Wat zou jou helpen om je please-stem vaker de deur te wijzen? Die vraag stelde een vriendin me laatst toen ik een paar stappen over mijn tijdsgrenzen was gegaan. Uit mijn mond kwam maar één woord: schijt. Nee, dat is geen woord dat ik dagelijks over mijn lippen laat komen. Maar het voelde alsof iets stelligers nodig was dan “lief voor mezelf zijn” of het “van me af laten glijden”. Zou vaker schijt hebben niet heerlijk zijn om minder snel in pleasen te vervallen en vaker je onderbuikgevoel te laten spreken? Leek mij wel, dus ging ik voor een schijtlijstje. Deze 17 dingen boeien me nog iets te veel en laat ik graag vaker los.

Meer schijt hebben | Mijn schijtlijstje

Of het nu gaat om meningen van anderen, mogelijk commentaar of dingen die je jezelf onterecht wijsmaat – ik denk dat iedereen weleens niet-helpende gedachten op de brandstapel wil mikken. Van die onbenullige dingen of meningen die je je alsnog te veel aantrekt. Aan deze dingen wil ik wel meer schijt hebben:

1. Dat de foto hierboven geen LinkedIn-foto zou zijn. Te kleurrijk. De blouse leidt af. Ik kijk niet zakelijk genoeg. De oorbellen zijn te groot. Ik merkte dat zulk soort opmerkingen nog altijd door mijn hoofd zingen als ik een profielfoto voor LinkedIn selecteer. Maar de twee keer dat ik voor LinkedIn op de foto ging voor een werkgever, voelden de zakelijke en wel heel enthousiast bewerkte foto’s met saaie achtergrond totaal niet als mij. En dus staat de kleurrijke-blouse-foto hierboven nu als mijn nieuwe profielfoto op LinkedIn. Niet volgens de boekjes, wel zoals past bij mij.
2. Als mensen er iets van vinden dat ik niet naar netwerkborrel X (“Is toch gezellig?!”), reünie Y (“Wanneer zien we je nou weer?!”) of jubileumfeest Z (“Ons bedrijf bestaat 10 jaar en dat vieren we in Maastricht. Kom je ook?”) kom. Nee sorry, mijn eigen tijd is me ook kostbaar en ondernemen draait voor mij om meer dan netwerkend stad en land afreizen. Ik help liever mijn klanten heel goed dan dat ik van borrel naar borrel ga en steeds met acquisitie bezig ben. Stom dus eigenlijk dat ik me meningen zo aantrek wanneer ik een ondernemersborrel afsla.
3. Commentaar op mijn uiterlijk. Ik heb mijn lichaam geaccepteerd, vind mijn rode haar inmiddels prachtig en kan best wat dingen opnoemen waarnaar ik blij in de spiegel kijk. Toch raakt het me soms als iemand bijvoorbeeld commentaar heeft op mijn ongespierde armpjes, mijn brede knieën, mijn vocht vasthoudende voeten of mijn bescheiden cupmaat. Meer dan ik zou willen, en vooral meer dan nodig is.
4. De vraag “Goh, waarom drink jij geen alcohol?”. Daar zit bij mij geen compleet doordachte reden achter, zoals dat ik een of andere gezondheidsgoeroe met haar eigen visie op eten en drinken ben. Ik heb gewoon geen behoefte aan cocktails en biertjes. Toch schiet ik vaak in de verdediging als iemand me vraagt waarom de inhoud in mijn glas uit sap in plaats van een alcoholisch drankje bestaat.
5. Mensen die iets vinden van Instagram-fanatiekelingen. Ik plaats zo goed als elke dag wel iets, ook regelmatig selfies en ook een hoop katten-SPAM. Voordat ik ondernemer werd, kreeg ik daar weleens vragen over van mensen in de werkcontext. Is dat wel goed voor je carrière? Hoe weet je dan waar je de grens moet trekken? Of – niet op mij gericht – “Instagram vind ik wel heel oppervlakkig”. Maar nee, ik vind het gewoon leuk om mini-blogs (lees: Insta-posts met iets te lange captions) te delen. En wie er geen bal aan vindt, die klikt vast op ‘Ontvolg’. 
6. Het idee dat ik “moeilijk” ben als ik ergens kom eten. Ik at altijd al vegetarisch en sinds kort eet ik daarnaast lactosevrij vanwege mijn PDS. Ik merk dat mensen vaak superbegripvol zijn en zonder klagen graag iets maken wat ik wel kan eten. Toch zit het me soms dwars. Zouden ze het niet vervelend vinden dat er door mij niet gewoon een lasagneschaal met gehakt op tafel kan komen? Daar wil ik me minder druk over maken.

7. Mogelijk commentaar op mijn structuurjunkie-neigingen. Ik had ooit een manager die op een nogal ongelukkige manier in een functioneringsgesprek zei dat ik zo’n gestructureerde manier van mailen had. Er vielen woorden als “robot” en andere niet heel aardige formuleringen. Sinds dat gesprek kan ik me soms best druk maken of ik niet té gestructureerd ben. Laatst kreeg ik een compliment van iemand die zei dat ik juist zo fijn en geordend werk. Vond ik een goede reden om die twijfels overboord te gooien. Ik ben gewoon gestructureerd. Vind de één mega-fijn, misschien een enkeling wat vervelend. Ach, we zijn allemaal anders.
8. Bumperklevers. Als er honderd op het snelheidsbord staat, rijd ik braaf drie kilometer boven de honderd. Niet tien kilometer harder dan dat. Ook niet als de racecoureur achter me op de weg daar wat van vindt. Toch stoor ik me nog vaak aan hardrijders die willen dat ik ook ver boven de snelheidslimiet ga rijden. Zou ik wel meer willen loslaten. Zoals Barts moeder zo mooi zei: “Ik kan die auto niet in mijn hol stoppen, meneer.”
9. “Eh nope, dat kan niet!”. Die woorden hoor je mij niet snel zeggen met een vet uitroepteken erachter. Eerder laat ik die woorden volgen door een “Sorry” of kader ik ze wat meer in met “Ja sorry maar…” of “Het wordt lastig om…”. Ik zou wel wat meer schijt willen hebben en gewoon denken “Nee, kan niet!”. En dat dan ook lekker zeggen.
10. “Weet je wat jij zou moeten doen…”. Bij het horen van die woordcombinatie gaan mijn oren al haast op slot. Vaak volgt er daarna een ongetwijfeld goedbedoeld advies waar je precies niets mee wilt. Dat je er goed aan doet om je huis te verbouwen, dat je echt eens een interimklus moet aannemen, dat je je haar eens tien centimeter korter moet knippen… Vaak vind ik dan toch dat ik verantwoording verschuldigd ben als ik mijn huis, kapsel en onderneming laat zoals ze zijn. Wil ik weleens van af! Mijn leven, mijn haar, mijn werk. 
11. Dat ik meer extravert moet zijn. De laatste tijd was dit zo’n ding waar ik tegenaan liep. In een wereld waarin de meeste mensen bakken energie halen uit sociaal contact, is het soms best lastig om toe te geven dat jij liever onder een dekentje op de bank duikt of hele dagen in je uppie teksten tikt. Daar wil ik nog meer schijt aan hebben. Ik ben nu eenmaal introvert. Ik kan niet veranderen waar ik wel en niet energie uit haal. Wat ik wel kan veranderen, is iets milder zijn naar mezelf toe. Dan ben ik maar niet die vriendin met wie je van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat de leukste groepsreizen beleeft. So be it.
12. Woorden van vroeger. Sommige niet zo aardige opmerkingen presteren het om jaren later nog in je hoofd rond te zingen. Soms zou ik willen dat ik mijn schedel kon opensnijden om die paar hardnekkig echoënde woorden eruit te tillen. Maar omdat je dingen niet kunt uitgummen, is er iets meer schijt aan hebben een goed alternatief.
13. Het idee dat je sommige dingen niet alleen kunt doen. Waarom niet een keer in je eentje in een lunchtentje gaan zitten? Wat is er mis met in je uppie een hutje op de Veluwe huren? Of met veel tijd alleen doorbrengen bij het thuiswerken zonder dat je je eenzaam voelt? Soms lijkt het wel alsof je je eenzaam móet voelen wanneer je die dingen doet zonder leuk gezelschap. Maar wat is er mis met genoeg hebben aan gezelschap van niemand minder dan jij?
14. Het idee dat ik ‘te’ zou zijn. Lenneke (mooi mens!) schreef daar laatst iets moois over op Instagram, waar ik me volledig in herkende. Soms ben ik bang om te gestructureerd te zijn. Dan weer juist te impulsief. Te open op het internet. Of juist te gesloten in een eerste contact. Te stil op een netwerkborrel. En te luidruchtig op een familiefeest. Te aanwezig op Instagram. Of te afzijdig in een vergadering met tien man. Maar nee, het is niet ‘te’. Het is gewoon wie jij bent, met al je kanten. Je bent nooit altijd het één of altijd het ander. Wat zou ik die gedachte soms graag uit mijn hoofd zetten. Lekker jezelf zijn. Te of niet.
15. Mezelf moeten verantwoorden. Laatst deed een sessie bij een businesscoach me weer inzien dat je niet met drie goed onderbouwde redenen hoeft te komen als een opdracht niet in je straatje past. Net zo min hoef je een dichtgetimmerde reden te hebben om niet mee te gaan naar een film die je niet zint. “Nee sorry, dit past niet bij mij” is genoeg. Wat zeg ik? Zonder sorry zelfs.
16. Mogelijke opgetrokken wenkbrauwen. Als de caissière niet iets van je vindt, dan is het je buurvrouw wel of de vriendin van je beste vriendin op een verjaardag. Wat je ook vertelt – al denk je dat er weinig op aan te merken valt – mensen zullen altijd wat te vinden hebben. Iets negatiefs ook. Dus vergeet dat je altijd maar goedkeurende blikken moet krijgen. Dan snapt de helft van de kringverjaardag-visite je maar niet, als jij maar weet waarom je die keuze maakt en er gelukkig van wordt.
17. Dat ik soms ergens niets van snap. Breed geïnteresseerd of niet, soms kun je iets gewoon totaal niet volgen. Dat heb ik als het gaat over computertaal, raketten die naar Pluto of Jupiter of waar dan ook gaan, handleidingen van onbegrijpelijke apparaten of navigatie-uitleg van mensen die anders navigeren dan via mijn favoriete “Bij de supermarkt naar links”-aanwijzingen. Ik wil me daar niet meer stom over voelen. Ieder zijn kwaliteiten en zijn niet-zo-kwaliteiten. 

Waar wil jij meer schijt aan hebben?