad joelend in ontvangst nemen! En trots zijn. En dan lekker thuis in bad en er heerlijk bij stilstaan. Goed gedaan!
Mooie metafoor, dat hardlopen!
Dit artikel doet me goed om even stil te staan. Als ik er over nadenk, blik ik vaak genoeg terug op dingen. Zo herinner ik me nog heel goed dat ik dacht: “jeetje, wat een zware klus dat afstuderen” Ja, ik kan er niet vaak genoeg aan denken. Nu lach ik erom. Ik word me er ook steeds meer bewust van dat doelen halen iets heel moois is, maar het aller belangrijkste is de weg er naar toe.
Ik sta zelf ook veel te weinig stil. Als iets in eerste instantie moeilijk was ik en ik blij zou zijn als ik het zou halen ben ik later wanneer het wat meevalt meer tevreden met een 8. Ik kan er ook altijd van balen als ik een cijfer haal dat afgerond net geen hoger cijfer is.. terwijl ik gewoon blij moet zijn dat de studiepunten binnen zijn.
Mooi gezegd! Dat waterkraampje en het heerlijke bad zou ik inderdaad, vooral eerder, nog weleens hebben overgeslagen na zo’n prestatie. Maar eigenlijk is dat misschien nog wel het belangrijkste onderdeel van elke prestatie: jezelf een schouderklopje geven en trots zijn op waar je staat 🙂
Wat mooi dat je op die manier veel met gepaste trots kunt terugkijken naar dingen! Het gaat namelijk inderdaad vooral om die weg naar je doelen toe. Die is nog zoveel belangrijker dan of je je doelen uiteindelijk behaalt. Na mijn afstuderen kon ik ook ineens een stuk beter terugkijken. Nu pas denk ik ‘Wauw, dat heb ik toch best wel goed gedaan!’, terwijl ik het tijdens het studeren allemaal heel vanzelfsprekend vond 😉
Inderdaad best lastig als je op die manier de lat voor jezelf steeds iets hoger legt! Eigenlijk is het al zo goed als je een tentamen haalt en mag je ook al heel tevreden zijn met een 6. Maar ik kan me voorstellen dat je je verwachtingen dan een beetje opschroeft en dat dat best wel frustrerend kan zijn.
Ik denk dat het me redelijk lukt om even stil te staan. De race naar meer, zoals jij die hierboven omschrijft, herken ik niet zo. Pff, dat lijkt meheel vermoeiend! 😉 Goed dat je erover nadenkt.
Wat mooi om te horen dat jij die race of de angst om stil te staan niet echt herkent. Ik ben ook blij dat het bij mij zoveel minder is dan een paar jaar geleden. Ik besef nu pas dat het eigenlijk best bijzonder is om überhaupt af te studeren, terwijl ik jaren geleden alleen maar bezig was met nóg beter presteren.
Mooi artikel! Het lukt me nu wel steeds beter om gewoon eens even stil te staan bij wat ik al bereikt heb. Eerst vond ik dat ik nog helemaal niets bereikt had en dat ik steeds nieuwe dingen moest doen en nieuwe uitdagingen moest zoeken om maar trots op mezelf te zijn. Maar ik heb al 5 jaar een vriend, al 2 jaar een eigen woning, een auto, 2 diploma’s behaald voor mijn 25e, een heel verhaal geschreven en opgestuurd, ik heb contact met schrijvers… wat zit er bij om niet trots op te zijn? 🙂
Wat een goed artikel heb je geschreven!
Mijn motto is hierom “enjoy the process”. Ik wil niet stilstaan, maar wél bewust bezig zijn met de ontwikkelingen die ik maak. Ik heb die marathon gelopen maar was die 18 trainingsweken niet alleen bezig met de eindstreep. Juist het hele pad vond ik leerzaam, interessant en leuk. Ook als ik wél even stilsta dan is het waarschijnlijk met een doel 🙂 Aard van het beestje, denk ik. En een duidelijk besef van het beste willen maken van bepaalde aspecten van mijn leven.
Mooi geschreven Romy! Ik blijf je blogjes fijn vinden. 🙂 Ik kan wel heel goed stilstaan en bedenken wat ik allemaal al heb bereikt, maar ik merk vooral de laatste maanden dat het minder goed gaat. Ik betrap mezelf er op dat ik regelmatig niet tevreden ben met wat ik allemaal al heb bereikt, juist omdat ik zoveel eisen stel aan mezelf en doelen heb die ik niet kan realiseren in de tijd die ik mezelf daarvoor geef. Oftewel, ik ben veel te streng voor mezelf. Moet gewoon weer vaker alles gaan opschrijven wat ik allemaal heb bereikt en waar ik trots op ben!
Wat mooi om te horen dat het je nu wel steeds beter lukt om met gepaste trots terug te kijken op wat je hebt bereikt. En inderdaad, dat is nogal veel 🙂 Je mag hartstikke trots zijn op waar je nu staat!
Dankjewel!
Wat een mooie instelling! Het is inderdaad zo dat juist de weg naar je doel toe vaak zo belangrijk is. Een marathon uitlopen is al zoveel bijzonderder als je daadwerkelijk naar het moment toeleeft en van dat hele pad geniet als je jezelf ontwikkelt. Dat zorgt er ook voor dat je daarna waarschijnlijk beter trots kunt terugkijken op wat je hebt bereikt.
Dankjewel 🙂 Wat vervelend dat het je de laatste tijd minder goed lukt om trots terug te kijken op wat je hebt bereikt. Het kan best frustrerend zijn als je de lat voor jezelf steeds hoger legt en ervan baalt als bepaalde hele hoge doelen niet lukken. Maar opschrijven waar je trots op bent, kan inderdaad al zoveel helpen. Dat heeft bij mij ook geholpen om te beseffen wat ik eigenlijk, zonder me daar bewust van te zijn, al had bereikt.
Stil staan vind ik heel moeilijk.. altijd maar doorgaan en doorgaan totdat soms het kaarsje even uit is.
Toch moet ik het wel meer doen. Het is wel eens even goed.
Liefs, Nathalie
Ah ik begrijp wat je bedoelt! Ik vind het soms ook best eng om stil te staan. Het gaat me vaak niet snel genoeg. Dan heb ik zelfs achteraf spijt. Zo zonde!
Ik besef me de laatste tijd gelukkig goed waarop ik trots kan zijn. Ik weet nog dat ik vorige week mijn leerkracht mailde (had een probleempje, ik weet dat ik dan altijd bij hem terecht kan) en in zijn antwoord schreef hij dat ik op de goede weg ben. En ineens kwam het ook binnen bij mij. Ja, ik mag trots zijn. Vooral ook over mijn studie. Ik heb vijf jaar verzorging gedaan en toen ben ik naar een tekenrichting gegaan. Het verschil kan bijna niet groter. Maar dit is wat ik wou. Ik kwam met nul ervaring in de opleiding twee jaar geleden, had in het begin constant onvoldoendes op tekeningen en alles. Mijn eerste rapport was 65 procent in totaal omdat ik zo weinig ervaring had. Twee jaar later (eind juni) kreeg ik mijn eindrapport van het zesde middelbaar. 74.5 procent en geen enkele onvoldoende. Nu haal ik met gemak achten en negens. Maar dat is niet altijd vanzelfsprekend geweest. Dus als ik een keer niet trots ben op een tekening dan denk ik bij mezelf: Nikita, vergeet niet wat je in twee schooljaren hebt geleerd. En toen ik van de week weer tekende, werd ik effectief trots op mijn tekening. Maar ik voelde ook enorm veel liefde, want ik begin (ook door stilstaan bij mezelf) ook langzaam aan te beseffen welke richting ik uit wil na mijn middelbaar. En hoe eng het ook is om te bedenken, ik weet dat dit me gelukkig zal maken.
Oh wauw, wat ontzettend mooi beschreven! En wat mag je terecht ontzettend trots zijn op wat je in de afgelopen jaren hebt bereikt. Je hebt volgens mij keihard gewerkt en heel hard je best gedaan om te komen waar je nu staat en daar ook nog eens met volle teugen van te genieten. Wat mooi dat je ook steeds beter voor ogen hebt welke kant je straks op wilt. Met deze instelling kun je bijna niet anders dan iets heel moois van je leven maken 🙂
Mooi inzicht Romy! Denk dat het inderdaad wel kan helpen om af en toe stil te staan. Ik denk dat ik wel wat te vaak stil blijf staan zelfs. Haha. Zou beter wat ambitieuzere doelen stellen en er ook naartoe werken.
Grappig dat jij het soms juist de andere kant op hebt en soms iets meer vooruit zou willen komen. Een gouden middenweg tussen dat altijd door willen en stilstaan zou dan misschien nog het allerfijnste zijn 🙂
Ik ben het helemaal met je eens: als je steeds maar bezig blijft met nieuwe doelen en volgende stappen, kun je nooit echt waarderen hoe ver je eigenlijk al bent gekomen en dan schiet je op zeker moment door. En juist stilstaan is ontwikkeling inderdaad!