Rust zacht, lieve Beertje! ♥

Alweer 16 jaar geleden haalden wij een lieve ieniemienie-kitten op bij de boerderij. Onze Beertje. Het was toen al een klein poppetje met een elegant loopje, een eigen willetje en een eindeloze aanhankelijkheid. Ik hoopte altijd dat ze honderd zou worden en dat we haar nooit zouden hoeven missen, maar helaas werkt dat met huisdieren niet zo. Na een paar weken waarin ze alsmaar zwakker werd, hebben we haar gisteren laten inslapen. Tranen met tuiten. Ik besloot het daarom van me af te schrijven. Niet met een verdrietige tekst, maar met de lieve woorden die ons allerliefste zwart-witte poesje verdient.

Lieve Beer,

Als 8-jarig meisje was ik dolblij om jou mee naar huis te nemen.
Ik herinner me nog dat je met je schattige pootjes op de rand van de voerbak stond,
Alleen dan kon je er als ieniemienie-kitten bij.
En dat kleine meisje dat je toen was, ben je altijd een beetje gebleven.
Onze lieve poes met een lief zwart vlekje op haar neus,
Met ogen die altijd tevreden stonden, met je zachte knorgeluid en met je eeuwige elegante loopje.

Je was ook een kat met een mening.
Van optillen was je niet gediend en dat liet je graag met luid gegil merken.
Kattenluikjes deed je niet aan.
Veel liever had je dat wij als een portier de deur voor je openden.
Maar als het regende, wist je niet hoe snel je weer binnen moest zijn.
Dan stond je gerust 1 minuut later ongeduldig alweer voor die deur te wachten.
Jij wist wel wat je wilde en dat sierde je!

Het liefst claimde je een plek bij iemand op schoot.
Ik hoefde maar twee seconden aanstalten tot zitten te maken,
Of je stond al klaar om languit op schoot te gaan liggen.
Ook de laptop was een geliefde (maar niet helemaal toegestane) slaapplek.
Ik barstte regelmatig in lachen uit als je weer eens allerlei online hulpcentra had weten te openen.
Bij voorkeur kreeg je dagelijks uitgebreide aaisessies.
Ik zie je nog spinnen en knipogen terwijl je van alle aandacht genoot.
En als het eten dan ook nog eens voor je neus werd neergezet,
Dan was jij een blij beest!

Lieve Beertje,
Ik ga het missen dat je me elke ochtend opwacht.
Je veerde al op zodra iemand naar beneden kwam.
Ik ga het missen dat je niet meer gezellig in het decor van mijn flatlayfoto’s komt zitten.
En ik ga het missen dat ik je nooit meer zie aanhuppelen voor een warme ontvangst.

Ik kan me na 16 jaar niet voorstellen dat jij er niet meer bent.
Ik heb nog analoge foto’s van toen je – net gesteriliseerd – een babyshirtje droeg voor de hechtingen,
En ik herinner me ook nog al die keren dat je visite om je pootje wist te winden.
“Gewoon je plekje op schoot reserveren!”, was jouw motto.
Op een of andere manier vonden mensen dat vaak net zo prima als jijzelf.
Geef ze eens ongelijk: je was een eeuwige schat!

Lieve Beertje,
Ik heb zo vaak genoten van je aanwezigheid en om je gelachen,
maar de laatste weken heb ik ook tranen gelaten.
Het was zo zielig om te zien hoe je aftakelde.
Je at niets meer en werd een zwak beestje dat met moeite overeind bleef.
Ik wilde dat ik je voor altijd bij me kon houden,
Dat we je weer aan het eten konden krijgen,
En dat je nooit dood zou gaan.
Dus hielden we je nog één keer stevig vast,
Terwijl jij voor de allerlaatste keer ademde.
Tranen vielen op de grond.
Helaas is jouw tijd gekomen.

Het is goed, meisje.
Ga maar!
Jij hebt jouw plekje in de poezenhemel meer dan verdiend.

Rust zacht, lieve Beertje! 

♥