Het zat er al langere tijd aan te komen: mijn bril moest van mijn neus. Hoe dol ik ook al 4,5 jaar was op mijn bruine montuur, ik zag er de laatste tijd nog maar weinig door. Een paar flinke krassen maakten mijn wereld er niet minder mooi, maar wel minder scherp op. Tel daarbij op dat mijn scherpte iets was veranderd en je kunt je vast voorstellen dat ik met enig lood in mijn schoenen een opticien binnenstapte. “Doe maar iets zoals wat ik nu al heb”, wilde ik in eerste instantie vragen. Maar voor het eerst in mijn 8 jaar tellende brillengeschiedenis durfde ik het aan om voor een heel ander montuur te gaan. Het werd niet zomaar een bril. Nee, voortaan zie ik de wereld letterlijk door een roze bril.

De ellende die brillen kopen heet

Ik ken genoeg mensen bij wie werkelijk elke bril goed lijkt te staan. Of ze nu een groot zwart montuur uit het rek grissen of kiezen voor retro rode glazen, ze rocken elk montuur. Maar ik? Ik heb zo’n gezicht waarbij lang niet elk montuur mooi staat. Als ik een zwart montuur opzet, vraag je je af waar die grote, donkere bril met Romy naartoe gaat. Kies ik voor een bril met hoekige glazen? Dan lijken mijn wangen optisch 5 centimeter breder. En als ik een bril met weinig kleur neem, dan lijkt mijn huid nog bleker dan die van zichzelf al is.

Dus toen ik 8 jaar geleden voor het eerst aan de bril ging (als eigenwijze puber weigerde ik van mijn lenzen af te stappen!), koos ik voor dat ene type brilmontuur dat ik wél goed bij mij vind staan. Jarenlang kon je mij uittekenen met een rechthoekig roestbruin montuur met panterprintachtige opdruk. Ik heb al drie soortgelijke exemplaren gehad. Bij opticiens liep ik altijd in een rechte lijn op brillen af die op mijn oude montuur leken. Maar toen ik dit keer bij geen enkele opticien iets soortgelijks vond, besloot ik toch eens verder te kijken dan mijn oude vertrouwde bril.

Ik zette van alles op mijn neus. Ik probeerde toch weer eens zo’n groot zwart brilmontuur (nog steeds geen succes!), waagde me aan een knalpaars montuur (iets too much), zette een groene bril op en probeerde ook smalle monturen die opnieuw bij mijn hoofd geen succes bleken.

Zo stonden Bart en ik een kwartier weinig succesvol voor de opticienspiegel te stuntelen, totdat…

Dé roze bril

Nou ja, totdat ik deze roze bril op mijn neus zette. Eigenlijk pakte ik hem er voor de grap bij. Ik ben natuurlijk één en al fan van roze en ons huis (en keuken!) staan vol met dingen in deze tint. Dus het leek me één grote stunt als ik uiteindelijk met een roze montuur zou thuiskomen. Toch had ik geen hoge verwachtingen. Brillen met een kleurtje staan mij niet, siste ik mezelf nog toe. Maar toen ik deze bril daadwerkelijk op mijn neus had staan, was Bart meteen overtuigd. “Die staat je echt leuk, joh!”, riep hij blij uit. Mijn eerder nog kritische blik in de spiegel maakte plaats voor een subtiele glimlach. Goh ja, misschien was deze roze bril toch niet zo’n slecht idee.

We riepen er een opticienmedewerker bij, die er ook “he-le-maal weg” van was (wat natuurlijk ook een verkooppraatje kan zijn geweest, want ze vond het zwarte grote montuur dat mij afschuwelijk stond ook “kan best, hoor!”). Maar of zij er nu oprecht of toch meer gemaakt laaiend enthousiast over was, enthousiast was ik zeker over dit brilletje. Zo bleek mijn brillenzoektocht dit keer bijzonder snel tot een einde te komen. Ik had zowaar een nieuwe bril gevonden en hij is nog roze ook.

De bril komt trouwens van Eye Wish en is van het merk Tom Ford.

Oud én nieuw

Hierboven zie je mijn oude bril (links/boven) én mijn nieuwe bril (rechts/onder). Ook al komt de vorm van het montuur aardig overeen, het voelt verder als een wereld van verschil. Zeker als je zoals ik geen enorme durfal bent wat montuurkeuze betreft. Maar met dat in het achterhoofd, is dit best een gewaagde transformatie. Hoewel ik mijn oude montuur (los van de krassen in de glazen) ook nog steeds heel mooi vind, vind ik dit roze montuur ook een toffe nieuwe keuze. Het past wel bij mij om voor een net-even-andere bril te gaan. Bovendien heb ik veel kleding in warme tinten in mijn kast liggen waarmee de kleur goed matcht. En ik vind dat de warme kleur ook goed past bij mijn bleke huid en groene ogen. Het maakt mijn gezicht wat zachter ofzo. Goed, tot zover mijn pogingen tot stylist-achtige opmerkingen.

Mijn inmiddels tot “oude bril” gedegradeerde bruine bril heb ik overigens ook nog steeds in de kast liggen. Ik kan niet beloven dat ik die nooit meer opzet, want ook dat montuur vind ik nog net zo mooi als toen ik het 4,5 jaar geleden uitzocht. Maar ik ben inmiddels nog iets meer van de “lef met kleur” qua kleding. Dus de roze bril is wel net iets meer “mij” op dit moment, los van het feit dat een niet-bekraste bril mét de juiste sterkte heerlijk blijkt te kijken. “Jeetje, wat is alles scherp opeens!”, was niet voor niets het eerste wat ik naar Bart riep toen ik deze bril opzette.

Roze bril of toch paars?

Het leuke is dat de roze bril ook nog met het licht mee verandert van kleur. De ene keer vind ik het écht een roze bril. De andere keer doet hij me meer denken aan paars of zelfs rood. Met deze outfit was de bril in elk geval (geheel toevallig) een goede match. De voorliefde voor rood, paars en roze is blijkbaar niet alleen aan mijn brilkeuze af te zien.

De afgelopen dagen heb ik mijn roze montuur al met heel veel plezier gedragen. Ik ben vooral heel benieuwd of het mensen uit mijn omgeving dit keer wél opvalt dat ik met een nieuwe bril van de opticien ben teruggekomen. Normaal is mijn brillenswitch zo subtiel dat niemand het in de smiezen heeft. Maar wie weet brengt deze roze bril daar verandering in. En zelfs als niemand doorheeft dat het roze ding op mijn neus een spiksplinternieuwe aanwinst is, is er in elk geval één persoon die er elke dag van geniet: ikzelf als ik in de spiegel kijk. Op naar heel veel jaren de wereld door een vrolijk roze bril zien!

Vraag voor mede-brildragers: vind jij brillen uitzoeken ook altijd zo lastig?