Vandaag heb ik een heel persoonlijk artikel voor je in petto. Lange tijd heb ik getwijfeld of ik dit wilde schrijven. Niet omdat ik me schaam, maar omdat ik niet wil dat mensen me “zielig” vinden. Het verhaal dat ik wil delen, is namelijk een positief verhaal. Oké, niet een en al. Maar wel een verhaal dat voor mij positiever heeft uitgepakt dan ik had durven hopen. Dit is het verhaal over mijn ervaring met primair lymfoedeem. Een verhaal over jarenlange onwetendheid, bizarre adviezen, steunkousen en uiteindelijk een ontdekking die mij meer heeft opgeleverd dan ik had durven hopen. En dat is waarom ik het deel. In de hoop dat ik er ook maar iemand mee kan helpen.
Geüpdatet in juli 2023.
Flipflops, sandaaltjes en gekke voeten
Mijn verhaal begon toen ik een jaar of dertien was. Ik was gek op mooie flipflops en sandaaltjes en droeg die dan ook de hele zomer lang. Maar op een dag verloor ik die voorliefde voor zomerschoentjes in één klap. “Wat is er met je voeten gebeurd? Ze zijn helemaal rood!”, floepte een vriendin eruit. Ik keek eens goed naar mijn voeten en ontdekte inderdaad dat ze anders dan anders waren. Opeens. Die gezwollen voeten kwamen op rond mijn dertiende en gingen daarna niet meer weg. Met name in de zomer had ik er steevast iedere dag last van. Niet per se waar je als puber op zit te wachten.
Soms probeerden mensen me gerust te stellen. “Joh, niemand die het ziet!” Maar iedere keer dat iemand vroeg “Wow, wat is er met je voeten?” bevestigde dat voor mij dat ik mijn zomerschoenen voorgoed in de kast kon laten staan. Zo liep ik jarenlang rond in zwarte leggings en dichte schoenen. Ja, zelfs hartje zomer.
» In mijn artikel over mijn steunkousen kun je ook een stukje van mijn verhaal lezen.
Vele “Oma weet raad”-adviezen
De adviezen vlogen me ondertussen om de oren. Van mijn omgeving, maar ook van onwetende huisartsen. Koop je niet te kleine schoenen? Heb je het niet gewoon te koud? Ik moest maar met mijn voeten omhoog zitten, ik at misschien te weinig, ik had geen vegetariër moeten worden of ik moest minder op hakken lopen. En bewoog ik eigenlijk wel genoeg? At ik wel genoeg eiwitten? Na heel wat huisartsbezoekjes, onverwacht perfecte bloeduitslagen en “Oma weet raad”-adviezen gaf ik het op. Ik had nu eenmaal rare voeten. Niets aan te doen.
Superdeluxe peelings en…oedeemtherapie!
Ik was er inmiddels achter dat mijn probleem te maken had met oedeem. Oftewel, vochtophoping! Het vocht in mijn lichaam wordt niet goed afgevoerd en zakt door de zwaartekracht naar mijn enkels en voeten. Maar gelukkig bleef het na vele jaren niet bij de ontdekking van de naam “lymfoedeem”. Zoals ik al zei, mijn verhaal is een positief verhaal. Uiteindelijk! Op een dag las ik namelijk op een beautyblog iets over een superdeluxe peeling. Niet helemaal mijn ding, maar onderaan in de disclaimer stond heel toevallig een zin die mijn leven in positieve zin een beetje veranderde:
In deze salon kun je terecht voor peelings en oedeemfysiotherapie.
Oedeemfysiotherapie? Ik moest het wel tien keer lezen. Oedeem, ik wist dat ik dat had. Maar dat daar ook fysiotherapie voor bestaat, wist ik tot dan toe niet. Na een Google-speurtocht hing ik de volgende dag al met een gespecialiseerd fysiotherapeut aan de lijn. Ik was welkom voor een afspraak.
Primair lymfoedeem dus!
Inmiddels ben ik een jaar verder. Na al die jaren onwetend afwachten wist mijn fysiotherapeut het na één blik op mijn voeten al: ik heb primair lymfoedeem. Simpel gezegd: mijn lymfeklieren doen hun werk minder goed, waardoor ik wat hulp nodig heb om het vocht goed af te voeren. Anders zakt het vocht naar beneden naar mijn tenen, voeten en enkels. Pijnlijk is het niet, behalve als het in de zomer en winter echt héél veel vocht is. Dan staat mijn huid zo strak dat het pijn doet en pas ik bijna geen schoenen meer. Het vocht knelt mijn bloedvaten af, wat de kleur van mijn voeten verklaart. Althans, dat WAS zo!
Een positieve wending
Waarom “was”? Nou, de hulp van een fysiotherapeut en van steunkousen heeft me enorm geholpen. De diagnose voelt als een opluchting. Oké, het is chronisch, dus opgelost wordt het nooit. Maar er zijn wel manieren waardoor ik er (bijna) nooit last meer van heb. Voor mij is dat een combinatie van lymfedrainage bij de fysiotherapeut (een soort massage, die bij mij volledig vergoed wordt vanuit de basisverzekering), regelmatig steunkousen dragen en goed opletten dat ik de juiste schoenen aantrek (dus geen gladiatorschoenen dragen als het snikheet is).
Ja, als ik de kousen uittrek, zijn mijn oude voetjes binnen een paar dagen terug. Nee, die kousen zijn niet altijd een pretje. Maar nu ik weet waar ik het voor doe en wat ik ervoor terugkrijg, ben ik alleen maar blij dat deze kousen en oedeemfysiotherapie bestaan.
Update juli 2023
Ik heb de diagnose inmiddels vier jaar en het gaat nog steeds ontzettend goed met mijn primair lymfoedeem. Ooit kreeg ik 2x per week lymfedrainage bij de fysiotherapeut. Inmiddels hebben we dat afgeschroefd naar 1x per 3 maanden. Die behandeling geeft mijn benen net een extra boost om het vocht weer even weg te krijgen. Daarnaast draag ik nog steeds steunkousen, maar zeker niet elke dag. Ja, op snikhete dagen trek ik ze wel trouw elke dag aan (in elk geval binnenshuis en soms ook buiten de deur, verstopt onder een maxi-jurk). Maar in de lente en herfst zijn er periodes waarin ik de kousen misschien 2-3x per week draag.
Doordat ik bij het ziekenhuis in Drachten (dat gespecialiseerd is in oedeem) officieel de diagnose “primair lymfoedeem” heb gekregen, krijg ik zowel mijn steunkousen als de fysiobehandelingen volledig vergoed.
Dankbaar
Of ik niet baal dat er een defect zit? Ja, soms wel. Ik baal soms dat ik de pumps met enkelbandjes moet laten schieten. Als ik dan meiden op vlotte slippers zie rondlopen met hun charmante voetjes, kan ik daar best jaloers op zijn. Maar bovenal ben ik heel dankbaar. Hoe bizar het ook mag klinken, ik ben dankbaar voor de diagnose. Liever een stempeltje op een defect dan totale onwetendheid en geen oplossing. Primair lymfoedeem is voor mij juist nu ik de diagnose heb niet meer een groot ding. Het is gewoon iets geks. Iets bijzonders. Soms een beetje vervelend, soms heb ik er helemaal geen moeite mee. Maar mijn leven wordt er niet door beïnvloed dankzij de kousen en fysiotherapie. Daar ben ik enorm dankbaar voor.
Een succesverhaal
Zoals ik al zei, mijn verhaal voelt nu – na al die jaren – als een succesverhaal. En dat is de reden dat ik het wil delen. Ik wil ermee laten zien dat als jij merkt dat er iets niet goed zit, je je eigen gevoel mag blijven volgen. Geef niet op, maar neem het vooral zelf serieus genoeg. Ik heb vele artsen gezien, soms tot mijn eigen grote frustratie, en heb talloze keren de dubieuze opmerking “Goh, dat ziet er interessant uit!” uit de mond van een dokter gehoord. Maar de aanhouder wint.
Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit nog naar een stel normale enkels en voeten zou kunnen kijken. Enkels die al na een paar behandelingen niet rood en blauw meer waren. En die nu slanker zijn dan ooit. Dus echt, als jij deze diagnose krijgt of met gezwollen voeten rondloopt, er is hoop!
Trotse blik op mijn voeten
En dat hele succesverhaal is eigenlijk in één foto te vatten. Hierboven zie je mijn benen. In schoenen die ik dankzij de steunkousen zelfs op een zonnige dag pas. Voor een ander is het doodnormaal om elke ochtend schoenen aan te trekken; voor mij is het bijzonder. Ik stond daar in mijn schoenen, ik keek naar beneden en ik kon alleen maar blij zijn. Waar al die jaren wachten, de eindeloze Google-speurtochten en de vele artsbezoekjes uiteindelijk al niet goed voor zijn geweest. En wat ben ik die ene blogger, mijn fysiotherapeut en mijn kousenmaker daar dankbaar voor!
Heb jij ooit iets soortgelijks meegemaakt?
P.S. Vermoed je dat je primair lymfoedeem hebt? Bezoek een arts of een gespecialiseerd fysiotherapeut. Goede informatie over lymfoedeem vind je onder andere op Lymfoedeem.nl.
P.P.S. Marije schrijft op haar blog Plus een beetje veel over lipoedeem, een andere vorm van oedeem, en deelt haar dappere verhaal. Zeker een aanrader om ook daar te kijken!
Wat mooi om te lezen en superfijn dat je iets hebt gevonden wat werkt. En superfijn ook dat je dat soort schoenen nu gewoon kan dragen.
Wat een mooi verhaal Romy, en goed dat je hierover schrijft. Misschien kun jij met je blog weer iemand anders op weg helpen, net zoals het bij jou het geval was.
Ik blijf me erover verbazen dat (huis)artsen vaak niet de juiste diagnose kunnen stellen en / of juist doorverwijzen. Het is toch wel jammer dat je hierover zo lang in ontwetendheid hebt rondgelopen. Ik bespaar het internet mijn eigen verhaal, maar het klinkt allemaal erg herkenbaar!
Het blijft inderdaad bijzonder dat huisartsen dingen soms totaal verkeerd inschatten of over het hoofd zien. Zelfs de internist in het ziekenhuis had dit nog nooit gezien. Het bijzondere is dat sommige artsen (in ieder geval die van mij) best wel neerkijken op fysiotherapeuten, terwijl mijn fysiotherapeut wel direct tot de juiste conclusie kwam in tegenstelling tot de artsen.
Mooi verhaal Romy! Wat fijn dat je eindelijk een oplossing hebt gevonden en wat goed dat je hier zo open over kan schrijven, ondanks dat je het ontzettend spannend vond! Fijn dat je eindelijk weet waar het aan lag! Stom dat de huisarts hier destijds niet veel over wist en je niet op de juiste manier heeft doorverwezen…. Ik heb dat ook een keer gehad en dat is gewoon erg vervelend. Maar gelukkig kun je nu met trots naar je voeten kijken en elke soort schoenen aan die je wilt! 🙂 Super fijn!
Dankjewel voor je fijne reactie! Ik ben inderdaad vooral heel blij en opgelucht dat ik nu een oplossing heb gevonden en dat het daardoor een stuk beter gaat. Open schoenen als slippers draag ik nog steeds bijna nooit, maar gelukkig pas ik wel bijna alle dichte schoenen tegenwoordig. Superfijn!
Ik had er nog nooit van gehoord, maar kan me heel goed voorstellen dat het helemaal niet prettig is. Gelukkig heb je een fijne oplossing gevonden voor dit probleem en kan je alle schoenen weer dragen!
Stoer, dapper en super informatief! Zo zie je weer de toegevoegde waarde van bloggers. En dat je altijd door moet gaan totdat je een voor jou passende oplossing hebt. En de foto is echt top.
Dankjewel voor je fijne reactie! Inderdaad, toch heel bijzonder dat ik via een andere blog tot deze ontdekking ben gekomen. Dat is heel wat waard.
Wat een fijne uitkomst Romy! Zolang jij je maar prettig voelt! Maar dat je door een huisarts niet bent doorgestuurd naar een fysiotherapeut, en dat ze het zelfs op je gezondheid legde vind ik wel bizar! Liefs
Inderdaad wel een beetje bizar, hè?! Ik vind het achteraf ook best wel raar dat het soms op mijn eetpatroon werd gegooid, terwijl dit daar totaal los van staat. Maar gelukkig ben ik allang blij dat het helemaal goed is gekomen.
Zo fijn dat er een oplossing voor is en mooi geschreven. Dapper dat je dit met ons deelt! x
Stoer dat je dit deelt 🙂 Je bent mooi zoals je bent!
Go jij! Ik kan me helemaal voorstellen hoe heftig dat is als jong tienermeisje, maar super dat je het nu zo hebt weten op te lossen!
Thanks voor je lieve reactie!
Wow, wat een bizar lange zoektocht naar de juiste diagnose en behandeling was dat zeg. Supergoed dat je het zo open deelt. En wat heerlijk dat het nu zo goed gaat!
Ik had er nog nooit van gehoord maar ik vind het super goed dat je het deelt. Er zijn vast meer mensen die dit hebben en ik kan mij voorstellen dat dit vooral in de zomer ook erg vervelend is. Goed artikel!!
Dankjewel! Ik hoop ook dat misschien iemand dit leest die herkent wat ik heb. Zo heb ik het zelf immers ook ooit ontdekt. Het is vervelend om hier last van te hebben, maar nu er een oplossing is heb ik er eigenlijk niet veel last meer van. Zo fijn!
Wat een mooi en eerlijk verhaal! Goed dat je het onder de aandacht brengt.
Wel vind ik het heftig dat je zo lang hebt moeten wachten voor een juiste diagnose, en de goeie behandeling. Zeker tienerjaren zijn al niet makkelijk, en dan die twijfels daardoor… Hopelijk hebben die artsen er ook iets uit geleerd.
Ik herken wel een beetje de zoektocht naar een mogelijke oplossing voor mijn vermoeidheidsklachten. Maar nu ben ik, ook door wat toevalligheden, bij de juiste, meedenkende en meezoekende arts, terechtgekomen. Wel heb ik zo jaren rondgelopen, niet wetende en niet meer durven aankaarten bij dokters want op zo’n consult van 10 minuten werd ik al direct richting depressie gestuurd…
Dankjewel voor je fijne reactie! Ik hoop ook dat de artsen hierdoor iets hebben geleerd over lymfoedeem. Ik had steeds het idee dat het in feite niemands expertise is. De artsen wisten zelf eigenlijk ook niet wie hier dan verstand van zou hebben. Gelukkig is het uiteindelijk goed gekomen. De aanhouder wint 😉
Wat ontzettend fijn dat jij uiteindelijk ook de juiste arts hebt weten te vinden voor jouw klachten. Het is toch heftig om te horen dat je zó lang moet rondlopen met iets waar eigenlijk wel degelijk een naam voor is en waar je wél bij te helpen bent. Gelukkig ben je de juiste arts uiteindelijk toch tegengekomen.
Zo zie je maar wat voor een verschil één simpel blogartikel voor iemand kan maken! Knap dat je je verhaal deelt. Ik kan me voorstellen dat het heel lastig was dat je al die jaren van het kastje naar de muur werd gestuurd. Ik ben blij dat je inmiddels wel een oplossing hebt gevonden waar jij je fijn bij voelt. 🙂
Als kind heb ik ook een probleem gehad met de lymfeklieren in mijn been (geen oedeem, maar iets anders wat ik liever privé houd). Mocht men dat destijds niet hebben kunnen oplossen, dan had ik ook altijd last gehad van vochtophoping en de andere klachten waar jij van spreekt. Door je artikel nu te lezen, besef ik hoe dankbaar ik ben dit nu niet het geval is. Ik ben dankbaar dat alles destijds is goed gekomen met mij en ik ben blij voor jou dat het voor jou na al die jaren ook goed is gekomen. 🙂 Dankjewel om je verhaal te delen!
Wat prachtig dat de artsen er bij jou op tijd bij waren en dat daardoor erge vochtophoping voorkomen is. Inderdaad iets om dankbaar voor te zijn! Heel mooi dat je daar zo bij stilstaat! <3
Dank je wel voor je prachtige reactie.
Goed dat je dit deelt Romy! Ik ben er zeker van dat er andere mensen zijn die net hetzelfde hebben, en dankzij jouw verhaal ook geholpen zullen zijn. Ik kan me voorstellen dat dit echt niet fijn was als tienermeisje. Dat is sowieso al een periode waarin je bijzonder zelfbewust bent. Ik ben blij dat je uiteindelijk een goede oplossing gevonden hebt, zodat je met een paar aanpassingen toch de schoenen kunt dragen die jij leuk vindt! Als schoenenliefhebber (mijn blognaam is niet toevallig) begrijp ik perfect hoe leuk een mooi paar schoenen aan je voeten is.
Bedankt voor je fijne berichtje! Inderdaad, schoenen klinken misschien heel oppervlakkig, maar juist als tiener is het wel heel fijn dat je kunt dragen waar jij je goed in voelt. Ik ben heel blij dat ik nu niet meer vastzit aan ergonomische schoenen en in ieder geval mijn favoriete dichte schoenen weer pas zonder moeite. Dat waardeer ik nu meer dan ooit 🙂
Mooi dat je dit deelt en dank je wel voor de mention ?
Ben je trouwens al lid van de jongeren groep van NLnet? Daar zitten hele leuke meiden in.
Dankjewel! <3 En ook bedankt voor de tip! Die jongerengroep kende ik nog niet. Ik ga zeker even een kijkje nemen. Alleen al een mooie manier om wat leuke en waardevolle contacten op te doen!
Mooi persoonlijk verhaal. Een kant die we niet vaak van je zien, maar die ik wel graag van je lees 😉 Ikzelf herken het wel een beetje. Ik loop eveneens nooit in zomersandalen of blote voeten.. Niet omdat ik lelijke voeten heb (ik zie mijn eigen voeten alleen niet graag, haha), maar kousen absorberen mijn zweterige huid aan mijn voeten. Ook heb ik dikke enkels doordat ik vocht ophoud. Wat niet weg kan langs de blaas komt naar beneden in mijn lichaam.. mijn enkels en voet dus.. Wat zou moeten helpen is wandelen, maar.. met mijn nieuwe job en moeilijke gesplitste uren komt dat er niet meer van. Laat ons hopen dat mijn werkuren en voortdurende bezigheid op het werk er voor zorgt dat de vochtophoping in mijn enkels vermindert 😉
Rot om te horen dat je het probleem van vochtophoping een beetje herkent! Wandelen kan inderdaad helpen om het te verminderen en het schijnt dat met je benen omhoog zitten ook kan helpen. Of je zou eens steunkousen kunnen proberen. Dat helpt bij mij in ieder geval razendsnel en goed 🙂
Gek dat al die doktersbezoekjes niets opleverden. Zo onbekend kan het toch niet zijn? Alez, het lijkt me dat de ‘symptomen’ toch vrij duidelijk zijn. Maar ik ben ook geen arts natuurlijk :p Wel héél fijn dat je eindelijk een soort van oplossing hebt en er minder last van hebt nu! Lijkt me een hele opluchting om het inderdaad te weten. En fijn dat je erover schrijft! Ons lichaam is nu eenmaal niet 100% perfect en iedereen heeft wel iets, soms zichtbaar maar soms ook onzichtbaar. Door er eerlijk over te schrijven help je er zeker veel mensen mee!
Inderdaad wel bijzonder, zeker nu achteraf, dat artsen dingen soms zo over het hoofd kunnen zien of verkeerd inschatten. Nu ik achteraf weet wat het is, kan ik me ook haast niet voorstellen hoe iemand dat heeft kunnen missen. Ik kan het hele lijstje met symptomen zo afvinken. Ach, ik ben allang blij dat ik nu weet wat het is. En ik hoop echt dat ik met mijn verhaal misschien iemand help. Iemand die zonder het te weten hetzelfde heeft als ik of iemand die het gewoon fijn vindt om te weten dat we allemaal wel “iets” hebben en inderdaad nooit perfect zijn 🙂
Wat een mooi verhaal en mooi dat je dit deelt. Ik vind het nog wel eens raar hoe artsen die jaren gestudeerd hebben soms niet eens een diagnose kunnen stellen. En wat een rare vragen kreeg je daarbij! Wat fijn dat je dankzij die blog naar de fysio kon en eindelijk wist wat het was en wat ertegen te doen viel. Ik kan me voorstellen dat het zo heerlijk is dat je weer in leuke schoenen past 🙂 En bedenk maar: iedereen heeft wel iets wat hij liever niet had gewild, maar daar moet je je leven niet door laten beïnvloeden. Door je verhaal te delen maak je het ook heel herkenbaar voor veel mensen en het laat zien dat het gewoon heel normaal is dat niemand perfect is. Zo fijn dat je er nu zo dankbaar voor bent <3
Dankjewel voor je mooie reactie! <3 Achteraf is het inderdaad wel bizar dat de huisarts, internist en vaatchirurg alle drie geen idee hadden wat er aan de hand was. En sommige opmerkingen zoals dat het zou komen doordat ik vegetariër ben waren wel een beetje bijzonder 😉 Als dat zo was, dan zou 10% van de Nederlanders dit probleem hebben gehad.
Ach, ik ben blij dat ik nu een fijne manier heb om het beter te maken en dat ik in ieder geval weer meer dichte schoenen aan kan. Dat is me heel wat waard 🙂
Ik ben trots op je dat je dit deelt. Het is inderdaad we een spannend verhaal maar gelukkig met een goede afloop! Het is juist goed dat je hier zo mooi over schrijft. Want dit kan voor mensen helpen. Zowel bij de ontdekking als gewoon bij steun om ermee te leren leven. Het is zo gemakkelijk om op het internet en op blogs te doen alsof alles perfect en prima gaat. Maar daar hebben we niks aan. Het is juist door mensen die zoals jij die persoonlijke verhalen delen, dat we elkaar kunnen helpen. Al is het maar om in te zien dat je absoluut niet de enige bent in je situatie. Uiteindelijk hebben we allemaal iets dat ons anders maakt. En dat is dik oke. Ik denk ook niet dat je je zou moeten schamen vanwege je voeten of het feit dat je steunkousen draagt; En ik vind het vooral heel mooi om te horen dat je dankbaar bent voor de kousen. Ik snap ook wel waarom, het lost natuurlijk een heleboel problemen voor je op. Niemand is perfect. Ik vind het echt een prachtig verhaal en een prachtig artikel Romy! <3
Wauw, wat een prachtige reactie op mijn artikel. Daar word ik helemaal blij van. Hartstikke bedankt daarvoor! <3
Wat ontzettend goed van je om dit verhaal te delen. Ik had er zelf ook nog nooit van gehoord. En wat fijn voor je dat je hulp hierbij krijgt!
Fijn dat die steunkousen zo goed werken!
Ik twijfel ook weleens over mijn voeten, die worden regelmatig dik of rood. Het valt alleen pas op als ik blote voeten heb. Ik schuif dat meestal af op het feit dat ik het grootste deel van de dag in een rolstoel zit, maar weet eigenlijk niet of ik er wat mee zou moeten.
Hm, ik begrijp je twijfel over of je daar iets mee zou moeten. Als je veel zit, kan het sowieso sneller gebeuren dat het vocht naar je voeten gaat. Je zou eens de huisarts om advies kunnen vragen. Ook zijn er wat testjes waarmee je zelf kunt achterhalen of er veel vocht in je voeten zit. Hier zie je daar een voorbeeld van (let niet op de niet al te smakelijke foto’s ;): https://www.lymfoedeem.nl/lymfoedeem/diagnose/
Wat goed dat je dit deelt! Blijkbaar is het toch nog niet zo bekend, als zelfs de artsen er geen raad mee weten… Rot om te lezen dat je jarenlang van het kastje naar de muur werd gestuurd. Heel erg fijn dat je nu een passende oplossing hebt gevonden, dat lijkt me een hele opluchting! Hopelijk kun je anderen hiermee helpen! 😀
Klopt! Lymfoedeem schijnt best wel onbekend te zijn in de medische wereld, omdat het ook eigenlijk onder geen van de specialismen valt. Ik ben in ieder geval heel blij en opgelucht dat ik nu een diagnose heb en dat er een goede manier is om het tegen te gaan 🙂
Ik vind het prachtig dat je dit persoonlijke stukje deelt op je blog! Zelf heb ik ook last van mijn voeten (ingezakte voeten en beide voeten een hamerteen) en jaren lang ook zolen en proteges gedragen. Heel lastig vooral in mijn tienerjaren en baal soms zeker wel dat ik geen hakken kan dragen door mijn voeten. Gelukkig is het allemaal redelijk goed gekomen aangezien we er vroeg bij waren met alle correcties maar een lange tijd staan/lopen is soms wel funnest voor mijn voeten en hou hier gewoon rekening mee. Fijn dat het voor jou allemaal zo goed ook is afgelopen <3
Wat rot dat jij ook last hebt van je voeten! Zeker in je tienerjaren is er niets vervelender dan het gevoel hebben “anders” te zijn, ook al is het maar met iets kleins. Fijn om te horen dat het heeft geholpen dat je er al vroeg bij was. Dat heeft bij mij ook echt enorm gescheeld.
Ik wist niet dat jonge mensen er last van konden hebben tot ik je vorige blog las. Dat je er zo mee kan leven is heel fijn ik hoop dat meer mensen hiermee een oplossing zullen vinden want het lijkt me ook een lastige kwaal.
Wow … ik kwam vanmiddag eigenlijk om een hele andere reden op je blog – je had meegewerkt aan een post over verdienen met bloggen, en ik klikte door. Wat een mooi verhaal, en voor mij net een zetje om inderdaad naar de huisarts/een fysiotherapeut te gaan hiervoor. Ik heb hier namelijk sinds een paar jaar ook last van, vooral ’s zomers omdat ik dan minder sokken en schoenen draag. Inderdaad, met het idee ‘het is nou eenmaal zo, niets aan te doen’. En een beetje schaamte, want zoals de persoon hierbovan al zegt: het is iets wat veel mensen met oudere mensen associëren. En dat ben ik ook nog echt niet. Dank je wel voor je openheid, je hebt mij er in ieder geval echt mee geholpen!
Wat mooi om te horen dat je iets aan mijn artikel hebt. Juist dat is waar ik dit artikel voor heb geschreven. Tegelijkertijd wel heel rot dat je de klachten die ik beschrijf herkent. De associatie met oudere mensen heb ik ook vaak gehoord en soms kan ik daar flink van balen, maar de steunkousen hebben me echt heel erg geholpen en het vele malen minder gemaakt.
Goed dat je ook een bezoekje aan de huisarts of fysiotherapeut overweegt. Het zou je zomaar een goede oplossing kunnen opleveren. Mijn tip: zoek naar een fysiotherapeut die in oedeemfysiotherapie gespecialiseerd is en ga daar als eerste naartoe. Veel huisartsen zijn niet echt gespecialiseerd in oedeem of komen met simpele oplossingen aan die niet blijvend werken. Je kunt altijd bij een fysiotherapeut vragen hoe diegene erover denkt en dan later eventueel naar de huisarts gaan voor een doorverwijzing als de fysiotherapeut ook vermoedt dat je oedeem hebt.
Heel veel succes! En mocht je meer willen weten, stuur me gerust een mailtje of een privéberichtje op social media 🙂
Voor mij helpt het stukje herkenning al heel veel 😉 Dank je voor je tip, dan ga ik het omdraaien!